อย่างนี้เรียกว่าอะไรคับ
มาจนวันนี้ผมก็ยังยืนยันที่จะรักเธอต่อไปครับ แม้ว่าวันนี้เธอจะยังไม่พร้อมที่จะกลับมา แต่ผมก็ยังยืนยัดที่จะรักเธอแบบนี้ต่อไปครับ ผมก็พยายามเข้าไปหาไปง้อเธอเพื่อคุยกับเธอและกลับมาเริ่มในสิ่งที่ตัวเองและในสิ่งที่เราฝันเอาใว้ตลอดระยะเวลาที่ครบกัน เราบอกเลยว่าไม่เคยไม่คิดถึงเธอ และเวลาที่เราทเราะกัน เห็ตการณ์ที่เราห่างกันแบบงงๆ ที่เราห่างกันมานี้ก็ปีเห็นจะได้ แต่ว่าห่างทางใจนี่ไม่เคยมีเลย ซึ่งมาถึงวันนี้แล้วที่เราถอยมาอยู่กับที่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่พยายามอยากจะกลับมาคบกันเหมือนเดิมหรอกนะครับ แต่มันเป็นเพราะว่ากลัวว่าเราตามเธอมากไปเธอจะรู้สึกไม่เป็นอิสระ และเราก็พยายามเข้าใจแฟนอ่ะนะคับว่าช่วงอายะเราต่างกันเราก็ควรให้พื้นที่ที่เขาต้องการการเป็นส่วนตัว เพราะความคิดของแต่ละช่วงวัยมันคิดไใลม่เหมือนกันแน่ๆ เหมือนตอนที่เรามิงดูคุณยายเรา ที่มองว่ายายจะมาบ่นทำไมคนกำลังนอนถ้าผมเปนยายผมคงเลือกนอนทั้งวันทั้งคืนแน่ๆ แต่เมื่อเราอายุม่ท่ากับยายแล้วเราจะรู้ถึงความเบื่อที่ไม่มีรทำ นั่นแหละครับเป็นเหตุผลที่เราเลือกที่จะถอยออกมาเพราะว่าเรารู้นิสัยเขาดีว่ายังไงก็ไม่ลดละ แน่ๆ หรืออาจจะมีบางอย่างที่ทำให้เราไม่สามารถปรับจูนกันได้ ง่วงละคับขอนอนก่อน รักเหมือนเดิม แต่อยากรู้ว่าเราพอจะมีทางได้อยู่ด้วยกันได้อย่างไร เราพร้อมจะทำในสิ่งที่ดีที่สุดาำหรับเรา เดียวต่อนะคับไม่สนุกเหมือนในนิยายเท่าไรเพราะมันคือชีวิตจริงที่อยากจะฝากลมไปเผื่อจะถึงเขาให้รับรู้ เพราะไม่มีทางไหนแล้วที่จะสื่อสารไปถึงเธอ เราได้สื่อสารกัน ในความรู้สึกเราที่ถ่ายทอดผ่านอักษร ทุกๆประโยค อยากให้เธอรู้ว่ามันเป็นคำจากความรู้สึกจริงๆจากเรา ขอบคุณที่ตัวอักษรที่สื่อสารกลัยลบมาจากเธอทำให้เรายิ้มได้ในทุกๆครั้งและเป็นแรงผลักดันให้ชายคนนี้ได้เห็นถึงหรือจินตนาการถึงครอบครัวที่อบอุ่น ชีวิตรักคู่เราจะน่าอิจฉาที่สุดและจะเป็นึคู่รักที่ใครหลายคนคงอิจฉาไม่น้อยแน่ๆหากได้ใช้ชีวิตร่วมกัน เลฝันดีนะ
รู้ว่าเรารักกันแต่ก็รู้ว่าเราไม่ยอมกัน แล้วจะพัฒนากันต่อไปในรูปแบบไหน
มาจนวันนี้ผมก็ยังยืนยันที่จะรักเธอต่อไปครับ แม้ว่าวันนี้เธอจะยังไม่พร้อมที่จะกลับมา แต่ผมก็ยังยืนยัดที่จะรักเธอแบบนี้ต่อไปครับ ผมก็พยายามเข้าไปหาไปง้อเธอเพื่อคุยกับเธอและกลับมาเริ่มในสิ่งที่ตัวเองและในสิ่งที่เราฝันเอาใว้ตลอดระยะเวลาที่ครบกัน เราบอกเลยว่าไม่เคยไม่คิดถึงเธอ และเวลาที่เราทเราะกัน เห็ตการณ์ที่เราห่างกันแบบงงๆ ที่เราห่างกันมานี้ก็ปีเห็นจะได้ แต่ว่าห่างทางใจนี่ไม่เคยมีเลย ซึ่งมาถึงวันนี้แล้วที่เราถอยมาอยู่กับที่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่พยายามอยากจะกลับมาคบกันเหมือนเดิมหรอกนะครับ แต่มันเป็นเพราะว่ากลัวว่าเราตามเธอมากไปเธอจะรู้สึกไม่เป็นอิสระ และเราก็พยายามเข้าใจแฟนอ่ะนะคับว่าช่วงอายะเราต่างกันเราก็ควรให้พื้นที่ที่เขาต้องการการเป็นส่วนตัว เพราะความคิดของแต่ละช่วงวัยมันคิดไใลม่เหมือนกันแน่ๆ เหมือนตอนที่เรามิงดูคุณยายเรา ที่มองว่ายายจะมาบ่นทำไมคนกำลังนอนถ้าผมเปนยายผมคงเลือกนอนทั้งวันทั้งคืนแน่ๆ แต่เมื่อเราอายุม่ท่ากับยายแล้วเราจะรู้ถึงความเบื่อที่ไม่มีรทำ นั่นแหละครับเป็นเหตุผลที่เราเลือกที่จะถอยออกมาเพราะว่าเรารู้นิสัยเขาดีว่ายังไงก็ไม่ลดละ แน่ๆ หรืออาจจะมีบางอย่างที่ทำให้เราไม่สามารถปรับจูนกันได้ ง่วงละคับขอนอนก่อน รักเหมือนเดิม แต่อยากรู้ว่าเราพอจะมีทางได้อยู่ด้วยกันได้อย่างไร เราพร้อมจะทำในสิ่งที่ดีที่สุดาำหรับเรา เดียวต่อนะคับไม่สนุกเหมือนในนิยายเท่าไรเพราะมันคือชีวิตจริงที่อยากจะฝากลมไปเผื่อจะถึงเขาให้รับรู้ เพราะไม่มีทางไหนแล้วที่จะสื่อสารไปถึงเธอ เราได้สื่อสารกัน ในความรู้สึกเราที่ถ่ายทอดผ่านอักษร ทุกๆประโยค อยากให้เธอรู้ว่ามันเป็นคำจากความรู้สึกจริงๆจากเรา ขอบคุณที่ตัวอักษรที่สื่อสารกลัยลบมาจากเธอทำให้เรายิ้มได้ในทุกๆครั้งและเป็นแรงผลักดันให้ชายคนนี้ได้เห็นถึงหรือจินตนาการถึงครอบครัวที่อบอุ่น ชีวิตรักคู่เราจะน่าอิจฉาที่สุดและจะเป็นึคู่รักที่ใครหลายคนคงอิจฉาไม่น้อยแน่ๆหากได้ใช้ชีวิตร่วมกัน เลฝันดีนะ