เราเป็นคนที่ใจด้านชาจริงมั้ยค่ะ

เริ่มเรื่องค่ะ เวลาคนใกล้ตัวเป็นอะไรหรือคนในบ้านเป็นอะไรเราไม่ค่อยจะรู้สึกอะไรเลย อย่างยายเราก็ไม่รู้สึกอะไรเลย แบบอ่าวเป็นหรอ ก้ถามนิดหน่อย ก็เฉยใส่แต่ก็ไม่ได้รังควานใครในบ้าน เวลาคนในบ้านเสียเราก็ไม่ได้บวชให้เพราะเราบอกสีหน้านิ่งเรียบว่า ไม่มีศาสนา ต้องบวชให้มั้ย และเราก็ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเวลามีคนในบ้านเจ็บหรือป่วย เราควรไปหาจิตแพทย์มั้ยค่ะ หรือมันเป็นบุคลิคของเราไปแล้ว ที่ใครเป็นอะไรก็ไม่รู้สึกอะไร แบบตอนรู้ว่าอ่าวป่วย คือสมองโล่งหมดเลย ไม่ได้โล่งเพราตกใจนะคะ แต่โล่งเพราะไม่ได้คิดอะไรไม่ได้มีความรู้สึกสงสาร หรือรู้สึกอะไรมากกว่าคนอื่น จนแฟนและเพื่อนบอกว่า เราเป็นคนใจร้าย รู้สึกบ้างก็ได้ แต่เราค่อนข้างโอเคกับการรับรู้ทุกอย่าง แต่ไม่วิตกไม่คร่ำครวญแล้วนะคะ ไม่มีความรู้สึกว่าต้องแสดงออกขนาดนั้น ไม่ต้องสะกิดให้เรารู้สึกมากกว่าที่เป็นก็ได้ ประมาณนี้อ่ะค่ะ