ความรู้สึกของคนที่ โดนดูถูก/ถูกเอาเปรียบ รู้สึกแบบไหน

เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ครอบครัวเรามีปัญหาเรื่องเงินทำให้ต้องมาอยู่กับปู่และย่าเขามีเงินเเละจะช่วยส่งเราเรียน พี่น้องฝ่ายพ่อมีกัน6คนพ่อเราเป็นพี่สุดและมีปัญหากันในระดับนึงคือพี่น้องทะเลาะกัน ไม่ถูกกัน และมีปัญหาเรื่องมรดก พ่อเราทำงานหาเงินอยู่ภายในกรุงเทพ ส่วนอาๆ อยู่ ใกล้เคียงกับปู่ย่าที่ ตจว เมื่ออาๆไม่ชอบพ่อกับแม่เราคนที่โดนรับกรรมก็คือเรา ตั้งแต่เรามาอยู่อาๆจะมาว่าเราเรื่องพ่อแม่เรื่องเราที่เป็นตัวถ่วงทำให้ปู่ย่าเสียเงิน แต่ตอนนั้นครอบครัวเรามีปัญหาจริงๆ ลูกของอาๆหรือหลานๆของปู่กับย่าแทบจะเป็นผู้หญิงหมด ซึ่งเราก็เป็นผู้หญิง เราค่อนข้างเรียนดีที่สุด และเราก็เป็นคนที่ไม่ชอบออกไปไหนจะอยู่ในบ้านทำภารกิจทุกอย่างเสร็จก็ขึ้นบ้านเลย เราก็ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรอาๆถึงด่าและว่าเราเหตุที่เราอยู่ในบ้าน อาๆไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันน่ะค่ะแค่อยู่ใกล้ในระเเวกว่างๆก็จะมานั้งคุยอะไรกันก็ไม่รู้ตามประสาชาวบ้าน เขาพูดทำนองว่า อยู่แต่บ้านไม่ออกไปไหนอยู่คุยโทรศัพท์กับผู้ชายหรือไงพูดสารพัด เราไม่มีแฟนน่ะ พอเราไปทำงานที่ รร ก็จะมาว่าเราอีกว่าเราหนีเที่ยวหรืออะไรที่พอจะทำให้เราดูติดลบจะพูดหมด ใช้เราทำทุกอย่างสารพัดเราทำให้ทุกอย่างที่เขาบอก เราจำที่พ่อแม่สอนเสมอว่า ผู้ใหญ่ใช่อะไรเราต้องทำเขาจะได้รักเอ็นดูเราเเต่ไม่ค่ะ ทุกอย่างเหมือนเดิม  ส่วนลูกของอาค่อนข้าฃจะสุขสบายค่ะเพราะเราทำทุกอย่างให้ซักผ้า ล้างจานเพราะเขาบอกถ้าว่างก็ไปช่วยหน่อยลูกเขาต้องอ่านหนังสือ ส่วนเราหรอ แถบไม่ได้มีเวลาดูอะไร  แต่ก่อนเราเป็นคนร่าเริ่งแต่ตอนนี้ไม่เราไม่กล้าพูดโดนด่าหรือว่าอะไรเราจะเงียบเพราะเราไม่มีสิทธิ เราไม้คยเล่าปัญหาในใจให้ใครฟังนอกจากว่า หนูเหนื่อยหนูท้อ  ญาติรักหลานคนอื่นมากกว่าเราซื้อของเเพงๆให้ แต่เราของที่ใช้เเล้วจะเอามาให้เปรียบได้กับคนรับใช้ได้เลย  เราแอบมาร้องมานั้งคิดคนเดียวว่าเราผิดอะไร การเรียนเราเริ่มแย่ลงเกรด2เกรด1 เราอยู่ ม.ปลาย แย่ไหมล่ะจาก เกรด4เกรด3 เรากลายเป็นคนพูดไม่คิดเมื่ออยู่ที่อื่น มีปัญหากับทางโรงเรียน กับเพื่อน  ชีวิตเราเเย่ลงทุกอย่าง หลังๆมานี้ไม่มีใครช่วนเหลือค่าใช่จ่ายนอกจากพ่อกับแม่เราจะดิ้นรนหาเงินส่งมาให้แน่นอนเราไม่ได้ใช้ ปู่ย่าจะเก็บ เราได้เงินไป รร 30 บาทห่อข้าวไปกินทุกวัน ทำงานโรงเรียนเลิกช้าตกรถไม่มีใครสนเราต้องดิ้นรนหาทางกลับเองแน่นอนลำบากมากเพราะไม่เหมือน กทม ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราจะเรียนจบไหม ความรู้สึกเรามันแย่มากๆ บางครั้งเราก็แอบโกรธพ่อกับแม่ทำำมถึงทิ้งเราแบบนี้ ถ้าย้ายไป กทม ต้องยัดเข้าอย่างเดียวเราเลยไม่มีหวังเพราะทางบ้านก็มีปัญหาเรื่องเงินอยู่เเล้ว เรากลัวว่าเราจะมีปัญหาทางจิตหรือประสาทเพราะเราปวดหัวไมเกรนบ่อยนอนไม่หลับเพราะเครียดตลอดเวลา
ถ้าคุณเป็นเราจะรู้สึกยังไง จะทำอย่างไร มีประสบการณ์ใกล้เคียงมาเล่ามาเสนอแนะหรือบอกหน่อยค่ะ เพราะไม่มีใครรับฟังเราแม้แต่พ่อแม่เราก็ไม่อยากบอกกลัวเขาลำบากใจและจะทำให้ครอบครัวทางญาติมีปัญหากันด้วย