สวัสดีทุกคนค่ะ อันนี้เป็นกระทู้แรกของเรา เราคิดอยู่นานเลยว่า เราจะมาตั้งกระทู้ดีมั๊ย แต่สุดท้ายเราตัดสินใจตั้งค่ะ ถ้าตั้งผิดห้องขออภัยด้วยนะคะ
ตอนนี้เราจะอายุ 25 ปี ครอบครัวเรามีความสุขมีกันมากๆ ทุกอย่างดีหมด พ่อแม่ น้องชาย แต่ปัญหาอยู่ที่ตรงเรา เราไม่รู้ว่าเราคิดมากไปเอง หรือเรามีปมมั๊ย
เราเรียนจบ ป.ตรี มีงานทำแล้ว แต่ปัญหาอยู่ตรงที่ เราคิดว่าเราโตแล้ว จะ 25 แล้ว แต่แม่เราเขาต้องค่อยคุมทุกอย่าง เราอยากไปเที่ยวกับเพื่อน ไปหาอะไรกินกับเพื่อนๆ แม่เราก็ไม่ให้ไป จะบ่นตลอด ว่าเที่ยวบ่อย ทั้งๆที่เราทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ไม่เคยไปไหนเลย จนเพื่อนๆบอกว่า ลืมหน้าเพื่อนหมดแล้ว ไม่มาเลย หายเงียบ แต่เพื่อนทุกคนเข้าใจปัญหาตรงนี้ ส่วนการใช้เงินนั้น แม่จะให้เราแค่วันละ 100 บาท ซึ่งสำหรับเราถือว่าไม่เยอะ ไม่น้อย เราอยู่ได้ แต่บางทีแม่ลืมให้ตัง เราก็ไม่มีตังติดตัว บางทีลืมให้ 2 วัน เราก็นอยๆ (ถ้าทุกคนสงสัยว่า เงินเดือนก็มีทำไมไม่กด คือเรากดไม่ได้ แม่เก็บบัตรไป แบะให้เราใช้แต่วันละ 100 บาท) แล้วเราก็จะโทรหาแม่ว่า วันนี้ลืมให้ตังอีกแล้ว แม่ก็จะบอกว่าแม่ลืม เอาที่พ่อก่อน แต่เราไม่ไปของพ่อนะ เพราะถ้าไปขอพ่อ พ่อต้องบ่นแม่ เราไม่อยากให้พ่อบ่นแม่ เดี๋ยวแม่น้อยใจพ่อ เรารักแม่เรานะ เข้าใจว่าท่านคงอยากให้เรารู้จักใช้ แต่สำหรับเรา มันคือความอึดอัด ไม่ไหนไม่ได้เลย บางทีลืมให้เงินเรา วันนั้นเราก็ไม่ได้กินข้าว ถ้าทุกคนสงสัยว่าบ้านเรามีปัญหาทางการเงินมั๊ย เราตอบเลยว่าไม่มี แม่เราทำธุรกิจส่วนตัว รายได้เดือนๆเยอะมากกว่าเงินเดือนเราด้วยซ้ำ การที่ใช้วันละ 100 บาทสำหรับประหยัดมาก พอเห็นเพื่อน หรือคนอื่นๆ เราก็แอบอิจฉานะ ว่าทำไมเขาได้ใช้ชีวิตแบบคนโตแล้ว มีการวางแผนอะไรต่างๆ ส่วนเรามองตัวเรา คือแบบ แย่อ่ะ ไม่มีอิสระเลย จะอายุ 25 ปี พึ่งได้ใช้ 100 บาท อยากได้อะไรก็ไม่ได้ เราเคยคุยกับแม่แล้ว แต่โดนว่า เเราอึดอัดจริงๆ บางทีอยากกินอะไร เราก็ไใ่กล้าของตังอ่ะ กลัวโดนบ่น กลัวโดนว่า เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย
เราอยากรู้ว่าปัญหามันอยู่ที่เราหรือเปล่า เราควรทำตัวยังไง หรือจะถูกต้อง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และตอบคำถามค่ะ
