สวัสดีค่ะ วันนี่เราอยากมาระบายและก็ขอความเห็นด้วยค่ะ
คือเราเลิกกับแฟนเก่ามาได้สัก 5 เดือนแล้ว แต่ก็ยังลืมไม่ได้สักที ไม่รู้จะทำยังไงให้ลืมได้
เราคบกับแฟนเก่าเรามาได้ปีกว่าๆค่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเด็กๆเลย แต่ก็มาคบกันตอนโต ตอนแรกเรารักกันดีค่ะ เราทั้งคู่คอยปรับนู้นนี่เข้าหากัน
จนเขามาเปลี่ยนไปตอนปิดเทอม คือพอปิดเทอมเราก้ไม่ได้เจอกัน เราก้นอยๆบ้างค่ะ คุยกันน้อยลง แต่ก้คิดว่าเปิดเทอมมันน่าจะเหมือนเดิม แต่ไม่คะ ก้ยังห่างกันเหมือนเดิมแต่เราก้คิดว่า เดี๋ยวสักพักก้ดีขึ้น แล้วเหมือนหลังๆมันก้จะแย่ลงเรื่อยๆ จากที่เขาคอยสนใจเรา เขาก้เริ่มหายไป จากที่คอยยอมกัน ก้กลายเป็นเอาแต่ใจตัวเองโดยไม่สนใจเรา ติดเพื่อนติดเที่ยว จนเรารู้สึกว่า เขาอยากอยุ่กับเพื่อนมากกว่าเราอีก แต่พอเราเริ่มคิดแบบนั้น เขาก้เหมือนกลับมาเหมือนเดิมทำให้เรายิ้มได้อีก แต่แล้วมันก่มีเรื่องให้น่าหนักใจคือ เขามีปัญหากับพ่อเราค่ะ คือ เมื่อก่อนที่บ้านเราก้ชอบเขาค่ะ เพราะเขาก้เอาใจใส่ ถือว่ารู้เลยว่ารักเรามากขนาดไหน แต่พอหลังๆเปลี้ยนไป ไม่สนใจเรา แทบไม่ได้เจอกัน ไลน์ก้ไม่ค่อยตอบ ตอบแต่เพื่อน เล่นเกม ที่บ้านก้เลยเริ่มไม่ชอบ พอมีเรื่องนี่เข้ามา มันก้ยิ่งทำให้เราสองคนทะเลาะกันบ่อยขึ้น ถึงเคลียปัญหานี่จนหมด แต่เหมือนมันก้ยังอยู่ในใจเราทั้งสองคน จนมันกลายเป็นเรื่องที่ไม่รุ่จะแก้ไขปัญหายังไงไปเลย เพราะเรื่องที่บ้านไม่ชอบ เขาก้คงจะฝังใจจากที่ผู้ใหญ่ชอบแล้วอยู่ๆมาไม่ชอบ ทุกคนก้คงจะถามว่า แล้วทำไมเขาไม่เข้าไปเคลียกับครอบครัวเรา เขาเข้าแล้วค่ะ แต่ก่เหมือนฝังใจอยู่นั้นแหละ ตอนนั้นเราหดหู่มาก ไม่รุ่จะทำไง ทะเลาะกับที่บ้านก้มีบ้าง เพราะเรารักเขา จนตอนนั้นก้เริ่มค่อยๆห่างกันอีกแล้วค่ะ ตอนนั้นเราก้ทำใจแล้ว คิดว่า เอออ มีเเฟนตอนนี่ก้เหมือนจะไม่มี ก้มีค่าเท่ากัน พอเริ่มคิดได้ เขาก้มักจะกลับมาทุกที ทำให้ใจเราชื่นตลอดเวลา เราก้ให้อภัยเขาตลอด จนมีวันนึงเราไม่ไหว เราเลยพูดเลิกออกไป ปกติไม่เปนคนพูดเวลาทะเลาะกันว่าเลิกนะคะ มีครั้งนี่ พอเราพูด เขาก้ไม่ปฎิเสธอะไรเลย เขายอมรับ และบอกว่าถึงคบกันต่อก้ต้องเลิกกันอยุ่ดี ที่บ้านเราไม่ชอบเขานิ ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำไงแล้วค่ะ คือเข้าใจทุกอย่าง