สวัสดีค่ะ ปีนี้หนูอายุ 16 ปี กำลังจะขึ้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนหญิงล้วนที่มีชื่อเสียงในจังหวัดหนึ่ง
หนูขอเล่าเหตุการณ์ของหนูก่อนนะคะ เมื่อก่อนตอนม.ต้น หนูเป็นคนที่มั่นใจในความคิดและมั่นใจในตัวเองสูงมาก เป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองแบบที่สุด อยากได้อะไร อยากทไอะไรก็ต้องได้ก็ต้องเป็นในแบบที่ต้องการ เพราะว่าหนูเกิดมาในครอบครัวที่พ่อและแม่เป็นคุณครู พี่สาวก็เรียนจบและได้ทำงานในบริษัทดีๆ หนูเลยอยากที่จะทำให้ได้ดีกว่าพี่เขาในทุกๆเรื่อง พอตอนหนูอยู่ม.2 หนูมารู้ว่าพ่อมีคนใหม่ แต่พ่อยังอยู่กับครอบครัวหนูเหมือนเดิม เพียงแค่ถ้าตอนไหนที่เขาว่างเขาจะไปหาคนใหม่ ผู้หญิงคนใหม่ของพ่อมีลูกติด พ่อหนูเขาซื้อของ ให้ทุกอย่างกับเด็กคนนั้น จนหนูเริ่มมีความคิดอยากจะทำให้พ่อภูมิใจในตัวหนูบ้าง หนูทั้งตั้งใจเรียน อดหลับอดนอนเพื่อที่จะได้เกรดดีๆ คะแนนดีๆมาอวดพ่อ ทุกๆอย่างในชีวิตหนูมันดีขึ้น จนมาวันที่หนูต้องเลื่อนไปเรียนชั้นม.4
พอเราต้องเลื่อนชั้น ก็ต้องเจอเพื่อนใหม่ๆ สภาพแวดล้อมใหม่ๆ ตอนนั้นหนูรู้สึกอยากจะเป็นที่ยอมรับของใครหลายๆคน หนูพยายามเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นคนใจดี ใจเย็น รักเพื่อน ทำทุกอย่างให้ ไม่บ่น และผลที่ได้กลับมามันก็ดีเกินคาด แต่ว่ามันกลับทำให้หนูมีความคิดที่หนูไม่เคยเป็นมาก่อนแทน
หนูเริ่มมีความคิดกลัวว่าคนไหนจะคิดกับเราอย่างไร เขาจะโกรธเราไหม จะเกลียดเราไหม คิดและกลัวอยู่กับตัวเองเสมอ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่คิดจะสนใจว่าใครคิดอะไรกับตัวเอง นานๆเข้าก็
เริ่มมีความคิดที่มันไม่ใช่ของตัวเอง หนูมีความคิดในด้านลบกับทุกอย่าง เห็นใครทำอะไรก็มักจะมองแบบจับผิดแล้วเอาไปคิดว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น คิดว่าเขาน่าจะรู้สึกแบบนั้นแบบนี้ คิดลบกับคนที่หนูรัก ทั้งๆที่ในใจหนูก็ยังรักและเคารพเขาเสมอ หนูพยายามหาคำตอบให้ตัวเองด้วยตัวของหนูเอง หนูไม่กล้าไปปรึกษาใครเพราะกลัวว่าเขาจะว่าหนูบ้า หนูเคยบอกแค่เพื่อนที่สนิท แต่เขาบอกว่ามันเป็นแค่ความเครียดของหนู แต่หนูไม่ได้เป็นแค่นั้น นอกจากที่หนูจะเครียดกับคนอื่นแล้ว มันยังมีความคิดที่มีแบบดังกล่าวจริงๆ และหนูบอกตรงนี้เลยว่าหนูไม่ได้มีความรู้สึกตรงกับสิ่งที่หนูคิด มันคิดขึ้นมาลอยๆทั้งๆที่ความจริงหนูไม่ได้ต้องการคิดแบบนั้นเลย หนูเริ่มคิดว่าหนูอาจจะกังวลเกินไป อาจจะเครียดมากๆ มากเกินไป พอหนูมาหาวิธีทำให้หายเครียดผ่านเน็ต เขาก็บอกว่าอาการที่หนูเป็นคือ
อาการย้ำคิดย้ำทำ หนูไม่กล้าปรึกษาใครเพราะหนูกลัวเขาหาว่าหนูกังวลไปเอง แต่หนูก็ไม่อยากอยู่แต่กลับความคิดแบบนี้อีกแล้ว ทั้งๆที่หนูไม่ได้ต้องการให้มันเกิดขึ้น
มาวันนี้หนูได้ตัดสินใจบอกแม่ สิ่งที่แม่ทำคือเขาบอกว่ามันเป็นความคิดของหนูเอง แต่หนูพยายามอธิบายว่าหนูไม่ต้องการให้ความคิดแบบนี้ หนูไม่ได้ตั้งใจคิด แต่มันคิดขึ้นมาเอง หนูเกลียดความคิดนี้ มันทำร้ายหนูและคนที่หนูรัก และแม่หนูก็บอกว่าสงสายหนูมีปัญหาทางจิต เดี๋ยวจะพาไปหาหมอ แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้ เพราะแม่ยุ่งอยู่ และเขาก็ตัดบทสนทนาโดยการนอนหันหลังให้หนู
ตอนนี้หนูมืดแปดด้าน หนูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตหนู ไม่มีใครจะทำให้หนูรู้สึกดีขึ้นเลยสักคน หนูต้องทำอย่างไรดีคะ
