“พิมพ์ เราต้องโดดลงไปในสระน้ำ เร็วเข้า” ภูมิพัฒน์รีบดึงแขนของหญิงสาวร่างบาง
ให้เธอมายืนที่ตรงริมระเบียง ซึ่งแม้แต่จากตรงนี้ทั้งคู่ก็ยังรู้สึกได้ถึงไอความร้อนที่
พวยพุ่งออกมาจากเปลวไฟที่กำลังโหมไหม้อย่างรุนแรงเข้ามาถึงที่ในตัวห้องซึ่ง
มีประตูและเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดเป็นไม้ แถมพื้นพรมก็ทำให้เพลิงสีแดงส้มนั้น
เผาผลาญทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้ามันอย่างรวดเร็ว
ยิ่งเมื่อได้ออกซิเจนจากอากาศที่ไหลเวียนเข้าไป มันก็กำลังจะกลายร่างเป็น
พญามัจจุราชที่พร้อมจะย่างสดคนทั้งสองหากว่ามันสามารถเอื้อมมือมาถึง
คนทั้งคู่ได้ในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้
ไทยมุงซึ่งเป็นเหล่าบรรดาอาจารย์ในคณะที่มาประชุมด้วยกันและบรรดาแขกเหรื่อ
คนอื่นๆ ที่ยืนอยู่บริเวณข้างสระน้ำทางด้านล่างของโรงแรมก็กรีดร้องกันเสียงหลง
เมื่อได้เห็นว่าชายหญิงคู่หนึ่งกำลังปีนออกมายืนอยู่ตรงส่วนระเบียงด้านหลังห้อง
ที่ชั้น 11 ซึ่งเป็นชั้นที่สูงที่สุดของทางโรงแรมแล้วก็เป็นชั้นต้นเพลิง
“ไม่ พิมพ์ไม่โดด” หญิงสาวส่ายหน้าหวือจนเส้นผมสีดำสลวยนั้นปลิวไสวไปมา แถม
ยังพยายามจะหันหลังกลับไปจับยึดราวระเบียงทางด้านหลัง
“อยากตายรึไงพิมพ์ เราต้องโดดเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มตัวใหญ่ไม่ยอมแพ้ เขาตะคอก
หญิงสาวเสียงดัง แล้วก็พยายามจะบีบมือบางข้างนั้นเหมือนเพื่อจะให้ความมั่นใจ
กับหล่อนว่ามันจะไม่มีภยันตรายใดๆ เกิดขึ้นกับหล่อน ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ดีว่าการโดด
ลงไปนั้นก็เป็นความเสี่ยงในระดับที่สูงมากเช่นกัน แต่อย่างน้อยเขาก็คิดว่าถ้าโดด
ลงไป โอกาสรอดมันก็ยังสูงกว่ายืนรอความตายกันอยู่ตรงนี้
“พี่พัฒน์” หญิงสาวตัวเล็กมองสบตากับคนตัวใหญ่ด้วยแววตาอันเต็มเปี่ยมไปด้วย
ความหวาดหวั่นและหวาดกลัวจนล้นหัวใจ ณ เวลานี้หญิงสาวก็ดูไม่ต่างจาก
ลูกกวางน้อยที่กำลังยืนตัวสั่นงันงกอยู่ต่อหน้านายพรานซึ่งยืนอยู่ห่างกันแค่
เพียงไม่กี่ก้าวผู้กำลังเล็งศรมาใส่เธอทั้งๆ ที่เธอก็ไม่สามารถจะวิ่งหนีไปไหน
ได้อยู่แล้ว
“เชื่อพี่นะพิมพ์ เราสองคนจะต้องรอด มีสติเอาไว้ให้มากๆ” ภูมิพัฒน์พูดกับเธอ
พร้อมกับจ้องมองตากลมโตอันมีสีดำสนิทคู่นั้น และเพียงแค่ชั่วเวลาไม่กี่วินาที
สายตาคมคู่นั้นก็เป็นเสมือนกับบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ตัวเธอรู้สึกถึง
ความอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน ทั้งๆ ที่ก็รู้ดีว่าอาจจะหนี
