สวัสดีทุกๆคนครับ ผมหวังว่าทุกคนจะสบายดีสุขภาพแข็งแรงนะครับ
ผมอยากจะระบายอะไรบางอย่าง เป็นเวลา 2 ปีแล้วที่เรื่องนี้คอยทำให้ผมร้องไห้
ย้อนไปเมื่อ 7 ปีก่อน อยู่เรียนอยู่ ม.1 แม่ผมได้เอาแมวสก็อตติส 2 ตัวมาให้ผมเลี้ยงผมตั้งชื่อให้น้องว่า ขนุนกับกล้วย ประมาณ 2 เดือนน้องขนุนหายไป ผมพยายามตามหาหลายวันแต่ก็ไม่เจอผมก็หวังว่าถ้ามีคนขโมยหรือแอบอุ้มไปก็ขอให้เขาเลี้ยงดีๆ
ผมก็ใช้ชีวิตร่วมกันกับน้องกล้วยมา ทุกข์สุขเราก็อยู่ด้วยกัน ยามผมป่วยน้องก็จะมาเฝ้าเสมอ ผมไปเข้าค่าย รด. ทุกคืนแม่ก็จะถ่ายรูปมาให้ดูว่าน้องมานั่งรอหน้าห้องนอน ตอนผมกลับมาเป็นโควิดด้วย น้องก็ยังมานั่งอยู่หน้าห้องร้องเรียกผม พูดตามตรงคือน้องจะอยู่ทุกโมเม้นดีๆในชีวิต น้องเป็นสะพานให้ผมกับแฟนได้เจอกันด้วยแฟนผมก็รักน้องกล้วยมากๆเช่นกัน ทุกครั้งที่เศร้า เสียใจ ดีใจ ผมจะบอกน้องก่อนเลย555+ ก็ต้องยอมรับว่าผมเลี้ยงระบบเปิดผมไม่อยากขัดธรรมชาติของน้อง น้องจะชอบหันหลังแล้วเยี่ยวใส่เวลาน้องโกรธ5555+ ผมไม่ให้แม่ตอนไข่น้องด้วยเข้าใจว่าผู้ชายไม่อยากเสียไข่ไป น้องป่วยบ่อยผมก็ใช้เงินเก็บพาไปหาหมอทุกครั้ง อาหารก็ให้กินแต่ของดีๆ ผมมีความสุขมากๆที่มีน้องกล้วยอยู่ในชีวิต ผมจินตนาการวันรับปริญญาพร้อมอุ้มน้องกล้วยด้วย
ถ้าถึงวันนั้นน้องน่าจะอายุ 10 ปีได้ ตอนนั้นก็คิดไปต่างๆนาๆ และแล้ววันที่ผมต้องไปเรียนมหาวิทยาลัย 5 ปีมันดูเร็วดีเนาะจาก ม.1 มา นศ.ปี1 ผมก็ฝากแม่ดูแลน้องต่อสัญญาว่าทุกๆปิดเทอมจะกลับมา ม.ผมเรียน3เทอม เทอมละ3-4เดือน สัปดาห์แรกที่ไปม. แม่ก็ถ่ายรูปมาให้ดูว่าน้องยังนอนรอผมที่ผ้าเช็ดเท้าหน้าบ้านผืนเดิมกับวันที่น้องมารอส่งผมไปม. แม่ววิดีโอคอลให้ดูผมก็เรียกทักทายด้วยความรัก แต่แล้วเวลาก็ผ่านไป 1 เดือน ผมเป็นคนมีเซ้นผมก็พอสัมผัสอะไรบางอย่างได้ มันมีแมวที่หอมันมาป่วนที่ห้องผม แล้วมันก็มาอ้อนผม ผมก็ไม่ได้ใส่ใจมากจึงเปิดประตูให้มันออกห้องไป พอมันออกไปมันกลับทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมาก่อน