ทุกวันนี้คงจะไม่ใช่อะไรที่แปลกประหลาดอีกต่อไปแล้ว ที่ว่าคนเรามีความเห็นแตกต่างกัน เหลืออีกอย่างที่ยังทำใจไม่ได้ก็คือ
"ก็แล้วทำไม เอ็งไม่เปลี่ยนใจมาเห็นเหมือนข้า" เท่านั้นเอง ที่เป็นปัญหา (สำคัญคนบางคน)
คนเราเห็นความต่างเป็นปัญหา แต่ที่จริงมนุษย์ถูกออกแบบมาให้ต่างกัน เพื่อเสริมขยายศักยภาพของเผ่าพันธุ์ให้กว้างออกไปต่างหาก
และความที่เราเป็นสัตว์สังคม เราสามารถหยิบยืมอะไรที่เราไม่มีมาจากคนรอบๆข้าง ทำให้เรามีคุณภาพชีวิตที่ดี
ในขณะเดียวกันเราก็ให้คนรอบๆข้างหยิบยืมสิ่งที่เรามีแต่เขาไม่มี เอาไปทำให้เขามีความสุขเหมือนกัน
ถ้าเราเห็น "ความรุ่มรวย" เป็น "ความยากจน" นั่นคงจะก่อให้เกิดปัญหาแน่นอน
อันนี้ไม่เหมือนกับไก่คุ้ยเขี่ยหาอาหาร แม้นอยู่ท่ามกลางเพชรพลอย แต่หินมีค่าเหล่านี้ (ต่อมนุษย์) ก็หาได้มีประโยชน์
เท่าเมล็ดข้าวเปลือกแม้เพียงเมล็ดเดียวไม่ แต่จะเหมือนกับในคำพังเพยเบื้องต้นมากกว่าที่ว่า
"สองคนยลตามช่อง คนหนึ่งเห็นโคลนตม อีกคนตาแหลมคม เห็นดวงดาวอยู่พราวพราย"
คือคนเหมือนกัน มองไปทางช่องเดียวกัน แต่ "เลือก" ที่จะเห็นคนละอย่าง และก่อให้เกิดความทุกข์ ความสุข พฤติกรรมที่แตกต่างกัน
มนุษย์มีสิ่งที่พอจะประมาณเป็น "ความสามารถพิเศษ" คือการเลือกที่จะรับรู้ เลือกที่จะรู้สึก และเลือกที่จะตีความ
เราไม่ได้ใช้เหตุการณ์ทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตและรับรู้จนหมด หากแต่เรา "กรอง" คัดเลือกรับมาก่อน การกรองนี้เกิดขึ้นเร็วมาก
จนเกือบจะไม่รู้สติก็ทำได้ ไม่เพียงแค่นั้นหลังจากกรอง เรายังทำอีกขั้นตอน คือเอาเรื่องที่เรา "เลือก" มาแล้ว (รู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตาม)
เอามาสร้างเป็นพล็อต เป็นเนื้อเรื่อง เรื่องราว และสิ่งที่แปลผลเสร็จ ก็จะหล่อหลอมเป็นส่วนหนึ่งของ new-เรา
มีผลต่อพฤติกรรม คำพูด ความคิด ทั้งหมดเลย
ยกตัวอย่างเช่น เรานั่งอยู่ใน office อาจจะมีเสียงแอร์ เสียงพิมพ์ดีด เสียงคนคุยกันเบาๆ ฯลฯ
แต่เราอาจจะเลือกที่จะฟังเฉพาะเสียงเพลงจาก iPad ฟังเฉพาะเสียงซุบซิบนินทาทันทีที่มีชื่อคนที่เราสนใจผุดขึ้นมา
นั่นก็จะนำไปสู่การกระทำ พฤติกรรมต่อๆไป
แต่หากเราเปลี่ยนใจ เปิดสวิทช์ฟังเสียงแอร์ ฟังไปฟังมา พบว่าท่อแอร๋รั่ว ต้องตามช่างมาซ่อม งานก็เลิกทำ ต้องกลับบ้าน
หรือไปทำอะไรอย่างอื่นแทน การจะเลือกฟังแล้วได้ยินแต่เสียงเพลง หรือยังได้ยินเสียงอื่นๆมากน้อยแค่ไหน เราเองเป็นผู้ควบคุมได้
คำ "พอเพียง" ง่ายๆนี่ไม่เหมือนกันสำหรับแต่ละคน ไม่เพียงแต่แยกแยะไม่เหมือนกัน ของที่ควรต่างกันเป็นตรงกันข้าม
ก็กลับกลายเป็นแยกไม่ได้ก็มี เช่น บางคนเห็นของดี มีบารมี มีคุณานุประโยชน์อย่างยิ่งก็กลายเป็นของเชย ของโบราณ
ทำให้ไม่เทียบเท่าต่างชาติ (จะ "เท่า" ไปทำไม?)
