คือเพื่อนในห้องเรามีทั้งหมด 16คน ผู้หญิง 9 ผู้ชาย 7 เราไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนผู้ชายมากแต่ไม่ใช่ว่าไม่พูดน่ะ ตอนอยู่ในห้องก็พูดกันตามปกตินี้แหละ แต่เวลาไม่อยู่ในห้องก็ไม่ค่อยได้พูดด้วยสักเท่าไร ไม่ใช่ว่าหยิ่งน่ะแต่ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันดี อาจจะเพราะเราเป็นคนคุยไม่เก่งด้วยแหละ แต่จะพูดมากกกแค่กับเพื่อนที่คิดว่าสนิทน่ะ
เรามีเพื่อนสนิทมากๆอยู่ 4คน อย่างที่บอกเพื่อนผู้หญิงมีอยู่ 9คน มี2คนเงียบมากไม่ค่อยแสวะนากับคัยคุยกันอยู่แค่กันเอง 1ใน2คนนี้ คนหนึ่งเฉิ่มๆเงียบอีกคนก้อเวลาคัยพูดอะไรก้อทำหูทวนลม อีก2คนเคยทะเลอะกันมาเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้ดีกันแล้วแหละแต่ไม่ค่อยไว้ใจกันเท่าไร อีกคนเป็นเด็กใหม่ไม่รู้อีโน่อีเน่อะไร เราก้อเลยเหลือเพื่อนที่คิดว่าสนิทมากๆ4คน (รวมทั้งเรา) จะไปไหนจะทำอะไรก้อไปกันอยู่แค่4คน รวมทุกรวมสุขมาก้อเยอะน่ะ ด้วยความที่รู้สึกสนิทกันมากระดับแบบมองตากันก้อรู้ว่าคิดอะไรหรือแบบนินทาคนอื่นได้ผ่านสายตา จนวันหนึ่งเพื่อน2คน รู้สึกแปลกๆกับเราไม่ใช่ว่าไม่คุยกันน่ะคุยนี้แหละแต่มันไม่เหมือนเดินอ่ะ จะทำอะไรก้อทำอยู่แค่2คนไม่ค่อยช่วนเรากับเพื่อนอีกคน แต่เราก้อไม่ได้ถามไปหรอกว่าเป็นอะไร เพราะมีเพื่อนอีกคนที่สนิท คนนี้เป็นเพื่อนตั้งแต่ป.1อ่ะคิดว่าน่าสนิทสุดใน3คนแหละ จนปิดเทอมเราก้อออกฝึกงานกัน ที่ฝึกงานรับได้แค่ที่ละ2คน สองคนที่รู้สึกแปลกๆก้ออยู่ด้วยกัน ตอนแรกนาง(ที่รู้สึกแปลกๆ)ก้อถามแล้วแหละว่าจะไปอยู่ด้วยกันไหมใจเราอยากไปมากแต่ด้วยความที่สถานที่ที่นางฝึกค่อนข้างจะมีที่เที่ยวกลางคืนเยอะ (เออเราฝึกงานการท่องเที่ยวน่ะ)พ่อเราก้อเลยไม่ค่อยอยากให้ไปเท่าไรอีกอย่างพ่อก้อหาที่ฝึกงานให้แล้วเป็นบริษัทเพื่อนพ่อนะนั้นแหละ (โดยให้เหตุผลว่าไม่อยากให้เราไปที่ที่เพื่อนอีกคนไปเพราะมันเป็นที่เที่ยวกลางคืนเยอะแล้วอีกอย่างฝึกกับคนกันเองจะได้คุยกันง่ายๆ) ตอนแรกที่เราบอกนาง(เพื่อนที่ช่วนไป)นางก้อรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไร เราก้อพยายามคุยกับพ่อแล้วน่ะแต่ไม่ได้จริงๆ นางเลยไม่คุยกับเราเลยมีแต่เราที่ค่อยถามว่าไปฝึกยัง ไปตอนไหน แต่เหมือนนางไม่ค่อยอยากตอบแบบถามคำตอบคำ เราก้อรู้สึกนอยด์นิดๆแหละแต่ไม่รู้ทำไงต่อเลยปล่อยไป เรากับเพื่อนอีกคนก้ออยู่ด้วยกัน ระยะเวลาที่ฝึกประมาณ1เดือน เพื่อนที่เราอยู่ด้วยนางก้อชอบบ่นๆว่าอยากกลับบ้านๆๆ บ่นทุกกกกกวันวันล่ะไม่ตํ่ากว่า10รอบอ่ะ คือก้อเข้าใจแหละว่าเป็นผู้หญิงไม่เคยห่างจากบ้านนานๆมันก้อมีคิดถึงกันบ้าง แต่มันเยอะเกินไปป่ะว่ะ บ่นคนเดี่ยวไม่พอไงแล้วก้อชอบถามว่า