มันหันหลังแบบเดียวกันกับที่กล้วยชอบทำใส่ผม คือเยี่ยวใส่ประตู ตอนนั้นผมหยิบมือถือโทรหาแม่ทันที ถามว่ากล้วยอยู่ไหม แม่ผมตอบว่าน้องหายไป 2 วันแล้ว เดี๋ยวน้องก็คงกลับมาเหมือนเคยแหละ ผมก็ไม่ได้คิดไรไปมากกว่านั้น รู้สึกเพียงแค่คิดถึงน้องมาก และแล้วหลังจากนั้นอีก 2 วัน ตอนนั้นผมนั่งคุยกับเพื่อนที่หออยู่ แม่ผมโทรมาและบอกผมก่อนว่า..ถ้าแม่บอกไปอย่าเสียใจนะ ผมหยุดนิ่ง...เหมือนโลกทั้งใบหยุดไปชั่วขณะ ผมน้ำตาเริ่มคลอและถามแม่ว่าน้องจากไปแล้วใช่มั้ย แม่ไม่ได้ตอบอะไรต่อจากนั้นแม่คอยปลอบผมบอกว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องทำใจยอมรับ มีพบกัน มีจากลากันเป็นธรรมดา ถ้าเป็นน้องคงจะขอบคุณผมที่มอบความรักให้ตลอดมา ขอบคุณช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตน้อง ขอบคุณทุกครั้งที่ป่วยก็ยังพาไปรักษา ขอบคุณสำหรับอาหารดีๆทุกมื้อ ขอบคุณมากจริงๆ ผมร้องไห้ติดกัน 2 วัน เสียใจและรู้สึกผิดที่วินาทีสุดท้าย ช่วงชีวิตสุดท้ายของน้อง น้องไม่ได้อยู่กับผม นับจากวันที่น้องจากผมไป นี่ก็เป็นเวลา 2 ปี ผมอยู่ มทส.ปี3แล้ว เมื่อคืนที่ผ่านมาผมเปิดดูรูปดูคลิปที่เราเคยมีช่วงเวลาดีๆด้วยกันกับน้องดู ร้องไห้ทั้งคืนเลยครับยอมรับด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ยังคงรู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกลาแม้แต่คำเดียว สิ่งนี้ยังคอยหลอกหลอนผมอยู่เสมอ คนภายนอกใครจะรู้ เวลาเรียนหรือทำงานดูเราเก่งเราแข็งแกร่ง ลึกๆแล้วก็มีแค่ตัวเราเท่านั้นที่รู้ สุดท้ายนี้ผมอยากจะบอกน้องกล้วยว่า ไม่ต้องห่วงพี่เลย พี่สบายดี รักน้องกล้วยนะ คิดถึงมากๆ น้องเป็นครูสอนผมว่า
...ยามที่ยังมีชีวิตให้ใช้ชีวิตกับคนที่เรารักในทุกๆวัน ยามที่ยังหายใจก็ให้เรียกกันกินข้าวบ้าง ยามทุกข์สุขให้คอยอยู่ด้วยกันทุกๆช่วงเวลาไม่ว่าจะใกล้ไกล ให้มีเมตตาต่อกันรักกันไว้ ไม่รู้พรุ่งนี้เราจะมีลมหายใจอยู่มั้ย อย่ามัวคิดให้ทำมันเลย...
ขอขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงจุดนี้ ผมอาจจะเรียบเรียงเนื้อหาได้ไม่ดีนัก ก็ยังคงมีน้ำตาตอนพิมพ์อยู่
ผมเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่ยังคงเจอเหตุการณ์แบบเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นการเสียสิ่งที่รักที่ผูกพันไป ผมว่าซักวันเราจะปรับตัวและแข็งแกร่งขึ้นได้ บังคับให้ลืมคงทำไม่ได้ แต่ให้อยู่ในใจตลอดไปนี่แหละดีแล้ว เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...ขอบคุณเวลา ขอบคุณครับ
รู้สึกผิด คิดถึง
ผมอยากจะระบายอะไรบางอย่าง เป็นเวลา 2 ปีแล้วที่เรื่องนี้คอยทำให้ผมร้องไห้
ย้อนไปเมื่อ 7 ปีก่อน อยู่เรียนอยู่ ม.1 แม่ผมได้เอาแมวสก็อตติส 2 ตัวมาให้ผมเลี้ยงผมตั้งชื่อให้น้องว่า ขนุนกับกล้วย ประมาณ 2 เดือนน้องขนุนหายไป ผมพยายามตามหาหลายวันแต่ก็ไม่เจอผมก็หวังว่าถ้ามีคนขโมยหรือแอบอุ้มไปก็ขอให้เขาเลี้ยงดีๆ
ผมก็ใช้ชีวิตร่วมกันกับน้องกล้วยมา ทุกข์สุขเราก็อยู่ด้วยกัน ยามผมป่วยน้องก็จะมาเฝ้าเสมอ ผมไปเข้าค่าย รด. ทุกคืนแม่ก็จะถ่ายรูปมาให้ดูว่าน้องมานั่งรอหน้าห้องนอน ตอนผมกลับมาเป็นโควิดด้วย น้องก็ยังมานั่งอยู่หน้าห้องร้องเรียกผม พูดตามตรงคือน้องจะอยู่ทุกโมเม้นดีๆในชีวิต น้องเป็นสะพานให้ผมกับแฟนได้เจอกันด้วยแฟนผมก็รักน้องกล้วยมากๆเช่นกัน ทุกครั้งที่เศร้า เสียใจ ดีใจ ผมจะบอกน้องก่อนเลย555+ ก็ต้องยอมรับว่าผมเลี้ยงระบบเปิดผมไม่อยากขัดธรรมชาติของน้อง น้องจะชอบหันหลังแล้วเยี่ยวใส่เวลาน้องโกรธ5555+ ผมไม่ให้แม่ตอนไข่น้องด้วยเข้าใจว่าผู้ชายไม่อยากเสียไข่ไป น้องป่วยบ่อยผมก็ใช้เงินเก็บพาไปหาหมอทุกครั้ง อาหารก็ให้กินแต่ของดีๆ ผมมีความสุขมากๆที่มีน้องกล้วยอยู่ในชีวิต ผมจินตนาการวันรับปริญญาพร้อมอุ้มน้องกล้วยด้วย
ถ้าถึงวันนั้นน้องน่าจะอายุ 10 ปีได้ ตอนนั้นก็คิดไปต่างๆนาๆ และแล้ววันที่ผมต้องไปเรียนมหาวิทยาลัย 5 ปีมันดูเร็วดีเนาะจาก ม.1 มา นศ.ปี1 ผมก็ฝากแม่ดูแลน้องต่อสัญญาว่าทุกๆปิดเทอมจะกลับมา ม.ผมเรียน3เทอม เทอมละ3-4เดือน สัปดาห์แรกที่ไปม. แม่ก็ถ่ายรูปมาให้ดูว่าน้องยังนอนรอผมที่ผ้าเช็ดเท้าหน้าบ้านผืนเดิมกับวันที่น้องมารอส่งผมไปม. แม่ววิดีโอคอลให้ดูผมก็เรียกทักทายด้วยความรัก แต่แล้วเวลาก็ผ่านไป 1 เดือน ผมเป็นคนมีเซ้นผมก็พอสัมผัสอะไรบางอย่างได้ มันมีแมวที่หอมันมาป่วนที่ห้องผม แล้วมันก็มาอ้อนผม ผมก็ไม่ได้ใส่ใจมากจึงเปิดประตูให้มันออกห้องไป พอมันออกไปมันกลับทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมาก่อน