มีอาการแบบนี้ปกติไหมค่ะ?????

คือเมื่อตอนเด็กๆ ช่วงวัยประถมและมัธยมต้นรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย พูดเยอะ มีเพื่อนเยอะ เป็นคนเฮฮา สนุกสนาน ใช้ชีวิตแบบมีความสุข แต่พอเข้าช่วงมัธยมปลาย เริ่มรู้สึกว่า เป็นคนที่ตัดขาดจากโลกภายนอก เริ่มมีกำแพงกั้นระหว่างเพื่อนๆ พูดน้อย ชีวิตเริ่มหดหู่ มีเพื่อนสนิทแค่ไม่กี่คน เริ่มมองโลกในแง่ร้าย ถามคำตอบคำ ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะพูดเยอะมาก อะไรๆที่มันสนุกก็เริ่มเบื่อ จนมาช่วงมหาลัยแรกๆอะไรๆก็ดี พอนานๆไป ก็เริ่มมีโลกส่วนตัวสูง ไม่อยากสุงสิงกับใคร ไม่อยากเที่ยว อยากอยู่หอเงียบๆคนเดียวไม่ออกไปไหน เพื่อนๆในมหาลัยก็มีแค่ไม่กี่คน เพื่อนพูดอะไรกันเราก็เงียบเพราะรู้สึกน่าเบื่อ  ชอบเก็บคำพูดที่เพื่อนๆพูดถึงเรามาคิด ทั้งที่อาจจะแค่แซวๆหรือพูดแรง ก็เก็บมาคิดเล็กคิดน้อย รู้สึกเคว้งคว้าง ถ้ามีปัญหาก็ได้แค่เก็บไว้ข้างในปรึกษาใครไม่ได้ ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง อยากเรียนให้มันจบๆไป
                    อยากทราบว่าอาการแบบนี้เสี่ยงเป็นโรคอะไรได้บ้างค่ะหรือแค่เราคิดมากไปเอง วอนผู้รู้ช่วยตอบกระทู้ด้วยค่ะ