"อยากกลับด้วยป่ะ อย่ากกลับป่ะเนี่ย" อะไรทำนองเนี่ยทุกครั้ง ด้วยความที่เราก้อรำคาณบ้างครั้งก้อตอบไปบ้างเงียบไปบ้างสวนกลับบ้างประมาณว่า "จะบ่นรัยนักหนา รำคาณแหละเนี่ย" อะไรงี้(แล้วก้อนางเป็นที่แบบจะไม่ค่อยทำอะไร ให้เราทำทุกอย่างพูดทุกอย่างทั้งๆที่เราก้อพูดไม่ค่อยเก่ง) แต่ก้อดีมีเพื่อนอีกคนที่อยู่ด้วยนี้แหละค่อยเชื่อมเรากับเพื่อนที่แปลกๆให้ได้คุยด้วยกันอาจจะไม่ทุกวันแต่เราก้อรู้สึกดีมากเหมือนกันจนนึกว่าเค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว จนประมาณกลางๆเดือนที่ฝึกงานเรากลับมาจากที่ฝึกงานกับเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน ด้วยความที่มันก้อเหนื่อเราก้อเหนื่อย มันก้อยังคงบ่นไปเรื่อยๆ จนเราลองโกรธมัน มันถามคำตอบคำ (ใส่อารมณ์ไปบ้างเล็กน้อย) นึกว่าเดียวมันคงรู้ตัวเองแล้วหยุดบ่นไปสักพักแหละ แต่ผิดคลาดมันก้อเงียบ เราก้อเงียบเย็นวันนั้นจำได้ว่ามันชาร์ตนั่งเล่นโทรสับอยู่สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร ในใจเราก้อแปลกๆแหละว่ามันจะแชทอะไรกับใครนักหนาอีกใจก้อนึกว่ามัยคุยกับแฟนอีกใจก้อกังวลว่ามันจะแชทกับเพื่อนสนิทอีก2คนที่อยู่คนละที่และถ้าเป็นอย่างที่2 มันจะคุยอะไรกันได้ถ้าไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับเรา เอาตามตรงก้อกลัวว่าแบบเรากับเพื่อนสนิทอีก2คนที่แปลกพึ่งกลับมาดีกันม่นานมานี้ ถ้ามันไปเล่าอะไรที่แปลกๆเกี่ยวกับเราให้ฟังอีกเรื่องมันจะไปกันใหญ่ ก้อพยายามไม่คิดมากอยู่แต่มันอดคิดไม่ได้จริงๆ จนตกกลางดึกของวันนั้นเราก้อยังไม่ได้คุยกันน่ะ+กับมันนอนหลับไปแล้ว ประมาณเที่ยงคืน ด้วยความที่อยากรู้มากกกกว่าจะเป็นเรื่องที่คิดไว้หรือเปล่า ก้อเลยลุกขึ้นมาหยิบโทรสับมันที่ชาร์ตอยู่ขึ้นมาดู (ต้องบอกก่อนว่าปกติเราไม่รู้รหัสโทรสับมันหรอกเพราะมันไม่ค่อยบอกใคร จนครั้งหนึ่งเราเห็นมันปลดล็อคเลยเห็นเข้า ก้อไม่ได้กะจะเข้าไปเสียมารยาทโทรสับมันหรอแต่รู้ไว้ใช่ว่าเปล่าประโยชน์นิ555+) ก้อเลยกดเข้าไปดูในแชทแบบรีบๆ กลัวมันตื่นๆ ปรากฏว่าถูกต้องตามที่เราคิดทุกอย่าง