มีใครชีวิตแย่กว่านี้อีกมั้ย เราโดนพ่อแม่ด่าจนมันมากไปแล้ว

ขอเกริ่นก่อนเลยว่าครอบครัวเราไม่ได้รวยมีหนี้ในบ้านประมานเกือบ5ล้าน. เพราะพ่อเรากู้เงินมาลงทุนตอนแรกจำทำฟาร์มจิ้งหลีดซื้อของมาก็เลิกแล้วก็ขาดทุน จากนั้นก็ทำฟาร์มหมูสรุปก็ขาดทุนหมูตาย เปิดเขียงหมูก็ตื่นไม่ไหวเหนื่อย เปิดร้านอาหารก็ไม่ได้กำไร ตอนนี้ที่บ้านขาดทุนเป็นหนี้แล้วพ่อก็ยังมาอารมณ์เสียกับครอบครัวทั้งเรา แม่พี่สาว เหมือนเครียดแล้วมาลงที่พวกเรา. ทั้งที่เค้าเป็นหัวหน้าครอบครัวที่เป็นคนกู้เงินมาเองด้วยซ้ำ เค้าให้เหตุผลว่าที่ด่าเพราะอยากให้เราเข้มแข็งเวลาไปเจอคนในสังคมจะได้ไม่โดนรังแก แต่เราว่าบางทีพ่อก็ด่าแรงไป   บางวัน นับไม่ถ้วนที่เราต้องตื่นกลางดึกเพราะเสียงพ่อแม่ทะเลาะกัน ถ้าในหนึ่งอาทิย์พ่อแม่จะทะเลาะกันประมานสามวัน แต่ด่าเราทุกคนประมาน5วันเราไม่เคยได้พูดเล่นๆกันหรือเรื่องปกติเลย ทั้งเวลากินข้าว นั่งรถ อ่อลืมบอกนะคะว่าพ่อเราเป็นตำรวจพอมียศบ้างแต่เงินเดือนก้สองหมื่น ก็หมดไปกับดอกธนาคารแล้ว ทั้งพ่อกับแม่มีนิสัยขอพูดตรงๆว่าสร้างภาพเราอาจจะพูดแรงไปแต่อยากให้เห็นภาพ แม่ชอบหอบทุกคนในครอบครัวไปงาน หรือไปกินข้าวแล้วพูดว่าครอบครัวอบอุ่นอันนี้เราไม่ว่าไรแต่ถ้าไม่ไปก็จะด่าอย่างเดียวถ้าเราไม่ไป. ที่เราไม่ชอบคือชอบพูดโกหกชาวบ้าน. บางทีเราก็คิดว่าทำไมครอบครัวเราถึงเป็นแบบนี้ แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองตลอดว่าต้องมีคนที่แย่กว่าเราแน่ๆ ตั้งแต่ตอนเด็กๆพ่อพาเรามากินข้าวทั้งๆที่ไม่เคยพามาเพราะมีกิ๊กมาด้วย พ่อบอกว่าห้ามบอกแม่ถ้าไม่อยากให้ทะเลาะกัน พ่อพาเราไปกรุงเทพเราดีใจมากแต่สรุปในนัดเจอกับกิ๊กที่นั้นเขานัดเจอกิ๊กผ่านเราเขาบอกแม่จะพาเราไปที่นู้นที่นี้แต่นัดกิ๊กไว้มีเรานั่งคั่นกลางทั้งที่บ้านไม่ได้รวยแต่พ่อเอาเงินที่ขายของได้ไปเลี้ยงกิ๊ก สรุปแม่จับได้เห็นถุงยางอนามัยในห้องนอนก็ทะเลาะกันทำร้ายร่างกายแม่ เรื่องนี้เกิดตอนเราอายุ10ขวบ จากนั้นก้เลิกคนนี้ พอเราเริ่มโตเป็นสาวจำได้ตอนม.1ก้อนวันกีฬาสีพ่อเมาแล้วอยู่ดีๆมานอนกะเราแล้วเอามือมาเหมือนลูบท้องแล้วเหมือนจะจับนมเรารีบลุกไปเข้าห้องน้ำ นี้เป็นเหตุที่เราลืมไม่ได้จริงๆ แต่ยังไม่จบพ่อเคยแอบดูเราอาบน้ำ เราไม่ขอเล่าแต่ยาวแต่เรารู้ตัวก่อน พอเราโตขึ้นม.