หรือจะขอให้เห็นต่างไว้ก่อน จะได้ดูเท่ห์ แต่ว่ามนุษย์นั้นไม่ได้เกิดมาเพื่อความเท่ห์ จนต้องกระ
กระสนทำตัวเรียกร้องความสนใจ
อยู่ตลอดเวลา แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นปัจจัยในเรื่องนี้ ก็คือการขาดการศึกษาที่ดี เรียนให้รู้แต่ไม่ได้เรียนให้เฉลียว
เจอของใหม่ก็เอาแต่ลอกเลียนแบบ ไม่มีการปรับปรุงพัฒนาและหล่อหลอมดึงเอาข้อดีเข้า กรองเอาของเสียออก
คนเราทุกคนมี "ลูกกรง" คุมขังอยู่กันทั้งนั้น นั่นคือ "กรอบ" ความคิด ส่งผลไปยังการพูด การอ่าน การกระทำ บ้างก็มีข้อจำกัดด้านภาษา
ด้านวัฒนธรรม แต่กรอบที่สำคัญึคืออัตตา และตัวล่อที่สำคัญคือ "อวิชชา" ต่างๆ ไม่ทราบว่าที่เรามีในปัจจุบันนี้ก็เพราะมีอดีตเช่นนั้น
และที่เราจะได้มาในอนาคตก็ต้องขึ้นกับปัจจุบันตอนนี้ด้วย แต่ถึงแม้มีกรอบครอบอยู่ คนหนึ่งก็ยังเลือกที่จะเห็น จะรับรู้ได้
จะเลือกเอาโคลนตมก็ได้ จะเลือกเอาดวงดาวก็ได้ แต่คงจะเกิดแรงบันดาลใจไปคนละขนานกัน
Cr..... อ่านต่อได้ที่:
https://www.gotoknow.org/posts/476362
+++++++++++++++++++++++++++
สรุปสั้นๆ ตามความคิดเห็นของ จขกท นะคะ
ห้องการเมืองย่อมมีความเห็นต่างทางความคิด การจะให้ใครอีกคน มองเห็นตามความคิดอีกคนคงยาก
เพราะต่างฝ่าย ต่างเลือกเชื่อ เลือกฟังในสิ่งที่ฝ่ายตัวเองต้องการให้รู้ นั่นคือความเป็น สามัญชน นั่นเอง
และหากสมามัญชนใด สามารถเข้าใจ แยกแยะ และ หลุดจากอบายทั้งปวง ก็จะก้าวสู่การเป็นปราชญ์ หรือวิญูญูชนนั่นเอง
หากแต่วิญญูชน ผู้รู้ ผู้ติ่น ผู้ปฎิบัติ ย่อมจำแนกดี ชั่ว ได้ด้วยตัวเอง โดยมิต้องถูกชักจูงฉันท์ใด ความเป็น ปราชญ์ย่อมอ่าน ย่อมสัมผัสได้
แม้กระทั่ ลมพัดใบไม้ไหว ก็จำแนกและระลึกรู้สติได้ ฉันท์นั้น
และการมองเห็นของทั้งสามัญชนและปราชญ์ ก็ย่อมมองเห็นได้ทั้งเหมือนกันและต่างกัน เรียกได้ว่า " สองคนยลตามช่อง "
อยู่ที่ใครจะเอาการมองไปใช้ประโยชน์สูงสุดแก่ตัวเอง
วันนี้มาแนวอิงธรรมะ หน่อยนะคะ รู้สึกบอร์ดวันนี้ร้อนตามอากาศ แฮะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ
ราชดำเนินวันนี้ : สองคนยลตามช่อง ...แม่ไก่ตัวเล็ก
ทุกวันนี้คงจะไม่ใช่อะไรที่แปลกประหลาดอีกต่อไปแล้ว ที่ว่าคนเรามีความเห็นแตกต่างกัน เหลืออีกอย่างที่ยังทำใจไม่ได้ก็คือ
"ก็แล้วทำไม เอ็งไม่เปลี่ยนใจมาเห็นเหมือนข้า" เท่านั้นเอง ที่เป็นปัญหา (สำคัญคนบางคน)
คนเราเห็นความต่างเป็นปัญหา แต่ที่จริงมนุษย์ถูกออกแบบมาให้ต่างกัน เพื่อเสริมขยายศักยภาพของเผ่าพันธุ์ให้กว้างออกไปต่างหาก
