นี่คือความฝันของเรา (มุมมองบุคคลที่หนึ่ง)
ลักษณะเหมือนเป็นเกมส์ที่เราต้องออกจากสถานที่นี้ที่มีผีสิงให้ได้ (รู้สึกเหมือนเริ่มเล่นมาได้สักพัก)
เริ่มต้นฝันที่เราเหมือนโดนใครคนหนึ่งที่เข้าใจไปเองว่าเป็นพ่อครัวต่อว่า (แต่จำคำพูดไม่ได้) แล้วพ่อครัวก็เดินไป เราต้องเก็บเอาข้าวเปลือกและข้าวสารไปล้างน้ำ เราล้างเสร็จก็เก็บข้าวทั้งสองมาด้วย พร้อมกับเก็บถ้วยพลาสติกมาด้วย
เราต้องไปต่อแต่มีทางสองทาง
1.ทางที่พ่อครัวเดินไป
2.ทางนี้ปลายทางมีประตูที่เปิดปิดเองได้
เราเลือกแอบดูทางที่สองอย่างเดียวโดยไม่ได้สนใจทางที่พ่อครัวเดินไปเลย
เราเห็นว่าที่ปลายทางนั้นประตูจะเปิดปิดเองได้ และมีวิญญาณ(เข้าใจว่าเป็นอย่างนั้น)เดินออกมา บางตนก็เป็นเพียงแค่เสื้อผ้าที่ลอยได้ ลักษณะชุดจะเป็นเหมือนชุดสูทกับชุดราตรี
เราเลือกไปทางที่2
มันเป็นทางเดินตรงจะมีทางเดินแยกไปทางฝั่งซ้ายมือของเราเท่านั้น สีของภาพโดยรวมจะออกเป็นสีเขียวหม่นๆรวมเข้ากับแสงจากไฟสีส้มหม่นๆ ตลอดทางเราคิดว่าเราจะไม่กลัว เพราเราเคยอ่านนูระมาก่อน รู้ดีว่าที่เรากลัวผีเพราะผีปล่อยความน่าเกรงขามออกมา
นอกจากผีที่มีแต่เสื้อผ้าแล้ว พอเดินมาจะสุดทางผีบางตนก็มาทั้งตัวลักษณะคล้ายกับฝรั่งในยุดสมัยก่อน ตลอดทางเราพูด"แฮร่"ใส่ผีทุกตัว แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ทำให้มันกลัวเลย
พอสุดทางเปิดประตูออกไป ก็พบว่าเป็นห้องโถงใหญ่ เพดานน่าจะสูงแล้วก็มีแสงส่องเข้ามาสว่างมากกว่าที่ทางเดินเมื่อสักครูนี้เยอะมาก(เป็นวลาตอนกลางวัน) เป็นพื้นต่างระดับ (พยามยามนึกว่าเหมือนเป็นขั้นบันไดเตี้ยๆถัดขึ้น หรือ เหมือนเราเดินอยู่ด้านบนของชั้นหนังสือกันแน่ เพราะความสูงต่ำมันไม่เท่ากัน)
พอเราเดินออกมาก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเล่า เราเข้าใจว่าต้องจัดการคนนี้ให้ได้ แต่เราก็เอาแต่วิ่งหนี ในความรู้สึกของเรา ในฝันเรารู้สึกว่าเราเคยแพ้ที่ฉากนี้มาก่อน แต่ไม่รู้ว่าแพ้ยังไง
เราก็วิ่งหนีไปเรื่อยๆแล้วจากนั้นก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งมาร่วมไล่ต้อนเรา เหมือนจะนำมาโดยหัวหน้าของคนที่มาไล่เราตอนแรก
เราไม่ได้ต่อสู้กัน เราแค่วิ่งหนี
ในจังหวะที่วิ่งหนีเราได้ยินใครบางคน(เข้าใจว่าคนที่เป็นหัวหน้า)โทรแจ้งตำรวจ แล้วพูดประมาณว่า ครั้งนี้จะไม่มาช้าใช่ไหม
แต่สุดท้ายเราก็จนมุม คนที่เป็นหัวหน้าก็ถามคนที่ไล่ต้อนคนแรกว่า จำหน้าเราได้ไหม เขาก็ตอบว่าใช่ แล้วก็มีใครหนึ่งพูดประมาณว่า เราเคยถูกฆ่าแล้วครั้งหนึ่งเพราะยังมีหนังตรงพุงเราแขวนไว้อยู่เลย(แต่เราไม่ได้เห็นว่าหนังตรงพุงเราแขวนไว้ตรงไหน)
เราตื่นก่อนเพราะกลัวไม่รู้ว่าจะโดนทำอะไร
ปล.เราตื่นมาก็มาพิมพ์เลย จึงค่อนข้างจำได้เยอะ
