ไม่รุ้ว่าผิดไหม แต่ชีวิตนี้ไม่อนากมี "พ่อ" เลย

ใครไม่มาเป็นเรา ไม่เข้าใจหรอก เราเล่าก่อนเลยนะครับว่า ตั้งแต่เด็กจนโต เราไม่เคยเห็นความดีอะไรในตัวพ่อเลย เรา น้อง และแม่ทุกคนในบ้านล้วนมีปัญหากับพ่อ พ่อเป็นเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักวาล เค้าเค้าบอกว่าถูก ทุกคนในบ้านก็ต้องทำตาม ถาใครเถียงก็จะเจ็บตัว พ่อเป็นคนชอบใช้วคามรุนแรง เราเห็นครั้งแรกตอน6ขอบ พ่อเตะหม้อหุงข้าวลงมาจากชั้น หม้อแตกตรงหน้าเรา ด่าแม่เราต่างๆนาๆ ทำเป็นเก่ง สุดท้ายเท้าแตก ใครละทำแผล ก็แม่เราไง ยังไม่หมดตอน4ขวบเมียน้อยพ่อมาตามพ่อที่บ้าน แล้วพ่อก็ไปกับเมียร้อยทิ้งเรากับแม่ไว้ที่บ้าน (เราเลยมีปมกับพ่อมาตั้งแต่ตอนนั้น เพราะแม่เราไม่ผิด) ตั้งแต่เด็กจนโตก็เจอแต่ความรุนแรง ความหยาบคาย ดิบ เถื่อนของพ่อ พ่อปฎิบัติกับคนในบ้านเหมือนโจรผู้ร้าย ทำร้ายเราและแม่ เราเคยถามแม่ว่าทำไมถึงทน แม่บอกว่ากลัวตาย เพราะเมียเก่าพ่อเถียงพ่อ เลยโดนพ่อตีตาย พ่อพูดทุกวันว่าไม่เคยอยากมีลูก แกบอกว่าแกจะรีบๆส่ง้ราเรียนให้จบ จะได้หมดเวรหมดกรรม เราก็คิดในใจนะ เรารีบอยากเรียนจบ อยากไปจากบ้าน พาแม่กับน้องไปสบายที่อื่น ชีวิตเรา19ปีทรมานมากกับการอยุ่กับคนทั่เรียกว่าพ่อ