ปลายแล้วเรื่องอุบาทแบบนี้ก็ไม่เกิดขึ้นแล้ว แต่กลับเป็นเรื่องอนาคตแทนพ่อเริ่มแรงขึ้นถี่ขึ้นทุกวัน เราร้องไห้บ่อยมากพ่อบอกดูบ้านเราต้องใช้เงินเรียนไรก็ก็ได้ที่เราได้เงินเยอะๆ  คือเราบอกว่าจะสอบทุนญี่ปุ่นแค่ลองถ้าไม่ได้เราจะทำตามใจพ่อแม่  สรุปด่าเรายกใหญ่ เจียมตัวซะบ้างอย่าคิดว่าตัวเองเก่ง ประมานนี้แค่เราสมัครนะยังไม่ได้สอบเลย มาถึงจุกพีดที่แย่ที่สุดของชีวิตม.6. ที่เราอยากไปไกลเพราะเราอยากอยู่ไกลๆพ่อแต่เรากลับสอบไม่ติด. มีแต่คำเยาะเย้ยพ่อก้บอกเสมอว่าที่พูดไปทั้งหมดเพราะอยากให้เข้มแข็ง. สรุปเราก้สอบที่ไทยและช่วงสอบนั้นเราแทบจะอ่านหนังสือไม่ได้เพระาพ่อมีกิ๊กอีกคน ด่ากันกับแม่ทุบกำแพงดังไปถึงบ้านข้างๆครั้งนี้กิ๊กพ่อมาละลานแม่ แม่เราแทบจะเหมือนคนสติไม่ดีเลยนั่งเหม่อจ้องแต่โทรศัพท์ แล้วเป็นช่วงปิดเทอมด้วยเราได้ไปทำงานที่กรุงเทพโดนน้าที่นิสัยเหมืนเปี๊ยบด่าทุกวัน เราก็ทนจนได้เงินมาเป็นค่ากินอยู่ สรุปก็ได้กลับบ้านเพราะเตรียมตัวไปเรียนที่ขอนแก่น
พ่อเคยคุยกับเพื่อนตอนมีเรานั่งด้วยบอกจะส่งเราไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศเราดีใจมาก สรุปพูดแต่ตอนที่มีคนอื่นอยู่พออยู่บ้านก็ด่าเราก็เงินหมดไปกับเราทั้งหมดใช้เงินเปลืองบ้าง เราก็อยากใช้บ้าง เพราะเราก็ช่วยพ่อแม่ขายของตลอดราสอบเข้าห้องพิเศษอิ้งได้ค่าเรียนแพงหน่อยพ่อบอกเองว่าจะจ่ายเราก็พูดว่าเราเรียนธรรมดาได้นะแต่สรุปก็ได้เองพิเศษ พ่อเริ่มสำนึกผิดเรื่องกิ๊กเห็นสภาพแม่ที่เหมือนจะเป็นบ้าไปทุกที  เขาเลยบอกจะบวชให้สรุปหมดเงินไปเยอะมากเพราะจัดงานอลังการสรุปบวชแค่14วันแต่ศึกก่อน10วัน ทุกอย่างกลับหนักกว่าเดิมแทนที่จะเปลี่ยนแต่ไม่เลย. โมโหร้ายกว่าเดิม ด่าแรง. ด่าพี่เราว่าอายุแค่เนี่ยจะเอาผัวแล้วเบาะ ก-หรี่บ้างเมื่อเทียบกับเพื่อนเราแปลกไปเลยไม่ค่อยได้ไปเที่ยว  เวลาร้องไห้จากบ้านก็มีแต่เพื่อนปลอบให้กำลังใจ เรารู้สึกไม่อยากอยู่บ้านแล้วถ้าเราเข้ามหาลัยแล้วทำงานอยู่ด้วยตัวเอง หรือพูดง่ายๆตัดขาดไปเลยทุกคนว่าเราเลวไปมั้ย เราทนไม่ไหวแล้ว เราจะไม่เป็นภาระให้พวกเขาส่งเรียนอีก