MOAB เจ้าแม่ระเบิด

หลังจาก 15 ปีในการทำสงครามที่อัฟกานิสถาน
นี่เป็นครั้งแรกที่กองทัพสหรัฐตัดสินใจใช้
ระเบิด GBU-43 หรือ Massive Ordnance Air Blast
ที่มีฉายาว่า เจ้าแม่ระเบิด Mother of all bombs
รายงานข่าวจาก  CENTCOM ระบุว่า :

เมื่อวันนี้เวลา 19.32 น. (เวลาท้องถิ่นใน Afganistan)
กองทัพร่วม U.S. Forces - Afghanistan
ได้โจมตีด้วยการทิ้งระเบิดใส่ถ้ำ/อุโมงค์ ISIS-K
ที่ภายในสร้างกันอย่างสลับซับซ้อน
ที่เขต Achin จังหวัด Nangarhar ใน Afghanistan
ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของยุทธการกวาดล้าง
กองกำลังติดอาวุธ  ISIS-K ใน Afghanistan ในปีนี้

การโจมตีด้วยการทิ้งระเบิด GBU-43 จากเครื่องบินสหรัฐ
ผลการทิ้งระเบิดได้มีการประเมินผลไว้เป็นล่วงหน้าแล้วว่า
จะก่อให้เกิดอันตรายและความเสี่ยงภัยให้น้อยที่สุด
ในการสู้รบของกองทัพร่วมของ Afghan กับ U.S. Forces
เพราะผลจากการกวาดล้างกลุ่ม ISIS-K และอาวุธยุทโธปกรณ์
พร้อมกับทำลายฐานที่มั่นได้อย่างตรงเป้าหมายและอย่างแรง

ทั้งนี้ที่ผ่านมากลุ่ม ISIS-K มักอ้างว่ามีการครอบครอง/มีชัย
เหนือพื้นที่ของ Uzbekistan Afghanistan และ Pakistan

---

Massive Ordnance Air Blast คืออะไร


GRU-43 Massive Ordnance Air Blast
มีชื่อเล่นว่า Mother of All Bombs
และมีชื่อย่อว่า MOAB
มีการพัฒนาและจัดสร้างขึ้นในปี 2003
เป็นระเบิดที่ไม่ใช้ประเภทระเบิดประมาณู(Nuke)
แต่มีการสร้างขึ้นมาให้มีขนาดใหญ่ที่สุดของกองทัพสหรัฐ
มีอำนาจและพลังในการทำลายล้างสูง
แต่ไม่มีกัมภาพรังสีตกค้างแบบระเบิดนิวเคลียร์

น้ำหนักระเบิดทั้งลูก 21,600 ปอนด์ (10,300 กิโลกรัม)
บรรจุระเบิดที่หัวรบ  18,700 ปอนด์ (8,500 กิโลกรัม)
ขนาดยาว    9.1885 เมตร (30 ฟุต 1.75 นิ้ว)
ขนาดกว้าง    1.03 เมตร (40.5 นิ้ว)
บรรจุสารระเบิด H-6 (มีสารประกอบหลักคือ RDX กับ TNT)
อำนาจการทำลายล้างเทียบเท่ากับ TNT (46 GJ) 11 ตัน

หลังการระเบิดจะสร้างก้อนเมฆรูปดอกเห็ด
คล้ายการระเบิดของระเบิดปรมาณู

MOAB มีการทดสอบครั้งสุดท้าย
เมื่อวันที่ 11 มีนาคม 2003
9 วันก่อนสหรัฐเปิดยุทธการบุก Iraq
MOAB วิจัยพัฒนา/ผลิตโดยกองทัพอากาศ
ไม่ผ่าน Lockheed/Boeing
ราคาลูกละ 170,000 เหรียญสหรัฐ 5,950,000.-บาท (ข้อมูลล่าสุด)
ไม่ใช่ต้นทุน 300 ล้านเหรียญสหรัฐ/หรือลูกละ 16  ล้านเหรียญสหรัฐ
(คิดอัตราแลกเปลี่ยน 1 เหรียญสหรัฐเท่ากับ 35 บาท)


ในปี 2007 รัสเซียได้ทำการทดลองระเบิดประเภทนี้เช่นกัน
แล้วตั้งชื่อว่า เจ้าพ่อระเบิด Father of All Bombs
โดยอ้างว่ามีพลังทำลายล้างเป็น 4 เท่าของ MOAB

