สวัสดีค่ะ เราสมัครสมาชิกมาเพื่อตั้งกระทู้นี้โดยเฉพาะ เพราะเราไม่มี account พันทิปค่ะ จะยืมเพื่อนก็เกรงใจ สมัครเองเลย ฮ่าๆๆๆ เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้ขอไม่ลงรายละเอียดมากนะคะ เพราะถ้าคนรู้จักผ่านมาเจอก็จะรู้เลยว่าเราเป็นใคร เราไม่อยากดัง 5555 แล้วเราไม่ได้ตั้งใจจะตามหาเขาด้วย แค่มาแชร์ประสบการณ์เนื่องในวันวาเลนไทน์เฉยๆค่ะ อิอิ ขอออกตัวก่อนว่าเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่ง อาจจะไม่ได้สนุกอะไรมากมายนะคะ
เราเป็นนักศึกษาค่ะ บ้านค่อนข้างไกลจากมหาวิทยาลัยมาก ต้องตื่นตี 4 ทุกวันเพื่อมาเรียนให้ทัน 9 โมงเช้า (บางวันก็ 8 โมงเช้า T^T) เราต้องขึ้นรถตู้เพื่อมาลงที่อนุสาวรีย์ฯ และต่อรถไปมหาวิทยาลัย ซึ่งเราทำจนเป็นกิจวัตร
จนเมื่อเทอมที่แล้ว ราวๆเดือนตุลาคม-พฤศจิกายน 59 เราก็เดินมาที่ป้ายรถเมล์เพื่อต่อรถไปมหาวิทยาลัยตามปกติ ตอนนั้นประมาณ 7 โมง 20 นาที ได้ มีผู้ชายคนหนึ่งมารอรถเหมือนกัน ยืนอยู่ไม่ห่างจากเราเท่าไร เราเคยเจอผู้ชายคนนี้หลายครั้งแล้ว แต่เห็นแค่ผ่านๆตา ไม่ได้อะไร เพราะมัวแต่เล่นโทรศัพท์อยู่ แหะๆๆ วันนี้ก็เช่นกัน เราแค่เห็นว่าเขาเป็นผู้ชายตัวสูงมาก น่าจะสัก 180-185 ซม. ได้ ใส่แว่นตา เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน (สังเกตจากหัวเข็มขัดและเขาขึ้นรถสายเดียวกับเรา) แค่นั้นแหละ แล้วก็ผ่านไป... แต่อยู่ๆเราก็นึกถึงเขาขึ้นมาค่ะ เราก็ไม่รู้ว่าทำไม ในวันหยุดวันหนึ่งเรานอนเล่นโทรศัพท์อยู่ และก็คิดถึงผู้ชายที่เราเจอที่ป้ายรถเมล์ ประหลาดไหมคะ เราก็งงตัวเอง แล้วก็รู้สึกว่าอยากเจอเขาขึ้นมา เราจะได้เจอกันอีกไหมนะ
หลายวันต่อมาหลังจากที่เราเริ่มมีเขาเข้ามาในหัวบ้างเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้คาดหวังอะไรมากมาย เราก็ลงรถที่อนุสาวรีย์ฯและมายืนรอรถที่ป้ายรถเมล์เหมือนเดิม เราไม่ค่อยได้สังเกตรอบตัวเท่าไรเพราะชอบยืนกดมือถือ พอรถมาเราก็ขึ้น รถสายที่เราขึ้นประจำเนี่ยคนแน่นมากกก ต้องพยายามเบียดๆตัวขึ้นไป ลืมบอกไปว่าเราเป็นผู้หญิงที่สูงพอสมควร เราสูง 172 ซม. เพราะฉะนั้นระดับสายตาของเราค่อนข้างเลยหัวคนทั่วไป พอขึ้นรถมาเราก็ยืนกดมือถือเหมือนเดิม สักพักเราละสายตาจากมือถือขึ้นมามองนู่นนี่ เราก็หันไปสบตากับผู้ชายคนนั้น เขายืนห่างจากเราไม่เท่าไร ด้วยความที่เขาสูง