นี่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดีเลย ตั้งแต่เรียนจบและทำงานมา ก็รู้สึกว่าการทะเลาะกับแม่เล็กๆน้อยๆจนถึงเรื่องใหญ่
เป็นกิจวัตรที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในทุกๆวัน ยิ่งตอนนี้พอเรามีคนรักที่คบหา พาเข้าบ้าน ก็ยิ่งจะถี่มากขึ้นกว่าที่ผ่านมา
ถี่จนรู้สึกอึดอัด เครียด และไม่รู้ต้องทำยังไงจึงจะถูกใจและไม่ทะเลาะกัน
พื้นฐานเราเป็นเด็กดี ปฏิบัติตามคำสั่งและคำแนะนำที่แม่ชี้ทางให้มาโดยตลอด ตั้งแต่ไหนแต่ไร จนทุกวันนี้ที่เราอายุ 24
เราก็เชื่อว่าเรายังฟังคำแนะนำของแม่ทุกอย่าง แต่มีบ้างที่แสดงความคิดเห็น ซึ่งเราคิดว่าเราแสดงความคิดเห็นเราจริงๆ แต่เขาจะบอกว่าเราเถียง
สุดท้ายบทสนทนาก็จะจบที่ " เราคงคุยกันเหมือนเดิมไม่ได้แล้วมั้ง " และ " แบบนี้ไม่ต้องบอกต้องสอนกันเลยจะดีกว่า " จบไปอย่างนั้น
คุยด้วยก็ไม่คุย โกรธ และหายไป ทิ้งให้เราเครียด ทุกข์ทรมานใจ และย้อนกลับมาถามตัวเองว่า เราแย่มากเหรอ หรือเรานี่จัดว่าเป็นลูกอกตัญญูใช่ไหม
ตอนนี้แม่เราอายุ 40 ปลาย ไม่รู้เกี่ยวกับฮอร์โมนอะไรมั้ย แต่จะแสดงความคิดเห็นไม่ได้ หรือติงในสิ่งที่แม่เข้าใจผิดไม่ได้เลย
แม่จะประชด จะโวยวายใหญ่โต ว่าเรามันปีกกล้าขาแข็ง โตแล้วมีความคิดเป็นของตัวเองก็สอนไม่ได้ สรุปคือไม่ว่าจะผิดหรือจะถูกอย่างไร
อะไรที่แม่พูดคือถูก และอะไรที่แม่สั่งให้ทำคือสิ่งที่ดี โอเคด้วยความรักของแม่ที่อยากให้เราได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่สิ่งที่ดีที่สุดของแม่บางอย่าง
มันทำให้เราลำบากใจ แต่เราทำอะไรไม่ได้ ถ้าแย้ง หรือเห็นไม่ตรงกันคือเราไม่ดี และดื้อรั้นทันที
แต่ตอนนี้สิ่งที่ทำให้เราอึดอัดใจและทุกข์ใจที่สุดคือ เรื่องที่เรามีแฟน และมันก็จะไม่ใช่แค่แฟนในเวลาอันใกล้นี้แล้ว
เพราะทางผู้ใหญ่ก็กำลังจะคุยเรื่องหมั้นและแต่งแล้ว เราคบหาดูใจกับแฟนมา แม่เราเจอกับแฟนเราตั้งแต่นัดกินข้าวกันครั้งแรก
