บอกเลิก กับ บอกรัก อะไรง่ายกว่ากันครับ

ตามหัวข้อเลยครับ คือช่วงเวลาไม่กี่เดือนที่ผ่านมาผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งทีแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยแค่คุยด้วยเล่น ๆ เท่านั้น

แต่สำหรับนิสัยของเธอแล้ว เธอเหมือนกับผู้หญิงที่ผมตามหา นิสัยของเธอที่ใช่ ทำให้เข้ากับนิสัยของตัวผมได้ง่ายมาก

ทำให้เราสองคนได้สนิดสนมกันอย่างรวดเร็ว จากคำคุยกันสนุก ๆ กลายเป็นคำบอกรักในระยะเวลาอันสั้น

แต่เวลาอันสั้นมันก็เหมือนกับดาบสองคม เหมือนกับว่าความรู้สึกของผมทุกครั้งที่บอกรัก มันไม่ได้มาจากใจจริง มันไม่ได้เป็นความรัก

ซึ่งดูเหมือนเป็นความหลงชั่วคราวเสียมากกว่า แต่กับเธอแล้วดูเหมือนจะรักผมมาก จริงจังกับผมมาก บอกรักจากใจ แต่สำหรับผมแล้วมันไม่ใช่แลย

ซึ่งในใจผมไม่ได้มีเธออยู่เลย ถ้าเลือกได้อย่าให้เธอเป็นเพียงเพื่อนกันเหมือนเดิมมากกว่า แต่ผมไม่กล้าที่จะบอกคำเลิกกับเธอ

ผมพยายามห่างเหิน แต่ยิ่งทำแย่ ๆ ใส่เธอผมยิ่งรู้สึกผิด ยิ่งรู้สึกสงสารเธอมาก ในใจผมอยากเลิกมาก แต่ผมสงสารเธอมากเช่นกัน

ดูเหมือนคำ "บอกรัก" คือคำโกหกคำโตที่พร่ำบอกเธอทุกวัน แต่คำ "บอกเลิก" คือความความในใจที่ไม่กล้าพูดออกไป

ผมควรทำอย่างไรดีครับ ผมอึดอัดมาก  ๆ ในตอนนี้ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ไม่รู้จะพูดคำไหนออกไปดี