และความที่เราเป็นสัตว์สังคม เราสามารถหยิบยืมอะไรที่เราไม่มีมาจากคนรอบๆข้าง ทำให้เรามีคุณภาพชีวิตที่ดี
ในขณะเดียวกันเราก็ให้คนรอบๆข้างหยิบยืมสิ่งที่เรามีแต่เขาไม่มี เอาไปทำให้เขามีความสุขเหมือนกัน
ถ้าเราเห็น "ความรุ่มรวย" เป็น "ความยากจน" นั่นคงจะก่อให้เกิดปัญหาแน่นอน
อันนี้ไม่เหมือนกับไก่คุ้ยเขี่ยหาอาหาร แม้นอยู่ท่ามกลางเพชรพลอย แต่หินมีค่าเหล่านี้ (ต่อมนุษย์) ก็หาได้มีประโยชน์
เท่าเมล็ดข้าวเปลือกแม้เพียงเมล็ดเดียวไม่ แต่จะเหมือนกับในคำพังเพยเบื้องต้นมากกว่าที่ว่า
"สองคนยลตามช่อง คนหนึ่งเห็นโคลนตม อีกคนตาแหลมคม เห็นดวงดาวอยู่พราวพราย"
คือคนเหมือนกัน มองไปทางช่องเดียวกัน แต่ "เลือก" ที่จะเห็นคนละอย่าง และก่อให้เกิดความทุกข์ ความสุข พฤติกรรมที่แตกต่างกัน
มนุษย์มีสิ่งที่พอจะประมาณเป็น "ความสามารถพิเศษ" คือการเลือกที่จะรับรู้ เลือกที่จะรู้สึก และเลือกที่จะตีความ
เราไม่ได้ใช้เหตุการณ์ทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตและรับรู้จนหมด หากแต่เรา "กรอง" คัดเลือกรับมาก่อน การกรองนี้เกิดขึ้นเร็วมาก
จนเกือบจะไม่รู้สติก็ทำได้ ไม่เพียงแค่นั้นหลังจากกรอง เรายังทำอีกขั้นตอน คือเอาเรื่องที่เรา "เลือก" มาแล้ว (รู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตาม)
เอามาสร้างเป็นพล็อต เป็นเนื้อเรื่อง เรื่องราว และสิ่งที่แปลผลเสร็จ ก็จะหล่อหลอมเป็นส่วนหนึ่งของ new-เรา
มีผลต่อพฤติกรรม คำพูด ความคิด ทั้งหมดเลย
ยกตัวอย่างเช่น เรานั่งอยู่ใน office อาจจะมีเสียงแอร์ เสียงพิมพ์ดีด เสียงคนคุยกันเบาๆ ฯลฯ
แต่เราอาจจะเลือกที่จะฟังเฉพาะเสียงเพลงจาก iPad ฟังเฉพาะเสียงซุบซิบนินทาทันทีที่มีชื่อคนที่เราสนใจผุดขึ้นมา
นั่นก็จะนำไปสู่การกระทำ พฤติกรรมต่อๆไป
แต่หากเราเปลี่ยนใจ เปิดสวิทช์ฟังเสียงแอร์ ฟังไปฟังมา พบว่าท่อแอร๋รั่ว ต้องตามช่างมาซ่อม งานก็เลิกทำ ต้องกลับบ้าน
หรือไปทำอะไรอย่างอื่นแทน การจะเลือกฟังแล้วได้ยินแต่เสียงเพลง หรือยังได้ยินเสียงอื่นๆมากน้อยแค่ไหน เราเองเป็นผู้ควบคุมได้
คำ "พอเพียง" ง่ายๆนี่ไม่เหมือนกันสำหรับแต่ละคน ไม่เพียงแต่แยกแยะไม่เหมือนกัน ของที่ควรต่างกันเป็นตรงกันข้าม
ก็กลับกลายเป็นแยกไม่ได้ก็มี เช่น บางคนเห็นของดี มีบารมี มีคุณานุประโยชน์อย่างยิ่งก็กลายเป็นของเชย ของโบราณ
ทำให้ไม่เทียบเท่าต่างชาติ (จะ "เท่า" ไปทำไม?)
