อย่าเสียใจกับคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวคุณ

ผมเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งที่เหมือนทุกๆคน อยู๋ชั้นม.4 ต้องเรียนหนังสือ ต้องมองอนาคต ผมเป็นเด็กห้องเรียนวิทยาศาสตร์ แต่ปัญหาที่ผมค้นหาและเป็นปัญหาสำหรับผมคือความรัก ผมไม่ใช่คนหน้าตาดีอะไร เป็นคนที่หน้าตาธรรมดาๆ ส่วนสูง170 ไม่ได้สูงอะไรในเกณฑ์เด็กนักเรียนมัธยมปลาย โรงเรียนที่ผมอยู่นั้นเป็นโรงเรียนผู้หญิงประจำจังหวัดนั้นเเหละที่ทำให้ผมถูกเป็นจุดสนใจของผู้หญิงสาเหตุนั้นก็ง่ายๆคือในโรงเรียนมีผู้ชายน้อย
       ความรักของผมมันเกิดสิ่งที่เรียกว่าความผิดพลาดรึเปล่า โรงเรียนผมเมื่อขึ้นม.5 ต้องมีการเเสดงละครห้อง เเละนั้นเป็นจุดเริ่มต้น เนื้องจากโรงเรียนผมเป็นโรงเรียนผู้หญิงทำให้มีผู้ชายที่ใช้ในการแสดงไม่พอ ทำให้มีพี่ผู้หญิง ชื่อ... ผมขอตั้งว่าA นะ พี่เขาทักผมมาขอให้ไปช่วยอัดเสียงในการแสดงละครให้หน่อย และจากนั้นกลายเป็นว่าผมก็คุยกับพี่เขามาตลอดเป็นเวลา 2 เดือน ในช่วงเวลา 2 เดือนนี้ พี่เขาทำให้ผมยิ้ม ผมมีความสุข พวกผมชอบถ่ายรูปว่าไปไหนมาไหนให้กันดู บอกตลอดว่าไปไหน แต่อีกในอีกความจริงนั้น พี่เขามีแฟนอยู่แล้ว ผมรู้มาตลอด ผมเคยถามพี่เขาว่า "คุยกับพี่แฟนพี่ไม่ว่าหรอ" คำตอบที่ได้จากพี่เขาคือ คิดมาก แฟนพี่รู้อยู่แล้วว่าพี่คุยกับน้อง ตั้งแต่นั้นพี่ผมถามพี่เขา ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ แต่ใจจริงก็รู้สึกผิดมากๆ แต่ก็ต้องเเพ้ให้กับอารมณ์ของตัวเองนั้นคือผมเคยกับพี่เขาต่อจนเป็นเวลา 2 เดือน แล้วอยู่ดีๆวันหนึ่งผมส่งข้อความไป ก็เป็นเรื่องจนได้นั้นก็คือพี่เขาอ่านแล้วไม่ตอบอีกเลย เลยทำให้ผมตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่า ถ้าเราสำคัญกับต่อเมื่อเขาต้องการนั่นเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีคุณภาพ และจะทำให้เกิดปัญหา คนแบบนั้นไม่คู่ควรกับการทุ่มเทของเรา เราคู่ควรที่จะอยู่รอบข้างคนที่เห็นคุณค่าในตัวเรา และในที่นี้ผมขอขอบคุณคำพูดที่เป็นแรงบันดาลใจ จากคุณ ฌอน บูรณะหิรัญ ขอบคุณครับ