มันหันหลังแบบเดียวกันกับที่กล้วยชอบทำใส่ผม คือเยี่ยวใส่ประตู ตอนนั้นผมหยิบมือถือโทรหาแม่ทันที ถามว่ากล้วยอยู่ไหม แม่ผมตอบว่าน้องหายไป 2 วันแล้ว เดี๋ยวน้องก็คงกลับมาเหมือนเคยแหละ ผมก็ไม่ได้คิดไรไปมากกว่านั้น รู้สึกเพียงแค่คิดถึงน้องมาก และแล้วหลังจากนั้นอีก 2 วัน ตอนนั้นผมนั่งคุยกับเพื่อนที่หออยู่ แม่ผมโทรมาและบอกผมก่อนว่า..ถ้าแม่บอกไปอย่าเสียใจนะ ผมหยุดนิ่ง...เหมือนโลกทั้งใบหยุดไปชั่วขณะ ผมน้ำตาเริ่มคลอและถามแม่ว่าน้องจากไปแล้วใช่มั้ย แม่ไม่ได้ตอบอะไรต่อจากนั้นแม่คอยปลอบผมบอกว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องทำใจยอมรับ มีพบกัน มีจากลากันเป็นธรรมดา ถ้าเป็นน้องคงจะขอบคุณผมที่มอบความรักให้ตลอดมา ขอบคุณช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตน้อง ขอบคุณทุกครั้งที่ป่วยก็ยังพาไปรักษา ขอบคุณสำหรับอาหารดีๆทุกมื้อ ขอบคุณมากจริงๆ ผมร้องไห้ติดกัน 2 วัน เสียใจและรู้สึกผิดที่วินาทีสุดท้าย ช่วงชีวิตสุดท้ายของน้อง น้องไม่ได้อยู่กับผม นับจากวันที่น้องจากผมไป นี่ก็เป็นเวลา 2 ปี ผมอยู่ มทส.ปี3แล้ว เมื่อคืนที่ผ่านมาผมเปิดดูรูปดูคลิปที่เราเคยมีช่วงเวลาดีๆด้วยกันกับน้องดู ร้องไห้ทั้งคืนเลยครับยอมรับด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ยังคงรู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกลาแม้แต่คำเดียว สิ่งนี้ยังคอยหลอกหลอนผมอยู่เสมอ คนภายนอกใครจะรู้ เวลาเรียนหรือทำงานดูเราเก่งเราแข็งแกร่ง ลึกๆแล้วก็มีแค่ตัวเราเท่านั้นที่รู้ สุดท้ายนี้ผมอยากจะบอกน้องกล้วยว่า ไม่ต้องห่วงพี่เลย พี่สบายดี รักน้องกล้วยนะ คิดถึงมากๆ น้องเป็นครูสอนผมว่า
...ยามที่ยังมีชีวิตให้ใช้ชีวิตกับคนที่เรารักในทุกๆวัน ยามที่ยังหายใจก็ให้เรียกกันกินข้าวบ้าง ยามทุกข์สุขให้คอยอยู่ด้วยกันทุกๆช่วงเวลาไม่ว่าจะใกล้ไกล ให้มีเมตตาต่อกันรักกันไว้ ไม่รู้พรุ่งนี้เราจะมีลมหายใจอยู่มั้ย อย่ามัวคิดให้ทำมันเลย...
ขอขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงจุดนี้ ผมอาจจะเรียบเรียงเนื้อหาได้ไม่ดีนัก ก็ยังคงมีน้ำตาตอนพิมพ์อยู่
ผมเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่ยังคงเจอเหตุการณ์แบบเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นการเสียสิ่งที่รักที่ผูกพันไป ผมว่าซักวันเราจะปรับตัวและแข็งแกร่งขึ้นได้ บังคับให้ลืมคงทำไม่ได้ แต่ให้อยู่ในใจตลอดไปนี่แหละดีแล้ว เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...ขอบคุณเวลา ขอบคุณครับ