สวัสดีค่ะ เรารู้สึกอึดอัดใจกับแฟนเรื่องหนึ่งมาสักพักใหญ่แล้ว เราพยายามมองหลายๆมุมเพื่อให้เราเข้าใจและได้ปรับเปลี่ยนทัศนคติของเรา แต่เหมือนเราจะจนมุมจนเกิดความรู้สึกหน่าย
เราซึ่งเป็นลูกสาวคนโตของบ้าน เป็นคนมีเหตุผล สุขุม
แฟนชาวต่างชาติของเราเป็นลูกชายคนที่ 2 ในพี่น้อง 4 คน เป็นคนหัวไว สนุกสนาน ร่าเริง ขี้เล่น
เราอายุมากกว่าแฟน 2 ปี เขาเงินเดือนมากกว่าเราแต่เพราะเรายังไม่แต่งงานกัน เราเลยขอตกลงที่จะแชร์ค่าห้อง ค่ากิน(บางส่วน) ส่วนที่เราแชร์กับเขา เราก็เอาไปฝากธนาคารเป็นชื่อร่วมกัน เราถูกสอนมาให้เป็นแม่บ้านแม่เรือนแต่ซึ่งเราทั้งคู่ทำงานนอกบ้าน ฉนั้นงานในบ้างเล็กๆน้อยๆเราจึงช่วยกัน ตั้งแต่คบกันมาเราไม่เคยมีปัญหาเรื่องเหล่านี้หรือเรื่องการนอกใจกันเลย เราเชื่อในความรักของเค้า เค้าเชื่อในความรักของเรา
แต่ยิ่งคบกันนานขึ้นๆก็ยิ่งรู้สึกถึงทัศนคติที่เข้ากันไม่ค่อยได้ มุมมองที่ต่างกันก็ไม่เป็นปัญหาอะไรในช่วงแรก มีอะไรที่ต่างฝ่ายต่างไม่ชอบเราก็พูดกัน ปรับความเข้าใจกัน (ซึ่งเราปรับทัศนคติและเปลี่ยนแปลงตัวเองในด้านนี้เป็นข้อแรก คือ เราเป็นคนที่มักจะเก็บความรู้สึกไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ถ้าไม่สุดๆเราก็จะไม่พูด แต่เพราะเรากับแฟนตกลงกัน เราจึงพูดคุยกันเพื่อต่างคนต่างที่จะปรับตัวเข้าหากันได้)
มีสิ่งหนึ่งที่เรารู้สึกจนมุมกับการหาทางออกคือ เมื่อไรก็ตามที่เราถามเรื่องใดกับแฟนแล้วเขาไม่รู้ เขาก็จะตอบแค่ว่าไม่รู้ หลังจากนั้นคนที่ต้องไปหาคำตอบก็คือเรา จริงอยู่ว่าคนเราไม่ได้รู้ไปหมดทุกเรื่อง แต่ทุกครั้งที่เราถามเราก็คาดหวังว่าเขาจะตอบคำถามเราได้แต่หากเขาไม่ทราบก็ไม่เป็นไรถ้าเขาบอกเราว่า "ขอหาข้อมูลก่อนนะ" ถามว่าทำไมถึงคาดหวังให้เขาตอบได้ หรือให้เขาไปค้นคว้าให้เรา เราตอบตรงๆเลยว่าการเป็นลูกคนโตที่ต้องดูแลน้องและการที่เราอายุมากกว่าเขามันจึงทำให้เรามีจริต มีทัศนคติที่รู้สึกเป็นผู้นำ คือ คุณต้องเชื่อฉันนะ ฉันเจอมาก่อน ฉันอายุมากกว่า ค่ะ เรารู้ตัวว่าเรารู้สึกแบบนี้ ในการคบกันของเราเราจึงลดจริตและทัศนคติเรื่องนี้ลงมา และเราก็ทำได้พอสมควรที่จะทำให้เราทั้งคู่มีความสุข และเขาก็รู้สึกดีที่เราไม่นำเรื่องอายุมาทำให้เราวางตัวผู้นำฝ่ายชายในชีวิตคู่ข้างหน้า เราทั้งคู่อยากเดินไปพร้อมๆกันโดยที่ยังมีความรู้สึกว่า "สามีเป็นช้างเท้าหน้า ภรรยาเป็นช้างเท้าหลัง" เราหมายถึงความรู้สึกที่รับรู้ได้ว่า เราอบอุ่น ปลอดภัย เพราะเขาคอยปกป้องเรา
