ปกติเราเป็นคนค่อนข้างชอบคิดมาก เวลาใครพูดอะไรมาคือเก็บเอาไปคิดหมดเลยแล้วก็จะเครียดเอง เราเพื่อนน้อย+เป็นลูกคนเดียวด้วย ไม่รู้จะระบายหรือปรึกษาใครในวัยใกล้เคียงกันดี เพราะบางเรื่องก็ไม่ค่อยสะดวกที่จะปรึกษาผู้ใหญ่
แต่โดยปกติที่บ้านจะรู้นิสัยเราดีว่า เราเป็นคนเครียดง่าย และค่อนข้างแคร์สายตาชาวบ้านจนบางทีเก็บกดจนแทบระเบิดออกมา ที่บ้านก็บอกให้เราค่อยๆปรับ เราก็เหมือนจะปลงได้นะตอนแรก แต่สุดท้ายเราก็หลุดเป็นเหมือนเดิม
ตัวอย่างเช่น เวลาอาจารย์บอกคะแนนสอบย่อย, มิดเทอม, ไฟนอล ตอนมัธยมเราก็ค่อนข้างรู้สึกเฉยๆ ใครถามคะแนนมา เราก็ถามกลับ รับรู้ซึ่งกันและกันจบแค่นั้น ไม่ได้เก็บมาคิดอะไรมาก ใครได้เยอะก็เยอะไป เพราะเรารู้ตัวเองดีว่าทำได้แค่ไหน
แต่ตั้งแต่เข้ามหาลัยมา(ตอนนี้เรียนอยู่ปี1)เราค่อนข้างไม่แฮปปี้ ด้วยความที่เราเรียนรร.รัฐธรรมดามาก่อน เราไม่ใช่คนเก่งหัวกะทิ ก็กลางๆ แล้วสอบติดภาคinter ซึ่งสังคมก็จะแบบค่อนข้างมีการแข่งขันกันสูง บางคนเห็นแก่ตัว ใส่หน้ากากเข้าหากัน ไม่ค่อยจริงใจกันแม้จะอยู่กลุ่มเดียวกันก็ตาม เหมือนทุกวันนี้มีกลุ่มพอให้ได้มีกลุ่มทำงานอ่ะ พอเลิกเรียนก็ต่างคนต่างไป ไม่สนิทกันเต็มร้อย คือเราไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เรายังไม่มีเพื่อนสนิทเลย ยังหาคนที่คลิ๊กกันจริงๆไม่ได้
ถ้าเพื่อนเห็นว่าเราได้คะแนนน้อย ก็ชอบแซะทำนองแบบ "แกก็มาเรียนทุกคาบ ไม่เคยสายนี่หน่า, เห็นช่วงสอบไปติวบ่อยหนิ่, ปกติแกก็ตั้งใจเรียนหนิ่, นึกว่าแกจะได้topซะอีก บลาๆๆ (พร้อมทั้งอวดว่าตัวเองไม่อ่านหนังสือ แต่ได้คะแนนดี)" แล้วหลายครั้งเราก็จะเก็บมาคิดมาก เพราะหน้าตา-น้ำเสียงของเพื่อนมันไม่ใช่แค่การอยากรู้ธรรมดาไง บางทีก็มารุมถามกันหลายคน บางทีเราโกรธน้ำตาจะไหลตรงนั้นเลย แต่ก็พยายามนิ่งเงียบ ไม่โวยวาย สงบสติอารมณ์ แต่พอเพื่อนเห็นว่าเรานิ่งผิดปกติก็จะชอบมายุ่งวุ่นวายกับเราอีกถามเจ้าะแจ้ะว่า "ทำไมเงียบจังอ่ะ, เครียดหรอ, เป็นอะไรอ่ะเครียดคะแนนหรอ, เครียดทำไมเรื่องแค่นี้เอง บลาๆๆๆ" และนั่นก็จะทำให้เราระเบิดออกมาในที่สุด
เราควรทำไงดีคะ? ไม่อยากจะมีปัญหากับใคร แต่ก็อยากเปิดการ์ดป้องกันตัวเองจากอะไรแบบนี้บ้าง...