มันนินทาเรากับเพื่อนอีก2คนในแชทประมาณว่าเราใส่อารมณืกับมัน อยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ เห็นคนอื่นที่กว่าเพื่อน(ในที่นี้คือความคิดเราคิดว่าเรามาอยู่บ้านคนอื่น มาทำงานกับคนอื่นก้อต้องรู้จักเกรงใจเจ้าบ้าน เจ้าของบ้างกินข้าวเที่ยงบ้างมื้อก้อกินกับเค้าก้อควรจะรู้จักช่วยเค้าบ้างรับบ้างเล็กๆน้อยๆเดียวเค้าหาว่าไม่มีมารยาทเอ้า แล้วมันก้อชอบบอกว่าช่วยอะไรนักหนาเดียวเค้าทำเองแหละไงงี้) หลายอย่างมากกกเยอะแยะไปหมด จังหวะนั้นที่เรารู้ ช๊อคมากกก จุก ทำไรไม่ถูก เหมือนทุกอย่างษโจ้ตีมาหมดนี้เราแย่ขนาดนั้นเลย นํ้าตา
ดันไหลออกมาเฉย มันไม่ใช่ความรู้สึกโกรธแค้นหรือเกลียด มันไม่รุ้ความรู้สึกอะไรเหมือนกันบอกไม่ถูก ตอนนั้นคิดรัยไม่ออกรู้แค่อยากเคลี้ยร์กับ
ทุกคนให้จบๆ ทุกอย่างที่ไม่เคยและไม่คิดว่าจะพูดว่ากูก้ออึดอัดไม่ใช่
อึดอัดอย่างเดียวก้ออยากพูดไปหมด คิดแค่ว่ารู้จักกันมา10กว่าปีมันไม่เคยพิสูนจ์คำว่าเพื่อนได้เลยหรอทั้งที่คิดว่ามันเป็นเพื่อนที่คิดว่าสนิดสุดๆพูดได้ทุกเรื่อง คืนนั้นทั้งคืนเรานอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เช้าจะทำอะไรต่อ ไม่รุ้จะพูดยังไง จะดูหน้า
ติดมั้ย กลัวไปหมด จนเล่นโทรสับไปเจอคำคมๆหนึ่งบอกประมาณว่า "กาลเวลาจะช่วยเยี่ยวยาทุกอย่าง" จนเช้าาา พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดให้เหมือนเดิมสุด ทุกอย่างที่คางคาในใจตกลงก้อไม่ได้เคลียร์ไม่รุ้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันกัน รุ้แค่ว่าเวลาจะเยี่ยวยาทุกอย่าง จนวันที่กลับบ้าน เรากับมันไม่ได้ฝึกเต็มเดือนหรอกเพราะมันมีสอบพ่อเราก้อเลยขอให้ ให้กลับก่อน
จนถึงวัน รร เปิด ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำตัวยังไงจากที่ปกติก้อมีเพื่อนแปลกๆอยู่เเล้ว2คน นี้ดันเพิ่มาอีกคน แล้วจะคุยจะระบายกับใครได้ล่ะที่นี้ ฮืออออออ
#แค่อยากเล่าระบายความทุกข์เฉย แต่ใครมีทางแก้หรือบอกวิธีอะไรได้น่ะ ยินดีรับฟัง แต่ถ้าให้ไปเคลียร์ให้จบๆตอนนี้บอกเลยไม่พร้อมจิงๆ (แต่ขอร้องบ้างจุดรู้ว่าผิดกรุณาอย่าสำเติม)
หรือใครมีหนักว่านี้หรืออยากระบายเล่าได้น่ะ จะได้รุ้ว่าเราไม่ได้มีปัญาประมาณนี้แค่คนเดียววว (รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างอย่าถือเลยเน้อ)
เคยมีปัญหากับเพื่อนสนิท/ไม่พร้อมเคลียร์ แล้วปล่อยไว้ให้เวลาผ่านไปวันๆมั้ย??