การที่เราถามเขาเรื่องใดเรื่องหนึ่งและเขาไม่ทราบจนทำให้เราต้องเป็นฝ่ายค้นคว้าเองเสมอ ถามว่ามันดีกับตัวเรามั๊ย ค่ะ มันดี แต่มันทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นผู้นำเขา เรายกตัวอย่างเรื่องที่ทำให้เราทะเลาะกันจากเรื่องเล็กๆมันทำให้เราทะเลาะกันใหญ่โต ไม่ฟังกัน คือ เราทั้งคู่เป็นมือใหม่ในการเลี้ยงปลาทอง(ต่างคนต่างชอบปลาทอง)และเราเห็นว่ามีปลาตัวหนึ่งมีจุดสีดำขึ้นมาที่ลำตัว เราถามแฟนว่าเธอเห็นจุดดำๆนี้ไหม ปลามันเป็นอะไร มันป่วยหรือเปล่า เขาตอบเราว่าไม่รู้! แล้วก็ละเลยเรื่องนี้ไป เราก็ศึกษาข้อมูลด้วยตัวเราเอง รักษาเอง จนวันนึงมันเกิดเรื่องประมาณนี้ขึ้นมาอีก(ไม่ใช่เรื่องปลา) เขาตอบว่า ไม่รู้แล้วก็เล่นเกมส์ต่อไป เราเลยบอกเขาว่านี่เธอ คนเราไม่ได้รู้ไปหมดทุกอย่างหรอก แต่ถ้าเธอไม่รู้แล้วค้นคว้าเราจะดีใจมาก เราหวังให้เธอตอบคำถามเราได้ไม่ว่าจะต้องใช้เวลาก็ตาม เราอยากรู้สึกว่าเธอนำทางเราได้ อย่างเรื่องปลาทองจำได้มั๊ย มันคงตายไปแล้วถ้าเราไม่รู้ เธอไม่รู้แล้วเราต่างเฉย เขาบอกเราว่ารู้ก็คือรู้ ไม่รู้ก็คือไม่รู้แล้วที่ยูถามและหวังคำตอบก็เพราะยูขี้เกียจมากกว่า! เราพยายามอธิบายให้เขาฟังแต่กลายเป็นว่าเราทะเลาะกันรุนแรงขึ้นจนต่างคนต้องเดินแยกไปสงบสติอารมณ์
จะคิดว่าเขาเป็นคนไม่รับผิดชอบ เราก็ว่าไม่ใช่ เพราะดูจากการกระทำ
เราคิดว่าเป็นเรื่องทัศนคติ มุมมองที่ต่างกัน เราลองไม่คาดหวัง ปล่อยเลยไปในคำตอบว่า"ไม่รู้"ของเขา เราทำอย่างนั้นมันทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นผู้นำครอบครัวและเขาไม่สามารถปกป้อง นำทางเราได้ ความคิดแบบนี้มันเพิ่มขึ้นๆจนเราเริ่มหน่าย เรื่องอื่นๆ การกระทำไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแต่เมื่อไรก็ตามที่มีเรื่องแบบนี้ก็จะทะเลาะกันตลอด
เราไม่รู้ว่าคู่อื่นที่ฝ่ายหญิงอายุมากกว่าจะมีปัญหาแบบนี้หรือไม่ เรารู่สึกจนมุมกับการหาทางออกของเรื่องนี้จนเราต่างต้องการตัดสินใจเลิกกัน
เราทั้งคู่ต่างรักกันแต่ไม่สามารถใช้ความรักมองข้ามเรื่องนี้ไปได้
เราอยากระบาย เราอยากให้มีคนรับฟังเรา เราไม่สามารถคุยกับพ่อแม่เราได้ เราไม่อยากให้เขาต้องเป็นห่วง กังวล เราไม่อยากปรึกษาเพื่อนใกล้ตัวเพราะทุกคนเคยพูดกับเรามาแล้วว่า คู่เราต้องเลิกกันแน่เพราะเรื่องทัศนคติ มุมมองต่างกัน ถ้าต้องเลิกกันจริงๆมันก็ควรจะเลิกกันเพราะคู่ของเราเอง และควรเกิดจากการที่เราทั้งคู่พยายามแก้ไขแล้ว แต่มันไม่สามารถจะแก้ไขได้
เรารู้สึกจนมุมจริงๆ แต่เรายังอยากที่จะมีแรงฮึดสุดท้ายอีกครั้ง เราควรรับมือกับเรื่องนี้ยังไง เราอยากให้เพื่อนๆแชร์ความเห็นเผื่อเราจะได้พยายามอีกสักครั้งสุดท้าย
ขอบคุณทุกคนล่วงหน้านะคะ
ผู้หญิงคาดหวังอะไรเมื่อถามคำถามแฟน?
