-ความร้อนในร่างกายสูงเกินไป
-แพ้เหงื่อ
-ความร้อนในร่างกายพุ่งสูงอย่างรวดเร็วจนปรับตัวไม่ทัน
ส่วนอาการนั้นก็คือ
-ผื่นขึ้นเต็มตัว. และทั้งใบหน้า ผื่นเป็นตุ่มใหญ่ บางทีเป็นแผ่นกว้าง ไม่เป็นหนอง ไม่ใส คันทรมาณมาก
-หัวใจเต้นเร็ว แรง รัวจนน่ากลัว (หนักสุดคือหน้ามืด หมดสติ)
-ปวดถ่ายพร้อมๆกับอยากจะอาเจียน
วิธีแก้ในปัจจุบันที่ดีที่สุด
-กินยาแก้แพ้
-นอนพักทันทีเมื่อรู้ว่าเป็น ทำให้ร่างกายเย็นลง อากาศถ่ายเท ห้ามขยับ เพราะยิ่งขยับมาก มันยิ่งรุนแรงมาก
-ถ้ายุบ้าน จะมีแม่คอยนวดให้เพื่อคลายเส้นเลือดไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย โดนเฉพาะหน้าอกที่จำเป็นต้องนอดอยู่เสมอ(เพื่อไม่ให้หัวใจเต็นเร็วเดินไป)
-ก่อนออกกำลังกายหรือเตะบอล ผมจะกินยาแก้แพ้ก่อนเสมอ และไม่หักโหมจนเกินไป(บางครั้งป้องกัน แต่ก้อยังเป็น งงเหมือนกันครับ)
หนักที่สุดตอนที่ผมเคยเป็นนั้น คือตอนที่ผมเล่นบาส ผมเล่นแบบปกติเหมือนกับทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับแปลกไป ผมรู้สึกคันยิบๆที่คอและซอกรักแร้ จึงขอลาเพื่อนไปอาบน้ำ แต่ระหว่างนั้นนั่นแหละ ผื่นขึ้นอย่างรวดเร็วเลย ผมรีบอาบแล้วรีบมานอนตากพัดลม หากแต่ว่าหัวใจกลับเต็นรัวเร็วแรง พร้อมอยากถ่ายและอาเจียน ผมจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง เดินประคองตัวเองไปกับผนังเพื่อเข้าห้องน้ำ แต่ไปได้ถึงแค่ห้องน้ำ ไม่ถึงห้องส้วม สติก็หายไป ผมล้มใส่ซิงค์ หมดสติชั่วครู่ ตื่นขึ้นมาเห็นคราบอาเจียนของตนเอง ผมลุกขึ้น แต่ก็ล้อมไปครั้งที่สอง คราวนี้พาซิงค์ลงมาด้วย มันแตกกระจาก บางชิ้นส่วนที่แตกก้อทับหัวผม ผมหมดสติไปอีกรอบ ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นน้ำที่พุ่งออกมาจากที่ของซิงค์ที่ผมทำแตก คราวนี้แย่แน่(คิดในใจ) ต้องจ่ายเงินค่าซิงค์เหรอเนี่ย แต่ผมก้อยังไม่ยอมแพ้ ผมจะต้องเข้าห้องน้ำให้ได้ แต่กลับหมดสติรอบที่สามและล้มลงไปกองกับพื้น รู้ตัวอีกที น้ำที่แตกออกมาก้อชะล้างคราบของเสียมุกอย่างจนสะอาดหมด แต่สุดท้าย สติผมก้อกลับมาอีกครั้ง ผมเข้าห้องส้วมได้สำเร็จ ขับถ่ายนานเป็นชั่วโมง กว่าจะออกมาได้ก้อเกือบตาย ผมเปลี่ยนชุดในสภาพร่างกายอ่อนล้าแต่ความรู้สึกและความคิดมั้งหมดยังคงอยู่ กระทั่งมีรุ่นพี่ที่พักในห้องเดินเข้ามาเจอ จากนั้นผมก้อเข้าไปนอนโรงบาล หมอฉีดยาแก้บวมให้(ผมได้ยินมาแบบนั้น) นอนสามชั่วโมงก้ออาการดีขึ้น แต่ระหว่างทางไปและกลับโรงบาลนี่ ผมอาเจียนบ่อยมากวันนั้นผมไม่อยากรับรู้อะไรเลย ซิงค์ที่กระแทกหัวก้อทำให้มึนๆงงๆ ผมนอนพักนานสามวันค่อยไปเรียนหรือทำกิจกรรมต่างๆ ได้
ยาวมาก. และนั่นก้อคือประสบการณ์ที่แย่ที่สุดที่ผมเคยเจอมา ขออย่าให้เจอมันอีก
ผมแพ้แป้งสลีด้วยนะ แต่มันไม่สำคัญเท่ากับภูมิแพ้ประหลาดที่ผมเพิ่งไปหรอก เทียบไม่ได้เลย