เราก็สูง ระดับสายตาเลยหัวคนรอบข้าง ทำให้มองเห็นเขาพอดี >< กรี๊ดๆๆๆ ในใจเรานี่แบบ ได้เจอเขาอีกแล้ว เลิกเล่นมือถือเลย ฮ่าๆๆๆ ครั้งนี้ได้สังเกตเห็นเขาชัดๆ เขาหล่อมากเลยยยย (สำหรับเรานะ) โอ๊ย เหมือนหลุดออกมาจากสเปคในจินตนาการ >< เขาตัวสูง ใส่แว่น ผมสั้นสีดำ ใส่นาฬิกาข้อมือที่แขนซ้าย สะพายกระเป๋าข้างที่เหมือนกระเป๋าทำงานผู้ชายสีดำ (เราเรียกไม่ถูก) คือเท่มากๆๆ เราพยายามชำเลืองมองเขาอยู่บ่อยๆโดยไม่ให้เขารู้ตัว แต่เหมือนเขาจะรู้ตัวมั้ง เขาก็หันมามองเราเหมือนกัน (ถ้าเราไม่ได้คิดไปเองอะนะ) สักพักคนเริ่มทยอยลงไป เขาก็ขยับเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆ ยืนอยู่ห่างจากเขาไม่ไกลแล้ว ยิ่งเห็นเขาใกล้ๆแล้วแบบ.. อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ กรี๊ดๆๆๆ >3< แต่ทว่าเวลาแห่งความสุขมักจะสั้นเสมอ รถมาถึงป้ายตรงข้ามคณะเราแล้ว เราต้องลงก่อน ส่วนเขานั่งต่อไปอีก (เราไม่รู้ว่าเขาลงป้ายไหน เพราะมหาวิทยาลัยเรามีหลายป้าย) ฮือ ลาก่อนนะคะ
พอถึงที่คณะ เราก็ไปเม้าท์กับเพื่อนว่าเนี่ยไปเจอผู้ชายคนหนึ่งมา หล่อมาก สเปคเลย เขาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเรานะ แต่ไม่รู้ว่าเรียนคณะอะไร เขาเป็นใคร ชื่ออะไรกันนะ อยากรู้จักเขาจัง >< เพื่อนเลยแนะนำว่าทำไมไม่ทักเขาไปล่ะ เราก็แบบไม่ดีมั้ง ไม่รู้จักกันสักหน่อย เขาจะหาว่าบ้าหรือเปล่า เพื่อนอีกคนก็เลยแนะนำว่าทีหลังก็ตามเขาไปสิ -..- อืม จะดีเหรอ แต่ไม่รู้ว่าจะได้เจอเขาอีกหรือเปล่าน่ะสิ เอาเป็นว่าถ้าเจอก็จะลองตามดูแล้วกัน
เรามาคิดๆดูว่าเรามักจะเจอเขาตอนเช้าวันพุธ เวลาประมาณ 7 โมง 20 นาที ส่วนวันอื่นๆเท่าที่นึกได้ไม่เคยเจอแหะ แสดงว่าเขาอาจจะมีเรียนเช้าวันพุธก็ได้
จากนั้นผ่านไปหลายสัปดาห์ (น่าจะหลายเลยค่ะ จำได้ว่ามีพุธนึงฝนตก มาสาย แค่มาเรียนยังเกือบไม่ทัน ไม่ได้เจอเขาเลย) เราเริ่มมีเขาเข้ามาในหัวมากขึ้น เริ่มคาดหวังว่าจะได้เจอเขาอีก แต่ก็เฟลหลายรอบเพราะเรามาไม่ทันตอน 7 โมง จนในที่สุดเรามาทันแล้วค่ะ เย้ๆๆ แต่ว่าเป็นพุธสุดท้ายแล้ว เพราะวันนี้สอบไฟนอลวิชาที่เรียนพุธเช้าและปิดคอร์ส (จริงๆไม่เชิงไฟนอล เป็นควิซใหญ่มากกว่า เพราะวิชานี้ไม่มีสอบมิดเทอมไฟนอล) เพราะงั้นพุธหน้าเลยไม่มีเรียนแล้ว ก็จะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว ฮือออ...