เราซึ่งเป็นลูกสาวคนโตของบ้าน เป็นคนมีเหตุผล สุขุม
แฟนชาวต่างชาติของเราเป็นลูกชายคนที่ 2 ในพี่น้อง 4 คน เป็นคนหัวไว สนุกสนาน ร่าเริง ขี้เล่น
เราอายุมากกว่าแฟน 2 ปี เขาเงินเดือนมากกว่าเราแต่เพราะเรายังไม่แต่งงานกัน เราเลยขอตกลงที่จะแชร์ค่าห้อง ค่ากิน(บางส่วน) ส่วนที่เราแชร์กับเขา เราก็เอาไปฝากธนาคารเป็นชื่อร่วมกัน เราถูกสอนมาให้เป็นแม่บ้านแม่เรือนแต่ซึ่งเราทั้งคู่ทำงานนอกบ้าน ฉนั้นงานในบ้างเล็กๆน้อยๆเราจึงช่วยกัน ตั้งแต่คบกันมาเราไม่เคยมีปัญหาเรื่องเหล่านี้หรือเรื่องการนอกใจกันเลย เราเชื่อในความรักของเค้า เค้าเชื่อในความรักของเรา
แต่ยิ่งคบกันนานขึ้นๆก็ยิ่งรู้สึกถึงทัศนคติที่เข้ากันไม่ค่อยได้ มุมมองที่ต่างกันก็ไม่เป็นปัญหาอะไรในช่วงแรก มีอะไรที่ต่างฝ่ายต่างไม่ชอบเราก็พูดกัน ปรับความเข้าใจกัน (ซึ่งเราปรับทัศนคติและเปลี่ยนแปลงตัวเองในด้านนี้เป็นข้อแรก คือ เราเป็นคนที่มักจะเก็บความรู้สึกไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ถ้าไม่สุดๆเราก็จะไม่พูด แต่เพราะเรากับแฟนตกลงกัน เราจึงพูดคุยกันเพื่อต่างคนต่างที่จะปรับตัวเข้าหากันได้)
มีสิ่งหนึ่งที่เรารู้สึกจนมุมกับการหาทางออกคือ เมื่อไรก็ตามที่เราถามเรื่องใดกับแฟนแล้วเขาไม่รู้ เขาก็จะตอบแค่ว่าไม่รู้ หลังจากนั้นคนที่ต้องไปหาคำตอบก็คือเรา จริงอยู่ว่าคนเราไม่ได้รู้ไปหมดทุกเรื่อง แต่ทุกครั้งที่เราถามเราก็คาดหวังว่าเขาจะตอบคำถามเราได้แต่หากเขาไม่ทราบก็ไม่เป็นไรถ้าเขาบอกเราว่า "ขอหาข้อมูลก่อนนะ" ถามว่าทำไมถึงคาดหวังให้เขาตอบได้ หรือให้เขาไปค้นคว้าให้เรา เราตอบตรงๆเลยว่าการเป็นลูกคนโตที่ต้องดูแลน้องและการที่เราอายุมากกว่าเขามันจึงทำให้เรามีจริต มีทัศนคติที่รู้สึกเป็นผู้นำ คือ คุณต้องเชื่อฉันนะ ฉันเจอมาก่อน ฉันอายุมากกว่า ค่ะ เรารู้ตัวว่าเรารู้สึกแบบนี้ ในการคบกันของเราเราจึงลดจริตและทัศนคติเรื่องนี้ลงมา และเราก็ทำได้พอสมควรที่จะทำให้เราทั้งคู่มีความสุข และเขาก็รู้สึกดีที่เราไม่นำเรื่องอายุมาทำให้เราวางตัวผู้นำฝ่ายชายในชีวิตคู่ข้างหน้า เราทั้งคู่อยากเดินไปพร้อมๆกันโดยที่ยังมีความรู้สึกว่า "สามีเป็นช้างเท้าหน้า ภรรยาเป็นช้างเท้าหลัง" เราหมายถึงความรู้สึกที่รับรู้ได้ว่า เราอบอุ่น ปลอดภัย เพราะเขาคอยปกป้องเรา
