ร้องไห้ทุกวันตั้งแต่เด็กและชอบปลีกตัวอยู่คนเดียวตลอดคืออาการทางจิตไหมคะ?)

พ่อเเม่เราเลิกกันตั้งแต่เราอ.3แต่แม่โกหกว่าแค่เเยกกันอยู่ไม่ได้เลิกกัน แม่เราต้องย้ายออกจากบ้านย่าส่วนพ่อก็ไปทำงานตจว.แต่เราก็ยังไปๆมาๆบ้านย่าช่วงนั้นไม่ค่อยได้เจอเเม่คิดถึงแม่มาก ทำให้ทุกวันเราต้องหาเวลาอยู่คนเดียวเพื่อร้องไห้เพราะคิดถึงแม่แล้วก็เรื่องที่พ่อเลิกกับเเม่ด้วย คือด้วยความเป็นเด็กมันทำให้เรายึดติด แต่โชคดีพ่อกับเเม่ไม่เคยพูดจารุนเเรงกันเลยเราเลยไม่ใช่เด็กก้าวร้าวหรือเป็นเด็กมีปัญหา พอฐานะแม่เริ่มมั่นคงแม่ก็รับเราไปอยู่ด้วย แต่เราก็ยังไม่เลิกร้องเพราะเครียดเรื่องพ่อกับแม่ทำให้ชอบอยู่คนเดียวเเล้วก็ร้องไห้ทุกวัน นั่งเรียนอยู่แล้วน้ำตาไหลก็มี แต่ไม่มีใครรู้เพราะเราเป็นคนร่าเริงมาก จนเริ่มโตก็ไม่ค่อยร้องไห้แล้ว จะร้องก็ต้องเจอเรื่องอื่นมาเรื่องครอบครัวไม่ค่อยร้องเท่าไหร่  แต่เรายังชอบอยู่คยเดียวมากๆ ชอบเก็บตัวแล้วคิดเพ้อฝันนู้นนี่ แต่พออยู่กับเพื่อนก็ร่าเริงได้ปกติ แต่เราชอบอยู่คนเดียวมาก คือถ้าคนในบ้านออกไปไหนเเล้วเราอยู่คยเดียวจะชอบมาก ถ้าคนอื่นเรียกตอนอยู่ในห้องคนเดียวจะหงุดหงิดมาก ทำอะไรก็ชอบทำคนเดียว  ไม่ค่อยอยากเดินผ่านคนในบ้านคือเบื่อเวลามีคนมาพูดด้วยอ่ะ เราเป็นโรคจิตหรือเปล่าหรือเราแค่โลกส่วนตัวสูง