สวัสดีครับเพื่อนๆ จะขอเล่าเเบบสรุปใจความนะครับ

คือผมรู้จักกับสาวคนนึงที่ทำงานเเล้วเราเริ่มคุยกันเขาเองก้รู้ว่าผมชอบเขา
มาวันนี้เรานัดเจอกันครั้งเเรกนอกที่ทำงานเขาดูกลุ้มครับ ตอนเเรกไม่อยากบอกอะไร เเต่ด้วยบรรยากาศที่มันเป็นใจผมได้ให้ของขวัญเขาเเล้วก้บอกความในใจไป เขาเองก้มีท่าที่ที่ผ่อนคลายเเล้วสารภาพเรื่องราวต่างๆให้ผมฟัง

1.เขาบอกว่าเขาคบกับเเฟนมาหลายปีเเต่รู้สึกเหมือนความผูกพันมากกว่าความรัก กำลังสับสนว่าจะเลิกไหม
2.มีคนเข้ามาคุยด้วย เเต่คนนั้นเหมือนมีสาวคุยอยุ่เเล้ว ก้เลยคุยๆกันเเบบต่างคนต่างมีของตัวเอง
2.2 เขาบอกว่ามันไม่โอเคอยากจะออกจาแความสัมพันนี้ อยากโฟกัสกับเรื่องเรียน...เเต่ก้ยังคุยอยุ่
2.3 เขาาถึงเหตุผลว่าที่คุยเพราะนิสัยบุคลิกเหมือนคนที่เขาเคยชอบ

ผมเองก้ได้เเต่บอกว่าไม่เป็นไร เราไม่โกรธหรือเกลียดเลยที่พูดให้ฟังเเละ เคารพการตัดสินใจของเขา ถ้าเขาไม่เลิกกับเเฟนผมจะคุยเหมือนเพื่อนคนนึงที่มีความรู้สึกดีๆให้ เเต่ถ้าเขาเลิกกับแฟนผมบอกว่าจะจีบเขาอีกครั้งเมื่อถึงตอนนั้น มาถึงจุดนี้ผมเองก็รู้สึกเฟล เศร้าๆปนกับโล่งใจที่ได้บอกไป จึงอยากขอความเห็นจากเพื่อนๆหน่อยครับว่า
1. ผิดไหมที่ผมยังดื้อคุยกับเขาต่อไป เพราะผมชอบเขาจริงๆ
2. การที่เขาสารภาพให้เราฟัง เเล้วคุยเรื่อยๆ เราจะกลายเป็นเพื่อนที่ระบายหรือป่าว
3. ผมควรเร่งทำคะเเนนหรือควรจะทิ้งระยะห่างให้เขาคิดตัดสินใจ ในเมื่อคนที่เขาคุยก็ไม่ได้เริ่มจากความรุ้สึกที่จริงใจต่อกันเลย
3.1 ความจริงใจ+ความชัดเจนกว่าคนของเขา+การได้อยู่ใกล้กันบ่อยๆ จะพอให้เขาหันมามองเราไหม
4. ผมไม่อยากปล่อยให้เขาไปเจอกับผู้ชายอย่างที่เขาคุยอยู่ตอนนี้ครับ ถึงจะเริ่มคุยมาพร้อมๆกันกับผมก็เถอะ เเต่ถ้าเขาอยากจะเลือกใครสักคนผใอยากให้เขาเจอคนที่เขารักเเละรักเขาจริงๆไม่ใช่เเบบนี้
สุดท้ายคือผมไม่รู้ว่าความดีนั้นยังเป็นสิ่งที่ทำให้คนอื่นชอบได้อยู่หรือเปล่า ผมบอกกับเขาว่าผมเลิกคุยกับทุกคนเเล้วเพราะรู้ใจตัวเองเเต่ถึงจะไม่สมหวังก็คงไม่เสียดายครับ ผมอยากให้เขาไว้ใจผม เผื่อเขาจะมองมาบ้างครับ

ตอนนี้ว่าวุ่นใจมากครับ อยากจะดูเเลเขาในเเบบคนที่เขารัก ไม่อยากให้เขาต้องเสียใจหรือคิดมากกับคนที่เขาคุยอยุ่  อาจจะเห็นแก่ตัวครับเเต่อย่างน้อยผมดูเเลเขาได้ดีกว่าเเน่นอน

อยากได้คำชี้เเนะจากเพื่อนๆครับ