สวัสดีคะ เรามีเรื่องจะปรึกษาและขอความคิดเห็น
ปัจจุบันเรา อายุ23 ปี กำลังศึกษา มหาวิทยาลัยปี4 แต่จริงก็ดรอปไว้หลายเทรม หลายตัว เพราะเนื่องจาก ส่งตัวเองตามกำลังตัวเอง ที่บ้านค่อนข้างมีฐานะ (พ่อแม่แยกทาง) แต่เราไม่เคยได้รับความช่วยเหลือจากทางบ้าน เราออกไปหางาน พาททาม เก็บเงิน เพื่อส่งตัวเองเรียน เราเคยขอจากทางบ้าน เราก็โดนด่ากลับมาตลอด แต่พ่อของเราสามารถส่งคนอื่นที่เพิ่งเข้ามาในครอบครัวได้ เราใช้ชีวิตเลื่อนลอย ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ทำอะไรเหมาะกับเรา ยังไม่มีเป้าหมายในชีวิต ตกเย็นเราก็ทำงานกินค่าแรงรายวัน ได้บ้างไม่ได้บ้าง ทุกวันนี้ก็อดทนเพื่อตัวเองมาตลอด ที่บ้านไม่เคยช่วยค่าใช้จ่ายใดๆ เราเคยมีของมีค่าด้วยคือ สร้อยทอง และวันนึงเราก็เสียความรู้สึกมากที่แม่ของเรา เอาของเราไปจำนำ (พ่อแม่แยกทาง) เราจึงต้องทำงานหนักคูณ2 เพื่อนำทรัพท์ที่เรามีกลับมา ยอมรับว่าโกรธแต่เราก็ทำได้โกรธและรับผิดชอบในสิ่งที่ไม่ได้เป็นคนทำ ทุกครั้งที่กลับบ้าน เรายืนมองเงินเก็บที่ไม่ค่อยมีทุกครั้งที่หยอด น้ำตาก็คลอเบ้าตลอด เราอดมื้อกินมื้อ วันหนึ่งพ่อเราทักแชทไลน์มาว่า ต้องการให้เราไปอยู่ต่างประเทศ ซึ่งไปทำงานที่นั้นและเรียนไป ซึ่งเราไม่แน่ใจว่าเขาจะส่งเราไหม แต่ค่าเดินทางทุกอย่าง กินอยู่ระยะแรก เขาจะจัดการให้ หลังจากนั้นเขาก็พูดตลอดเรื่องนี้ เขาให้เหตุผลด้วยว่า เราอยู่ที่นี้ก็ไม่มีอะไร ไม่มีอนาคต ไม่มีความมั่นคง เราเลยต้องอ้างเรื่องบอกขอให้จบที่นี้ก่อนแล้วจะตัดสินใจ จริงๆๆแล้ว เราเองก็ไม่รู้ชีวิตเราจะเป็นยังไง ถ้าตัดสินไปหรือยังขออยู่ต่อ ทุกวันนี้ก็ไม่ต่างอยู่คนเดียว มีเหนื่อยมีท้อ ก็ให้กำลังใจตัวเองเสมอ ไม่ไหวก็แค่ร้องไห้ แล้วบอกว่าสู้ต่อ ไม่รู้ว่าทำเพื่อใคร เราก็แค่ทำเพื่อตัวเราเอง
หากใครมีอะไรแนะนำเพื่อเป็นกำลังใจหรือข้อเสนอแนะบ้างก็ขอบคุณนะคะ
บางทีเราก็เหงานะ เราไม่ได้ออกไปสังคมเพื่อนเลย เราคิดว่าสักวันต่อดีขึ้น แต่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่
นี้เป็นเรื่องราวคร่าวๆที่จะมาเล่าสู่กันฟัง ไงชี้แนะกันบ้างนะคะ ขอบคุณคะ
ที่บ้านต้องการให้เราไปเรียนต่อ ประเทศอังกฤษ.
ปัจจุบันเรา อายุ23 ปี กำลังศึกษา มหาวิทยาลัยปี4 แต่จริงก็ดรอปไว้หลายเทรม หลายตัว เพราะเนื่องจาก ส่งตัวเองตามกำลังตัวเอง ที่บ้านค่อนข้างมีฐานะ (พ่อแม่แยกทาง) แต่เราไม่เคยได้รับความช่วยเหลือจากทางบ้าน เราออกไปหางาน พาททาม เก็บเงิน เพื่อส่งตัวเองเรียน เราเคยขอจากทางบ้าน เราก็โดนด่ากลับมาตลอด แต่พ่อของเราสามารถส่งคนอื่นที่เพิ่งเข้ามาในครอบครัวได้ เราใช้ชีวิตเลื่อนลอย ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ทำอะไรเหมาะกับเรา ยังไม่มีเป้าหมายในชีวิต ตกเย็นเราก็ทำงานกินค่าแรงรายวัน ได้บ้างไม่ได้บ้าง ทุกวันนี้ก็อดทนเพื่อตัวเองมาตลอด ที่บ้านไม่เคยช่วยค่าใช้จ่ายใดๆ เราเคยมีของมีค่าด้วยคือ สร้อยทอง และวันนึงเราก็เสียความรู้สึกมากที่แม่ของเรา เอาของเราไปจำนำ (พ่อแม่แยกทาง) เราจึงต้องทำงานหนักคูณ2 เพื่อนำทรัพท์ที่เรามีกลับมา ยอมรับว่าโกรธแต่เราก็ทำได้โกรธและรับผิดชอบในสิ่งที่ไม่ได้เป็นคนทำ ทุกครั้งที่กลับบ้าน เรายืนมองเงินเก็บที่ไม่ค่อยมีทุกครั้งที่หยอด น้ำตาก็คลอเบ้าตลอด เราอดมื้อกินมื้อ วันหนึ่งพ่อเราทักแชทไลน์มาว่า ต้องการให้เราไปอยู่ต่างประเทศ ซึ่งไปทำงานที่นั้นและเรียนไป ซึ่งเราไม่แน่ใจว่าเขาจะส่งเราไหม แต่ค่าเดินทางทุกอย่าง กินอยู่ระยะแรก เขาจะจัดการให้ หลังจากนั้นเขาก็พูดตลอดเรื่องนี้ เขาให้เหตุผลด้วยว่า เราอยู่ที่นี้ก็ไม่มีอะไร ไม่มีอนาคต ไม่มีความมั่นคง เราเลยต้องอ้างเรื่องบอกขอให้จบที่นี้ก่อนแล้วจะตัดสินใจ จริงๆๆแล้ว เราเองก็ไม่รู้ชีวิตเราจะเป็นยังไง ถ้าตัดสินไปหรือยังขออยู่ต่อ ทุกวันนี้ก็ไม่ต่างอยู่คนเดียว มีเหนื่อยมีท้อ ก็ให้กำลังใจตัวเองเสมอ ไม่ไหวก็แค่ร้องไห้ แล้วบอกว่าสู้ต่อ ไม่รู้ว่าทำเพื่อใคร เราก็แค่ทำเพื่อตัวเราเอง
หากใครมีอะไรแนะนำเพื่อเป็นกำลังใจหรือข้อเสนอแนะบ้างก็ขอบคุณนะคะ
บางทีเราก็เหงานะ เราไม่ได้ออกไปสังคมเพื่อนเลย เราคิดว่าสักวันต่อดีขึ้น แต่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่
นี้เป็นเรื่องราวคร่าวๆที่จะมาเล่าสู่กันฟัง ไงชี้แนะกันบ้างนะคะ ขอบคุณคะ