ความสุขที่แท้จริง คือการได้อยู่กับคนที่เรารัก หรือการเป็นตัวเองกันแน่ ?

เรากำลังคุยกับคนๆนึง ที่เราชอบเขามาก อยู่กับเขาแล้วมีความสุขมาก แต่เราเหมือนไม่เป็นตัวเองเลย
ปกติเราจะเป็นคนไม่ยอมใครถ้าเราไม่ผิด แต่พอมีปัญหากับเขาทั้งที่เราไม่ผิด แต่เราไม่อยากทะเลาะ เราก็ต้องยอมตลอด
เพราะการทะเลาะกัน ต่างฝ่ายก็ต่างก็คิดว่าตัวเองถูก ใช่ไหมละ ?? เขาก็จะคิดว่าเขาถูก และเขาก็จะไม่ยอมเหมือนกัน
เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน ทะเลาะกันก็จะขึ้นเสียง ตวาด ทำลายข้าวของ จนเรารู้สึกแย่มากๆ
ทุกครั้งที่ทะเลาะกันแรงๆ ก็คิดเสมอว่าจะไม่ทนแล้ว เพราะรู้สึกแย่มาก แต่สุดท้ายก็จะยอมแพ้เขา ยอมขอโทษเขา
แล้วก็กลับไปเหมือนเดิมตลอดๆ เพราะเราขาดเขาไม่ได้

ปกติเราจะเป็นคนไม่ชอบทำอะไรให้ใคร และก็จะไม่ขอความช่วยเหลือจากใคร ถ้ามันไม่หนักหนาสาหัสจริงๆ
แต่กับคนนี้ เรายอมทำทุกอย่างที่ไม่คิดว่าจะตัวเองจะทำได้ด้วยซ้ำ ยอมเหนื่อยกว่าและดูแลเขาเพื่อให้เขารู้สึกสบาย
เช่น นวดให้ ทำกับข้าวให้ ขับรถไปหา พาไปทำในสิ่งที่เขาอยากทำ ทั้งๆที่ผู้ชายน่าจะทำแบบนี้ให้ผู้หญิงมากกว่า
ถ้าถามว่าทำให้แล้วมีความสุขไหม ก็มีความสุขแหละ แต่ก็คิดว่า แล้วเราจะทำแบบนี้ไปได้ตลอดหรอ ในเมื่อไม่ใช่นิสัยเรา

สุดท้ายก็เลยมานั่งคิดว่า แล้วความสุขที่แท้จริง คืออะไรกันแน่ ระหว่าง
-การที่ได้อยู่กับคนที่เรารัก คอยดูแลทำทุกอย่างให้เขา เวลาทะเลาะก็ยอมแพ้เขาทั้งที่เราไม่ผิด ตอนนี้ก็มีความสุขแหละ แต่ไม่รู้จะทนได้ตลอดไปไหม
-การที่ได้เป็นตัวเอง ไม่ต้องมาดูแลใคร ไม่ต้องตามใจใคร ไม่ต้องยอมใคร แต่ถ้าไม่มีเขาชีวิตคงเศร้าน่าดู