และรุ้ว่าเราสองคนก้คงรักกันมากอยู่ พอเรื่อยๆมา เราก้กลับไปง้อนะคะ แต่เขาก้บอกว่าแบบนี่ดีแล้ว จนตอนนี่เขาเหมือนจะมีใหม่ มันก้เลยทำให้ใจเรายิ่งเศร้า เรารู่แหละว่าเราไม่ควรคิดถึงเขา ควรหาไรทำ แต่เหมือนบางครั้งมันมีคิดไปบ้าง อยากให้เขากลับมา อยากให้เขาคิดถึงเราบ้างแบบที่เราก้คิดถึงเขา คือเราก่ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากทำใจ เราต้องตื่นนอนทุกครั้งก้คิดถึงเขา พอตอนกลางคืนก้คิดถึงอีก เหมือนเช้าเย็นต้องมานึกถึงเขาตลอดเวลาทั้งๆที่คิดไปเราก็เจ็บป่าวๆ ถ้าถามว่าทำไมไม่มีคนใหม่ ลองแล้วค่ะ ลองคุยกับคนอื่นเยอะอยู่เหมือนกัน แต่เหมือนมันไม่ใช่ อาจจะเป็นเพราะใจเรามันไม่ลืมเขาด้วยละมั้ง เหมือนถ้ามีคนมาถามว่า ทำไมไม่มีคนใหม่ ก้คงจะตอบเขาไป ว่าแผลในใจเรายังไม่หายดี ยังซื่อสัตย์กับตัวเองอยุ่ แต่อยู่แบบนี่มันก้เหงานะ เหมือนอยากมีใครมาคอยดูแล แต่อีกใจก้ไม่อยากมี ไม่อยากให้เใครมาแทนที่เขา แต่ก้รุ้ว่าในโลกนี่ยังมีผู้ชายอีกตั้งเยอะ จมปักทำไมคนเดียว แต่เหมือนคนเราพูดได้คะ แต่ทำไม่ได้555555 คนอื่นๆเคยเจอแบบนี่ไหม แล้วทำยังไงกัน อยากรู้ มาแชร์ประสบการณ์กันนะ
ทำยังไงให้เลิกฟุ้งซ่านเกี่ยวกับแฟนเก่า?
คือเราเลิกกับแฟนเก่ามาได้สัก 5 เดือนแล้ว แต่ก็ยังลืมไม่ได้สักที ไม่รู้จะทำยังไงให้ลืมได้
เราคบกับแฟนเก่าเรามาได้ปีกว่าๆค่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเด็กๆเลย แต่ก็มาคบกันตอนโต ตอนแรกเรารักกันดีค่ะ เราทั้งคู่คอยปรับนู้นนี่เข้าหากัน
จนเขามาเปลี่ยนไปตอนปิดเทอม คือพอปิดเทอมเราก้ไม่ได้เจอกัน เราก้นอยๆบ้างค่ะ คุยกันน้อยลง แต่ก้คิดว่าเปิดเทอมมันน่าจะเหมือนเดิม แต่ไม่คะ ก้ยังห่างกันเหมือนเดิมแต่เราก้คิดว่า เดี๋ยวสักพักก้ดีขึ้น แล้วเหมือนหลังๆมันก้จะแย่ลงเรื่อยๆ จากที่เขาคอยสนใจเรา เขาก้เริ่มหายไป จากที่คอยยอมกัน ก้กลายเป็นเอาแต่ใจตัวเองโดยไม่สนใจเรา ติดเพื่อนติดเที่ยว จนเรารู้สึกว่า เขาอยากอยุ่กับเพื่อนมากกว่าเราอีก แต่พอเราเริ่มคิดแบบนั้น เขาก้เหมือนกลับมาเหมือนเดิมทำให้เรายิ้มได้อีก แต่แล้วมันก่มีเรื่องให้น่าหนักใจคือ เขามีปัญหากับพ่อเราค่ะ คือ เมื่อก่อนที่บ้านเราก้ชอบเขาค่ะ เพราะเขาก้เอาใจใส่ ถือว่ารู้เลยว่ารักเรามากขนาดไหน แต่พอหลังๆเปลี้ยนไป ไม่สนใจเรา แทบไม่ได้เจอกัน