---

มันทำงานอย่างไร

อาวุธลูกนี้คาดว่าจะก่อให้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง
ทำลายเป้าหมายที่บุกเข้ายึดได้อย่างยากลำบาก
จนถึงเป้าหมายที่รองลงมาและพื้นที่การรบที่เปราะบาง
โดยมีวัตถุประสงค์ลดการต่อต้านจากฝ่ายศัตรู
เพราะผลการระเบิดอย่างรุนแรง
มีผลในการกวาดล้างในพื้นที่สู้รบ
กับระเบิดและขวากหนามในสนามรบออกทั้งหมด

การตายหรือบาดเจ็บของศัตรูในบริเวณที่ทิ้งระเบิด
เพราะผลจากการระเบิดและการกระจายตัวของแรงระเบิด
มีผลร้ายกาจมากทางด้านจิตวิทยาอย่างมีนัยสำคัญ
จากประจักษ์พยานที่เห็นได้ชัดจากการระเบิด

MOAB ภายในนอกจากบรรจุดินระเบิดแล้ว
ยังเต็มไปด้วยสารเคมีผสมถึง 18,000 ปอนด์
กับมีเศษผงอลูมีเนียมเป็นส่วนผสมระเบิดด้วย
พร้อมกับเปลือกระเบิดด้านนอกที่ทำด้วยอลูมิเนียม
เพื่อสร้างอุณหภูมิที่ร้อนแรงดั่งไฟนรก
และเศษระเบิดที่ปลิวกระจายไปไกลขึ้นกว่าเดิม

แม้ว่าในปี 2003 ยังไม่ได้กำหนดระเบียบปฏิบัติในการใช้ระเบิด
หรือการจะใช้ระเบิดต้องมีการพิจารณาอนุมัติเป็นกรณีพิเศษหรือไม่
แต่สำหรับการทิ้งระเบิดลูกนี้  วันนี้มันได้ระเบิดแล้ว

MOAB ฆ่าคนในพื้นที่เป้าหมายด้วย
แรงระเบิดหรือการกระจายตัวของแรงระเบิด
ทำให้มีผลโดยตรงกับนักรบฝ่ายตรงข้าม
ทั้งยังไม่ต้องห้ามตามประวัติศาสตร์การสงคราม
และการใช้อาวุธทางทหารโดยทั่วไป
ทั้งยังถูกต้องตามกฎหมาย/กติกาการทำสงคราม

ระเบิดลูกนี้ไม่มีส่วนประกอบ/สารผสม
ที่จะทำให้เกิดความทุกข์ทรมานโดยไม่จำเป็น
ส่วนผสมระเบิด H6 Compositions  © https://goo.gl/0kTw0f
เป็นระเบิดที่มีการใช้กันอย่างแพร่หลาย
เป็นอาวุธทั่วไปสำหรับระเบิดประเภทนี้
ที่มีส่วนประกอบของ RDX   © https://goo.gl/5m2M1H
และ TNT © https://goo.gl/RC18S2
จะมีผลกระทบจากการได้รับสารพิษในระยะยาว



แต่ระเบิดลูกนี้อยู่ในเงื่อนไขและแบบแผนยุทธการ
ของกองทัพสหรัฐและรัฐบาลสหรัฐ
ผลกระทบทางจิตวิทยาที่อาจเกิดขึ้น
จากอาวุธระเบิดนั้นไม่ถือว่าเป็นความทุกข์ทรมาน
เจตนาหลักคือ ทำให้ศัตรูหมดกำลังใจหรือขู่ศัตรู
ด้วยร่องรอยการระเบิดขนาดใหญ่
กลุ่มเมฆคล้ายรูปเห็ดและเสียงดังจากการระเบิด
ที่น่าประทับใจอย่างมากทีเดียว

พลอากาศตรี Thomas J. Fiscus
ได้ระบุไว้ในรายงานเอกสารทางราชการ
ที่ทบทวนข้อปฏิบัติอาวุธสงครามทางกฎหมายในปี 2003  © https://goo.gl/Kb0bQZ

แม้ว่ามันจะไม่ใช่ระเบิดนิวเคลียร์ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในคลังแสง
ทั้งยังมีขนาดและพลังการทำลายล้างน้อยกว่า
ถึง 1.3 เท่าเศษของขีปนาวุธนิวเคลียร์ที่เล็กที่สุด
MOAB มีขนาดเทียบเท่า TNT ขนาด 11 ตัน
ส่วน Little Boy ลูกระเบิดปรมาณูที่ทิ้งลงที่ฮิโรชิมา
มีขนาดเทียบเท่ากับ TNT ขนาด 15 ตัน