How to ไม่get downเวลาเพื่อนถามคะแนน
แต่โดยปกติที่บ้านจะรู้นิสัยเราดีว่า เราเป็นคนเครียดง่าย และค่อนข้างแคร์สายตาชาวบ้านจนบางทีเก็บกดจนแทบระเบิดออกมา ที่บ้านก็บอกให้เราค่อยๆปรับ เราก็เหมือนจะปลงได้นะตอนแรก แต่สุดท้ายเราก็หลุดเป็นเหมือนเดิม
ตัวอย่างเช่น เวลาอาจารย์บอกคะแนนสอบย่อย, มิดเทอม, ไฟนอล ตอนมัธยมเราก็ค่อนข้างรู้สึกเฉยๆ ใครถามคะแนนมา เราก็ถามกลับ รับรู้ซึ่งกันและกันจบแค่นั้น ไม่ได้เก็บมาคิดอะไรมาก ใครได้เยอะก็เยอะไป เพราะเรารู้ตัวเองดีว่าทำได้แค่ไหน
แต่ตั้งแต่เข้ามหาลัยมา(ตอนนี้เรียนอยู่ปี1)เราค่อนข้างไม่แฮปปี้ ด้วยความที่เราเรียนรร.รัฐธรรมดามาก่อน เราไม่ใช่คนเก่งหัวกะทิ ก็กลางๆ แล้วสอบติดภาคinter ซึ่งสังคมก็จะแบบค่อนข้างมีการแข่งขันกันสูง บางคนเห็นแก่ตัว ใส่หน้ากากเข้าหากัน ไม่ค่อยจริงใจกันแม้จะอยู่กลุ่มเดียวกันก็ตาม เหมือนทุกวันนี้มีกลุ่มพอให้ได้มีกลุ่มทำงานอ่ะ พอเลิกเรียนก็ต่างคนต่างไป ไม่สนิทกันเต็มร้อย คือเราไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เรายังไม่มีเพื่อนสนิทเลย ยังหาคนที่คลิ๊กกันจริงๆไม่ได้
ถ้าเพื่อนเห็นว่าเราได้คะแนนน้อย ก็ชอบแซะทำนองแบบ "แกก็มาเรียนทุกคาบ ไม่เคยสายนี่หน่า, เห็นช่วงสอบไปติวบ่อยหนิ่, ปกติแกก็ตั้งใจเรียนหนิ่, นึกว่าแกจะได้topซะอีก บลาๆๆ (พร้อมทั้งอวดว่าตัวเองไม่อ่านหนังสือ แต่ได้คะแนนดี)" แล้วหลายครั้งเราก็จะเก็บมาคิดมาก เพราะหน้าตา-น้ำเสียงของเพื่อนมันไม่ใช่แค่การอยากรู้ธรรมดาไง บางทีก็มารุมถามกันหลายคน บางทีเราโกรธน้ำตาจะไหลตรงนั้นเลย แต่ก็พยายามนิ่งเงียบ ไม่โวยวาย สงบสติอารมณ์ แต่พอเพื่อนเห็นว่าเรานิ่งผิดปกติก็จะชอบมายุ่งวุ่นวายกับเราอีกถามเจ้าะแจ้ะว่า "ทำไมเงียบจังอ่ะ, เครียดหรอ, เป็นอะไรอ่ะเครียดคะแนนหรอ, เครียดทำไมเรื่องแค่นี้เอง บลาๆๆๆ" และนั่นก็จะทำให้เราระเบิดออกมาในที่สุด
เราควรทำไงดีคะ? ไม่อยากจะมีปัญหากับใคร แต่ก็อยากเปิดการ์ดป้องกันตัวเองจากอะไรแบบนี้บ้าง...