มาเล่าเรื่องความฝันกันเถอะ
ลักษณะเหมือนเป็นเกมส์ที่เราต้องออกจากสถานที่นี้ที่มีผีสิงให้ได้ (รู้สึกเหมือนเริ่มเล่นมาได้สักพัก)
เริ่มต้นฝันที่เราเหมือนโดนใครคนหนึ่งที่เข้าใจไปเองว่าเป็นพ่อครัวต่อว่า (แต่จำคำพูดไม่ได้) แล้วพ่อครัวก็เดินไป เราต้องเก็บเอาข้าวเปลือกและข้าวสารไปล้างน้ำ เราล้างเสร็จก็เก็บข้าวทั้งสองมาด้วย พร้อมกับเก็บถ้วยพลาสติกมาด้วย
เราต้องไปต่อแต่มีทางสองทาง
1.ทางที่พ่อครัวเดินไป
2.ทางนี้ปลายทางมีประตูที่เปิดปิดเองได้
เราเลือกแอบดูทางที่สองอย่างเดียวโดยไม่ได้สนใจทางที่พ่อครัวเดินไปเลย
เราเห็นว่าที่ปลายทางนั้นประตูจะเปิดปิดเองได้ และมีวิญญาณ(เข้าใจว่าเป็นอย่างนั้น)เดินออกมา บางตนก็เป็นเพียงแค่เสื้อผ้าที่ลอยได้ ลักษณะชุดจะเป็นเหมือนชุดสูทกับชุดราตรี
เราเลือกไปทางที่2
มันเป็นทางเดินตรงจะมีทางเดินแยกไปทางฝั่งซ้ายมือของเราเท่านั้น สีของภาพโดยรวมจะออกเป็นสีเขียวหม่นๆรวมเข้ากับแสงจากไฟสีส้มหม่นๆ ตลอดทางเราคิดว่าเราจะไม่กลัว เพราเราเคยอ่านนูระมาก่อน รู้ดีว่าที่เรากลัวผีเพราะผีปล่อยความน่าเกรงขามออกมา
นอกจากผีที่มีแต่เสื้อผ้าแล้ว พอเดินมาจะสุดทางผีบางตนก็มาทั้งตัวลักษณะคล้ายกับฝรั่งในยุดสมัยก่อน ตลอดทางเราพูด"แฮร่"ใส่ผีทุกตัว แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ทำให้มันกลัวเลย
พอสุดทางเปิดประตูออกไป ก็พบว่าเป็นห้องโถงใหญ่ เพดานน่าจะสูงแล้วก็มีแสงส่องเข้ามาสว่างมากกว่าที่ทางเดินเมื่อสักครูนี้เยอะมาก(เป็นวลาตอนกลางวัน) เป็นพื้นต่างระดับ (พยามยามนึกว่าเหมือนเป็นขั้นบันไดเตี้ยๆถัดขึ้น หรือ เหมือนเราเดินอยู่ด้านบนของชั้นหนังสือกันแน่ เพราะความสูงต่ำมันไม่เท่ากัน)
พอเราเดินออกมาก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเล่า เราเข้าใจว่าต้องจัดการคนนี้ให้ได้ แต่เราก็เอาแต่วิ่งหนี ในความรู้สึกของเรา ในฝันเรารู้สึกว่าเราเคยแพ้ที่ฉากนี้มาก่อน แต่ไม่รู้ว่าแพ้ยังไง
เราก็วิ่งหนีไปเรื่อยๆแล้วจากนั้นก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งมาร่วมไล่ต้อนเรา เหมือนจะนำมาโดยหัวหน้าของคนที่มาไล่เราตอนแรก
เราไม่ได้ต่อสู้กัน เราแค่วิ่งหนี
ในจังหวะที่วิ่งหนีเราได้ยินใครบางคน(เข้าใจว่าคนที่เป็นหัวหน้า)โทรแจ้งตำรวจ แล้วพูดประมาณว่า ครั้งนี้จะไม่มาช้าใช่ไหม
แต่สุดท้ายเราก็จนมุม คนที่เป็นหัวหน้าก็ถามคนที่ไล่ต้อนคนแรกว่า จำหน้าเราได้ไหม เขาก็ตอบว่าใช่ แล้วก็มีใครหนึ่งพูดประมาณว่า เราเคยถูกฆ่าแล้วครั้งหนึ่งเพราะยังมีหนังตรงพุงเราแขวนไว้อยู่เลย(แต่เราไม่ได้เห็นว่าหนังตรงพุงเราแขวนไว้ตรงไหน)
เราตื่นก่อนเพราะกลัวไม่รู้ว่าจะโดนทำอะไร
ปล.เราตื่นมาก็มาพิมพ์เลย จึงค่อนข้างจำได้เยอะ