ตั้งแต่เล็กจนโตมาผมยังไม่เคยบอกรักกับใครเลย แม้กระทั้งคนในครอบครัว แต่พอมาเจอเขาคนนั้นชีวิตผมก็เปลี่ยนไป เขาคนนั้นก็คือเพื่อนร่ามงานของผมเอง เราทำงานอยู่ใกล้กันจนเราสนิทกันมากขึ้น ไปๆมาๆจนผมเองหลงรักเขาหมดหัวใจ เวลาที่ผมอยู่ใกล้เขาเหมือนผมได้รับพลังงานบางอย่างผมมีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูก นานวันเข้าผมก็ยิ่งรักเขามากขึ้นๆ จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ในที่สุดผมก็ตัดสินใจไปสารภาพรักกับเขา และแล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
จากคำว่าเพื่อนตอนนี้แทบไม่เหลืออะไรเพราะมันถูกทำลายด้วยคำว่ารักของผมเอง จากที่เราเคยเป้นเพื่อนสนิทกันตอนนี้มันเหมือนแค่คนรู้จัก ผมกับเขาเเทบมองหน้ากันไม่ติดเลย ระหว่างเราตอนนี้มันแย่มากๆ ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้สองเรากลับมาเป็นเพื่อนที่ดีกันเหมือนเดิม แต่มันก็ยากมาก บางครั้งผมก็ผิดเองแหล่ะที่ไปยุ่งวุ่นวายกับเขามากเกินไปเพราะผมเองก็ยังรักเขาอยู่แต่เขาคิดกับเราแค่เพื่อนเท่านั้น ผมบอกเลยว่าผมเสียใจมาก มากจนไม่รู้จะเอามาเปรียบเทียบได้เลย ผมพยายามห้ามใจทำใจหลายครั้งแต่ผมก้ทำไม่ได้ มันไม่ไหวจริงๆจนต้องร้องไห้ออกมาหลายครั้งมากที่ผมนอนร้องไห้เพราะความเสียใจ
แม้เวลามันจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ยังรักเขาเหมือนเดิม ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงเขาเลย ไม่ว่าจะอยู่ไหนผมก็จะคอยติดตามอยู่ตลอดเพราะเป็นห่วงเขามาก...ในความคิดเขา เขาอาจจะโชคร้าย แต่สำหรับผมเขาคือผู้โชคดีมาก เพราะเขาเป็นคนแรกที่ผมบอกรัก และรักมากด้วยและผมคงจะรักใครไม่ได้อีกนอกจากเขาคนนี้ และอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะบอกรัก....
อยากจะบอกกับเขาว่าขอโทษ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทุกอย่างผิดที่ผมเองแหล่ะ ทั้งหมดทั้งมวลนี้ผมบอกเลยว่าผมเสียใจมาก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่บอกรักกับเขาเลย ผมเสียดายคำว่าเพื่อนที่สูญเสียไป จะขอแอบรักอยู่ห่างๆถึงมันจะเจ็บแต่ก็คงไม่มากเท่าที่เป็นอยูในตอนนี้
บางครั้งมันก็เลือกไม่ได้หรอกครับ เหมือนกับว่าสถานการณ์มันบบีบบังคับให้เป็นไป ก็ต้องจำใจ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน บางคนอาจจะหาว่าผมบ้าผมก็ยอมรับแต่ทั้งหมดนี้มันคือความรักของผม และถ้าคนที่ผมรักได้อ่านเรื่องราวนี้ ผมก็อยากบอกว่าผมเสียใจ และขอโทษจากใจจริง
ขอบคุณสำหรับคำว่าเพื่อนถึงมันจะไม่เต็มร้อยแต่ก็ยังดีกว่าไม่เหลืออะไรเลย...ขอบคุณและขอโทษ
รักเสมอ....(K)...
รักเขา เราเจ็บ
จากคำว่าเพื่อนตอนนี้แทบไม่เหลืออะไรเพราะมันถูกทำลายด้วยคำว่ารักของผมเอง จากที่เราเคยเป้นเพื่อนสนิทกันตอนนี้มันเหมือนแค่คนรู้จัก ผมกับเขาเเทบมองหน้ากันไม่ติดเลย ระหว่างเราตอนนี้มันแย่มากๆ ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้สองเรากลับมาเป็นเพื่อนที่ดีกันเหมือนเดิม แต่มันก็ยากมาก บางครั้งผมก็ผิดเองแหล่ะที่ไปยุ่งวุ่นวายกับเขามากเกินไปเพราะผมเองก็ยังรักเขาอยู่แต่เขาคิดกับเราแค่เพื่อนเท่านั้น ผมบอกเลยว่าผมเสียใจมาก มากจนไม่รู้จะเอามาเปรียบเทียบได้เลย ผมพยายามห้ามใจทำใจหลายครั้งแต่ผมก้ทำไม่ได้ มันไม่ไหวจริงๆจนต้องร้องไห้ออกมาหลายครั้งมากที่ผมนอนร้องไห้เพราะความเสียใจ
แม้เวลามันจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ยังรักเขาเหมือนเดิม ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงเขาเลย ไม่ว่าจะอยู่ไหนผมก็จะคอยติดตามอยู่ตลอดเพราะเป็นห่วงเขามาก...ในความคิดเขา เขาอาจจะโชคร้าย แต่สำหรับผมเขาคือผู้โชคดีมาก เพราะเขาเป็นคนแรกที่ผมบอกรัก และรักมากด้วยและผมคงจะรักใครไม่ได้อีกนอกจากเขาคนนี้ และอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะบอกรัก....
อยากจะบอกกับเขาว่าขอโทษ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทุกอย่างผิดที่ผมเองแหล่ะ ทั้งหมดทั้งมวลนี้ผมบอกเลยว่าผมเสียใจมาก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่บอกรักกับเขาเลย ผมเสียดายคำว่าเพื่อนที่สูญเสียไป จะขอแอบรักอยู่ห่างๆถึงมันจะเจ็บแต่ก็คงไม่มากเท่าที่เป็นอยูในตอนนี้
บางครั้งมันก็เลือกไม่ได้หรอกครับ เหมือนกับว่าสถานการณ์มันบบีบบังคับให้เป็นไป ก็ต้องจำใจ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน บางคนอาจจะหาว่าผมบ้าผมก็ยอมรับแต่ทั้งหมดนี้มันคือความรักของผม และถ้าคนที่ผมรักได้อ่านเรื่องราวนี้ ผมก็อยากบอกว่าผมเสียใจ และขอโทษจากใจจริง
ขอบคุณสำหรับคำว่าเพื่อนถึงมันจะไม่เต็มร้อยแต่ก็ยังดีกว่าไม่เหลืออะไรเลย...ขอบคุณและขอโทษ
รักเสมอ....(K)...