โอเคค่ะ กลับมาเข้าเรื่องกัน เนื่องจากวันนี้สอบเนอะ เราก็ก้มหน้าก้มตาอ่านชีทมาตลอดทางตั้งแต่นั่งรถตู้แล้ว ไม่ได้ขยันอะไรหรอกค่ะ อ่านไม่ทัน!!! พอถึงอนุสาวรีย์ฯ เราก็เดินมาที่ป้ายรถเมล์ เห็นเขายืนอยู่ก่อนแล้ว กรี๊ดๆๆ ได้เจอเขาอีกแล้ว (เป็นการทิ้งท้ายก่อนปิดเทอมที่ดี T^T) ใจหนึ่งก็ต้องอ่านชีท อีกใจก็แบบเขาอยู่ตรงนี้ แอร๊ยยย >< สักพักรถเมล์สายประจำมาพอดี แน่นอนว่าคนแน่นเหมือนเดิม เราก็เดินไปยืนรอคนลงจากรถเมล์ ซึ่งเรามายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ววววว~ พอคนลงหมดเราก็ขึ้นไป ซึ่งก็บ๊ะ!! เราได้ยืนอยู่ข้างๆเขาพอดีเลย พอได้ยืนใกล้แบบนี้แล้วมันใจคอไม่ค่อยดีเลยค่ะ ผู้ชายอะไรสู๊งสูง อยากจะถลาไปซบไหล่เหลือเกิน ฟินนนน~ แต่ด้วยความเป็นกุลสตรีศรีสยาม เราจะทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะ หญิงแม่บอกว่ามันไม่งาม เราต้องตีหน้านิ่ง ทำเป็นก้มหน้าก้มตาอ่านชีท แต่ในหัวนี่แบบ ฟหกดเส่วะพอ้สห สมาธิแตกกระเจิงไปแล้วค่ะ เหมือนถือชีทไว้เป็นพร็อบเก๋ๆเฉยๆ แต่ไม่รู้วันนี้ดวงดีเกินไปหรือยังไง มีคนลุกตรงที่เรายืนอยู่พอดี ปกติมีที่นั่งว่างเราจะรีบถลาไปนั่งเลยนะ แต่ความรักทำให้เรากลายเป็นแม่พระค่ะ สะกิดคนข้างหน้าให้นั่งแทน (เปล่าหรอกคือเราอยากยืนข้างๆผู้ชายคนนั้น ><) แต่คนข้างหน้ากลับบอกว่า ไม่เป็นไรนั่งเถอะ ป้ายหน้าก็ลงแล้ว -..- เราก็เลยต้องจำใจนั่งไปค่ะ เราก็กลัวว่าเขาก็ขยับไปข้างหลัง (มีคนลงก็ต้องขยับไปเนอะ ชิดในๆหน่อยพี่) แต่ดูเหมือนเขาก็พยายามยืนอยู่ตรงที่เรานั่งแหะ แบบพอมีคนขึ้นก็หลบให้เดินเข้าไป แต่เขาไม่ขยับเข้า (เราอาจจะคิดไปเอง จริงๆมันใกล้ประตูลง สะดวกดีเลยไม่อยากขยับเข้า) พอใกล้ถึงป้ายตรงข้ามคณะเรา คำพูดเพื่อนก็ผุดขึ้นมาในหัว ‘ทีหลังก็ตามเขาไปสิ สิ สิ สิ...’ (มีเอคโค่ด้วย) เราก็แบบเอาไงดีๆ มองนาฬิกา 7 โมง 40 นาที มีสอบตอน 8 โมง ชีทยังอ่านไม่จบ รถจอดที่ป้ายแล้วเนี่ย จะลงไม่ลง...
