พอได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ได้มีเวลาทบทวนชีวิตว่ามันแย่ไหม ?
ก็เข้าใจตัวเองมากขึ้นว่าทำไมถึงอยู่เป็นโสดจนทุกวันนี้ มันเป็นเพราะมีปมในอดีต จำภาพพ่อทุบตีแม่แท้ๆ จำภาพแม่แท้ทิ้งไป จำภาพพ่อไปมีเมียใหม่ ทุบตีแม่เลี้ยง ทำให้กลัวว่าถ้ามีครอบครัวจะเจอแบบเดียวกันกับที่แม่เจอ กลัวความผิดหวัง กลัวครอบครัวที่แตกแยก กลัวเหมือนแม่ที่ต้องทนดูพ่อพาผู้หญิงคนอื่นมานอนในบ้าน ทั้งๆที่แม่นอนกอดลูกๆอยู่ และมองภาพแม่ตายในโลงในวันเผา พยายามบอกกับตัวเอง ทำตัวเองให้เข้มแข็ง เราต้องไม่อ่อนแอ ต้องไม่เสียใจกับชีวิตที่เกิดขึ้น ต้องอยู่ให้ได้ แม้ในวันที่มีปัญหาแล้วต้องนอนร้องในห้องคนเดียว นอนกอดรูปแม่พร้อมร้องไห้น้อยใจที่แม่ทิ้งไป ทั้งๆที่เราต้องการให้แม่กอดปลอบ เวลาเราเสียใจ เวลาเราเศร้า เวลาเราต้องการที่ปรึกษาในวันที่สับสน เวลาที่มองไปทางไหนไม่เห็นใครที่จะพูดหรือระบายอะไรออกไปได้เลย พอโตมาเรื่อยๆก็พยายามทำให้พ่อรัก เหมือนพวกขาดความรัก พยายามเรียนให้เก่ง พยายามทำตัวให้เก่งทุกเรื่องให้พ่อสนใจ ให้พ่อหันมารักและเข้าใจ ทำแบบเดิมจนเรียนจบปริญญา ก็ทำงาน ทำได้ทำเท่าก็แบ่งให้พ่อให้แม่ให้ป้า แค่อยากเป็นที่รัก อยากได้ความอบอุ่น เพราะถึงจะมีปมเรื่องพ่อทำให้ไม่กล้าคบใคร แต่ก็รักพ่อมากอยู่ดี พ่อเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลกนี้ ที่เราอยากให้รัก พ่อไม่ใช่พ่อที่แย่ พ่อไม่เคยล่วงเกินเรา มีแต่สอนให้หวงเนื้อตัว แต่งตัวให้ดี ถือว่าเรายังมีพ่อที่ดีกว่าบางคนที่ทำร้ายลูกตัวเอง ป้าสอนให้เราเข้าใจว่าเราต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ รักพ่อแม่ ถึงแม้แม่จะไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่เขาก็เลี้ยงเรามา ถึงพ่อจะมีลูกใหม่อายุห่างจากเรามาก เราจำได้น้องหายจากเราหลายปี พ่อแม่สอนให้เราดูแลตัวเอง แต่พอมีน้องเราต้องดูแลน้อง เสียสละเพื่อน้อง ตั้งแต่ปฐมเราต้องพาน้องไปโรงเรียน แต่งตัว ป้อนข้าว สอนการบ้าน พาน้องนอน ตอนแรกเราไม่เข้าใจน้องเป็นผู้ชาย เราเป็นผู้หญิงทำไมเราต้องดูแลน้องด้วย น้องได้เสื้อผ้าใหม่ แต่เราอยากได้อะไรต้องเก็บเงินเอง ด้วยความที่ตั้งแต่เล็กแม่เลี้ยงเปิดร้านคาราโอเกะ เราอยากหาเงิน เราก็ไปเสริ์ฟอาหาร ได้ติปมาก็รู้สึกภูมิใจนะ เงินที่หาได้เอง มันดีกว่าขอเงินพ่อแม่ อยากได้อะไร