สวัสดีเราชื่อส้ม..เรื่องมันเกิดเพราะเราเกิดมาจากความไม่พร้อมของพ่อแม่วัยรุ่น
ซึ่งก็ไม่ใช่ความผิดของเราที่ต้องมาเจอปัญหาแบบนี้......เราเกิดในครอบครัวเล็กค่ะที่มีแต่ปัญหา
เราเกิดมาได้ 3 ขวบพ่อแม่ก็มีปัญหากันและต้องแยกจากกันไป
สาเหตุจากพ่อเราเป็นคนที่ชอบทำร้ายร่างกายแม่ ติดสารเสพติด ตอนนั้นแม่น่าจะอายุแค่ 16 ปี แม่เราไม่ทนค่ะ
หลังจากวันที่แม่เราออกไปจากชีวิตเรา เราก็เลยกลายเป็นปัญหาใหญ่ของใครหลายๆคน ที่ไม่อยากรับเราไปเลี้ยง ตากับยายก็ไม่เอา
ย่าเราเลยเวทนาสงสารเก็บเอาไว้เพราะเราแค่หน้าเหมือน พ่ออย่ากับแฝด แล้วหลังจากวันนั้นเรื่องทั้งหมดก็เกิดขึ้น เราโดนพ่อทารุณทุกๆวัน
พ่อไม่ให้คบเพื่อน เลิกเรียนต้องกลับบ้าน เราเริ่มไปเรียนเองตั้งแต่ป.2
เราไม่เคยขออะไรหรือเรียกร้องอะไรจากคนในบ้านเลย เพราะเรารู้ว่าแค่นี้เราก็เบียดเบียนมากพอแล้ว ครึ่งนึงที่เราอายุประมาณ6ขวบตอนนั้นเราเรียนอนุบาล 2 เราโดนพ่อบีบคอจนเลือดไหลออกจากจมูก ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด เราโดนกระทั่งเลือดที่ขาแตกออกมาซึ่งไม่มีใครช่วยอะไรเราได้เลย ไม่รู้เราผิดอะไรนักหนาเค้าถึงทำกับเราขนาดนี้ เราโดนพ่อต่อยตาจนเลือดออกมาเค้าไม่ให้เราไปเรียนจนกว่าจะหาย เรารู้สึกว่าทำไมนะชีวิตเราถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ เรากลับบ้านเกิน 5 โมงก็โดนตี เราโดนแบบนี้เกือบทุกวัน จนอายุ 15 มันเป็นครั้งสุดท้ายที่เราไม่ทน ครั้งนั้นพ่อเราตีจนไม้ไผ่หักมันเกินความเจ็บปวดที่เราจะรู้สึกได้ เราโดนตีจนเดินไม่ได้ ตกดึกเราเลยตัดสินใจหนีออกจากบ้านไปแจ้งความตอนตี 2 เราก็ได้ไปพักที่บ้านญาติในซอยบ้านเดียวกัน เราต้องคอยหลบตลอดเวลา เพราะตำรวจช่วยอะไรเราไม่ได้ เราเดินไปหาตำรวจทั้งๆที่ขาเราไม่มีแรงจะก้าวเดินไปเลย หลังจากที่เราหลบพ่อเรา พ่อเรามาตะโกนหน้าบ้านขู่เราทุกวัน ว่าจะเอาน้ำกรดมาสาดหน้าเรา เราเสียใจมากที่คนที่ได้ชื่อว่าพ่อทำกับลูกถึงขนาดนี้ สาเหตุครั้งนี้ที่เราโดนตีเพราะว่าลูกเพื่นพ่อเราเรียนที่เดียวกับเราซึ่งเราก็ไม่รู้จักเด็กคนนั้นเลย เค้าบอกว่าเราว่าเราแรด ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักเรา พ่อกลับฟังคำพูดของคนอื่นมากกว่า