สรุปคือ ตามเขาไปจ้า ฮ่าๆๆๆ (ย้อนกลับไปอ่านบรรทัดกุลสตรีศรีสยามอีกรอบ) พอรถเลยป้ายตรงข้ามคณะเราไป เราก็คอยชำเลืองมองว่าเขาจะลงป้ายไหน ป้ายต่อไปเป็นโรงเรียนที่ติดกับมหาวิทยาลัย เอ๊ะ ยังไม่ลง พอถึงป้ายหน้ามหาวิทยาลัย เขาลงป้ายนี้เว้ย เรานี่รีบลงตามทันที (กับเรื่องการเรียนไม่ทุ่มเทแบบนี้ พ่อแม่คงภูมิใจน่าดู ลูกสาวมาตามผู้ชายค่ะ) ในใจคิดว่า อ่อ เรียนคณะฝั่งนี้สินะ น่าจะวิศวะไม่ก็วิทยาแน่ๆ แต่เปล่า เขาเดินขึ้นสะพานลอย อ้าวหรือว่าเรียนครุนะ เราก็เดินตามอยู่ห่างๆ ณ จุดๆนี้มีความ stalker มากค่ะ กลัวตัวเอง T^T แค่อยากรู้ว่าเขาเรียนคณะอะไร (เพราะมีเพื่อนคนหนึ่งรู้จักคนเยอะ เพื่อนบอกว่าถ้ารู้ว่าเรียนคณะอะไรก็พอสืบให้ได้ว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไร) เราก็เดินตามเขาไป ผ่านคณะครุ อ้าวไม่ได้เรียนคณะนี้เหรอ เดินไปเรื่อยๆ กระโดดหลบตามเสาตามพุ่มไม้บ้าง ไม่ให้เขารู้ตัว (ตลกกก) จนถึงศูนย์กีฬา แล้วเขาก็เดินเข้าไปข้างในเลย เรายืนอยู่ข้างหน้าศูนย์แบบงงๆ อ้าวมาออกกำลังกายหรอกเหรอ แต่แต่งชุดนิสิตเรียบร้อยออกจากบ้านเนี่ยนะ สรุปก็ไม่รู้ว่าเขาเรียนคณะอะไร พอมองนาฬิกาข้อมือ 7 โมง 50 นาทีแล้วจ้า เรารีบวิ่งกลับคณะแทบไม่ทัน ดีที่ไปทัน ทำข้อสอบได้ด้วยนะเออ ถึงจะมัวตามผู้ชายแต่เรื่องเรียนสำคัญสุดค่ะ ฮ่าๆๆ (หมายเหตุ เป็นการกระทำที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างนะคะ เดินตามคนอื่นเนี่ย ไม่ดีๆๆ เราผิดไปแล้ว T^T)
จากนั้นก็ปิดเทอม เราก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย แต่แน่นอนว่าเรื่องของเขายังอยู่ในหัวเราตลอดเวลา ทำยังไงก็สลัดไม่ออก
พอเปิดเทอม 2 เมื่อต้นเดือนมกราคมที่ผ่านมา เราก็เฝ้ารอจะได้เจอเขาอีกครั้ง แต่เทอมนี้เรามีเรียนเช้าแค่สองวันเอง แถมรถติดมากๆ เรามาถึงอนุสาวรีย์ไม่เคยทัน 7 โมงเลย เสียใจ T^T คิดว่าคงไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว เพื่อนเราก็ถามถึงนะว่าแล้วเรื่องชายหนุ่มคนนั้นของแกเป็นไงบ้าง