หรือจะขอให้เห็นต่างไว้ก่อน จะได้ดูเท่ห์ แต่ว่ามนุษย์นั้นไม่ได้เกิดมาเพื่อความเท่ห์ จนต้องกระ
อยู่ตลอดเวลา แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นปัจจัยในเรื่องนี้ ก็คือการขาดการศึกษาที่ดี เรียนให้รู้แต่ไม่ได้เรียนให้เฉลียว
เจอของใหม่ก็เอาแต่ลอกเลียนแบบ ไม่มีการปรับปรุงพัฒนาและหล่อหลอมดึงเอาข้อดีเข้า กรองเอาของเสียออก
คนเราทุกคนมี "ลูกกรง" คุมขังอยู่กันทั้งนั้น นั่นคือ "กรอบ" ความคิด ส่งผลไปยังการพูด การอ่าน การกระทำ บ้างก็มีข้อจำกัดด้านภาษา
ด้านวัฒนธรรม แต่กรอบที่สำคัญึคืออัตตา และตัวล่อที่สำคัญคือ "อวิชชา" ต่างๆ ไม่ทราบว่าที่เรามีในปัจจุบันนี้ก็เพราะมีอดีตเช่นนั้น
และที่เราจะได้มาในอนาคตก็ต้องขึ้นกับปัจจุบันตอนนี้ด้วย แต่ถึงแม้มีกรอบครอบอยู่ คนหนึ่งก็ยังเลือกที่จะเห็น จะรับรู้ได้
จะเลือกเอาโคลนตมก็ได้ จะเลือกเอาดวงดาวก็ได้ แต่คงจะเกิดแรงบันดาลใจไปคนละขนานกัน
Cr..... อ่านต่อได้ที่: https://www.gotoknow.org/posts/476362
+++++++++++++++++++++++++++
สรุปสั้นๆ ตามความคิดเห็นของ จขกท นะคะ
ห้องการเมืองย่อมมีความเห็นต่างทางความคิด การจะให้ใครอีกคน มองเห็นตามความคิดอีกคนคงยาก
เพราะต่างฝ่าย ต่างเลือกเชื่อ เลือกฟังในสิ่งที่ฝ่ายตัวเองต้องการให้รู้ นั่นคือความเป็น สามัญชน นั่นเอง
และหากสมามัญชนใด สามารถเข้าใจ แยกแยะ และ หลุดจากอบายทั้งปวง ก็จะก้าวสู่การเป็นปราชญ์ หรือวิญูญูชนนั่นเอง
หากแต่วิญญูชน ผู้รู้ ผู้ติ่น ผู้ปฎิบัติ ย่อมจำแนกดี ชั่ว ได้ด้วยตัวเอง โดยมิต้องถูกชักจูงฉันท์ใด ความเป็น ปราชญ์ย่อมอ่าน ย่อมสัมผัสได้
แม้กระทั่ ลมพัดใบไม้ไหว ก็จำแนกและระลึกรู้สติได้ ฉันท์นั้น
และการมองเห็นของทั้งสามัญชนและปราชญ์ ก็ย่อมมองเห็นได้ทั้งเหมือนกันและต่างกัน เรียกได้ว่า " สองคนยลตามช่อง "
อยู่ที่ใครจะเอาการมองไปใช้ประโยชน์สูงสุดแก่ตัวเอง
วันนี้มาแนวอิงธรรมะ หน่อยนะคะ รู้สึกบอร์ดวันนี้ร้อนตามอากาศ แฮะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