เกริ่นก่อนนะคะว่า... เราเติบโตมาจากการเลี้ยงดูทุกอย่างจากปู่ย่า ตั้งแต่อายุ 1เดือนเพิ่งคลอด (จนกระทั่งโตเรียนจบมีงานทำ)
พ่อแม่ไม่ได้ส่งเสียค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับตัวเรา และนานๆหลายปีถึงจะมาเยี่ยมหาเราทีนึง...
แต่การกระทำของพ่อแม่ เราไม่โกรธค่ะ เพราะปู่กับย่าบอกเสมอว่าพ่อแม่มีภาระและชีวิตที่ลำบาก(ไม่งั้นคงไม่ส่งตัวเราให้ปู่และย่าเลี้ยงหรอก) ก็มีค่ะ... ที่ตอนเด็กไม่เข้าใจผู้ใหญ่และคิดน้อยใจทุกครั้ง คิดว่าพ่อแม่ไม่รักนึกว่าพ่อแม่ทิ้งเรา ไม่อยากให้โรงเรียนจัดวันพ่อวันแม่เลย อิจฉาคนที่มีพ่อแม่จริงๆมางาน แต่เราก็ไม่เคยว่าหรือใช้คำพุดที่ทำร้ายพ่อแม่นะคะ ได้แต่เก็บในใจ แต่สุดท้ายมาเข้าใจตอนเริ่มโต ว่าถ้าไม่รัก ก็คงไม่กลัวว่าเราจะเจอความลำบากกับพวกเค้าแล้วเอาเรามาให้ปู่กับย่า ชีวิตของเราก็เลยพิเศษตรงที่ มีพ่อแม่ 2คน นั่นคือพ่อแม่แท้ๆ กับ ปู่และย่าที่เราเรียกเค้าว่า...พ่อแม่เหมือนกัน
ประเด็นมันเกิดขึ้นมาก็เมื่อ... อา ซึ่งเป็นเสาหลักของบ้าน เป็นลูกที่ดูแลปู่และย่า รวมถึงรับภาระดูแลเรา ได้เสียชีวิตกระทันหัน เราก็เรียนจบทำงาน แต่งงานพอดี เราจึงต้องเป็นเสาหลักเต็มตัวแทนอา เพื่อดูแลปู่ย่าที่เรารักมากๆ ที่เรารู้สึกเหมือนว่าเป็นพ่อแม่(จริงๆ)ของเรา เพราะถ้าเราไม่ดูแล ใครจะดูแล
ตลอด 4ปีที่ผ่านมา... เราทำหน้าที่ของคนเป็นลูก(ของปู่ย่า)มาตลอด ดูแลพวกเค้าสุดความสามารถของเรา ให้พวกเค้ามีความสุขเท่าที่เราจะทำได้ ในทุกๆเรื่อง
คำถามคือ... กำลังกายที่จะทำอะไรต่อกัน รวมถึงกำลังทรัพย์ และทุกอย่างของเรา สามารถเพียงพอดูแลและตอบแทนได้แต่ปู่กับย่า และทุกอย่างนี้พ่อแม่แท้ๆของเรารับรู้ และเราก็คิดว่า... พ่อก็ไม่มีกำลังพอจะดูแลปู่ย่า งั้นเราก็อยากจะเป็นตัวแทนพ่อ ดูแลปู่กับย่าแทนพ่อเอง
ส่วนพ่อแม่แท้ๆ เราเองก็อยากจะตอบแทนเค้าเหมือนกันนะคะ แต่ด้วยเหตุผลและขีดจำกัดที่เราบอกอะค่ะ มันเลยทำให้
เราตอบแทนพ่อแม่แท้ๆไม่ได้ และมันจะทำให้เรามีบาปต่อบุพการีแท้ๆของเรามั้ยคะ???
คือเป็นสิ่งที่ติดใจเรามาในช่วงหลายปีมานี้น่ะค่ะ ว่าเป็นลูก แต่กลับดูแลพ่อแม่จริงๆของตัวเองไม่ได้(ทั้งที่ใจมันอยากจะทำ)...
***พ่อแม่เราไม่ได้เลิกกันค่ะ เพียงแต่พวกเค้าอยู่ไกลเรา(ไกลปู่ย่าด้วย)
และมีเราเป็นลูกคนโต(ที่ไม่ได้อยู่กับพวกเค้า) และมีน้องที่คลานตามเรามาอีก 2คน(อยู่กับพ่อแม่)
อยากจะรู้ค่ะ ว่าแบบนี้คือเราบาปต่อพ่อแม่มั้ย???