ซึ่งเราเสียใจมาก พอผ่านไปได้2วัน ต้องบอกก่อนนะคะ บ้านเราทำอาชีพขายข้าวสวย วันนั้นพ่อเราเอาบุหรี่ไปทิ้งในหม้อข้าวย่าเรา ซึ่งเป็นเเม่ของพ่อนี่แหละ เราก็สงสารย่านะที่ต้องมารับอะไรแทนเรา ข้าวหม้อนั้นก็ต้องทิ้งทั้งหมด เราบอกกับตัวเองเลยว่าจะไม่ยอมกลับไปเหยียบที่บ้านจนกว่า พ่อหรือเราก็ตายจากกันไปสักคน....ตายจริงๆค่ะ1เดือนพ่อเราเสียเพราะ ติดยาพ่อไม่มีปอด เราเลยกลับบ้านมาทำหน้าที่หลานที่ดี เพราะที่ผ่านมาย่าเรารับเลี้ยงเรามา เราตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนที่เราเรียนอยุ่ม.4 เราออกมาทำงานตลอด3ปีจนตอนนี้ 18 ปีค่ะ แต่ก่อนที่จะลาออกเราเกเรเหมือนกันเพราะเราอยากทำแบบที่เพื่อนทำเราไม่เคยได้เที่ยวไหนต่อไหนเลยพูดง่ายๆก็เก็บกดนั่นแหละ เพื่อนที่คบอยู่ได้ 1 ปีก็มาหักหลังเรา เราเลยเกลียดการมีเพื่อนมาตลอดจนเราได้มามีแฟนเป็นทอมคนนึง ปัจจุบันคบได้จะ2ปีแล้ว เราตัดสินใจทำงานตั้งใจหาทุกอยาง เรามีรถ มีทอง มีไอโฟนดีๆใช้ เราดีใจมากที่ทำได้ขนาดนี้ เราลืมเรื่องเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมดที่ผ่านมา จนกระทั้ง ไดร์เป่าผมอันนึงเป็นเหตุ แฟนเราสระผมเสร็จเราไดร์มาเป่า แล้วก็ทะเลาะกับย่าเพราะย่าไม่ให้ใช้เค้าบอกว่าเปลื่องไฟ แต่เราไม่ได้ทะเลาะกันแค่นั้น เราเถียงกัน จนเข้าเรื่องสมัยเด็กของเรา ย่าเราด่าแม่เราและบอกความจริงที่เราไม่ควรรู้ ย่าเราหลุดปากบอกว่าที่เอาเรามาเลี้ยงเพราะแค่หน้าเหมือนพ่อนะ ถ้าเหมือนเเม่กูไม่เอาแล้ว(ขอไม่บอกทั้งหมดนะคะว่าโดนอะไรบ้าง) ซึ่งบางคำพูดที่คนพูดอาจจะไม่คิดอะไร แต่มันเป็นคำที่ทำให้เราหมดกำลังใจมาก เราท้อเราเสียใจมากที่ได้ยินแบบนั้น เพราะทั้งชีวิตที่เหลือเรามีแค่ย่าย่าคือคนที่รักที่สุด พ่อแม่เราก็ไม่มีแล้ว ตายายญาติพี่น้องก็ไม่มี กำลังใจเรามีแค่ย่าเราตอนนี้เราไม่เหลืออะไรเลย เราเหนื่อยมากที่เด็กอายุเท่านี้ทำอะไรมากขนาดนี้ต้องมาเจอแบบนี้ เราควรทำยังไงดีคะเราไม่ผิดใช่ไหมคะที่เราเกิดมาแบบนี้ เราหมดกำลังใจเราเหนื่อยเราหาทางออกไม่ได้เลยค่ะ เราควรจำทำเป็นไม่ได้ยินความจริงหรือป่าวคะ อยากตายมากเลยค่ะ เราควรจะทำเป็นไม่รู้ต้นกำเนิดเราหรือป่าว ว่าพ่อแม่ไม่เอาไม่มีใครอยากได้มาเลี้ยง ทำไงดีคะ
