โดนบังคับเรียน

ฉันเป็นเด็กคนหนึ่งที่ไม่มีพ่อแม่ ไม่เคยเจอหน้าพ่อแม่ตั้งแต่เกิด เป็นเด็กกำพร้า แต่ยังโชคดีที่มีคนเลี้ยงจนโตมาถึงทุกวันนี้ ตอนนี้ฉันอายุ 20 แล้ว  คือทางบ้านเรายากจน คนที่เลี้ยงดูฉันก็แก่แล้ว อายุ 60+ ตอนที่ฉันจบ ม.3 ทางบ้านจะให้ไปเรียนโรงเรียนกินนอน แต่พี่สาวทางญาติบอกไม่ต้องเรียนหรอกโรงเรียนกินนอน ให้เรียนโรงเรียนธรรมดานี่แหล่ะพี่สาวจะส่งเรียนเอง ตั้งแต่ม.4 ถึง ม.6 ฉันไม่เคยแตะเงินสักบาทจากเขาเลย เขาไม่เคยให้สักบาท เราก็ไม่เข้าใจว่าถ้าจะไม่ส่งเรียนจะรับปากทำไม ฉันก็เคยแอบน้อยใจนะตอนนั้นคือไม่อยากเรียนแล้วอ่ะ มันท้อมากจริงๆไม่อยากให้ใครมาลำบากเพราะเราเลย ในความคิดตอนนั้นฉันก็อยากเรียนสายอาชีพนะ แต่ก็โดนบังคับเรียนม.ปลายด้วย สาย วิทย์ คณิต ฉันไม่โอเคหรอก แต่ฉันก็เรียนเพื่อพวกเขาคนที่ส่งเราเรียน พอจบ ม.6 ฉันก็คิดว่าจะไม่ต่อแล้วเพราะไม่มีตังที่จะเรียนต่อแล้ว ช่วงปิดเทอมฉันก็ไปทำงานนะ ที่แรกคือเซเว่น ฉันทำได้แค่ 3 วัน เพราะตอนทำงานเราก็ไปอยู่กับพี่สาว (พี่สาวอยู่บ้านแฟน) ก็เหมือนเราไปอาศัยบ้านเขาอยู่ ไปใช้รถเขา ซึ่งแม่ของแฟนพี่เราก็คงไม่โอเคอ่ะ เหมือนเราไปเป็นตัวปัญหาในบ้านของเขาอ่ะ เราโดนกดดันมาก ตอนไปทำงานวันสุดท้ายคือทำงานไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วย คือไม่ไหวจริงๆ มันกดดัน อึดอัด เราออกงานก่อนเวลาด้วย แล้วเราก็กลับไปที่บ้านแฟนของพี่แล้วก็แอบไปเก็บของแล้วก็ขึ้นรถกลับบ้านเลย คือมีตังติดตัวแค่ 200 อ่ะ ตอนนั้นโคตรทรมานตัวเองเลย เราพยายามหางานอื่นทำแต่เราคิดว่ามันคงไม่ทันอ่ะไหนจะค่าเทอม ค่าหอ ค่าเสื้อผ้า เราเลยท้อใจมากๆ เลยตัดสินใจไม่เรียนละเราก็ทำงานของเราไปเรื่อย ทำอะไรก็ได้ที่ได้ตังอ่ะ พอใกล้จะเปิดเทอม แต่ป้าที่เป็นญาติกันบอกจะส่งเรียน แต่จะให้คนที่บ้านเราไปช่วยเขาทำงาน ป้าฉันก็โอเค ถึงเวลาที่ต้องเลือกสาขาเรียน ฉันอยากเรียนบัญชี เรียนบริหาร เรียนการเงินการธนาคาร แต่ป้าฉันบอกว่าให้เรียนครูอย่างเดียว ถ้าไม่เรียนก็ไม่ส่งฉันจึงจำใจอ่ะมันมีหลายสาเหตุ ฉันโดนบังคับให้เรียนครู ซึ่งฉันพยายามทำให้เต็มที่ที่สุด แต่ฉันก็คิดว่ายังไงมันก็ไม่โอเคอ่ะ ฉันเลือกอะไรไม่ได้เลย. เรียนไปเทอมสองเทอมป้าฉันก็ส่งเรียนนะ แต่หลังๆมาป้าญาติที่ส่งฉันเรียนกับป้าที่เลี้ยงดูฉัน เกิดทะเลาะกัน หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้เงินจากเขาสักบาทแถมเขายังแจ้งตำรวจจะมาจับป้าฉัน ซึ่งฉันไม่โอเคอีกแล้ว แค่จะไม่ส่งเรียนก็แย่พอแล้ว แต่จะให้ตำรวจมาจับอีก เห้อ ชีวิตน้ออ หลังจากนั้นมาป้าฉันก็ต้องไปกู้เงินเขามา ขายของด้วยซึ่งมันก็ไม่พออีก และฉันก็ต้องใช้จ่ายแบบประหยัดที่สุดเท่าที่จะประหยัดได้  บางวันข้าวก็ไม่ได้กิน เพราะค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนก็มาก บางช่วงก็ต้องจ่มยค่าเสื้อคณะ ค่าสูท คือมันแย่อ่ะ หาตังไม่ทัน จนเราท้อ ไม่อยากเรียนอ่ะ เราสงสารคนที่บ้าน มากจริงๆ ทุกวันนี้เราเครียด เราอึดอัด คือเอาจริงๆพ่อแม่เราถ้าเขาคิดว่าเกิดมาแล้วไม่เลี้ยงดูคือไม่ต้องเกิดมาก็ได้ ช่วงนี้เราร้องไห้บ่อยมาก อยู่ดีดีก็อยากร้องไห้ ไม่อยากทำไรเลย ไม่อยากไปเรียน ไม่อยากออกจากห้อง ไม่อยากเจอผู้คน อยากอยู่คนเดียวตลอด เราอยากได้กำลังใจ เราไม่เคยได้กำลังใจจากใครเลย มีแต่คำตอกย้ำ