เราไปกินข้าวกับแฟนครั้งแรก แม่ก็ไปด้วย เราไปเที่ยวกับแฟนครั้งแรกแม่ก็ไปส่ง และรอรับกลับด้วย แม่เราโอเคกับแฟนเรานะ
ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้ที่อึดอัดใจและทะเลาะกันบ่อยมากคือ การไปเที่ยวตจว. สองคน, การไปบ้านฝั่งชาย รวมถึงการไปมาหาสู่กันด้วย
และเรารู้สึกว่าสิ่งที่แม่สั่งให้เราปฏิบัติ มันทำให้เราอึดอัดมาก ก็ไม่รู้ว่าเราไม่เข้าใจแม่ หรือแม่ไม่เข้าใจเรากันแน่ เช่น
1. เรากับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา แต่จะไปมาหาสู่กันเดือนละครั้ง เราขออนุญาตแม่ตลอด และแฟนเราจะโทรขออนุญาต
แม่ทุกครั้งที่จะมาหาเรา แม่ก็อนุญาต รับทราบ (ปล.แม่เราไม่ได้ส่งเสริม แต่แม่เชื่อใจและไว้ใจเรา ว่าเราดูแลตัวเองได้ และทำตัวมีคุณค่ามากพอ)
ปกติเราจะคุยกับแม่ทุกวันทางไลน์ และโทรหากันทุกวันอยู่แล้ว แต่ถ้าแฟนเราอยู่กับแฟน แม่จะหายไปเลย หายไปเลยจริงๆ ทักก็ไม่ค่อยตอบ
ตอบก็ไม่ปกติ จนหนักเข้าอ่านไม่ตอบ ไม่รับโทรศัพท์ คุยสั้นๆห้วนๆ จนเราอึดอัดว่าแม่เป็นอะไร เราอยากทำให้ทุกอย่างเหมือนทุกๆวันอ่ะ
คืออยู่กับแฟนก็คุยกับแม่โทรหาแม่ได้ แต่คำตอบของแม่คือ " ก็เห็นว่ามีเพื่อนแล้ว ไม่ต้องคุยกับแม่ก็ได้ เดี๋ยวหาว่าแม่ตามจิก "
คือโอเคครั้งแรกเข้าใจแม่ อธิบายว่าแม่ไม่ใช่อย่างนั้นนะ หนูคุยกับแม่เหมือนเดิม แฟนก็แฟนแต่แม่ต้องคุยทุกวัน แต่สุดท้ายก็เป็นอีก เห้อ
2. เรื่องไปเที่ยวต่างจังหวัด เรากับแฟนนานๆจะมีเวลาว่างไปเที่ยวด้วยกันได้ บางครั้งทำงานที่เครียดแหละเหนื่อยมาหลายๆเดือนแล้ว
ก็อยากจะพักผ่อน ไม่ใช่เราคิดว่าจะไปกับแฟนเลยนะ เราถามเพื่อนสนิทก่อนก็หาเวลาว่างยากที่จะตรงกัน แฟนคือคำตอบที่ได้เรื่องเร็วและ
ทำให้วางแผนได้เร็วที่สุด คือเค้าพร้อมจะไปกับเราถ้าว่างตรงกัน เราคิดว่ายังไงไม่น่ามีปัญหา ก็ทำการจองแพคเก็จไปเที่ยวเรียบร้อย
จองตั๋วเครื่องบิน จองโรงแรมเสร็จสรรพ แล้วก็บอกแม่จะไปเที่ยวนะ ไปกับแฟนสองคน แม่บอก " แม่ไม่อนุญาต " คือแบบ...
ต้องแคนเซิลหมด ที่จองแล้วก็เสียไป วิ่งขายทริปทุกอย่าง เห้อ...........
