ถึงคนที่ทำงานไกลบ้าน ทำไมไม่คิดว่าประเทศไทยเราไม่ว่าพื้นที่ไหนก็คือบ้านเรา?

ผมเห็นกระทู้ของคนที่ทำงานไกลบ้าน มาบ่นว่าเหงา คิดถึงบ้าน อยากกลับไปทำงานที่บ้านกันเยอะ
แต่ผมอยากจะให้เรามองมุมกลับหน่อย ว่าทำไมเราถึงไม่ปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่น
เราไม่มองมุมกลับกันว่า ประเทศไทยเรานี่แหละคือบ้าน ไม่ว่าภาคไหน จังหวัดไหนก็คือบ้านของเรา
เราไม่จำเป็นต้องเกิดที่ไหนแล้วต้องกลับไปตายที่นั่นเสมอ
ผมรับราชการมา ไม่เคยยึดติดว่าต้องย้ายไปอยุ่ไหน ผมพร้อมทำงานทุกจังหวัด ทุกภาค
เพราะผมมองว่า ยิ่งเราไปอยุ่ที่ใหม่ๆก็มีโอกาศที่จะพบประสบการ์ณใหม่ๆ วัฒนธรรมประเพณี ผู้คน ใหม่ๆ
ที่เราได้มีโอกาศได้เข้าไปเรียนรู้ และข้อดีของการไปอยุ่พื้นที่แปลกใหม่คือ.... คนไม่รู้จักเรา นี่แหละที่ผมมองว่ามันคือความพิเศษ
ที่เราจะได้ละวางอัตตา ตัวตนเดิมๆ ที่คนอื่น หรือแม้กระทั่งตัวเราเองเชื่อว่านี่คือตัวตนเรา  
เราย้ายไปที่ใหม่ๆ เป็นคนใหม่ เป็นคนใหม่ได้เสมอ ไม่ใช่แบบที่ใครคิด หรือตีกรอบให้เราเป็น
นี่คือมุมมองหนึ่งที่ผมอยากจะนำเสนอครับ แต่ไม่ได้หมายความที่จะเปลี่ยนความคิด หรือแย้งทัศนคติใคร