anaphylaxis ภูมิแพ้ขั้นรุนแรงชนิดนี้ต้องไปตรวจที่ไหนดี
-แพ้เหงื่อ
-ความร้อนในร่างกายพุ่งสูงอย่างรวดเร็วจนปรับตัวไม่ทัน
ส่วนอาการนั้นก็คือ
-ผื่นขึ้นเต็มตัว. และทั้งใบหน้า ผื่นเป็นตุ่มใหญ่ บางทีเป็นแผ่นกว้าง ไม่เป็นหนอง ไม่ใส คันทรมาณมาก
-หัวใจเต้นเร็ว แรง รัวจนน่ากลัว (หนักสุดคือหน้ามืด หมดสติ)
-ปวดถ่ายพร้อมๆกับอยากจะอาเจียน
วิธีแก้ในปัจจุบันที่ดีที่สุด
-กินยาแก้แพ้
-นอนพักทันทีเมื่อรู้ว่าเป็น ทำให้ร่างกายเย็นลง อากาศถ่ายเท ห้ามขยับ เพราะยิ่งขยับมาก มันยิ่งรุนแรงมาก
-ถ้ายุบ้าน จะมีแม่คอยนวดให้เพื่อคลายเส้นเลือดไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย โดนเฉพาะหน้าอกที่จำเป็นต้องนอดอยู่เสมอ(เพื่อไม่ให้หัวใจเต็นเร็วเดินไป)
-ก่อนออกกำลังกายหรือเตะบอล ผมจะกินยาแก้แพ้ก่อนเสมอ และไม่หักโหมจนเกินไป(บางครั้งป้องกัน แต่ก้อยังเป็น งงเหมือนกันครับ)
หนักที่สุดตอนที่ผมเคยเป็นนั้น คือตอนที่ผมเล่นบาส ผมเล่นแบบปกติเหมือนกับทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับแปลกไป ผมรู้สึกคันยิบๆที่คอและซอกรักแร้ จึงขอลาเพื่อนไปอาบน้ำ แต่ระหว่างนั้นนั่นแหละ ผื่นขึ้นอย่างรวดเร็วเลย ผมรีบอาบแล้วรีบมานอนตากพัดลม หากแต่ว่าหัวใจกลับเต็นรัวเร็วแรง พร้อมอยากถ่ายและอาเจียน ผมจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง เดินประคองตัวเองไปกับผนังเพื่อเข้าห้องน้ำ แต่ไปได้ถึงแค่ห้องน้ำ ไม่ถึงห้องส้วม สติก็หายไป ผมล้มใส่ซิงค์ หมดสติชั่วครู่ ตื่นขึ้นมาเห็นคราบอาเจียนของตนเอง ผมลุกขึ้น แต่ก็ล้อมไปครั้งที่สอง คราวนี้พาซิงค์ลงมาด้วย มันแตกกระจาก บางชิ้นส่วนที่แตกก้อทับหัวผม ผมหมดสติไปอีกรอบ ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นน้ำที่พุ่งออกมาจากที่ของซิงค์ที่ผมทำแตก คราวนี้แย่แน่(คิดในใจ) ต้องจ่ายเงินค่าซิงค์เหรอเนี่ย แต่ผมก้อยังไม่ยอมแพ้ ผมจะต้องเข้าห้องน้ำให้ได้ แต่กลับหมดสติรอบที่สามและล้มลงไปกองกับพื้น รู้ตัวอีกที น้ำที่แตกออกมาก้อชะล้างคราบของเสียมุกอย่างจนสะอาดหมด แต่สุดท้าย สติผมก้อกลับมาอีกครั้ง ผมเข้าห้องส้วมได้สำเร็จ ขับถ่ายนานเป็นชั่วโมง กว่าจะออกมาได้ก้อเกือบตาย ผมเปลี่ยนชุดในสภาพร่างกายอ่อนล้าแต่ความรู้สึกและความคิดมั้งหมดยังคงอยู่ กระทั่งมีรุ่นพี่ที่พักในห้องเดินเข้ามาเจอ จากนั้นผมก้อเข้าไปนอนโรงบาล หมอฉีดยาแก้บวมให้(ผมได้ยินมาแบบนั้น) นอนสามชั่วโมงก้ออาการดีขึ้น แต่ระหว่างทางไปและกลับโรงบาลนี่ ผมอาเจียนบ่อยมากวันนั้นผมไม่อยากรับรู้อะไรเลย ซิงค์ที่กระแทกหัวก้อทำให้มึนๆงงๆ ผมนอนพักนานสามวันค่อยไปเรียนหรือทำกิจกรรมต่างๆ ได้
ยาวมาก. และนั่นก้อคือประสบการณ์ที่แย่ที่สุดที่ผมเคยเจอมา ขออย่าให้เจอมันอีก
ผมแพ้แป้งสลีด้วยนะ แต่มันไม่สำคัญเท่ากับภูมิแพ้ประหลาดที่ผมเพิ่งไปหรอก เทียบไม่ได้เลย