สวัสดี สมาชิกกระทู้ทุกคน ทุกคนเคยพบเจอกับปัญหาที่ยากจะอธิบายไหม จะทำอะไรก็ดูไม่ดีไปสะทุกอย่าง มีแต่คนมองไม่ดี
(ย้อนไปเมื่อ 17 ปีก่อน ) ถ้าย้อนกลับไปขนาดนี้คงจะประมาณ พ.ศ.2544 ตอนนั้นตัวเราเองก็คงยังอยู่ส่วนใดส่วนนึงของ Galaxy นี่แหละคะ ตอนนั้นพ่อกับแม่ของเรารักกันมาก แต่ต้องถูกขั้นกลางโดยมือที่3 คือแม่ของพ่อเราเอง พ่อกับวางแผนจะมีลูกกัน โดยที่ตอนนั้นแม่ก็ยังทำงานหามลูกหามค่ำ แต่พ่อถูกย่าบังคับให้ไปเกณฑ์ทหาร คือตอนนั้นแม่กับพ่อของเรา ก็ยังไม่รู้อุบายของย่า ว่ามี่ย่าบังคับให้พ่อไปเกณฑ์ทหารเพราะจะให้แม่เราดูไม่ดี พอเดือนกันยายนแม่ก็ท้องเรา แต่ตอนนั้นพ่อกลับไปเข้ากรมแล้วเรียบร้อย แล้วก็ให้แม่คอยอุ้มท้องดูแลเรา แล้วก็มียายคอยดูแล ในระยะเวลา 9 เดือนที่แม่ตั้งท้อง แม่แพ้หนักมากกินอะไรเข้าไปก็เอาออกมาทั้งหมด จนมาถึงวันจันทร์ที่ 6 พฤษภาคม 2545 เวลา 11:22 น.เราได้ลืมตาออกมาดูโลก แต่ก็น่าเสียดายที่วันนั้นพ่อเราไม่ได้มาอยู่ให้กำลังใจแม่เราคลอด และไม่ได้มารอรับเรา แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนนั้นพ่อได้มีแฟนใหม่ไปแล้วซึ่งตัวแม่เราเองก็ยังไม่รู้ตัว พอย่างเข้าเดือนที่สองที่เราได้เกิดมา แม่ก็ทำการเลิกกับพ่อเพราะพ่อได้ต่อว่าแม่เราอย่างรุนแรง และกล่าวหาว่าลูกในใส้ของตัวเองเป็นลูกของชู้ ทั้งๆที่แม่เราเองก็นั่งคอยนับวันรอพ่อกลับมาเพื่อที่จะให้ได้กลับมาอยู่ร่วมกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา และพ่อก็ขนของทุกอย่างที่เป็นของที่ซื้อจากน้ำพักน้ำแรงของแม่เราทุกอย่างเอาไปหมดจนเหลือไว้แค่เสื้อผ้าของแม่ บ้านของแม่ ตัวเรา และของที่ดูเหมือนจะจำเป็น พ่อเรานี่เห็นแก่ตัวเน้าะ รักแต่ตัวเอง หลังจากนั้นเดือนนึงแม่เราก็กลับไปทำงานและอยู่กับยายตั้งแต่นั้นมาจนอายุได้ 3 ขวบ แม่ก็มีสามีใหม่ และพ่อเลี้ยงก็คอยดูแลเราต่อจากยาย เขาดูและเรามาค่อนข้างจะดีในขั้นนึง และพอเราได้ 3 ขวบครึ่งแม่ก็ลาออกจากงานเพื่อมาช่วยยายทำธุระกิจที่บ้าน เลยมีเวลาเลี้ยงเรามากขึ้น ก่อนหน้านี้เรารู้สึกเหมือนมีพ่อแม่อยู่ด้วยทั้งๆที่ยายเรากับน้าเราช่วยกันเลี้ยงทั้งคู่ดูแลเราเหมือนลูกสาวคนนึง และพอได้ 4 ขวบเราโดนพ่อเลี้ยงกลั่นแกล้งสารพัด ร้องไห้มากก็จับขังในห้องน้ำ ในที่มืดๆบ้าง เราก็นึกในใจว่ามันเป็นเวรกรรมอะไรเราถึงต้องมาเจออะำรแบบนี้ พอเราเริ่มเข้าอนุบาล แม่ก็สอนเราท่องภาษาอังกฤษทุกวัน ท่องสูตรคูณ พาอ่านหนังสือทุกวั้น เราอ่านหนังสือได้เองตอนอนุบาล 3 เทอมที่ 2 เรารู้สึกว่าแม่เราเป็นให้ได้ทุกอย่าง พอเราอายุย่างเข้า 8 ขวบแม่เราก็มีน้องชายในตอนนั่นเราก็ยังไม่รับรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพ่อเลย พอน้องเกิดออกมามันดันมีสิ่งที่เอาเปรียบเทียบกันได้ (เราจะเทียบในสิ่งที่เราเจอกับที่น้องเจอ ) ตอนเราอายุ 4 ขวบเราโดนขังในห้องน้ำ แต่น้องแค่โดนว่าทั้งๆที่ทำผิดในเรื่องเดียวกัน เราโดนทำโทษด้วยสายไฟ ท่อPVC และสายยาง แต่น้องโดนมือตี น้องเราโดนตีหนักดีเน้าะ เราโดนเบามากเลย ( ตรงกันข้ามกันเลยค่ะในเรื่องของการโดนทำโทษ ) น้องโดนเพียงนิดน้อยเราแทบตายจำได้เลยค่ะครั้งสุดท้ายที่พ่อตี คือเราเกือบเข้าโรงพยาบาล ขาเลือดอาบเพราะท่อPVC หักมาบาดขา ทุกวันนี้แผลเป็นยังคงฝังลึกอยู่ที่ขาเรา และเราจะไม่มีวันลืมเลย เวลาที่เราทำดี หรือทำอะไรที่ดูจะดีเกินหน้าเกินตา เขาก็จะหาเรื่องให้เรากลายเป็นคนผิด ทะเลาะกันทีไร ก็เราผิดทุกครั้ง จะมีความรักก็มีไม่ได้ จะชอบใครก็ทำไม่ได้ เราโดนเอาเปรียบมาทั้งชีวิต เคยทะเลาะกับแม่จนโดนไล่ออกจากบ้านเพราะเราหาว่าสามีใหม่ของเขามีกิ๊กทั้งๆที่มันก็เป็นเรื่องจริงแต่ใครจะไปรู้ว่าเขาคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ พอเราติดต่พ่อแท้ๆได้ขอไปอยู่กับเขา เขาก็บอกไม่มีเวลาเลี้ยง ขอไปอยู่กับน้อ ก็เกรงใจเพราะน้าก็มีลูกของเขา ก็เลยตัดสินใจไปอยู่กับยาย พออยู่กับยายได้สองปีแม่ก็ตามให้กลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม ( ชีวิตเราไม่เคยมีใครต้องการเลย ถ้าไม่ได้ยายก็คงจะไม่เหลือใคร ชีวิตเราทั้งชีวิตให้ได้แค่ยายกับแม่เท่านั้นถึงจะทะเลาะกับแม่บ่อยแต่ยังไง แม่ก็คือแม่ ตัดการไม่ขาดอยู่แล้ว ) "ขอฝากอะไรให้คิดค่ะว่าชีวิตเรามีค่า อย่าไปทำให้คุณค่าในตัวเราลดลงก็พอ"
ชีวิตที่ไม่เคยมีใครต้องการ
(ย้อนไปเมื่อ 17 ปีก่อน ) ถ้าย้อนกลับไปขนาดนี้คงจะประมาณ พ.ศ.2544 ตอนนั้นตัวเราเองก็คงยังอยู่ส่วนใดส่วนนึงของ Galaxy นี่แหละคะ ตอนนั้นพ่อกับแม่ของเรารักกันมาก แต่ต้องถูกขั้นกลางโดยมือที่3 คือแม่ของพ่อเราเอง พ่อกับวางแผนจะมีลูกกัน โดยที่ตอนนั้นแม่ก็ยังทำงานหามลูกหามค่ำ แต่พ่อถูกย่าบังคับให้ไปเกณฑ์ทหาร คือตอนนั้นแม่กับพ่อของเรา ก็ยังไม่รู้อุบายของย่า ว่ามี่ย่าบังคับให้พ่อไปเกณฑ์ทหารเพราะจะให้แม่เราดูไม่ดี พอเดือนกันยายนแม่ก็ท้องเรา แต่ตอนนั้นพ่อกลับไปเข้ากรมแล้วเรียบร้อย แล้วก็ให้แม่คอยอุ้มท้องดูแลเรา แล้วก็มียายคอยดูแล ในระยะเวลา 9 เดือนที่แม่ตั้งท้อง แม่แพ้หนักมากกินอะไรเข้าไปก็เอาออกมาทั้งหมด จนมาถึงวันจันทร์ที่ 6 พฤษภาคม 2545 เวลา 11:22 น.เราได้ลืมตาออกมาดูโลก แต่ก็น่าเสียดายที่วันนั้นพ่อเราไม่ได้มาอยู่ให้กำลังใจแม่เราคลอด และไม่ได้มารอรับเรา แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนนั้นพ่อได้มีแฟนใหม่ไปแล้วซึ่งตัวแม่เราเองก็ยังไม่รู้ตัว พอย่างเข้าเดือนที่สองที่เราได้เกิดมา แม่ก็ทำการเลิกกับพ่อเพราะพ่อได้ต่อว่าแม่เราอย่างรุนแรง และกล่าวหาว่าลูกในใส้ของตัวเองเป็นลูกของชู้ ทั้งๆที่แม่เราเองก็นั่งคอยนับวันรอพ่อกลับมาเพื่อที่จะให้ได้กลับมาอยู่ร่วมกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา และพ่อก็ขนของทุกอย่างที่เป็นของที่ซื้อจากน้ำพักน้ำแรงของแม่เราทุกอย่างเอาไปหมดจนเหลือไว้แค่เสื้อผ้าของแม่ บ้านของแม่ ตัวเรา และของที่ดูเหมือนจะจำเป็น พ่อเรานี่เห็นแก่ตัวเน้าะ รักแต่ตัวเอง หลังจากนั้นเดือนนึงแม่เราก็กลับไปทำงานและอยู่กับยายตั้งแต่นั้นมาจนอายุได้ 3 ขวบ แม่ก็มีสามีใหม่ และพ่อเลี้ยงก็คอยดูแลเราต่อจากยาย เขาดูและเรามาค่อนข้างจะดีในขั้นนึง และพอเราได้ 3 ขวบครึ่งแม่ก็ลาออกจากงานเพื่อมาช่วยยายทำธุระกิจที่บ้าน เลยมีเวลาเลี้ยงเรามากขึ้น ก่อนหน้านี้เรารู้สึกเหมือนมีพ่อแม่อยู่ด้วยทั้งๆที่ยายเรากับน้าเราช่วยกันเลี้ยงทั้งคู่ดูแลเราเหมือนลูกสาวคนนึง และพอได้ 4 ขวบเราโดนพ่อเลี้ยงกลั่นแกล้งสารพัด ร้องไห้มากก็จับขังในห้องน้ำ ในที่มืดๆบ้าง เราก็นึกในใจว่ามันเป็นเวรกรรมอะไรเราถึงต้องมาเจออะำรแบบนี้ พอเราเริ่มเข้าอนุบาล แม่ก็สอนเราท่องภาษาอังกฤษทุกวัน ท่องสูตรคูณ พาอ่านหนังสือทุกวั้น เราอ่านหนังสือได้เองตอนอนุบาล 3 เทอมที่ 2 เรารู้สึกว่าแม่เราเป็นให้ได้ทุกอย่าง พอเราอายุย่างเข้า 8 ขวบแม่เราก็มีน้องชายในตอนนั่นเราก็ยังไม่รับรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพ่อเลย พอน้องเกิดออกมามันดันมีสิ่งที่เอาเปรียบเทียบกันได้ (เราจะเทียบในสิ่งที่เราเจอกับที่น้องเจอ ) ตอนเราอายุ 4 ขวบเราโดนขังในห้องน้ำ แต่น้องแค่โดนว่าทั้งๆที่ทำผิดในเรื่องเดียวกัน เราโดนทำโทษด้วยสายไฟ ท่อPVC และสายยาง แต่น้องโดนมือตี น้องเราโดนตีหนักดีเน้าะ เราโดนเบามากเลย ( ตรงกันข้ามกันเลยค่ะในเรื่องของการโดนทำโทษ ) น้องโดนเพียงนิดน้อยเราแทบตายจำได้เลยค่ะครั้งสุดท้ายที่พ่อตี คือเราเกือบเข้าโรงพยาบาล ขาเลือดอาบเพราะท่อPVC หักมาบาดขา ทุกวันนี้แผลเป็นยังคงฝังลึกอยู่ที่ขาเรา และเราจะไม่มีวันลืมเลย เวลาที่เราทำดี หรือทำอะไรที่ดูจะดีเกินหน้าเกินตา เขาก็จะหาเรื่องให้เรากลายเป็นคนผิด ทะเลาะกันทีไร ก็เราผิดทุกครั้ง จะมีความรักก็มีไม่ได้ จะชอบใครก็ทำไม่ได้ เราโดนเอาเปรียบมาทั้งชีวิต เคยทะเลาะกับแม่จนโดนไล่ออกจากบ้านเพราะเราหาว่าสามีใหม่ของเขามีกิ๊กทั้งๆที่มันก็เป็นเรื่องจริงแต่ใครจะไปรู้ว่าเขาคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ พอเราติดต่พ่อแท้ๆได้ขอไปอยู่กับเขา เขาก็บอกไม่มีเวลาเลี้ยง ขอไปอยู่กับน้อ ก็เกรงใจเพราะน้าก็มีลูกของเขา ก็เลยตัดสินใจไปอยู่กับยาย พออยู่กับยายได้สองปีแม่ก็ตามให้กลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม ( ชีวิตเราไม่เคยมีใครต้องการเลย ถ้าไม่ได้ยายก็คงจะไม่เหลือใคร ชีวิตเราทั้งชีวิตให้ได้แค่ยายกับแม่เท่านั้นถึงจะทะเลาะกับแม่บ่อยแต่ยังไง แม่ก็คือแม่ ตัดการไม่ขาดอยู่แล้ว ) "ขอฝากอะไรให้คิดค่ะว่าชีวิตเรามีค่า อย่าไปทำให้คุณค่าในตัวเราลดลงก็พอ"