ไม่ให้ไปเหตุผลเพราะ ถ้าไปกับแฟนสองคนมันน่าเกลียด ไปต่างจังหวัดกับแฟน ถ้ามีเพื่อนไปด้วยแม่ไม่ว่า คือเราเข้าใจว่าแม่เป็นห่วง
ที่เราจะถูกมองไม่ดี แต่มันอึดอัดเกินไปที่เป็นแบบนี้ เราทำงานเราเหนื่อยก็อยากไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง ไปกับเพื่อนก็ไม่ว่างสักที
ทริปล่มแล้วล่มอีก ไปกับแฟนก็ไม่ได้ จะไปคนเดียวก็ชอบ ไม่สนุกสำหรับเรา จน ณ ตอนนี้คบกับแฟนมาก็ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย
แม้แต่จะไปเที่ยวเองบางครั้งบางทีก็ถูกห้าม " เก็บเงินไว้ดีกว่า ", " เงินเหลือเยอะเหรอ จะเอาไปเที่ยว " รู้สึกชีวิตไม่มีความสุขเลย
ไม่สามารถทำตามสิ่งที่ใจต้องการได้เลย
3. เรื่องไปบ้านแฟน แฟนเราจะมาเจอเราและก็กลับบ้านเค้าทุกครั้งที่หยุด สองสามเดือนทีพ่อแม่เค้าก็จะชวนเราไปบ้านพร้อมแฟนบ้าง
ไม่ได้ชวนบ่อย ครั้งแรกที่จะไปบ้านแฟน แม่ห้ามไม่ยอมเลย บอกว่าเป็นผู้หญิงไปบ้านผู้ชายก่อนไม่ดี แต่ก็ได้ไปก่อนเพราะมีธุระต้องไป
ทางบ้านแฟนอยู่แล้ว เลยเอาเหตุผลนี้ชี้แจง และแม่ก็ยอม แต่พอครั้งต่อๆมาเริ่มมีปัญหา แม่จะไม่ยอมให้ไปบ้านแฟนเลย
แม่บอกว่า เขาชวนก็จะไปทุกครั้งเลยเหรอ เล่นตัวหน่อยสิ มีศักดิ์ศรี ลูกเขาเป็นผู้ชายไม่ต้องคิดอะไรมาก แต่ลูกแม่เป็นผู้หญิงแม่เสียหาย
สุดท้ายก็คือเรายอม ไม่ไป แต่เราไม่เข้าใจว่า เดี๋ยวก็จะหมั้นกันอยู่แล้ว การไปบ้านผู้ชายมันน่าเกลียดมากตรงไหน เราไม่เคยวางตัวแย่เลย
ไม่ใช่ไปนอนตื่นสายบ้านเขา อยู่แต่กับแฟนไม่คุยกับญาติพี่น้องเขาเลย ซึ่งไม่ใช่ เราแทบจะไม่ได้ใกล้แฟนเลยเวลาไปบ้านแฟน เราอยู่กับแม่
กับญาติเขาตลอด ช่วยทำงานบ้าน ทำกับข้าว คือวางตัวให้ดีที่สุด ไม่ให้เค้ามองเราเสียได้ แต่แม่กลับมองว่าไปบ้านผู้ชายทำให้เราเสียศักดิ์ศรี
แล้วแบบนี้จะสนิทใจกันได้ยังไง เรามองว่าในเมื่ออีกไม่นานก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว การไปมาหาสู่ซึ่งกันก็จะทำให้เราได้ใกล้ชิดสนิทสนมกันมากขึ้น
แม่ก็คอยแต่จะห่วงเรื่อง เขาต้องมาบ้านเราก่อน เขาต้องเข้ามาเราก่อน หรือเราคิดน้อยไปก็ไม่รู้อีก
นี่เป็นเหตุการณ์ที่เราคิดว่ามันทำให้เราอึดอัด และเครียดเกินไปที่ต้องคอยทะเลาะกัน และก็ไม่สามารถอธิบายเหตุผลของ