---

เครื่องบินประเภทไหนที่บรรทุก MOAB ได้


ระเบิด MOAB ลูกเดียวมีขนาดยาว      9.1885 เมตร (30 ฟุต 1.75 นิ้ว)
มีขนาดกว้าง  1.03 เมตร (40.5 นิ้ว)
จึงต้องใช้เครื่องบินรบ MC-130H มาทำการดัดแปลง
เพื่อให้เปิดด้านท้ายของเครื่องบินออกมาได้
แล้วทิ้งลงจากที่สูงออกมาทางด้านหลังของเครื่องบิน
ก่อนนำทางสู่เป้าหมายด้วยระบบ GPS
ที่ระดับความสูง 3 ไมล์เหนือจากพื้นดิน
แม้ว่า MOAB จะเป็นระเบิดลูกเดียวที่น่าอันตราย
(เพราะน้ำหนักลูกเดียวที่ 21,600 ปอนด์)

แต่ก็ยังไม่ใช่อาวุธแห่งความตายที่ฆ่าคนได้มากที่สุด
เพราะเครื่องบินทิ้งระเบิด  B-52 ที่ปฏิบัติการในปี 1950
สามารถบรรทุกลูกระเบิด กับระเบิด ขีปนาวุธ
ได้หนักถึง 70,000 ปอนด์ในการบรรทุกแต่ละเที่ยว

---

ทำไมมันจึงถูกสร้างขึ้นมา


MOAB เข้ามาแทนที่ระเบิดขนาดใหญ่ก่อนหน้านี้
ที่มีชื่อเรียกว่า  BLU 82 Daisy Cutter
ที่ได้ฉายานี้เพราะว่า มันระเบิดทุกอย่างที่ขวางหน้า
รวมทั้งผลหมากรากไม้ในบริเวณที่ถูกทิ้งระเบิด
ภายใน BLU-82 บรรจุสารผสมระเบิดขนาด 12,600 ปอนด์
สหรัฐใช้ในสงครามตั้งแต่เวียดนาม
จนกระทั่งอัฟกานิสถานและในอิรัก

" ผู้คิดค้นระเบิดลูกนี้ MOAB
รู้สึกประทับใจกับผลการกับระเบิดลูกนี้มาก
เพราะมันกวาดล้างพื้นที่รกชัฎ(เพราะต้นไม้ใบหญ้า)
ให้เห็นสภาพพื้นที่ได้อย่างชัดเจน
ขณะเดียวกันก็สร้างปล่องภูเขาไฟขนาดเล็กหรือแทบไม่เห็นเลย
พร้อมกับทำให้ภายในบริเวณที่ถูกทิ้งระเบิด
มีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ  260 ฟุต
เหมาะสำหรับปฏิบัติการขึ้นลงจอดของเฮลิคอปเตอร์ "
ตามรายงานของกองทัพอากาศในเรื่องนี้

---

ทำไมมันถึงถูกใช้งาน


การที่กองทัพสหรัฐทิ้งระเบิด MOAB ในวันนี้
แม้ว่าจะมีระเบิดที่ดีกว่าในการทำลายอุโมงค์ใต้ดิน
ที่ชื่อว่า MOP  Massive Ordnance Penetrator
ซึ่งสามารถบรรทุกโดยเครื่องบินทิ้งระเบิด Stealth bombers

แต่ MOAB เป็นอาวุธที่มีการระเบิดกลางอากาศ
มันไม่ได้สร้างขึ้นเพื่อทำลายอุโมงค์ใต้ดิน
แต่ถ้าอุโมงค์ใต้ดินขุดลึกลงไปจะทำลายไม่ถึง
ทั้งนี้โดยมีเหตุผลสำคัญในเรื่องนี้
คือลดความเสี่ยงในการสู้รบให้เหลือน้อยที่สุด
สำหรับกองทัพร่วม Afghan and U.S. Forces
ด้วยการกวาดล้างนักรบ ISIS-K กับอาวุธยุทโธปกรณ์

(ต้องการฆ่าคนภายในอุโมงค์เป็นหลักก่อน
แล้วหาพยานหลักฐานด้านในที่หลงเหลืออยู่
เพราะถ้าระเบิดทิ้งหมดจะหาหลักฐานได้ยาก
ต้องเสียเวลาขุดเจาะหรือรื้อค้นเศษซากที่พังทลาย)