ไม่พ้นภัยในครั้งนี้ไปได้
เล่ห์ลับสลับใจ_บทนำอันลุ้นระทึก
ให้เธอมายืนที่ตรงริมระเบียง ซึ่งแม้แต่จากตรงนี้ทั้งคู่ก็ยังรู้สึกได้ถึงไอความร้อนที่
พวยพุ่งออกมาจากเปลวไฟที่กำลังโหมไหม้อย่างรุนแรงเข้ามาถึงที่ในตัวห้องซึ่ง
มีประตูและเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดเป็นไม้ แถมพื้นพรมก็ทำให้เพลิงสีแดงส้มนั้น
เผาผลาญทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้ามันอย่างรวดเร็ว
ยิ่งเมื่อได้ออกซิเจนจากอากาศที่ไหลเวียนเข้าไป มันก็กำลังจะกลายร่างเป็น
พญามัจจุราชที่พร้อมจะย่างสดคนทั้งสองหากว่ามันสามารถเอื้อมมือมาถึง
คนทั้งคู่ได้ในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้
ไทยมุงซึ่งเป็นเหล่าบรรดาอาจารย์ในคณะที่มาประชุมด้วยกันและบรรดาแขกเหรื่อ
คนอื่นๆ ที่ยืนอยู่บริเวณข้างสระน้ำทางด้านล่างของโรงแรมก็กรีดร้องกันเสียงหลง
เมื่อได้เห็นว่าชายหญิงคู่หนึ่งกำลังปีนออกมายืนอยู่ตรงส่วนระเบียงด้านหลังห้อง
ที่ชั้น 11 ซึ่งเป็นชั้นที่สูงที่สุดของทางโรงแรมแล้วก็เป็นชั้นต้นเพลิง
“ไม่ พิมพ์ไม่โดด” หญิงสาวส่ายหน้าหวือจนเส้นผมสีดำสลวยนั้นปลิวไสวไปมา แถม
ยังพยายามจะหันหลังกลับไปจับยึดราวระเบียงทางด้านหลัง
“อยากตายรึไงพิมพ์ เราต้องโดดเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มตัวใหญ่ไม่ยอมแพ้ เขาตะคอก
หญิงสาวเสียงดัง แล้วก็พยายามจะบีบมือบางข้างนั้นเหมือนเพื่อจะให้ความมั่นใจ
กับหล่อนว่ามันจะไม่มีภยันตรายใดๆ เกิดขึ้นกับหล่อน ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ดีว่าการโดด
ลงไปนั้นก็เป็นความเสี่ยงในระดับที่สูงมากเช่นกัน แต่อย่างน้อยเขาก็คิดว่าถ้าโดด
ลงไป โอกาสรอดมันก็ยังสูงกว่ายืนรอความตายกันอยู่ตรงนี้
“พี่พัฒน์” หญิงสาวตัวเล็กมองสบตากับคนตัวใหญ่ด้วยแววตาอันเต็มเปี่ยมไปด้วย
ความหวาดหวั่นและหวาดกลัวจนล้นหัวใจ ณ เวลานี้หญิงสาวก็ดูไม่ต่างจาก
ลูกกวางน้อยที่กำลังยืนตัวสั่นงันงกอยู่ต่อหน้านายพรานซึ่งยืนอยู่ห่างกันแค่
เพียงไม่กี่ก้าวผู้กำลังเล็งศรมาใส่เธอทั้งๆ ที่เธอก็ไม่สามารถจะวิ่งหนีไปไหน
ได้อยู่แล้ว
“เชื่อพี่นะพิมพ์ เราสองคนจะต้องรอด มีสติเอาไว้ให้มากๆ” ภูมิพัฒน์พูดกับเธอ
พร้อมกับจ้องมองตากลมโตอันมีสีดำสนิทคู่นั้น และเพียงแค่ชั่วเวลาไม่กี่วินาที
สายตาคมคู่นั้นก็เป็นเสมือนกับบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ตัวเธอรู้สึกถึง
ความอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน ทั้งๆ ที่ก็รู้ดีว่าอาจจะหนี
ไม่พ้นภัยในครั้งนี้ไปได้