ปัญหานี้เป็นที่เรา หรือแม่เราค่ะ
ตอนนี้เราจะอายุ 25 ปี ครอบครัวเรามีความสุขมีกันมากๆ ทุกอย่างดีหมด พ่อแม่ น้องชาย แต่ปัญหาอยู่ที่ตรงเรา เราไม่รู้ว่าเราคิดมากไปเอง หรือเรามีปมมั๊ย
เราเรียนจบ ป.ตรี มีงานทำแล้ว แต่ปัญหาอยู่ตรงที่ เราคิดว่าเราโตแล้ว จะ 25 แล้ว แต่แม่เราเขาต้องค่อยคุมทุกอย่าง เราอยากไปเที่ยวกับเพื่อน ไปหาอะไรกินกับเพื่อนๆ แม่เราก็ไม่ให้ไป จะบ่นตลอด ว่าเที่ยวบ่อย ทั้งๆที่เราทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ไม่เคยไปไหนเลย จนเพื่อนๆบอกว่า ลืมหน้าเพื่อนหมดแล้ว ไม่มาเลย หายเงียบ แต่เพื่อนทุกคนเข้าใจปัญหาตรงนี้ ส่วนการใช้เงินนั้น แม่จะให้เราแค่วันละ 100 บาท ซึ่งสำหรับเราถือว่าไม่เยอะ ไม่น้อย เราอยู่ได้ แต่บางทีแม่ลืมให้ตัง เราก็ไม่มีตังติดตัว บางทีลืมให้ 2 วัน เราก็นอยๆ (ถ้าทุกคนสงสัยว่า เงินเดือนก็มีทำไมไม่กด คือเรากดไม่ได้ แม่เก็บบัตรไป แบะให้เราใช้แต่วันละ 100 บาท) แล้วเราก็จะโทรหาแม่ว่า วันนี้ลืมให้ตังอีกแล้ว แม่ก็จะบอกว่าแม่ลืม เอาที่พ่อก่อน แต่เราไม่ไปของพ่อนะ เพราะถ้าไปขอพ่อ พ่อต้องบ่นแม่ เราไม่อยากให้พ่อบ่นแม่ เดี๋ยวแม่น้อยใจพ่อ เรารักแม่เรานะ เข้าใจว่าท่านคงอยากให้เรารู้จักใช้ แต่สำหรับเรา มันคือความอึดอัด ไม่ไหนไม่ได้เลย บางทีลืมให้เงินเรา วันนั้นเราก็ไม่ได้กินข้าว ถ้าทุกคนสงสัยว่าบ้านเรามีปัญหาทางการเงินมั๊ย เราตอบเลยว่าไม่มี แม่เราทำธุรกิจส่วนตัว รายได้เดือนๆเยอะมากกว่าเงินเดือนเราด้วยซ้ำ การที่ใช้วันละ 100 บาทสำหรับประหยัดมาก พอเห็นเพื่อน หรือคนอื่นๆ เราก็แอบอิจฉานะ ว่าทำไมเขาได้ใช้ชีวิตแบบคนโตแล้ว มีการวางแผนอะไรต่างๆ ส่วนเรามองตัวเรา คือแบบ แย่อ่ะ ไม่มีอิสระเลย จะอายุ 25 ปี พึ่งได้ใช้ 100 บาท อยากได้อะไรก็ไม่ได้ เราเคยคุยกับแม่แล้ว แต่โดนว่า เเราอึดอัดจริงๆ บางทีอยากกินอะไร เราก็ไใ่กล้าของตังอ่ะ กลัวโดนบ่น กลัวโดนว่า เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย
เราอยากรู้ว่าปัญหามันอยู่ที่เราหรือเปล่า เราควรทำตัวยังไง หรือจะถูกต้อง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และตอบคำถามค่ะ