---

มีภยันตรายต่อพลเมืองหรือไม่


ในปี 2006 ประชากรในจังหวัด Nangarhar
มีจำนวนมากกว่า 1.3 ล้านคน
ในเขต Achin มีจำนวน  95,000 คน
มีนักรบ ISIS-K หลบซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ดังกล่าว
กองทัพสหรัฐได้ระบุเป้าหมายที่ชัดเจน
และมีความเหมาะสมมากที่สุดแล้ว

ก่อนที่จะลงมือทิ้งระเบิดลงในที่เป้าหมาย
ได้มั่นใจแล้วว่ามีผลกระทบต่อพลเรือนน้อยที่สุด
แต่เรื่องที่สำคัญต้องรอรายงานจากในพื้นที่ว่า
สมมุติฐานดังกล่าวถูกต้องสมควรแล้วหรือไม่
และจะไม่มีการประท้วงหรือเสียงร้องเรียนจากชาวบ้าน
ว่าได้รับภัยพิบัติหรือผลกระทบจากระเบิดครั้งนี้


หมายเหตุ


ฝ่ายศัตรูมักจะเกาะติด/อยู่ท่ามกลางพลเรือน
เช่น บ้านเรือน โรงเรียน โรงพยาบาล
เพื่อเป็นข้ออ้างที่ชอบธรรมในการหลบภัย
ถ้าผู้โจมตีทำร้ายถูกพลเรือนที่ไม่มีอาวุธ
ก็จะสร้างภาพสร้างข่าวให้โด่งดังมากที่สุด
ว่ามีการทำร้ายคนไม่มีทางต่อสู้/ผู้บริสุทธิ์

แต่ถ้ารัสเซีย ยิว จีนแดง จะประกาศล่วงหน้า
ให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องอพยพออกมาภายในเวลาที่กำหนด
ถ้าถึงเวลาที่กำหนดแล้วจะลุยแหลกทันที
ไม่สนใจว่ามีเด็ก สตรี คนชรา อยู่ในบริเวณเป้าหมาย
หรือถ้ามั่นใจว่าฝ่ายศัตรูใช้พลเรือนเป็นตัวประกัน
ก็จะทำลายเป้าหมายทันทีไม่สนใจเสียงคนคัดค้าน
หรือเสียงร้องเรียนว่ามีการทำร้ายผู้บริสุทธิ์
เพราะถือคติว่า ถ้าคุณเป็นตัวประกัน
คุณรอดตายได้ถือว่าคุณโชคดีก็แล้วกัน

ดังตัวอย่าง Clip เปรียบเทียบระหว่าง
ทีมปฏิบัติการพิเศษสหรัฐ กับ
ทีมปฏิบัติการพิเศษรัสเซีย
(แบบสมชื่อโหดสัตว์รัสเซีย)

---

MOAB หรือ  GBU-43/B Massive Ordinance Air Blast
ระเบิดขนาดยักษ์หนักถึง 21,600 ปอนด์
มีส่วนผสมของสารระเบิด H-6
ระเบิดทางการทหารที่ผสมด้วย TNT กับ RDX
และสารระเบิดลุกไหม้อย่างแรง Nitrocelluose
กับส่วนผสมผงอะลูมีเนียมกับสารเคมีอื่น ๆ อีกจำนวนหนึ่ง
เปลือกนอกห่อหุ้มด้วยอลูมีเนียม
ที่มีอำนาจการทำลายล้างเป็น 3 เท่าของ TNT
MOAB ลูกหนึ่งมีอำนาจทำลายล้างเท่ากับ  TNT ขนาด 11 ตัน
และรัศมีการทำลายล้างขนาด 1.6 ไมล์(2.6 กิโลเมตร)
หรือกินพื้นที่ราว ๆ 1,625 ไร่



ความที่มันมีขนาดใหญ่มากจนไม่สามารถทิ้งระเบิดในแบบเดิมได้
มันจึงถูกผลักออกทางด้านหลังของเครื่องบินบนที่สูง
พร้อมกับร่มชูชีพที่กางออกก่อนในบริเวณพื้นที่เป้าหมาย
ก่อนที่จะดิ่งลงไปตรงเป้าหมายตามการนำวิถีของดาวเทียม
ด้วยระบบการติดตามและลงยังเป้าหมายด้วย GPS