มีช่วงหนึ่งผมกลับมาอยู่ที่บ้านเกิด
ซึ่งหมู่บ้านนี้คนไม่ชอบผมเยอะแกล้งผมต่างๆนาๆเพื่อความสะใจหรืออะไรก็ไม่รู้ ผมไม่ค่อยใส่ใจ
จากที่เคยแกล้งเบาๆก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆจนถึงขั้นเข้าโรงพัก ผมก็ยังคงเฉยๆไม่ได้อะไร มีวันหนึ่งตะโกนใส่ผมระวังจะโดนของแล้วก็หัวเราะแบบสะใจเหมือนที่เค้าเคยแกล้งผม ในใจผมไม่ได้กลัวผีหรือใครหน้าไหนทั้งนั้น ผมอยู่เฉยๆของผม ผมเชื่อในศีลที่ผมพยายามรักษา
คืนที่สามผมฝันเห็นผู้หญิงชุดดำหุ่นดีพาผมขับรถไปสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งผมไม่คุ้นเคย ในฝันเค้าพยายามหันหน้าหนีไม่ให้ผมเห็นหน้า ผมอยู่คิดในใจกลัวอะไรอายอะไรต้องคอยหันข้างหันหลังให้ตลอดไม่พูดไม่จาแต่ดันมาด้วยกัน พอสิ้นความคิดผมเห็นผู้หญิงใส่ชุดดำผมยาวเหมือนกันยืนอยู่ต่อหน้า ผมเลยหันมองผู้หญิงที่นั่งอยู่พร้อมกับหันดูผู้หญิงที่ยืนอยู่ แล้วที่นั่งอยู่เค้าหันหน้ามาหาผมแล้วยิ้มให้ผม ทั้งสองเหมือนกันเด๊ะเลย ในใจผมกล้าๆกลัวๆผมเลยกำหมัดจะต่อยผู้หญิงที่ยืนอยู่แต่แล้วร่างกายที่ขยับได้แต่กลับหนักไปทั้งตัวอย่างกะกลายเป็นหิน ผมฝืนจนสะดุ้งตื่น
คืนที่สองผมนอนอยู่ผู้หญิงคนเดิมมายืนที่ปลายเตียงผมในความฝัน ผมลืมบอกแต่เเรกว่าเธอมีผมและใบหน้าสวยมาก แต่ตาดำกลับไม่มีมีแต่ตาขาว ผิวขาวซีด
เธอยืนอยู่ปลายเตียงพิงตู้เสื้อผ้าแล้วยิ้มให้ผม ผมไล่สายตาตั้งแต่ขาจรดหัว ชุดที่เธอใส่คือชุดเดิมขาเดฟสีดำเสื้อรัดรูป ทรงออกแนวร็อคๆหน่อย ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งและกลับเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆเหมือนในฝัน ผมถามเธอว่ามาจากไหน เธอตายยังไง มาได้ยังไง หรือใครส่งมาหรอชื่ออะไร เธอตอบผมว่าเธอตายโหง เธอบอกชื่อนามสกุลแต่จำไม่ได้ผมลืมจดไว้ แต่ที่แน่ๆเธอบอกผมว่าคนที่ส่งเธอมาเป็นครูแก่ๆ เค้าอิจฉาผมเลยส่งเธอมา แล้วเธอก็หายไปไม่ได้ทำอะไรผม ผมแน่ใจว่าหลังจากตื่นมาแล้วมันไม่ใช่ความฝันแล้วแน่นอน ผมลุกขึ้นมาแล้วมาจุดบุหรี่สูบทบทวนสิ่งที่เจอ แล้วผมไปอาบน้ำแปรงฟันใช้ชีวิตประจำวันปกติไม่ได้นอนต่ออีก คืนที่สามผมฝันเห็นเธออีกยืนตรงที่เดิมปลายเตียงหน้าตู้เสื้อผ้า ผมเป็นคนชอบสวดมนต์และผมมีครูบาอาจารย์ที่ผมศรัทธา คาถาผมมีแต่ผมไม่ได้ใช้ ผมใช้บทแผ่เมตตาแทน แล้วบอกเธอว่าชาตินี้เราไม่รู้จักเธอ ไม่เคยทำอะไรให้เธอ เธออย่ามาทำร้ายเราอย่าสร้างเวรกรรมต่อกันเลย มันจะผูกกรรมติดกันเปล่าๆ และผมก็พูดอีกว่าชาติก่อนเราเคยทำอะไรให้เธอหรือเปล่า เธอส่ายหัว ผมก็เลยบอกตายแล้วไม่มีที่พึ่งเวลาผมสวดมนต์แผ่เมตตาก็มารับเอา ผมจะแผ่ให้อยากให้เธอไปอยู่ในภพภูมิที่ดี รับบุญแล้วก็กลับไปหาคนที่ส่งมาซะ ของที่ไม่ใช่ของผม ผมไม่เอา เธอก็หายไป