เด็กอายุ16ปี กับอาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไรคะ
หนูขอเล่าเหตุการณ์ของหนูก่อนนะคะ เมื่อก่อนตอนม.ต้น หนูเป็นคนที่มั่นใจในความคิดและมั่นใจในตัวเองสูงมาก เป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองแบบที่สุด อยากได้อะไร อยากทไอะไรก็ต้องได้ก็ต้องเป็นในแบบที่ต้องการ เพราะว่าหนูเกิดมาในครอบครัวที่พ่อและแม่เป็นคุณครู พี่สาวก็เรียนจบและได้ทำงานในบริษัทดีๆ หนูเลยอยากที่จะทำให้ได้ดีกว่าพี่เขาในทุกๆเรื่อง พอตอนหนูอยู่ม.2 หนูมารู้ว่าพ่อมีคนใหม่ แต่พ่อยังอยู่กับครอบครัวหนูเหมือนเดิม เพียงแค่ถ้าตอนไหนที่เขาว่างเขาจะไปหาคนใหม่ ผู้หญิงคนใหม่ของพ่อมีลูกติด พ่อหนูเขาซื้อของ ให้ทุกอย่างกับเด็กคนนั้น จนหนูเริ่มมีความคิดอยากจะทำให้พ่อภูมิใจในตัวหนูบ้าง หนูทั้งตั้งใจเรียน อดหลับอดนอนเพื่อที่จะได้เกรดดีๆ คะแนนดีๆมาอวดพ่อ ทุกๆอย่างในชีวิตหนูมันดีขึ้น จนมาวันที่หนูต้องเลื่อนไปเรียนชั้นม.4
พอเราต้องเลื่อนชั้น ก็ต้องเจอเพื่อนใหม่ๆ สภาพแวดล้อมใหม่ๆ ตอนนั้นหนูรู้สึกอยากจะเป็นที่ยอมรับของใครหลายๆคน หนูพยายามเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นคนใจดี ใจเย็น รักเพื่อน ทำทุกอย่างให้ ไม่บ่น และผลที่ได้กลับมามันก็ดีเกินคาด แต่ว่ามันกลับทำให้หนูมีความคิดที่หนูไม่เคยเป็นมาก่อนแทน
หนูเริ่มมีความคิดกลัวว่าคนไหนจะคิดกับเราอย่างไร เขาจะโกรธเราไหม จะเกลียดเราไหม คิดและกลัวอยู่กับตัวเองเสมอ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่คิดจะสนใจว่าใครคิดอะไรกับตัวเอง นานๆเข้าก็เริ่มมีความคิดที่มันไม่ใช่ของตัวเอง หนูมีความคิดในด้านลบกับทุกอย่าง เห็นใครทำอะไรก็มักจะมองแบบจับผิดแล้วเอาไปคิดว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น คิดว่าเขาน่าจะรู้สึกแบบนั้นแบบนี้ คิดลบกับคนที่หนูรัก ทั้งๆที่ในใจหนูก็ยังรักและเคารพเขาเสมอ หนูพยายามหาคำตอบให้ตัวเองด้วยตัวของหนูเอง หนูไม่กล้าไปปรึกษาใครเพราะกลัวว่าเขาจะว่าหนูบ้า หนูเคยบอกแค่เพื่อนที่สนิท แต่เขาบอกว่ามันเป็นแค่ความเครียดของหนู แต่หนูไม่ได้เป็นแค่นั้น นอกจากที่หนูจะเครียดกับคนอื่นแล้ว มันยังมีความคิดที่มีแบบดังกล่าวจริงๆ และหนูบอกตรงนี้เลยว่าหนูไม่ได้มีความรู้สึกตรงกับสิ่งที่หนูคิด มันคิดขึ้นมาลอยๆทั้งๆที่ความจริงหนูไม่ได้ต้องการคิดแบบนั้นเลย หนูเริ่มคิดว่าหนูอาจจะกังวลเกินไป อาจจะเครียดมากๆ มากเกินไป พอหนูมาหาวิธีทำให้หายเครียดผ่านเน็ต เขาก็บอกว่าอาการที่หนูเป็นคือ อาการย้ำคิดย้ำทำ หนูไม่กล้าปรึกษาใครเพราะหนูกลัวเขาหาว่าหนูกังวลไปเอง แต่หนูก็ไม่อยากอยู่แต่กลับความคิดแบบนี้อีกแล้ว ทั้งๆที่หนูไม่ได้ต้องการให้มันเกิดขึ้น
มาวันนี้หนูได้ตัดสินใจบอกแม่ สิ่งที่แม่ทำคือเขาบอกว่ามันเป็นความคิดของหนูเอง แต่หนูพยายามอธิบายว่าหนูไม่ต้องการให้ความคิดแบบนี้ หนูไม่ได้ตั้งใจคิด แต่มันคิดขึ้นมาเอง หนูเกลียดความคิดนี้ มันทำร้ายหนูและคนที่หนูรัก และแม่หนูก็บอกว่าสงสายหนูมีปัญหาทางจิต เดี๋ยวจะพาไปหาหมอ แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้ เพราะแม่ยุ่งอยู่ และเขาก็ตัดบทสนทนาโดยการนอนหันหลังให้หนู
ตอนนี้หนูมืดแปดด้าน หนูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตหนู ไม่มีใครจะทำให้หนูรู้สึกดีขึ้นเลยสักคน หนูต้องทำอย่างไรดีคะ