เคยหมดกำลังใจหมดหวังเพราะบางคำพูดจากคนในบ้านไหมคะต้องทำยังไงคะ
ซึ่งก็ไม่ใช่ความผิดของเราที่ต้องมาเจอปัญหาแบบนี้......เราเกิดในครอบครัวเล็กค่ะที่มีแต่ปัญหา
เราเกิดมาได้ 3 ขวบพ่อแม่ก็มีปัญหากันและต้องแยกจากกันไป
สาเหตุจากพ่อเราเป็นคนที่ชอบทำร้ายร่างกายแม่ ติดสารเสพติด ตอนนั้นแม่น่าจะอายุแค่ 16 ปี แม่เราไม่ทนค่ะ
หลังจากวันที่แม่เราออกไปจากชีวิตเรา เราก็เลยกลายเป็นปัญหาใหญ่ของใครหลายๆคน ที่ไม่อยากรับเราไปเลี้ยง ตากับยายก็ไม่เอา
ย่าเราเลยเวทนาสงสารเก็บเอาไว้เพราะเราแค่หน้าเหมือน พ่ออย่ากับแฝด แล้วหลังจากวันนั้นเรื่องทั้งหมดก็เกิดขึ้น เราโดนพ่อทารุณทุกๆวัน
พ่อไม่ให้คบเพื่อน เลิกเรียนต้องกลับบ้าน เราเริ่มไปเรียนเองตั้งแต่ป.2
เราไม่เคยขออะไรหรือเรียกร้องอะไรจากคนในบ้านเลย เพราะเรารู้ว่าแค่นี้เราก็เบียดเบียนมากพอแล้ว ครึ่งนึงที่เราอายุประมาณ6ขวบตอนนั้นเราเรียนอนุบาล 2 เราโดนพ่อบีบคอจนเลือดไหลออกจากจมูก ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด เราโดนกระทั่งเลือดที่ขาแตกออกมาซึ่งไม่มีใครช่วยอะไรเราได้เลย ไม่รู้เราผิดอะไรนักหนาเค้าถึงทำกับเราขนาดนี้ เราโดนพ่อต่อยตาจนเลือดออกมาเค้าไม่ให้เราไปเรียนจนกว่าจะหาย เรารู้สึกว่าทำไมนะชีวิตเราถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ เรากลับบ้านเกิน 5 โมงก็โดนตี เราโดนแบบนี้เกือบทุกวัน จนอายุ 15 มันเป็นครั้งสุดท้ายที่เราไม่ทน ครั้งนั้นพ่อเราตีจนไม้ไผ่หักมันเกินความเจ็บปวดที่เราจะรู้สึกได้ เราโดนตีจนเดินไม่ได้ ตกดึกเราเลยตัดสินใจหนีออกจากบ้านไปแจ้งความตอนตี 2 เราก็ได้ไปพักที่บ้านญาติในซอยบ้านเดียวกัน เราต้องคอยหลบตลอดเวลา เพราะตำรวจช่วยอะไรเราไม่ได้ เราเดินไปหาตำรวจทั้งๆที่ขาเราไม่มีแรงจะก้าวเดินไปเลย หลังจากที่เราหลบพ่อเรา พ่อเรามาตะโกนหน้าบ้านขู่เราทุกวัน ว่าจะเอาน้ำกรดมาสาดหน้าเรา เราเสียใจมากที่คนที่ได้ชื่อว่าพ่อทำกับลูกถึงขนาดนี้ สาเหตุครั้งนี้ที่เราโดนตีเพราะว่าลูกเพื่นพ่อเราเรียนที่เดียวกับเราซึ่งเราก็ไม่รู้จักเด็กคนนั้นเลย เค้าบอกว่าเราว่าเราแรด ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักเรา พ่อกลับฟังคำพูดของคนอื่นมากกว่า