เราก็แบบ ไม่ได้เจอเลย อยากตามหาเขาแต่ก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร เรียนคณะอะไร อยู่ปีอะไร รู้แค่เขาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเรา รอรถเมล์สาย XX ที่อนุสาวรีย์ตอนประมาณ 7 โมง 20 นาที ตัวสูงประมาณ 180 up ใส่แว่น ผมสั้นสีดำ ใส่นาฬิกาเงินที่ข้อมือซ้าย สะพายกระเป๋าเอกสารสีดำ มีข้อมูลแค่นี้แหละ ช่วยไปตามหาให้หน่อย ฮ่าๆๆๆ เพื่อนเราแบบ มีเป็นร้อยเป็นพันคนอะแก -..-
จนตอนนี้เราก็ยังไม่ได้เจอเขาอีกเลย แต่เราก็ยังอยากเจอเขาอยู่ ยังอยากรู้จักเขา ทุกครั้งที่เรายืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ เราก็หวังจะได้เจอเขาอีกนะ ถึงจะเลยเวลาที่น่าจะได้เจอไปแล้ว แต่ก็แอบหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์ (ซึ่งก็ไม่มีไง จนตอนนี้เริ่มถอดใจละ เราคงไม่มีวาสนาต่อกัน กระซิกๆๆ)
เราว่าเราชอบเขานะ กับผู้ชายที่เพิ่งเจอไม่กี่ครั้งไม่ได้รู้จักกันเนี่ยนะ ก็ใช่แหละ เป็นความชอบจาก physical attractiveness ไง เราก็รู้แหละว่าเรายังไม่ได้รู้จักเขาเนอะ ถ้ารู้จักเขาเราอาจจะชอบเขามากขึ้นหรืออาจจะไม่ชอบเขาก็ได้ อีกอย่างคือเขาอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ก็จบเลย ฮ่าๆๆๆ เพราะงั้นเก็บเขาไว้เป็นความทรงจำดีๆดีกว่า ว่าครั้งหนึ่งเคยเจอผู้ชายที่เหมือนหลุดออกมาจากสเปคในจินตนาการ แล้วก็เคยพร่ำเพ้อถึงคนแปลกหน้าเป็นเดือนๆ โดยที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ฮ่าๆๆ เป็นเรื่องที่ weird มากๆสำหรับเรา (ก็มีแอบคิดนะว่าถ้าเจอกันอีกครั้งจะสะกิดเขาแล้วบอกว่า เราชอบเธอนะ เธอชื่ออะไรเหรอ เรียนอยู่คณะไหน ปีไร ...ซึ่งดีแล้วแหละที่ไม่ได้เจอกัน ฮ่าๆๆๆ)
แล้วคนอื่นๆเคยมีประสบการณ์เจอคนแปลกหน้า รู้สึกชอบเขา หวังจะได้เจอกันอีกแล้วได้เจอกัน แล้วก็ได้รู้จักกันจริงๆบ้างไหมคะ อยากอ่านของคนอื่นๆบ้าง ฮ่าๆๆๆ
เคยเจอใครคนหนึ่ง แล้วหวังว่าสักวันจะได้พบกันอีกครั้งหรือเปล่า?