คืนต่อมาผมก็ไม่เคยเจอเธออีกหลายคืน จนผมเป็นห่วงว่าเธอไปไหน เวลาสวดมนต์รับหรือเปล่า ผมก็ได้ฝันเห็นเธออีกครั้ง และในฝันคราวนี้ผมลุกขึ้นไปยืนคุยกับเธอใกล้ๆ ถามว่าเธอชื่ออะไรมาจากไหนอีกรอบ เธอก็บอกชื่อนามสกุลของเธอและหมู่บ้านที่เธออยู่ เธอบอกอยู่แถวชายแดน ตายโหงจากอุบัติเหตุทางรถ ผมก็แผ่เมตตาให้เธอ และบอกเธอว่ามีทุกข์อะไรในใจกอดให้กำลังใจกันได้นะ เราก็มีเรื่องทุกข์ใจมากมายไม่รู้จะกอดใครเหมือนกัน แล้วเธอก็กอดผมไม่พูดอะไร (ไม่ได้คิดลามกนะ) แล้วผมก็ตื่นจากฝันเป็นเวลาประมาณตีสาม ผมก็ลุกมาจุดบุหรีสูบแล้วทบทวนความฝันแบบไม่นอนต่อ แต่ชื่อนามสกุลผมนึกยังไงก็นึกไม่ออกทั้งๆที่เธอบอกมาแล้วตั้งสองครั้ง ผมคิดว่าผมมีครูและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมบูชามีเยอะมากท่านคงคอยปกป้องผมเธอจึงทำอะไรผมไม่ได้แต่ทีแรก และผมอโหสิกรรมให้เธอด้วยการไม่โกรธไม่เกลียดเธอที่เธอจะมาทำร้ายผมตามคำสั่งคนชั่ว เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำเอง ผมเชื่อในศีลในความดีความเมตตาสิ่งชั่วร้ายก็ทำอะไรเราไม่ได้
ขอบคุณครับที่อ่านจนจบ ผมเล่าไม่เก่งพยายามพิมพ์ตามรายระเอียดที่ผมพบเจอมากับตัว ผมรู้แล้วว่าใครส่งมา ผมใช้แค่ศีลและการสวดภาวนาสู้กับความชั่ว เดี๋ยวสิ่งไม่ดีย้อนกลับไปหาตัวเค้าเองเมื่อดวงเค้าตก กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมกลับคืนสนองผู้กระทำแน่นอนไม่วันใดก็วันหนึ่ง สาธุ🙏🙏🙏
ใครเป็นอะไรตาย ใครส่งมาหรอ
ซึ่งหมู่บ้านนี้คนไม่ชอบผมเยอะแกล้งผมต่างๆนาๆเพื่อความสะใจหรืออะไรก็ไม่รู้ ผมไม่ค่อยใส่ใจ
จากที่เคยแกล้งเบาๆก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆจนถึงขั้นเข้าโรงพัก ผมก็ยังคงเฉยๆไม่ได้อะไร มีวันหนึ่งตะโกนใส่ผมระวังจะโดนของแล้วก็หัวเราะแบบสะใจเหมือนที่เค้าเคยแกล้งผม ในใจผมไม่ได้กลัวผีหรือใครหน้าไหนทั้งนั้น ผมอยู่เฉยๆของผม ผมเชื่อในศีลที่ผมพยายามรักษา
คืนที่สามผมฝันเห็นผู้หญิงชุดดำหุ่นดีพาผมขับรถไปสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งผมไม่คุ้นเคย ในฝันเค้าพยายามหันหน้าหนีไม่ให้ผมเห็นหน้า ผมอยู่คิดในใจกลัวอะไรอายอะไรต้องคอยหันข้างหันหลังให้ตลอดไม่พูดไม่จาแต่ดันมาด้วยกัน พอสิ้นความคิดผมเห็นผู้หญิงใส่ชุดดำผมยาวเหมือนกันยืนอยู่ต่อหน้า ผมเลยหันมองผู้หญิงที่นั่งอยู่พร้อมกับหันดูผู้หญิงที่ยืนอยู่ แล้วที่นั่งอยู่เค้าหันหน้ามาหาผมแล้วยิ้มให้ผม ทั้งสองเหมือนกันเด๊ะเลย ในใจผมกล้าๆกลัวๆผมเลยกำหมัดจะต่อยผู้หญิงที่ยืนอยู่แต่แล้วร่างกายที่ขยับได้แต่กลับหนักไปทั้งตัวอย่างกะกลายเป็นหิน ผมฝืนจนสะดุ้งตื่น
คืนที่สองผมนอนอยู่ผู้หญิงคนเดิมมายืนที่ปลายเตียงผมในความฝัน ผมลืมบอกแต่เเรกว่าเธอมีผมและใบหน้าสวยมาก แต่ตาดำกลับไม่มีมีแต่ตาขาว ผิวขาวซีด
