วันนี้ได้มีโอกาสไปกินข้าวที่ร้านอาหารปักษ์ใต้ร้านหนึ่งในย่านคูเมืองเชียงใหม่ซึ่งเป็นร้านที่อยู่ใกล้กับสถานที่ติวนักเรียนเพื่อเป็นนักเรียนนายร้อยหรือติวทักษะทางด้านภาษา
ด้วยความที่ร้านปักษ์ใต้ร้านนี้อยู่ใกล้กับย่าน สถาบันกวดวิชาจึงมีวัยรุ่นไปกินร้านข้าวร้านนี้จำนวนมากแต่ระหว่างที่กำลังรออาหารมานั้นผมได้พบกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ดูครั้งแรกคิดว่าเป็นหมอ
แต่พวกเขาอาจจะบอกว่าเป็นคนที่ชี้ทางด้านสุขภาพให้กับคน แต่สิ่งที่ผมจะนำมาเล่านี้ผมรู้สึกไม่พอใจและไม่ค่อยแฮปปี้กับเรื่องแบบนี้สักเท่าไร
โอกาสในการชี้ทางรวยให้กับคนอื่นผ่านการทำธุรกิจขายตรงเป็นเรื่องที่ตัดสินใจได้สำหรับคนที่มีวุฒิภาวะแล้วแต่นี่เป็นลักษณะของการขายตรงให้กับเด็กที่อยู่ชั้นระดับมัธยมบอกว่าพวกเขาอยากมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นหรือไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเหลือเยียวยาครอบครัวโดยการปั่นทำธุรกิจขายตรงด้วยการนั่งพูดคุยเชื่อมสัมพันธ์กับเด็กโต๊ะข้างๆ
หลังจากนั้นก็ทำเป็นเหมือนซื้อน้ำส้มหรือน้ำผลไม้มาแจกให้กับเด็กๆทานคนละขวดและหลังจากนั้นก็ยาวเลยครับเด็กทุกคนตกอยู่ในภวังค์ต้องนั่งฟัง เเละไม่กล้าลุกไปไหนเลย
ผมย้ำอีกครั้งหนึ่งเป็นคนที่ไม่ได้แอนตี้เรื่องของการทำธุรกิจขายตรงหรือ multi level marketing แต่นี่เป็นลักษณะการละเมิดเด็กและเยาวชนหรือไม่ผมไม่มั่นใจ เพราะนี่คือเด็กและเยาวชนที่อายุน้อยเกินกว่าที่จะสามารถทำธุรกิจได้หรือไม่ในความคิดของผมซึ่งดูเหมือนกับหลายคนที่เคยทำมาแล้วทุ่มสุดตัวแต่สุดท้ายแล้วได้เพียงผลิตภัณฑ์ไม่กี่ชิ้นมาใช้
หรืออยากจะสอบถามเพื่อนๆใน social media วันลักษณะแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ละเมิดสิทธิเยาวชนด้วยหรือไม่ หรือว่าเป็นเพราะว่าเราคิดไปเอง...
ยังไงมาแลกเปลี่ยนกันได้นะครับ
สุดท้ายเด็กพวกนี้ก็ต้องแลกเบอร์และต้องไปเข้าสู่ระบบ training เพราะมองว่าเด็กสามารถที่จะสตาร์ทอัพตนเองและช่วยเหลือครอบครัวได้กับสิ่งเหล่านี้นี่เป็นความฝันลมลมแล้งแล้งๆหรือฝันที่จะสร้างเยาวชนให้สามารถเป็นคนที่มีความสามารถทางด้านการทำธุรกิจอย่างแท้จริง..
อย่ายิ้มให้คนแปลกหน้าในร้านข้าวพวกเขาอาจจะเป็น.....??
ด้วยความที่ร้านปักษ์ใต้ร้านนี้อยู่ใกล้กับย่าน สถาบันกวดวิชาจึงมีวัยรุ่นไปกินร้านข้าวร้านนี้จำนวนมากแต่ระหว่างที่กำลังรออาหารมานั้นผมได้พบกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ดูครั้งแรกคิดว่าเป็นหมอ
แต่พวกเขาอาจจะบอกว่าเป็นคนที่ชี้ทางด้านสุขภาพให้กับคน แต่สิ่งที่ผมจะนำมาเล่านี้ผมรู้สึกไม่พอใจและไม่ค่อยแฮปปี้กับเรื่องแบบนี้สักเท่าไร
โอกาสในการชี้ทางรวยให้กับคนอื่นผ่านการทำธุรกิจขายตรงเป็นเรื่องที่ตัดสินใจได้สำหรับคนที่มีวุฒิภาวะแล้วแต่นี่เป็นลักษณะของการขายตรงให้กับเด็กที่อยู่ชั้นระดับมัธยมบอกว่าพวกเขาอยากมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นหรือไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเหลือเยียวยาครอบครัวโดยการปั่นทำธุรกิจขายตรงด้วยการนั่งพูดคุยเชื่อมสัมพันธ์กับเด็กโต๊ะข้างๆ
หลังจากนั้นก็ทำเป็นเหมือนซื้อน้ำส้มหรือน้ำผลไม้มาแจกให้กับเด็กๆทานคนละขวดและหลังจากนั้นก็ยาวเลยครับเด็กทุกคนตกอยู่ในภวังค์ต้องนั่งฟัง เเละไม่กล้าลุกไปไหนเลย
ผมย้ำอีกครั้งหนึ่งเป็นคนที่ไม่ได้แอนตี้เรื่องของการทำธุรกิจขายตรงหรือ multi level marketing แต่นี่เป็นลักษณะการละเมิดเด็กและเยาวชนหรือไม่ผมไม่มั่นใจ เพราะนี่คือเด็กและเยาวชนที่อายุน้อยเกินกว่าที่จะสามารถทำธุรกิจได้หรือไม่ในความคิดของผมซึ่งดูเหมือนกับหลายคนที่เคยทำมาแล้วทุ่มสุดตัวแต่สุดท้ายแล้วได้เพียงผลิตภัณฑ์ไม่กี่ชิ้นมาใช้
หรืออยากจะสอบถามเพื่อนๆใน social media วันลักษณะแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ละเมิดสิทธิเยาวชนด้วยหรือไม่ หรือว่าเป็นเพราะว่าเราคิดไปเอง...
ยังไงมาแลกเปลี่ยนกันได้นะครับ
สุดท้ายเด็กพวกนี้ก็ต้องแลกเบอร์และต้องไปเข้าสู่ระบบ training เพราะมองว่าเด็กสามารถที่จะสตาร์ทอัพตนเองและช่วยเหลือครอบครัวได้กับสิ่งเหล่านี้นี่เป็นความฝันลมลมแล้งแล้งๆหรือฝันที่จะสร้างเยาวชนให้สามารถเป็นคนที่มีความสามารถทางด้านการทำธุรกิจอย่างแท้จริง..