สวัสดีค่ะ จขกท เป็นนักเรียนม.ปลายนะคะ
เกริ่นก่อนนะคะว่าเป็นคนที่ตลกเวลาพูดอะไรก็จะไม่ค่อยมีใครคิดว่าจะจริงจัง
เริ่มจากเพื่อนล้อเราก่อนเลยค่ะ คือเราไม่สวย เพื่อนก็จะล้อกัน เราก็เฮฮาตามเพื่อนไป เพราะเราคิดว่ามันคงเป็นความสุขของเขาแหละ แต่หลังๆเพื่อนเริ่มล้อแรงเกินไปแล้วค่ะ แต่เราไม่รู้ว่าเราควรจะบอกเพื่อนยังไงให้เพื่อนหยุดดี เพราะหลังๆเราเริ่มไม่โอเคแล้ว เราก็มาคิดว่าเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ
ด้วยความที่เป็นคนตลกเพื่อนก็เริ่มใช้คำแรงที่ขึ้นเรื่อยๆกับเราเพราะเพื่อนคงคิดว่าเราคงไม่รู้สึกอะไร แต่เราคิดค่ะ เราเป็นคนที่คิดมากด้วย แต่ไม่มีใครรู้เพราะเราไม่แสดงออก เพื่อนคนนี้ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่า เพื่อนว่าทุกอย่างที่เป็นเรา จนเราเริ่มไม่อยากเป็นตัวเองแล้ว
วันนี้เราไปเล่าเรื่องที่เราพึ่งเจอมาให้เพื่อนฟัง คือเหตุการณ์นี้เราไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่เพื่อนกลับบอกว่าเพราะหน้าโง่ไง คือเราเครียดนะ แต่เพื่อนมาพูดให้เราเครียดกว่าเดิมอีก เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้
เรามีพ่อแม่นะคะ อยู่กันครบด้วย แต่เวลาเราพูดอะไรไปท่านก็จะบอกว่าอย่าฟุ้งซ่าน มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป ไม่ต้องไปคิดเรื่องอื่น
เราก็คิดนะคะว่าเราน้อยใจไม่ได้หรอ? ชีวิตเราทำอะไรไม่ได้เลยหรอ?
-อยากถามว่าเราควรทำยังไงต่อไปดีคะ
**อยากให้เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ให้กับคนที่ชอบว่าเพื่อนเพราะคิดว่าเพื่อนคนนั้นไม่คิดอะไรนะคะ คำพูดของคุณก็เหมือนปาก้อนหินลงไปในน้ำอ่ะค่ะ คุณไม่รู้หรอกว่ามันลึกลงไปแค่ไหน มันจะทำให้เพื่อนคุณคิดมากขนาดไหน**
ปล.นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าพิมพ์ไม่รู้เรื่องยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ
ปล2.ขออนุญาติแท็กห้องโรคซึมเศร้านะคะ
เรารู้สึกว่าเราไม่มีคุณค่าเพราะคำพูดของเพื่อนค่ะ
เกริ่นก่อนนะคะว่าเป็นคนที่ตลกเวลาพูดอะไรก็จะไม่ค่อยมีใครคิดว่าจะจริงจัง
เริ่มจากเพื่อนล้อเราก่อนเลยค่ะ คือเราไม่สวย เพื่อนก็จะล้อกัน เราก็เฮฮาตามเพื่อนไป เพราะเราคิดว่ามันคงเป็นความสุขของเขาแหละ แต่หลังๆเพื่อนเริ่มล้อแรงเกินไปแล้วค่ะ แต่เราไม่รู้ว่าเราควรจะบอกเพื่อนยังไงให้เพื่อนหยุดดี เพราะหลังๆเราเริ่มไม่โอเคแล้ว เราก็มาคิดว่าเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ
ด้วยความที่เป็นคนตลกเพื่อนก็เริ่มใช้คำแรงที่ขึ้นเรื่อยๆกับเราเพราะเพื่อนคงคิดว่าเราคงไม่รู้สึกอะไร แต่เราคิดค่ะ เราเป็นคนที่คิดมากด้วย แต่ไม่มีใครรู้เพราะเราไม่แสดงออก เพื่อนคนนี้ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่า เพื่อนว่าทุกอย่างที่เป็นเรา จนเราเริ่มไม่อยากเป็นตัวเองแล้ว
วันนี้เราไปเล่าเรื่องที่เราพึ่งเจอมาให้เพื่อนฟัง คือเหตุการณ์นี้เราไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่เพื่อนกลับบอกว่าเพราะหน้าโง่ไง คือเราเครียดนะ แต่เพื่อนมาพูดให้เราเครียดกว่าเดิมอีก เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้
เรามีพ่อแม่นะคะ อยู่กันครบด้วย แต่เวลาเราพูดอะไรไปท่านก็จะบอกว่าอย่าฟุ้งซ่าน มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป ไม่ต้องไปคิดเรื่องอื่น
เราก็คิดนะคะว่าเราน้อยใจไม่ได้หรอ? ชีวิตเราทำอะไรไม่ได้เลยหรอ?
-อยากถามว่าเราควรทำยังไงต่อไปดีคะ
**อยากให้เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ให้กับคนที่ชอบว่าเพื่อนเพราะคิดว่าเพื่อนคนนั้นไม่คิดอะไรนะคะ คำพูดของคุณก็เหมือนปาก้อนหินลงไปในน้ำอ่ะค่ะ คุณไม่รู้หรอกว่ามันลึกลงไปแค่ไหน มันจะทำให้เพื่อนคุณคิดมากขนาดไหน**
ปล.นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าพิมพ์ไม่รู้เรื่องยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ
ปล2.ขออนุญาติแท็กห้องโรคซึมเศร้านะคะ