ก็เก็บเงินซื้อเอา ไม่มีใครบ่น ใครว่า ถึงบางทีจะเหนื่อยเพราะต้องนอนเกือบเที่ยงคืนแล้วตื่นเช้าไปโรงเรียน แต่ก็อดทน คิดว่าเราไม่ได้ลำบากเหมือนเพื่อนบางคนที่แย่กว่าเรา เรายังหาเงินได้เอง พอเรื่องมัธยมพ่อก็ให้แม่เลิกทำคาราโอเกะเพราะเห็นเราเริ่มโตเป็นสาว เราก็เซ็งนะ เคยได้เงินจากการทำงานแบบนี้ แต่ก็พยายามไม่คิดอะไร แต่ก็เคยตัวจากการหาเงินได้เอง เลยอยากทำงานพาร์ทไทม์แต่พ่อก็ไม่ให้ทำ เริ่มทะลาะกัน เพราะเราอยากมีเงิน ไม่ได้มีไว้เก็บนะ มีไว้ใช้ รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเอาแต่ใจตัวเอง แต่เรื่องเรียนไม่ได้แย่ เพราะคิดว่าพ่อแม่จะรักเรา ถ้าเราทำตัวดีดี แต่พ่อกับแม่ก็ไม่เคยชมแม้จะสอบได้เลขตัวเดียวแต่น้องชายสอบได้เกือบท้ายห้อง พ่อแม่คอยปลอบ เราก็ไปร้องไห้กับป้า ป้าก็จะคอยสอน ว่าเราทำดีแล้วใครไม่เห็นป้าเห็น ใครไม่รักอย่าน้อยใจเพราะป้ารัก จนตอนนี้อายุเกือบจะเลขสาม แต่ก็ไม่มีครอบครัว ทำงานคอยดูแลพ่อแม่ เพราะป้าเสียไปแล้ว บางทีก็น้อยใจ ที่คนอื่นมองดีบ้างไม่ดีบ้าง คนไม่เข้าใจก็มองว่าเราทำเหมือนเป็นคนดี โลกสวยบ้าง แสแสร้งบ้าง จนรู้สึกว่าโลกมันอยู่ยาก
ทำไมคนเราถึงมองว่าตัวเองเจอเรื่องร้ายแรงที่สุด ทั้งๆที่มันอาจเป็นเรื่องเล็กน้อยของคนอื่นที่เจอก็ได้ ?
ก็เข้าใจตัวเองมากขึ้นว่าทำไมถึงอยู่เป็นโสดจนทุกวันนี้ มันเป็นเพราะมีปมในอดีต จำภาพพ่อทุบตีแม่แท้ๆ จำภาพแม่แท้ทิ้งไป จำภาพพ่อไปมีเมียใหม่ ทุบตีแม่เลี้ยง ทำให้กลัวว่าถ้ามีครอบครัวจะเจอแบบเดียวกันกับที่แม่เจอ กลัวความผิดหวัง กลัวครอบครัวที่แตกแยก กลัวเหมือนแม่ที่ต้องทนดูพ่อพาผู้หญิงคนอื่นมานอนในบ้าน ทั้งๆที่แม่นอนกอดลูกๆอยู่ และมองภาพแม่ตายในโลงในวันเผา พยายามบอกกับตัวเอง ทำตัวเองให้เข้มแข็ง เราต้องไม่อ่อนแอ ต้องไม่เสียใจกับชีวิตที่เกิดขึ้น ต้องอยู่ให้ได้ แม้ในวันที่มีปัญหาแล้วต้องนอนร้องในห้องคนเดียว นอนกอดรูปแม่พร้อมร้องไห้น้อยใจที่แม่ทิ้งไป ทั้งๆที่เราต้องการให้แม่กอดปลอบ เวลาเราเสียใจ เวลาเราเศร้า เวลาเราต้องการที่ปรึกษาในวันที่สับสน เวลาที่มองไปทางไหนไม่เห็นใครที่จะพูดหรือระบายอะไรออกไปได้เลย พอโตมาเรื่อยๆก็พยายามทำให้พ่อรัก เหมือนพวกขาดความรัก พยายามเรียนให้เก่ง พยายามทำตัวให้เก่งทุกเรื่องให้พ่อสนใจ ให้พ่อหันมารักและเข้าใจ ทำแบบเดิมจนเรียนจบปริญญา ก็ทำงาน