ไลน์ก้ไม่ค่อยตอบ ตอบแต่เพื่อน เล่นเกม ที่บ้านก้เลยเริ่มไม่ชอบ พอมีเรื่องนี่เข้ามา มันก้ยิ่งทำให้เราสองคนทะเลาะกันบ่อยขึ้น ถึงเคลียปัญหานี่จนหมด แต่เหมือนมันก้ยังอยู่ในใจเราทั้งสองคน จนมันกลายเป็นเรื่องที่ไม่รุ่จะแก้ไขปัญหายังไงไปเลย เพราะเรื่องที่บ้านไม่ชอบ เขาก้คงจะฝังใจจากที่ผู้ใหญ่ชอบแล้วอยู่ๆมาไม่ชอบ ทุกคนก้คงจะถามว่า แล้วทำไมเขาไม่เข้าไปเคลียกับครอบครัวเรา เขาเข้าแล้วค่ะ แต่ก่เหมือนฝังใจอยู่นั้นแหละ ตอนนั้นเราหดหู่มาก ไม่รุ่จะทำไง ทะเลาะกับที่บ้านก้มีบ้าง เพราะเรารักเขา จนตอนนั้นก้เริ่มค่อยๆห่างกันอีกแล้วค่ะ ตอนนั้นเราก้ทำใจแล้ว คิดว่า เอออ มีเเฟนตอนนี่ก้เหมือนจะไม่มี ก้มีค่าเท่ากัน พอเริ่มคิดได้ เขาก้มักจะกลับมาทุกที ทำให้ใจเราชื่นตลอดเวลา เราก้ให้อภัยเขาตลอด จนมีวันนึงเราไม่ไหว เราเลยพูดเลิกออกไป ปกติไม่เปนคนพูดเวลาทะเลาะกันว่าเลิกนะคะ มีครั้งนี่ พอเราพูด เขาก้ไม่ปฎิเสธอะไรเลย เขายอมรับ และบอกว่าถึงคบกันต่อก้ต้องเลิกกันอยุ่ดี ที่บ้านเราไม่ชอบเขานิ ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำไงแล้วค่ะ คือเข้าใจทุกอย่าง และรุ้ว่าเราสองคนก้คงรักกันมากอยู่ พอเรื่อยๆมา เราก้กลับไปง้อนะคะ แต่เขาก้บอกว่าแบบนี่ดีแล้ว จนตอนนี่เขาเหมือนจะมีใหม่ มันก้เลยทำให้ใจเรายิ่งเศร้า เรารู่แหละว่าเราไม่ควรคิดถึงเขา ควรหาไรทำ แต่เหมือนบางครั้งมันมีคิดไปบ้าง อยากให้เขากลับมา อยากให้เขาคิดถึงเราบ้างแบบที่เราก้คิดถึงเขา คือเราก่ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากทำใจ เราต้องตื่นนอนทุกครั้งก้คิดถึงเขา พอตอนกลางคืนก้คิดถึงอีก เหมือนเช้าเย็นต้องมานึกถึงเขาตลอดเวลาทั้งๆที่คิดไปเราก็เจ็บป่าวๆ ถ้าถามว่าทำไมไม่มีคนใหม่ ลองแล้วค่ะ ลองคุยกับคนอื่นเยอะอยู่เหมือนกัน แต่เหมือนมันไม่ใช่ อาจจะเป็นเพราะใจเรามันไม่ลืมเขาด้วยละมั้ง เหมือนถ้ามีคนมาถามว่า ทำไมไม่มีคนใหม่ ก้คงจะตอบเขาไป ว่าแผลในใจเรายังไม่หายดี ยังซื่อสัตย์กับตัวเองอยุ่ แต่อยู่แบบนี่มันก้เหงานะ เหมือนอยากมีใครมาคอยดูแล แต่อีกใจก้ไม่อยากมี ไม่อยากให้เใครมาแทนที่เขา แต่ก้รุ้ว่าในโลกนี่ยังมีผู้ชายอีกตั้งเยอะ จมปักทำไมคนเดียว แต่เหมือนคนเราพูดได้คะ แต่ทำไม่ได้555555 คนอื่นๆเคยเจอแบบนี่ไหม แล้วทำยังไงกัน อยากรู้ มาแชร์ประสบการณ์กันนะ