คือเราเจอคนๆนึงโดยบังเอิญในที่ๆนึง เราเริ่มเห็นเขาจากข้างหลังก่อน เราสังเกตเห็นว่าเขามีปานดำใหญ่เป็นปืดดที่คอเขา
เเล้วทำไมไม่รู้ เรารู้สึกว่าเราจำปานนั้นได้ มันคุ้นมาก รู้สึกกลัว ใจเต้น หายใจติดๆขัดๆ ตาเบิกโพลง เมื่อได้เห็นหน้ายิ่งมีความรู้สึกว่าเราต้องหนีจากคนๆนี้
ไปให้ได้ ต้องอยู่ไกลๆจากคนๆนี้ เหมือนคนนี้เป็นคนโหดร้าย ทำไมเราจำมาอย่างนั้น? ทำไมเราถึงรู้สึกอย่างนั้น? เราลนมากเวลาเจอเขา ไม่กล้าสบตา
จะนั่งตัวเเข็งนิ่งไม่ขยับ เเล้วก็แกล้งยกหนังสือมาปิดหน้า ไม่ให้เขาเห็นเรา เเม้กระทั่งตอนนี้พิมพ์ไปก็สั่นไป เขาอยู่ถัดโต๊ะไปโต๊ะที่ 4 มันเป็นห้อง
สาธารณะที่ใครจะเข้ามาใช้ก็ได้ เเล้วมักเจอเขา หลายครั้ง แต่ความรู้สึกเดิมไม่เคยหายไปเลย มันมีอยู่ตอนหนึ่งที่กลัวจะตายอยู่เเล้ว
คือเขากำลังเดินผ่านข้างหลังเราเเต่เขากลับหยุดทำไมไม่รู้ซะดือๆ เหมือนหยุดมองหาอะไรสักอย่าง เรานั่งตัวเเข็งเลย จนเขาเดินไปในที่สุด
เราก็หายใจเฮ้ออออเลย ทำไมรู้สึกเราต้องหนีเขาเหมือนเขาเคยทำอะไรเรา มันน่ากลัว เหมือนมีรังสีบางอย่างบอกได้ถึงสิ่งที่น่ากลัว จริงๆ
เคยไหมกลัวคนๆนึงที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน เราคอยเเต่หลบหน้าเขา มันน่ากลัวมากกกกก!
เเล้วทำไมไม่รู้ เรารู้สึกว่าเราจำปานนั้นได้ มันคุ้นมาก รู้สึกกลัว ใจเต้น หายใจติดๆขัดๆ ตาเบิกโพลง เมื่อได้เห็นหน้ายิ่งมีความรู้สึกว่าเราต้องหนีจากคนๆนี้
ไปให้ได้ ต้องอยู่ไกลๆจากคนๆนี้ เหมือนคนนี้เป็นคนโหดร้าย ทำไมเราจำมาอย่างนั้น? ทำไมเราถึงรู้สึกอย่างนั้น? เราลนมากเวลาเจอเขา ไม่กล้าสบตา
จะนั่งตัวเเข็งนิ่งไม่ขยับ เเล้วก็แกล้งยกหนังสือมาปิดหน้า ไม่ให้เขาเห็นเรา เเม้กระทั่งตอนนี้พิมพ์ไปก็สั่นไป เขาอยู่ถัดโต๊ะไปโต๊ะที่ 4 มันเป็นห้อง
สาธารณะที่ใครจะเข้ามาใช้ก็ได้ เเล้วมักเจอเขา หลายครั้ง แต่ความรู้สึกเดิมไม่เคยหายไปเลย มันมีอยู่ตอนหนึ่งที่กลัวจะตายอยู่เเล้ว
คือเขากำลังเดินผ่านข้างหลังเราเเต่เขากลับหยุดทำไมไม่รู้ซะดือๆ เหมือนหยุดมองหาอะไรสักอย่าง เรานั่งตัวเเข็งเลย จนเขาเดินไปในที่สุด
เราก็หายใจเฮ้ออออเลย ทำไมรู้สึกเราต้องหนีเขาเหมือนเขาเคยทำอะไรเรา มันน่ากลัว เหมือนมีรังสีบางอย่างบอกได้ถึงสิ่งที่น่ากลัว จริงๆ