ทำได้ทำเท่าก็แบ่งให้พ่อให้แม่ให้ป้า แค่อยากเป็นที่รัก อยากได้ความอบอุ่น เพราะถึงจะมีปมเรื่องพ่อทำให้ไม่กล้าคบใคร แต่ก็รักพ่อมากอยู่ดี พ่อเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลกนี้ ที่เราอยากให้รัก พ่อไม่ใช่พ่อที่แย่ พ่อไม่เคยล่วงเกินเรา มีแต่สอนให้หวงเนื้อตัว แต่งตัวให้ดี ถือว่าเรายังมีพ่อที่ดีกว่าบางคนที่ทำร้ายลูกตัวเอง ป้าสอนให้เราเข้าใจว่าเราต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ รักพ่อแม่ ถึงแม้แม่จะไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่เขาก็เลี้ยงเรามา ถึงพ่อจะมีลูกใหม่อายุห่างจากเรามาก เราจำได้น้องหายจากเราหลายปี พ่อแม่สอนให้เราดูแลตัวเอง แต่พอมีน้องเราต้องดูแลน้อง เสียสละเพื่อน้อง ตั้งแต่ปฐมเราต้องพาน้องไปโรงเรียน แต่งตัว ป้อนข้าว สอนการบ้าน พาน้องนอน ตอนแรกเราไม่เข้าใจน้องเป็นผู้ชาย เราเป็นผู้หญิงทำไมเราต้องดูแลน้องด้วย น้องได้เสื้อผ้าใหม่ แต่เราอยากได้อะไรต้องเก็บเงินเอง ด้วยความที่ตั้งแต่เล็กแม่เลี้ยงเปิดร้านคาราโอเกะ เราอยากหาเงิน เราก็ไปเสริ์ฟอาหาร ได้ติปมาก็รู้สึกภูมิใจนะ เงินที่หาได้เอง มันดีกว่าขอเงินพ่อแม่ อยากได้อะไร ก็เก็บเงินซื้อเอา ไม่มีใครบ่น ใครว่า ถึงบางทีจะเหนื่อยเพราะต้องนอนเกือบเที่ยงคืนแล้วตื่นเช้าไปโรงเรียน แต่ก็อดทน คิดว่าเราไม่ได้ลำบากเหมือนเพื่อนบางคนที่แย่กว่าเรา เรายังหาเงินได้เอง พอเรื่องมัธยมพ่อก็ให้แม่เลิกทำคาราโอเกะเพราะเห็นเราเริ่มโตเป็นสาว เราก็เซ็งนะ เคยได้เงินจากการทำงานแบบนี้ แต่ก็พยายามไม่คิดอะไร แต่ก็เคยตัวจากการหาเงินได้เอง เลยอยากทำงานพาร์ทไทม์แต่พ่อก็ไม่ให้ทำ เริ่มทะลาะกัน เพราะเราอยากมีเงิน ไม่ได้มีไว้เก็บนะ มีไว้ใช้ รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเอาแต่ใจตัวเอง แต่เรื่องเรียนไม่ได้แย่ เพราะคิดว่าพ่อแม่จะรักเรา ถ้าเราทำตัวดีดี แต่พ่อกับแม่ก็ไม่เคยชมแม้จะสอบได้เลขตัวเดียวแต่น้องชายสอบได้เกือบท้ายห้อง พ่อแม่คอยปลอบ เราก็ไปร้องไห้กับป้า ป้าก็จะคอยสอน ว่าเราทำดีแล้วใครไม่เห็นป้าเห็น ใครไม่รักอย่าน้อยใจเพราะป้ารัก จนตอนนี้อายุเกือบจะเลขสาม แต่ก็ไม่มีครอบครัว ทำงานคอยดูแลพ่อแม่ เพราะป้าเสียไปแล้ว บางทีก็น้อยใจ ที่คนอื่นมองดีบ้างไม่ดีบ้าง คนไม่เข้าใจก็มองว่าเราทำเหมือนเป็นคนดี โลกสวยบ้าง แสแสร้งบ้าง จนรู้สึกว่าโลกมันอยู่ยาก