พ่อแม่ไม่ได้ส่งเสียค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับตัวเรา และนานๆหลายปีถึงจะมาเยี่ยมหาเราทีนึง...
แต่การกระทำของพ่อแม่ เราไม่โกรธค่ะ เพราะปู่กับย่าบอกเสมอว่าพ่อแม่มีภาระและชีวิตที่ลำบาก(ไม่งั้นคงไม่ส่งตัวเราให้ปู่และย่าเลี้ยงหรอก) ก็มีค่ะ... ที่ตอนเด็กไม่เข้าใจผู้ใหญ่และคิดน้อยใจทุกครั้ง คิดว่าพ่อแม่ไม่รักนึกว่าพ่อแม่ทิ้งเรา ไม่อยากให้โรงเรียนจัดวันพ่อวันแม่เลย อิจฉาคนที่มีพ่อแม่จริงๆมางาน แต่เราก็ไม่เคยว่าหรือใช้คำพุดที่ทำร้ายพ่อแม่นะคะ ได้แต่เก็บในใจ แต่สุดท้ายมาเข้าใจตอนเริ่มโต ว่าถ้าไม่รัก ก็คงไม่กลัวว่าเราจะเจอความลำบากกับพวกเค้าแล้วเอาเรามาให้ปู่กับย่า ชีวิตของเราก็เลยพิเศษตรงที่ มีพ่อแม่ 2คน นั่นคือพ่อแม่แท้ๆ กับ ปู่และย่าที่เราเรียกเค้าว่า...พ่อแม่เหมือนกัน
ประเด็นมันเกิดขึ้นมาก็เมื่อ... อา ซึ่งเป็นเสาหลักของบ้าน เป็นลูกที่ดูแลปู่และย่า รวมถึงรับภาระดูแลเรา ได้เสียชีวิตกระทันหัน เราก็เรียนจบทำงาน แต่งงานพอดี เราจึงต้องเป็นเสาหลักเต็มตัวแทนอา เพื่อดูแลปู่ย่าที่เรารักมากๆ ที่เรารู้สึกเหมือนว่าเป็นพ่อแม่(จริงๆ)ของเรา เพราะถ้าเราไม่ดูแล ใครจะดูแล
ตลอด 4ปีที่ผ่านมา... เราทำหน้าที่ของคนเป็นลูก(ของปู่ย่า)มาตลอด ดูแลพวกเค้าสุดความสามารถของเรา ให้พวกเค้ามีความสุขเท่าที่เราจะทำได้ ในทุกๆเรื่อง
คำถามคือ... กำลังกายที่จะทำอะไรต่อกัน รวมถึงกำลังทรัพย์ และทุกอย่างของเรา สามารถเพียงพอดูแลและตอบแทนได้แต่ปู่กับย่า และทุกอย่างนี้พ่อแม่แท้ๆของเรารับรู้ และเราก็คิดว่า... พ่อก็ไม่มีกำลังพอจะดูแลปู่ย่า งั้นเราก็อยากจะเป็นตัวแทนพ่อ ดูแลปู่กับย่าแทนพ่อเอง
ส่วนพ่อแม่แท้ๆ เราเองก็อยากจะตอบแทนเค้าเหมือนกันนะคะ แต่ด้วยเหตุผลและขีดจำกัดที่เราบอกอะค่ะ มันเลยทำให้เราตอบแทนพ่อแม่แท้ๆไม่ได้ และมันจะทำให้เรามีบาปต่อบุพการีแท้ๆของเรามั้ยคะ???
คือเป็นสิ่งที่ติดใจเรามาในช่วงหลายปีมานี้น่ะค่ะ ว่าเป็นลูก แต่กลับดูแลพ่อแม่จริงๆของตัวเองไม่ได้(ทั้งที่ใจมันอยากจะทำ)...
***พ่อแม่เราไม่ได้เลิกกันค่ะ เพียงแต่พวกเค้าอยู่ไกลเรา(ไกลปู่ย่าด้วย)
และมีเราเป็นลูกคนโต(ที่ไม่ได้อยู่กับพวกเค้า) และมีน้องที่คลานตามเรามาอีก 2คน(อยู่กับพ่อแม่)