สวัสดีครับ มีเรื่องมาปรึกษาอีกครับ ค่อนข้างจะเป็นเรื่องใหม่ในชีวิต เครียดมากๆ (ฝากอ่านหน่อยนะค้าบ)
คือตัวผมเองไม่เคยมีแฟนเลย แต่ก็รู้ตัวเองนะว่าชอบผู้ชาย มากสุดแค่คุยๆๆๆ และห่างหายกันไป ไม่มีอะไรในก่อไผ่
ก็มีช่วงนึงที่เหงามากๆเหมือนกัน แต่ว่าช่วงนี้ก็ทำงานหนักมากจากที่เคยเหงาๆถามตัวเองว่าทำไมไม่ชอบใครเลยวะ
อยู่ดีๆก็มารู้สึกดีกับเพื่อนร่วมงานซะงั้น เขาเป็นรุ่นน้องที่ทำงาน เราทำงานด้วยกัน บริษัทให้ผมเทรนเขาครับจนมาสนิทกัน
แรกๆผมแทบจะไม่ได้ใส่ใจอะไรตัวน้องคนนี้เลยผมต้องเทรนหลายคนมาก บางคนผมสนิทมากกว่าอีก
แต่มันมีวันนึงที่ผมเหนื่อยมากๆ แบบปัญหาชีวิตจนอยากลาออก ก็มีน้องคนนี้คอยให้กำลังใจ บอกผมยืนอยู่ข้างพี่นะ จนเรารู้สึกว่าเออเด็กคนนี้ใช้ได้
มีอะไรผมก็ทุ่มมาก บ้านมันไม่ค่อยมีเงิน ก็ซับพอร์ตมันหลายอย่าง ตามประสาคนชอบเปย์ เอ้ย ตามประสาพี่น้อง อยากเห็นมันมีความสุข
รู้สึกว่าเห้ย ชีวิตนี้เราได้น้องชานเพิ่มมา 1 คนเฉย หลังๆเลยปรึกษามันบ่อยๆ เรื่องงาน เรื่องส่วนตัวบ้าง เพราะมันเองก็ชอบปรึกษาผมเช่นกัน
แต่ผมก็รู้สึกดีกับมันแค่น้องนะครับไม่ได้เกินเลย ไม่เคยจะงอลอะไรมันเลย (ในตอนนั้นๆ)
แต่พอนานเข้า เรารู้สึกว่าเราเริ่มเป็นห่วงมัน เวลาเจ้านายด่ามัน ผมก็เป็นห่วงความรู้สึกมันมากๆ ทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จากความห่วงก็เริ่มหวง
เวลามันพูดถึงแฟนเก่าเอย หรือ คุยผู้หญิงคนอื่นในไลน์เอย เราก็จะเริ่มหงุดหงิด จนผมเริ่มถามตัวเอง เราจะหวงมันทำไมวะ เพิ่ออะไรวะเนี้ย
ไปๆมาๆ ก็ได้คำตอบว่าเราคงชอบมันแน่ๆ และก็งง ไรวะ ชอบตอนไหนทำไมหาคำตอบไม่เจอ คือค่อนข้างงงมากๆครับ เพราะไม่เคยคิดเลย
แต่ถึงผมชอบมันก็ไม่ได้หวังว่าจะได้น้องเป็นคนรักไรนะ คือมันรู้ๆอยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ (มีสติอยู่ๆ มั้ง55)
แต่เราก็คาดหวังมากๆว่าอยากให้มันมองว่าเราสำคัญคนนึงเท่านั้นพอละกัน ประมาณว่าแค่นี้ก็ดีแล้ว ในใจคิดแบบนั้น
ด้วยความที่สนิทคุยกันทุกเรื่อง มีอะไรคอยเป็นห่วง มันบอกผมว่าผมคือคนสำคัญและเป็นที่ยึดเหนี่ยวในจิตใจ เราก็เลยหวังแค่นั้นพอ
แต่ความรู้สึกมันกลับไม่ใช่ซะงั้น ผมเสียใจทุกครั้งเวลามันตอบไลน์ช้า (เรื่องเล็กมากที่เราก็ทำกับคนอื่น) เสียใจที่บางทีมันควรเป็นห่วงเรามากกว่านี้
เสียใจที่บางครั้งมันผิดนัด เสียใจที่บางครั้งมันไม่แสดงออกอะไรบางอย่างแบบที่เราคาดหวัง ... ซึ่งผมก็รู้นะ ว่ามันเกิดจากการคาดหวังจากเราทั้งสิ้น
แต่ก่อนมันก็ประมาณนี้ แต่ตอนนี้เราเอาคำว่าสำคัญในชีวิตมา เราเลยคาดหวังกับมันไปหมด จนเสียใจไปเอง
และบางทีเราแสดงออกมากไป มันก็ถามว่านี่พี่คิดกับผมเกินพี่หรือเปล่า ถ้าเกินอย่าเลยมันทำตัวไม่ถูก ซึ่งมันก็พูดขำๆแหละครับ
แต่ใจเราก็เจ็บแปลบๆเพราะมันก็เป็นสิ่งที่เรารู้อยุ่แล้วแหละ ก็หัวเราะบอกมันว่ามันคิดมาก (ในใจแบบกูแสดงออกขนาดนี้เลยหรอเชี้ย)
ตอนนี้ผมเลยไม่รู้ว่าเราควรทำยังไง พยายามปลงและมองโลกในแง่ดีอยู่ ก็ยังซับพอร์ตมันเรื่องต่างๆอยู่ พยายามคิดว่าเออ...