ฝั่งเราได้แม่ชอบพูดว่าพอมีแฟนก็จะเชื่อแฟนมากกว่าแม่ ไม่ฟังเขา ทุกอย่างถ้าทะเลาะกันจะวนกลับมาที่เรามีแฟนหมด เราเหนื่อยอ่ะ
ทุกข์ที่เป็นแบบนี้ ใครเคยเจอแบบเราบ้าง แล้วแก้ไขอย่างไรได้บ้างคะ เราไม่อยากทะเลาะกับแม่เรื่องพวกนี้ทุกครั้งที่คุย หรือต้องคอย
มาประชดประชันในคำพูดตลอดเวลา มันทำให้เครียดและอึดอัดมากๆ ทำอย่างไรจึงจะอธิบายให้แม่ได้เข้าใจบ้าง เพราะท่านก็บอกว่า
ทุกอย่างที่ท่านบอกและสอน คือด้วยความรักและเป็นห่วงลูกสุดหัวใจ แต่ตอนนี้ลูกกำลังทุกข์ใจอยู่มากๆเลยค่ะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ
เคยรู้สึกไหม ยิ่งโตยิ่งทะเลาะกับแม่บ่อยขึ้น
เป็นกิจวัตรที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในทุกๆวัน ยิ่งตอนนี้พอเรามีคนรักที่คบหา พาเข้าบ้าน ก็ยิ่งจะถี่มากขึ้นกว่าที่ผ่านมา
ถี่จนรู้สึกอึดอัด เครียด และไม่รู้ต้องทำยังไงจึงจะถูกใจและไม่ทะเลาะกัน
พื้นฐานเราเป็นเด็กดี ปฏิบัติตามคำสั่งและคำแนะนำที่แม่ชี้ทางให้มาโดยตลอด ตั้งแต่ไหนแต่ไร จนทุกวันนี้ที่เราอายุ 24
เราก็เชื่อว่าเรายังฟังคำแนะนำของแม่ทุกอย่าง แต่มีบ้างที่แสดงความคิดเห็น ซึ่งเราคิดว่าเราแสดงความคิดเห็นเราจริงๆ แต่เขาจะบอกว่าเราเถียง
สุดท้ายบทสนทนาก็จะจบที่ " เราคงคุยกันเหมือนเดิมไม่ได้แล้วมั้ง " และ " แบบนี้ไม่ต้องบอกต้องสอนกันเลยจะดีกว่า " จบไปอย่างนั้น
คุยด้วยก็ไม่คุย โกรธ และหายไป ทิ้งให้เราเครียด ทุกข์ทรมานใจ และย้อนกลับมาถามตัวเองว่า เราแย่มากเหรอ หรือเรานี่จัดว่าเป็นลูกอกตัญญูใช่ไหม
ตอนนี้แม่เราอายุ 40 ปลาย ไม่รู้เกี่ยวกับฮอร์โมนอะไรมั้ย แต่จะแสดงความคิดเห็นไม่ได้ หรือติงในสิ่งที่แม่เข้าใจผิดไม่ได้เลย
แม่จะประชด จะโวยวายใหญ่โต ว่าเรามันปีกกล้าขาแข็ง โตแล้วมีความคิดเป็นของตัวเองก็สอนไม่ได้ สรุปคือไม่ว่าจะผิดหรือจะถูกอย่างไร
อะไรที่แม่พูดคือถูก และอะไรที่แม่สั่งให้ทำคือสิ่งที่ดี โอเคด้วยความรักของแม่ที่อยากให้เราได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่สิ่งที่ดีที่สุดของแม่บางอย่าง
มันทำให้เราลำบากใจ แต่เราทำอะไรไม่ได้ ถ้าแย้ง หรือเห็นไม่ตรงกันคือเราไม่ดี และดื้อรั้นทันที
แต่ตอนนี้สิ่งที่ทำให้เราอึดอัดใจและทุกข์ใจที่สุดคือ เรื่องที่เรามีแฟน และมันก็จะไม่ใช่แค่แฟนในเวลาอันใกล้นี้แล้ว