การที่เราถามเขาเรื่องใดเรื่องหนึ่งและเขาไม่ทราบจนทำให้เราต้องเป็นฝ่ายค้นคว้าเองเสมอ ถามว่ามันดีกับตัวเรามั๊ย ค่ะ มันดี แต่มันทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นผู้นำเขา เรายกตัวอย่างเรื่องที่ทำให้เราทะเลาะกันจากเรื่องเล็กๆมันทำให้เราทะเลาะกันใหญ่โต ไม่ฟังกัน คือ เราทั้งคู่เป็นมือใหม่ในการเลี้ยงปลาทอง(ต่างคนต่างชอบปลาทอง)และเราเห็นว่ามีปลาตัวหนึ่งมีจุดสีดำขึ้นมาที่ลำตัว เราถามแฟนว่าเธอเห็นจุดดำๆนี้ไหม ปลามันเป็นอะไร มันป่วยหรือเปล่า เขาตอบเราว่าไม่รู้! แล้วก็ละเลยเรื่องนี้ไป เราก็ศึกษาข้อมูลด้วยตัวเราเอง รักษาเอง จนวันนึงมันเกิดเรื่องประมาณนี้ขึ้นมาอีก(ไม่ใช่เรื่องปลา) เขาตอบว่า ไม่รู้แล้วก็เล่นเกมส์ต่อไป เราเลยบอกเขาว่านี่เธอ คนเราไม่ได้รู้ไปหมดทุกอย่างหรอก แต่ถ้าเธอไม่รู้แล้วค้นคว้าเราจะดีใจมาก เราหวังให้เธอตอบคำถามเราได้ไม่ว่าจะต้องใช้เวลาก็ตาม เราอยากรู้สึกว่าเธอนำทางเราได้ อย่างเรื่องปลาทองจำได้มั๊ย มันคงตายไปแล้วถ้าเราไม่รู้ เธอไม่รู้แล้วเราต่างเฉย เขาบอกเราว่ารู้ก็คือรู้ ไม่รู้ก็คือไม่รู้แล้วที่ยูถามและหวังคำตอบก็เพราะยูขี้เกียจมากกว่า! เราพยายามอธิบายให้เขาฟังแต่กลายเป็นว่าเราทะเลาะกันรุนแรงขึ้นจนต่างคนต้องเดินแยกไปสงบสติอารมณ์
จะคิดว่าเขาเป็นคนไม่รับผิดชอบ เราก็ว่าไม่ใช่ เพราะดูจากการกระทำ
เราคิดว่าเป็นเรื่องทัศนคติ มุมมองที่ต่างกัน เราลองไม่คาดหวัง ปล่อยเลยไปในคำตอบว่า"ไม่รู้"ของเขา เราทำอย่างนั้นมันทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นผู้นำครอบครัวและเขาไม่สามารถปกป้อง นำทางเราได้ ความคิดแบบนี้มันเพิ่มขึ้นๆจนเราเริ่มหน่าย เรื่องอื่นๆ การกระทำไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแต่เมื่อไรก็ตามที่มีเรื่องแบบนี้ก็จะทะเลาะกันตลอด
เราไม่รู้ว่าคู่อื่นที่ฝ่ายหญิงอายุมากกว่าจะมีปัญหาแบบนี้หรือไม่ เรารู่สึกจนมุมกับการหาทางออกของเรื่องนี้จนเราต่างต้องการตัดสินใจเลิกกัน
เราทั้งคู่ต่างรักกันแต่ไม่สามารถใช้ความรักมองข้ามเรื่องนี้ไปได้
เราอยากระบาย เราอยากให้มีคนรับฟังเรา เราไม่สามารถคุยกับพ่อแม่เราได้ เราไม่อยากให้เขาต้องเป็นห่วง กังวล เราไม่อยากปรึกษาเพื่อนใกล้ตัวเพราะทุกคนเคยพูดกับเรามาแล้วว่า คู่เราต้องเลิกกันแน่เพราะเรื่องทัศนคติ มุมมองต่างกัน ถ้าต้องเลิกกันจริงๆมันก็ควรจะเลิกกันเพราะคู่ของเราเอง และควรเกิดจากการที่เราทั้งคู่พยายามแก้ไขแล้ว แต่มันไม่สามารถจะแก้ไขได้
เรารู้สึกจนมุมจริงๆ แต่เรายังอยากที่จะมีแรงฮึดสุดท้ายอีกครั้ง เราควรรับมือกับเรื่องนี้ยังไง เราอยากให้เพื่อนๆแชร์ความเห็นเผื่อเราจะได้พยายามอีกสักครั้งสุดท้าย
ขอบคุณทุกคนล่วงหน้านะคะ