แค่มันให้ความสำคัญกับเราบ้างแค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว พยายามมองโลกในแง่บวกว่าเราจะรักเขายังไงโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
แต่มันยากเหลือกัน ยังเจ็บปวดทุกครั้ง ที่เรายังคาดหวังการกระทำของมัน และมันทำให้ไม่ได้ แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตาม
ผมเลยไม่รู้จะทำไงดี ตัดตัวออกห่างก็คงยาก เพราะยังต้องเจอหน้ากันแทบทุกวัน และไม่ใช่ความผิดมันเลย
แต่ตัวผมจัดการกับความรู้สึกข้างในไม่ได้ เหมือนลึกๆมันยังหวังอะไรบางอย่างที่เป็นไปไม่ได้อยู่
ผมควรทำยังไงดี 555 พิมไปสับสนไปเลย เหมือนเข้าใจทุกอย่างแต่ทำไม่ได้ เลยไม่รู้ว่าเราจะปล่อยวางกับเรื่องนี้ยังไง
เข้าใจนะครับเวลาจะช่วย แต่ผมก็อยากให้เร็วที่สุด ยังมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากมาย แต่กำลังใจตอนนี้น้อยมากเราไปฝากไว้กับคนที่เขาไม่สนใจ
เราก็ดึงตัวเองออกมายากเหลือเกิน ครั้นจะไปอยู่ดีๆ ไปหาคนคุย ก็คงไม่ใช่เรื่อง เพราะไม่รู้จะหาจากไหนด้วย 555
รบกวนเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่อ่านแล้วไม่งง ให้คำแนะนำทีนะครับ
มันมีจริงๆใช่ไหม คนที่รักโดยไม่หวังอะไรจากคนที่เรารัก ทำไมผมทำได้บ้างไม่ได้บ้างแบบนี้ก็ไม่รู้
ขอคำปรึกษาจากทุกคนครับ เราจะมีวิธีเลิกคาดหวังจนเสียใจกับคนที่เราก็รู้ว่าเขาไม่มีทางชอบเราได้ยังไง (เขาเป็นชายแท้)
คือตัวผมเองไม่เคยมีแฟนเลย แต่ก็รู้ตัวเองนะว่าชอบผู้ชาย มากสุดแค่คุยๆๆๆ และห่างหายกันไป ไม่มีอะไรในก่อไผ่
ก็มีช่วงนึงที่เหงามากๆเหมือนกัน แต่ว่าช่วงนี้ก็ทำงานหนักมากจากที่เคยเหงาๆถามตัวเองว่าทำไมไม่ชอบใครเลยวะ
อยู่ดีๆก็มารู้สึกดีกับเพื่อนร่วมงานซะงั้น เขาเป็นรุ่นน้องที่ทำงาน เราทำงานด้วยกัน บริษัทให้ผมเทรนเขาครับจนมาสนิทกัน
แรกๆผมแทบจะไม่ได้ใส่ใจอะไรตัวน้องคนนี้เลยผมต้องเทรนหลายคนมาก บางคนผมสนิทมากกว่าอีก
แต่มันมีวันนึงที่ผมเหนื่อยมากๆ แบบปัญหาชีวิตจนอยากลาออก ก็มีน้องคนนี้คอยให้กำลังใจ บอกผมยืนอยู่ข้างพี่นะ จนเรารู้สึกว่าเออเด็กคนนี้ใช้ได้
มีอะไรผมก็ทุ่มมาก บ้านมันไม่ค่อยมีเงิน ก็ซับพอร์ตมันหลายอย่าง ตามประสาคนชอบเปย์ เอ้ย ตามประสาพี่น้อง อยากเห็นมันมีความสุข
รู้สึกว่าเห้ย ชีวิตนี้เราได้น้องชานเพิ่มมา 1 คนเฉย หลังๆเลยปรึกษามันบ่อยๆ เรื่องงาน เรื่องส่วนตัวบ้าง เพราะมันเองก็ชอบปรึกษาผมเช่นกัน
แต่ผมก็รู้สึกดีกับมันแค่น้องนะครับไม่ได้เกินเลย ไม่เคยจะงอลอะไรมันเลย (ในตอนนั้นๆ)
แต่พอนานเข้า เรารู้สึกว่าเราเริ่มเป็นห่วงมัน เวลาเจ้านายด่ามัน ผมก็เป็นห่วงความรู้สึกมันมากๆ ทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จากความห่วงก็เริ่มหวง
เวลามันพูดถึงแฟนเก่าเอย หรือ คุยผู้หญิงคนอื่นในไลน์เอย เราก็จะเริ่มหงุดหงิด จนผมเริ่มถามตัวเอง เราจะหวงมันทำไมวะ เพิ่ออะไรวะเนี้ย