เรามีเพื่อนสนิทมากๆอยู่ 4คน อย่างที่บอกเพื่อนผู้หญิงมีอยู่ 9คน มี2คนเงียบมากไม่ค่อยแสวะนากับคัยคุยกันอยู่แค่กันเอง 1ใน2คนนี้ คนหนึ่งเฉิ่มๆเงียบอีกคนก้อเวลาคัยพูดอะไรก้อทำหูทวนลม อีก2คนเคยทะเลอะกันมาเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้ดีกันแล้วแหละแต่ไม่ค่อยไว้ใจกันเท่าไร อีกคนเป็นเด็กใหม่ไม่รู้อีโน่อีเน่อะไร เราก้อเลยเหลือเพื่อนที่คิดว่าสนิทมากๆ4คน (รวมทั้งเรา) จะไปไหนจะทำอะไรก้อไปกันอยู่แค่4คน รวมทุกรวมสุขมาก้อเยอะน่ะ ด้วยความที่รู้สึกสนิทกันมากระดับแบบมองตากันก้อรู้ว่าคิดอะไรหรือแบบนินทาคนอื่นได้ผ่านสายตา จนวันหนึ่งเพื่อน2คน รู้สึกแปลกๆกับเราไม่ใช่ว่าไม่คุยกันน่ะคุยนี้แหละแต่มันไม่เหมือนเดินอ่ะ จะทำอะไรก้อทำอยู่แค่2คนไม่ค่อยช่วนเรากับเพื่อนอีกคน แต่เราก้อไม่ได้ถามไปหรอกว่าเป็นอะไร เพราะมีเพื่อนอีกคนที่สนิท คนนี้เป็นเพื่อนตั้งแต่ป.1อ่ะคิดว่าน่าสนิทสุดใน3คนแหละ จนปิดเทอมเราก้อออกฝึกงานกัน ที่ฝึกงานรับได้แค่ที่ละ2คน สองคนที่รู้สึกแปลกๆก้ออยู่ด้วยกัน ตอนแรกนาง(ที่รู้สึกแปลกๆ)ก้อถามแล้วแหละว่าจะไปอยู่ด้วยกันไหมใจเราอยากไปมากแต่ด้วยความที่สถานที่ที่นางฝึกค่อนข้างจะมีที่เที่ยวกลางคืนเยอะ (เออเราฝึกงานการท่องเที่ยวน่ะ)พ่อเราก้อเลยไม่ค่อยอยากให้ไปเท่าไรอีกอย่างพ่อก้อหาที่ฝึกงานให้แล้วเป็นบริษัทเพื่อนพ่อนะนั้นแหละ (โดยให้เหตุผลว่าไม่อยากให้เราไปที่ที่เพื่อนอีกคนไปเพราะมันเป็นที่เที่ยวกลางคืนเยอะแล้วอีกอย่างฝึกกับคนกันเองจะได้คุยกันง่ายๆ) ตอนแรกที่เราบอกนาง(เพื่อนที่ช่วนไป)นางก้อรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไร เราก้อพยายามคุยกับพ่อแล้วน่ะแต่ไม่ได้จริงๆ นางเลยไม่คุยกับเราเลยมีแต่เราที่ค่อยถามว่าไปฝึกยัง ไปตอนไหน แต่เหมือนนางไม่ค่อยอยากตอบแบบถามคำตอบคำ เราก้อรู้สึกนอยด์นิดๆแหละแต่ไม่รู้ทำไงต่อเลยปล่อยไป เรากับเพื่อนอีกคนก้ออยู่ด้วยกัน ระยะเวลาที่ฝึกประมาณ1เดือน เพื่อนที่เราอยู่ด้วยนางก้อชอบบ่นๆว่าอยากกลับบ้านๆๆ บ่นทุกกกกกวันวันล่ะไม่ตํ่ากว่า10รอบอ่ะ คือก้อเข้าใจแหละว่าเป็นผู้หญิงไม่เคยห่างจากบ้านนานๆมันก้อมีคิดถึงกันบ้าง แต่มันเยอะเกินไปป่ะว่ะ บ่นคนเดี่ยวไม่พอไงแล้วก้อชอบถามว่า
"อยากกลับด้วยป่ะ อย่ากกลับป่ะเนี่ย" อะไรทำนองเนี่ยทุกครั้ง ด้วยความที่เราก้อรำคาณบ้างครั้งก้อตอบไปบ้างเงียบไปบ้างสวนกลับบ้างประมาณว่า "จะบ่นรัยนักหนา รำคาณแหละเนี่ย" อะไรงี้(แล้วก้อนางเป็นที่แบบจะไม่ค่อยทำอะไร ให้เราทำทุกอย่างพูดทุกอย่างทั้งๆที่เราก้อพูดไม่ค่อยเก่ง) แต่ก้อดีมีเพื่อนอีกคนที่อยู่ด้วยนี้แหละค่อยเชื่อมเรากับเพื่อนที่แปลกๆให้ได้คุยด้วยกันอาจจะไม่ทุกวันแต่เราก้อรู้สึกดีมากเหมือนกันจนนึกว่าเค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว จนประมาณกลางๆเดือนที่ฝึกงานเรากลับมาจากที่ฝึกงานกับเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน ด้วยความที่มันก้อเหนื่อเราก้อเหนื่อย มันก้อยังคงบ่นไปเรื่อยๆ จนเราลองโกรธมัน มันถามคำตอบคำ (ใส่อารมณ์ไปบ้างเล็กน้อย) นึกว่าเดียวมันคงรู้ตัวเองแล้วหยุดบ่นไปสักพักแหละ แต่ผิดคลาดมันก้อเงียบ เราก้อเงียบเย็นวันนั้นจำได้ว่ามันชาร์ตนั่งเล่นโทรสับอยู่สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร ในใจเราก้อแปลกๆแหละว่ามันจะแชทอะไรกับใครนักหนาอีกใจก้อนึกว่ามัยคุยกับแฟนอีกใจก้อกังวลว่ามันจะแชทกับเพื่อนสนิทอีก2คนที่อยู่คนละที่และถ้าเป็นอย่างที่2 มันจะคุยอะไรกันได้ถ้าไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับเรา เอาตามตรงก้อกลัวว่าแบบเรากับเพื่อนสนิทอีก2คนที่แปลกพึ่งกลับมาดีกันม่นานมานี้ ถ้ามันไปเล่าอะไรที่แปลกๆเกี่ยวกับเราให้ฟังอีกเรื่องมันจะไปกันใหญ่ ก้อพยายามไม่คิดมากอยู่แต่มันอดคิดไม่ได้จริงๆ จนตกกลางดึกของวันนั้นเราก้อยังไม่ได้คุยกันน่ะ+กับมันนอนหลับไปแล้ว ประมาณเที่ยงคืน ด้วยความที่อยากรู้มากกกกว่าจะเป็นเรื่องที่คิดไว้หรือเปล่า ก้อเลยลุกขึ้นมาหยิบโทรสับมันที่ชาร์ตอยู่ขึ้นมาดู (ต้องบอกก่อนว่าปกติเราไม่รู้รหัสโทรสับมันหรอกเพราะมันไม่ค่อยบอกใคร จนครั้งหนึ่งเราเห็นมันปลดล็อคเลยเห็นเข้า ก้อไม่ได้กะจะเข้าไปเสียมารยาทโทรสับมันหรอแต่รู้ไว้ใช่ว่าเปล่าประโยชน์นิ555+) ก้อเลยกดเข้าไปดูในแชทแบบรีบๆ กลัวมันตื่นๆ ปรากฏว่าถูกต้องตามที่เราคิดทุกอย่าง มันนินทาเรากับเพื่อนอีก2คนในแชทประมาณว่าเราใส่อารมณืกับมัน อยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ เห็นคนอื่นที่กว่าเพื่อน(ในที่นี้คือความคิดเราคิดว่าเรามาอยู่บ้านคนอื่น มาทำงานกับคนอื่นก้อต้องรู้จักเกรงใจเจ้าบ้าน เจ้าของบ้างกินข้าวเที่ยงบ้างมื้อก้อกินกับเค้าก้อควรจะรู้จักช่วยเค้าบ้างรับบ้างเล็กๆน้อยๆเดียวเค้าหาว่าไม่มีมารยาทเอ้า แล้วมันก้อชอบบอกว่าช่วยอะไรนักหนาเดียวเค้าทำเองแหละไงงี้) หลายอย่างมากกกเยอะแยะไปหมด จังหวะนั้นที่เรารู้ ช๊อคมากกก จุก ทำไรไม่ถูก เหมือนทุกอย่างษโจ้ตีมาหมดนี้เราแย่ขนาดนั้นเลย นํ้าตา
จนถึงวัน รร เปิด ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำตัวยังไงจากที่ปกติก้อมีเพื่อนแปลกๆอยู่เเล้ว2คน นี้ดันเพิ่มาอีกคน แล้วจะคุยจะระบายกับใครได้ล่ะที่นี้ ฮืออออออ
#แค่อยากเล่าระบายความทุกข์เฉย แต่ใครมีทางแก้หรือบอกวิธีอะไรได้น่ะ ยินดีรับฟัง แต่ถ้าให้ไปเคลียร์ให้จบๆตอนนี้บอกเลยไม่พร้อมจิงๆ (แต่ขอร้องบ้างจุดรู้ว่าผิดกรุณาอย่าสำเติม)