เพราะทางผู้ใหญ่ก็กำลังจะคุยเรื่องหมั้นและแต่งแล้ว เราคบหาดูใจกับแฟนมา แม่เราเจอกับแฟนเราตั้งแต่นัดกินข้าวกันครั้งแรก
เราไปกินข้าวกับแฟนครั้งแรก แม่ก็ไปด้วย เราไปเที่ยวกับแฟนครั้งแรกแม่ก็ไปส่ง และรอรับกลับด้วย แม่เราโอเคกับแฟนเรานะ
ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้ที่อึดอัดใจและทะเลาะกันบ่อยมากคือ การไปเที่ยวตจว. สองคน, การไปบ้านฝั่งชาย รวมถึงการไปมาหาสู่กันด้วย
และเรารู้สึกว่าสิ่งที่แม่สั่งให้เราปฏิบัติ มันทำให้เราอึดอัดมาก ก็ไม่รู้ว่าเราไม่เข้าใจแม่ หรือแม่ไม่เข้าใจเรากันแน่ เช่น
1. เรากับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา แต่จะไปมาหาสู่กันเดือนละครั้ง เราขออนุญาตแม่ตลอด และแฟนเราจะโทรขออนุญาต
แม่ทุกครั้งที่จะมาหาเรา แม่ก็อนุญาต รับทราบ (ปล.แม่เราไม่ได้ส่งเสริม แต่แม่เชื่อใจและไว้ใจเรา ว่าเราดูแลตัวเองได้ และทำตัวมีคุณค่ามากพอ)
ปกติเราจะคุยกับแม่ทุกวันทางไลน์ และโทรหากันทุกวันอยู่แล้ว แต่ถ้าแฟนเราอยู่กับแฟน แม่จะหายไปเลย หายไปเลยจริงๆ ทักก็ไม่ค่อยตอบ
ตอบก็ไม่ปกติ จนหนักเข้าอ่านไม่ตอบ ไม่รับโทรศัพท์ คุยสั้นๆห้วนๆ จนเราอึดอัดว่าแม่เป็นอะไร เราอยากทำให้ทุกอย่างเหมือนทุกๆวันอ่ะ
คืออยู่กับแฟนก็คุยกับแม่โทรหาแม่ได้ แต่คำตอบของแม่คือ " ก็เห็นว่ามีเพื่อนแล้ว ไม่ต้องคุยกับแม่ก็ได้ เดี๋ยวหาว่าแม่ตามจิก "
คือโอเคครั้งแรกเข้าใจแม่ อธิบายว่าแม่ไม่ใช่อย่างนั้นนะ หนูคุยกับแม่เหมือนเดิม แฟนก็แฟนแต่แม่ต้องคุยทุกวัน แต่สุดท้ายก็เป็นอีก เห้อ
2. เรื่องไปเที่ยวต่างจังหวัด เรากับแฟนนานๆจะมีเวลาว่างไปเที่ยวด้วยกันได้ บางครั้งทำงานที่เครียดแหละเหนื่อยมาหลายๆเดือนแล้ว
ก็อยากจะพักผ่อน ไม่ใช่เราคิดว่าจะไปกับแฟนเลยนะ เราถามเพื่อนสนิทก่อนก็หาเวลาว่างยากที่จะตรงกัน แฟนคือคำตอบที่ได้เรื่องเร็วและ
ทำให้วางแผนได้เร็วที่สุด คือเค้าพร้อมจะไปกับเราถ้าว่างตรงกัน เราคิดว่ายังไงไม่น่ามีปัญหา ก็ทำการจองแพคเก็จไปเที่ยวเรียบร้อย
จองตั๋วเครื่องบิน จองโรงแรมเสร็จสรรพ แล้วก็บอกแม่จะไปเที่ยวนะ ไปกับแฟนสองคน แม่บอก " แม่ไม่อนุญาต " คือแบบ...
ต้องแคนเซิลหมด ที่จองแล้วก็เสียไป วิ่งขายทริปทุกอย่าง เห้อ...........