ไปๆมาๆ ก็ได้คำตอบว่าเราคงชอบมันแน่ๆ และก็งง ไรวะ ชอบตอนไหนทำไมหาคำตอบไม่เจอ คือค่อนข้างงงมากๆครับ เพราะไม่เคยคิดเลย
แต่ถึงผมชอบมันก็ไม่ได้หวังว่าจะได้น้องเป็นคนรักไรนะ คือมันรู้ๆอยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ (มีสติอยู่ๆ มั้ง55)
แต่เราก็คาดหวังมากๆว่าอยากให้มันมองว่าเราสำคัญคนนึงเท่านั้นพอละกัน ประมาณว่าแค่นี้ก็ดีแล้ว ในใจคิดแบบนั้น
ด้วยความที่สนิทคุยกันทุกเรื่อง มีอะไรคอยเป็นห่วง มันบอกผมว่าผมคือคนสำคัญและเป็นที่ยึดเหนี่ยวในจิตใจ เราก็เลยหวังแค่นั้นพอ
แต่ความรู้สึกมันกลับไม่ใช่ซะงั้น ผมเสียใจทุกครั้งเวลามันตอบไลน์ช้า (เรื่องเล็กมากที่เราก็ทำกับคนอื่น) เสียใจที่บางทีมันควรเป็นห่วงเรามากกว่านี้
เสียใจที่บางครั้งมันผิดนัด เสียใจที่บางครั้งมันไม่แสดงออกอะไรบางอย่างแบบที่เราคาดหวัง ... ซึ่งผมก็รู้นะ ว่ามันเกิดจากการคาดหวังจากเราทั้งสิ้น
แต่ก่อนมันก็ประมาณนี้ แต่ตอนนี้เราเอาคำว่าสำคัญในชีวิตมา เราเลยคาดหวังกับมันไปหมด จนเสียใจไปเอง
และบางทีเราแสดงออกมากไป มันก็ถามว่านี่พี่คิดกับผมเกินพี่หรือเปล่า ถ้าเกินอย่าเลยมันทำตัวไม่ถูก ซึ่งมันก็พูดขำๆแหละครับ
แต่ใจเราก็เจ็บแปลบๆเพราะมันก็เป็นสิ่งที่เรารู้อยุ่แล้วแหละ ก็หัวเราะบอกมันว่ามันคิดมาก (ในใจแบบกูแสดงออกขนาดนี้เลยหรอเชี้ย)
ตอนนี้ผมเลยไม่รู้ว่าเราควรทำยังไง พยายามปลงและมองโลกในแง่ดีอยู่ ก็ยังซับพอร์ตมันเรื่องต่างๆอยู่ พยายามคิดว่าเออ...
แค่มันให้ความสำคัญกับเราบ้างแค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว พยายามมองโลกในแง่บวกว่าเราจะรักเขายังไงโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
แต่มันยากเหลือกัน ยังเจ็บปวดทุกครั้ง ที่เรายังคาดหวังการกระทำของมัน และมันทำให้ไม่ได้ แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตาม
ผมเลยไม่รู้จะทำไงดี ตัดตัวออกห่างก็คงยาก เพราะยังต้องเจอหน้ากันแทบทุกวัน และไม่ใช่ความผิดมันเลย
แต่ตัวผมจัดการกับความรู้สึกข้างในไม่ได้ เหมือนลึกๆมันยังหวังอะไรบางอย่างที่เป็นไปไม่ได้อยู่
ผมควรทำยังไงดี 555 พิมไปสับสนไปเลย เหมือนเข้าใจทุกอย่างแต่ทำไม่ได้ เลยไม่รู้ว่าเราจะปล่อยวางกับเรื่องนี้ยังไง
เข้าใจนะครับเวลาจะช่วย แต่ผมก็อยากให้เร็วที่สุด ยังมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากมาย แต่กำลังใจตอนนี้น้อยมากเราไปฝากไว้กับคนที่เขาไม่สนใจ
เราก็ดึงตัวเองออกมายากเหลือเกิน ครั้นจะไปอยู่ดีๆ ไปหาคนคุย ก็คงไม่ใช่เรื่อง เพราะไม่รู้จะหาจากไหนด้วย 555
รบกวนเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่อ่านแล้วไม่งง ให้คำแนะนำทีนะครับ
มันมีจริงๆใช่ไหม คนที่รักโดยไม่หวังอะไรจากคนที่เรารัก ทำไมผมทำได้บ้างไม่ได้บ้างแบบนี้ก็ไม่รู้