เธอยืนอยู่ปลายเตียงพิงตู้เสื้อผ้าแล้วยิ้มให้ผม ผมไล่สายตาตั้งแต่ขาจรดหัว ชุดที่เธอใส่คือชุดเดิมขาเดฟสีดำเสื้อรัดรูป ทรงออกแนวร็อคๆหน่อย ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งและกลับเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆเหมือนในฝัน ผมถามเธอว่ามาจากไหน เธอตายยังไง มาได้ยังไง หรือใครส่งมาหรอชื่ออะไร เธอตอบผมว่าเธอตายโหง เธอบอกชื่อนามสกุลแต่จำไม่ได้ผมลืมจดไว้ แต่ที่แน่ๆเธอบอกผมว่าคนที่ส่งเธอมาเป็นครูแก่ๆ เค้าอิจฉาผมเลยส่งเธอมา แล้วเธอก็หายไปไม่ได้ทำอะไรผม ผมแน่ใจว่าหลังจากตื่นมาแล้วมันไม่ใช่ความฝันแล้วแน่นอน ผมลุกขึ้นมาแล้วมาจุดบุหรี่สูบทบทวนสิ่งที่เจอ แล้วผมไปอาบน้ำแปรงฟันใช้ชีวิตประจำวันปกติไม่ได้นอนต่ออีก คืนที่สามผมฝันเห็นเธออีกยืนตรงที่เดิมปลายเตียงหน้าตู้เสื้อผ้า ผมเป็นคนชอบสวดมนต์และผมมีครูบาอาจารย์ที่ผมศรัทธา คาถาผมมีแต่ผมไม่ได้ใช้ ผมใช้บทแผ่เมตตาแทน แล้วบอกเธอว่าชาตินี้เราไม่รู้จักเธอ ไม่เคยทำอะไรให้เธอ เธออย่ามาทำร้ายเราอย่าสร้างเวรกรรมต่อกันเลย มันจะผูกกรรมติดกันเปล่าๆ และผมก็พูดอีกว่าชาติก่อนเราเคยทำอะไรให้เธอหรือเปล่า เธอส่ายหัว ผมก็เลยบอกตายแล้วไม่มีที่พึ่งเวลาผมสวดมนต์แผ่เมตตาก็มารับเอา ผมจะแผ่ให้อยากให้เธอไปอยู่ในภพภูมิที่ดี รับบุญแล้วก็กลับไปหาคนที่ส่งมาซะ ของที่ไม่ใช่ของผม ผมไม่เอา เธอก็หายไป
คืนต่อมาผมก็ไม่เคยเจอเธออีกหลายคืน จนผมเป็นห่วงว่าเธอไปไหน เวลาสวดมนต์รับหรือเปล่า ผมก็ได้ฝันเห็นเธออีกครั้ง และในฝันคราวนี้ผมลุกขึ้นไปยืนคุยกับเธอใกล้ๆ ถามว่าเธอชื่ออะไรมาจากไหนอีกรอบ เธอก็บอกชื่อนามสกุลของเธอและหมู่บ้านที่เธออยู่ เธอบอกอยู่แถวชายแดน ตายโหงจากอุบัติเหตุทางรถ ผมก็แผ่เมตตาให้เธอ และบอกเธอว่ามีทุกข์อะไรในใจกอดให้กำลังใจกันได้นะ เราก็มีเรื่องทุกข์ใจมากมายไม่รู้จะกอดใครเหมือนกัน แล้วเธอก็กอดผมไม่พูดอะไร (ไม่ได้คิดลามกนะ) แล้วผมก็ตื่นจากฝันเป็นเวลาประมาณตีสาม ผมก็ลุกมาจุดบุหรีสูบแล้วทบทวนความฝันแบบไม่นอนต่อ แต่ชื่อนามสกุลผมนึกยังไงก็นึกไม่ออกทั้งๆที่เธอบอกมาแล้วตั้งสองครั้ง ผมคิดว่าผมมีครูและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมบูชามีเยอะมากท่านคงคอยปกป้องผมเธอจึงทำอะไรผมไม่ได้แต่ทีแรก และผมอโหสิกรรมให้เธอด้วยการไม่โกรธไม่เกลียดเธอที่เธอจะมาทำร้ายผมตามคำสั่งคนชั่ว เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำเอง ผมเชื่อในศีลในความดีความเมตตาสิ่งชั่วร้ายก็ทำอะไรเราไม่ได้
ขอบคุณครับที่อ่านจนจบ ผมเล่าไม่เก่งพยายามพิมพ์ตามรายระเอียดที่ผมพบเจอมากับตัว ผมรู้แล้วว่าใครส่งมา ผมใช้แค่ศีลและการสวดภาวนาสู้กับความชั่ว เดี๋ยวสิ่งไม่ดีย้อนกลับไปหาตัวเค้าเองเมื่อดวงเค้าตก กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมกลับคืนสนองผู้กระทำแน่นอนไม่วันใดก็วันหนึ่ง สาธุ🙏🙏🙏