ไม่ให้ไปเหตุผลเพราะ ถ้าไปกับแฟนสองคนมันน่าเกลียด ไปต่างจังหวัดกับแฟน ถ้ามีเพื่อนไปด้วยแม่ไม่ว่า คือเราเข้าใจว่าแม่เป็นห่วง
ที่เราจะถูกมองไม่ดี แต่มันอึดอัดเกินไปที่เป็นแบบนี้ เราทำงานเราเหนื่อยก็อยากไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง ไปกับเพื่อนก็ไม่ว่างสักที
ทริปล่มแล้วล่มอีก ไปกับแฟนก็ไม่ได้ จะไปคนเดียวก็ชอบ ไม่สนุกสำหรับเรา จน ณ ตอนนี้คบกับแฟนมาก็ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย
แม้แต่จะไปเที่ยวเองบางครั้งบางทีก็ถูกห้าม " เก็บเงินไว้ดีกว่า ", " เงินเหลือเยอะเหรอ จะเอาไปเที่ยว " รู้สึกชีวิตไม่มีความสุขเลย
ไม่สามารถทำตามสิ่งที่ใจต้องการได้เลย
3. เรื่องไปบ้านแฟน แฟนเราจะมาเจอเราและก็กลับบ้านเค้าทุกครั้งที่หยุด สองสามเดือนทีพ่อแม่เค้าก็จะชวนเราไปบ้านพร้อมแฟนบ้าง
ไม่ได้ชวนบ่อย ครั้งแรกที่จะไปบ้านแฟน แม่ห้ามไม่ยอมเลย บอกว่าเป็นผู้หญิงไปบ้านผู้ชายก่อนไม่ดี แต่ก็ได้ไปก่อนเพราะมีธุระต้องไป
ทางบ้านแฟนอยู่แล้ว เลยเอาเหตุผลนี้ชี้แจง และแม่ก็ยอม แต่พอครั้งต่อๆมาเริ่มมีปัญหา แม่จะไม่ยอมให้ไปบ้านแฟนเลย
แม่บอกว่า เขาชวนก็จะไปทุกครั้งเลยเหรอ เล่นตัวหน่อยสิ มีศักดิ์ศรี ลูกเขาเป็นผู้ชายไม่ต้องคิดอะไรมาก แต่ลูกแม่เป็นผู้หญิงแม่เสียหาย
สุดท้ายก็คือเรายอม ไม่ไป แต่เราไม่เข้าใจว่า เดี๋ยวก็จะหมั้นกันอยู่แล้ว การไปบ้านผู้ชายมันน่าเกลียดมากตรงไหน เราไม่เคยวางตัวแย่เลย
ไม่ใช่ไปนอนตื่นสายบ้านเขา อยู่แต่กับแฟนไม่คุยกับญาติพี่น้องเขาเลย ซึ่งไม่ใช่ เราแทบจะไม่ได้ใกล้แฟนเลยเวลาไปบ้านแฟน เราอยู่กับแม่
กับญาติเขาตลอด ช่วยทำงานบ้าน ทำกับข้าว คือวางตัวให้ดีที่สุด ไม่ให้เค้ามองเราเสียได้ แต่แม่กลับมองว่าไปบ้านผู้ชายทำให้เราเสียศักดิ์ศรี
แล้วแบบนี้จะสนิทใจกันได้ยังไง เรามองว่าในเมื่ออีกไม่นานก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว การไปมาหาสู่ซึ่งกันก็จะทำให้เราได้ใกล้ชิดสนิทสนมกันมากขึ้น
แม่ก็คอยแต่จะห่วงเรื่อง เขาต้องมาบ้านเราก่อน เขาต้องเข้ามาเราก่อน หรือเราคิดน้อยไปก็ไม่รู้อีก
นี่เป็นเหตุการณ์ที่เราคิดว่ามันทำให้เราอึดอัด และเครียดเกินไปที่ต้องคอยทะเลาะกัน และก็ไม่สามารถอธิบายเหตุผลของ
ฝั่งเราได้แม่ชอบพูดว่าพอมีแฟนก็จะเชื่อแฟนมากกว่าแม่ ไม่ฟังเขา ทุกอย่างถ้าทะเลาะกันจะวนกลับมาที่เรามีแฟนหมด เราเหนื่อยอ่ะ
ทุกข์ที่เป็นแบบนี้ ใครเคยเจอแบบเราบ้าง แล้วแก้ไขอย่างไรได้บ้างคะ เราไม่อยากทะเลาะกับแม่เรื่องพวกนี้ทุกครั้งที่คุย หรือต้องคอย
มาประชดประชันในคำพูดตลอดเวลา มันทำให้เครียดและอึดอัดมากๆ ทำอย่างไรจึงจะอธิบายให้แม่ได้เข้าใจบ้าง เพราะท่านก็บอกว่า
ทุกอย่างที่ท่านบอกและสอน คือด้วยความรักและเป็นห่วงลูกสุดหัวใจ แต่ตอนนี้ลูกกำลังทุกข์ใจอยู่มากๆเลยค่ะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