ซึ่งเราเสียใจมาก พอผ่านไปได้2วัน ต้องบอกก่อนนะคะ บ้านเราทำอาชีพขายข้าวสวย วันนั้นพ่อเราเอาบุหรี่ไปทิ้งในหม้อข้าวย่าเรา ซึ่งเป็นเเม่ของพ่อนี่แหละ เราก็สงสารย่านะที่ต้องมารับอะไรแทนเรา ข้าวหม้อนั้นก็ต้องทิ้งทั้งหมด เราบอกกับตัวเองเลยว่าจะไม่ยอมกลับไปเหยียบที่บ้านจนกว่า พ่อหรือเราก็ตายจากกันไปสักคน....ตายจริงๆค่ะ1เดือนพ่อเราเสียเพราะ ติดยาพ่อไม่มีปอด เราเลยกลับบ้านมาทำหน้าที่หลานที่ดี เพราะที่ผ่านมาย่าเรารับเลี้ยงเรามา เราตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนที่เราเรียนอยุ่ม.4 เราออกมาทำงานตลอด3ปีจนตอนนี้ 18 ปีค่ะ แต่ก่อนที่จะลาออกเราเกเรเหมือนกันเพราะเราอยากทำแบบที่เพื่อนทำเราไม่เคยได้เที่ยวไหนต่อไหนเลยพูดง่ายๆก็เก็บกดนั่นแหละ เพื่อนที่คบอยู่ได้ 1 ปีก็มาหักหลังเรา เราเลยเกลียดการมีเพื่อนมาตลอดจนเราได้มามีแฟนเป็นทอมคนนึง ปัจจุบันคบได้จะ2ปีแล้ว เราตัดสินใจทำงานตั้งใจหาทุกอยาง เรามีรถ มีทอง มีไอโฟนดีๆใช้ เราดีใจมากที่ทำได้ขนาดนี้ เราลืมเรื่องเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมดที่ผ่านมา จนกระทั้ง ไดร์เป่าผมอันนึงเป็นเหตุ แฟนเราสระผมเสร็จเราไดร์มาเป่า แล้วก็ทะเลาะกับย่าเพราะย่าไม่ให้ใช้เค้าบอกว่าเปลื่องไฟ แต่เราไม่ได้ทะเลาะกันแค่นั้น เราเถียงกัน จนเข้าเรื่องสมัยเด็กของเรา ย่าเราด่าแม่เราและบอกความจริงที่เราไม่ควรรู้ ย่าเราหลุดปากบอกว่าที่เอาเรามาเลี้ยงเพราะแค่หน้าเหมือนพ่อนะ ถ้าเหมือนเเม่กูไม่เอาแล้ว(ขอไม่บอกทั้งหมดนะคะว่าโดนอะไรบ้าง) ซึ่งบางคำพูดที่คนพูดอาจจะไม่คิดอะไร แต่มันเป็นคำที่ทำให้เราหมดกำลังใจมาก เราท้อเราเสียใจมากที่ได้ยินแบบนั้น เพราะทั้งชีวิตที่เหลือเรามีแค่ย่าย่าคือคนที่รักที่สุด พ่อแม่เราก็ไม่มีแล้ว ตายายญาติพี่น้องก็ไม่มี กำลังใจเรามีแค่ย่าเราตอนนี้เราไม่เหลืออะไรเลย เราเหนื่อยมากที่เด็กอายุเท่านี้ทำอะไรมากขนาดนี้ต้องมาเจอแบบนี้ เราควรทำยังไงดีคะเราไม่ผิดใช่ไหมคะที่เราเกิดมาแบบนี้ เราหมดกำลังใจเราเหนื่อยเราหาทางออกไม่ได้เลยค่ะ เราควรจำทำเป็นไม่ได้ยินความจริงหรือป่าวคะ อยากตายมากเลยค่ะ เราควรจะทำเป็นไม่รู้ต้นกำเนิดเราหรือป่าว ว่าพ่อแม่ไม่เอาไม่มีใครอยากได้มาเลี้ยง ทำไงดีคะ