กระทู้นี้ขอระบายนะคะ
เราคบกับแฟนมา3ปีแล้คบแฝดเขาเป็นคนมาจีบเราตอนนั้นยังเรียนโรงเรียนเดียวกัน เจอกันทุกวัน ทุกอย่างก็ดีไปหมด แต่พอถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายไปเติบโต ก็ห่างกันคนละ จ. แต่ก็ยังคุยกับทุกวักททุกอย่ายังเหมือนเดิมเป็นคนนชอบน้อยใจหลายๆครั้งเวลาที่เขาไม่สนใจ ไม่ทำอะไรน่ารักๆเหมือนแต่ก่อน ไม่โอ๋เราเวลาเราร้องไห้ ลืมเราในบางครั้ง แต่วันแรกที่คุยกันเขาดูรักเรามากๆ ปกติทะเลาะกันแต่ก็กลับมาดีกันพร้อมปรับทั้งคู่ มันเลยราบรื่นมาตลอด แต่พอวันนี้เราทะเลาะกันเรื่องเล็กๆ ไปๆมาๆกลายเป็นเรื่องใหญ่ เขาบอกเขาเบื่อที่จะง้อ ที่จะโอ๋ เราเวลาเราร้องไห้หรืองอน และเขาบอกว่าเขารักเราน้อยลง แต่ยังรักอยู่อยังอยากอยู่ด้วยกันอยู่ แต่วันนี้มันรักไม่เท่าวันแรกแล้ว แค่ได้ยินเราก็ร้องไห้จนตาบวม ทั้งๆที่เรายังรักเขา รักมากขึ้นทุกวัน ยิ่งยอู่กันนานยิ่งรักมาก แต่ทำไมเขาถึงรักเราน้อยลงได้ง่ายๆ ( ไม่มีเรื่องมือที่3 ) เพราะทะเลาะกันบ่อยเขาถึงเบื่อ แต่เรามองว่าการทะเลาะกันมันไม่ใช่เรื่องแปลก คนที่คบกัน 10-20 ปียังทะเลาะกันอยู่เลย เราสงสัยมาตลอดว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปบางเรื่อง แต่บางเรื่องเขาก็ยังเหมือนเดิม หลายๆอย่างมันดีมาก มันกำลังไปได้ดี แต่อยู่ๆบอกรักเราน้อยลง แล้วโทษตัวเองว่าทำเราเสียใจมาตลอด กลัวเราจะเหนื่อยที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียว มันเจ็บมันจุกจนหายใจไม่ออก เราร้องไห้กันทั้งคู่ แต่สุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันและตัดสินใจคบกันอยู่ แต่เราเองที่ไม่ลืมคำพูดที่ออกมาจากปากเขา เราไม่เคยลืมคำพูดของเขาเลยสักครั้ง มันวนอยู่ในหัวทั้งวัน เราร้องไห้ติดกัน2วัน ทั้งๆที่เราเข้าใจกันแล้ว แต่มีแค่เราเองที่ยังเสียใจ มันเจ็บมากๆ เจ็บจริงๆ