เราเป็นนักศึกษาค่ะ บ้านค่อนข้างไกลจากมหาวิทยาลัยมาก ต้องตื่นตี 4 ทุกวันเพื่อมาเรียนให้ทัน 9 โมงเช้า (บางวันก็ 8 โมงเช้า T^T) เราต้องขึ้นรถตู้เพื่อมาลงที่อนุสาวรีย์ฯ และต่อรถไปมหาวิทยาลัย ซึ่งเราทำจนเป็นกิจวัตร
จนเมื่อเทอมที่แล้ว ราวๆเดือนตุลาคม-พฤศจิกายน 59 เราก็เดินมาที่ป้ายรถเมล์เพื่อต่อรถไปมหาวิทยาลัยตามปกติ ตอนนั้นประมาณ 7 โมง 20 นาที ได้ มีผู้ชายคนหนึ่งมารอรถเหมือนกัน ยืนอยู่ไม่ห่างจากเราเท่าไร เราเคยเจอผู้ชายคนนี้หลายครั้งแล้ว แต่เห็นแค่ผ่านๆตา ไม่ได้อะไร เพราะมัวแต่เล่นโทรศัพท์อยู่ แหะๆๆ วันนี้ก็เช่นกัน เราแค่เห็นว่าเขาเป็นผู้ชายตัวสูงมาก น่าจะสัก 180-185 ซม. ได้ ใส่แว่นตา เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน (สังเกตจากหัวเข็มขัดและเขาขึ้นรถสายเดียวกับเรา) แค่นั้นแหละ แล้วก็ผ่านไป... แต่อยู่ๆเราก็นึกถึงเขาขึ้นมาค่ะ เราก็ไม่รู้ว่าทำไม ในวันหยุดวันหนึ่งเรานอนเล่นโทรศัพท์อยู่ และก็คิดถึงผู้ชายที่เราเจอที่ป้ายรถเมล์ ประหลาดไหมคะ เราก็งงตัวเอง แล้วก็รู้สึกว่าอยากเจอเขาขึ้นมา เราจะได้เจอกันอีกไหมนะ
หลายวันต่อมาหลังจากที่เราเริ่มมีเขาเข้ามาในหัวบ้างเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้คาดหวังอะไรมากมาย เราก็ลงรถที่อนุสาวรีย์ฯและมายืนรอรถที่ป้ายรถเมล์เหมือนเดิม เราไม่ค่อยได้สังเกตรอบตัวเท่าไรเพราะชอบยืนกดมือถือ พอรถมาเราก็ขึ้น รถสายที่เราขึ้นประจำเนี่ยคนแน่นมากกก ต้องพยายามเบียดๆตัวขึ้นไป ลืมบอกไปว่าเราเป็นผู้หญิงที่สูงพอสมควร เราสูง 172 ซม. เพราะฉะนั้นระดับสายตาของเราค่อนข้างเลยหัวคนทั่วไป พอขึ้นรถมาเราก็ยืนกดมือถือเหมือนเดิม สักพักเราละสายตาจากมือถือขึ้นมามองนู่นนี่ เราก็หันไปสบตากับผู้ชายคนนั้น เขายืนห่างจากเราไม่เท่าไร ด้วยความที่เขาสูง เราก็สูง ระดับสายตาเลยหัวคนรอบข้าง ทำให้มองเห็นเขาพอดี >< กรี๊ดๆๆๆ ในใจเรานี่แบบ ได้เจอเขาอีกแล้ว เลิกเล่นมือถือเลย ฮ่าๆๆๆ ครั้งนี้ได้สังเกตเห็นเขาชัดๆ เขาหล่อมากเลยยยย (สำหรับเรานะ) โอ๊ย เหมือนหลุดออกมาจากสเปคในจินตนาการ >< เขาตัวสูง ใส่แว่น ผมสั้นสีดำ ใส่นาฬิกาข้อมือที่แขนซ้าย สะพายกระเป๋าข้างที่เหมือนกระเป๋าทำงานผู้ชายสีดำ (เราเรียกไม่ถูก) คือเท่มากๆๆ เราพยายามชำเลืองมองเขาอยู่บ่อยๆโดยไม่ให้เขารู้ตัว แต่เหมือนเขาจะรู้ตัวมั้ง เขาก็หันมามองเราเหมือนกัน (ถ้าเราไม่ได้คิดไปเองอะนะ) สักพักคนเริ่มทยอยลงไป เขาก็ขยับเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆ ยืนอยู่ห่างจากเขาไม่ไกลแล้ว ยิ่งเห็นเขาใกล้ๆแล้วแบบ.. อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ กรี๊ดๆๆๆ >3< แต่ทว่าเวลาแห่งความสุขมักจะสั้นเสมอ รถมาถึงป้ายตรงข้ามคณะเราแล้ว เราต้องลงก่อน ส่วนเขานั่งต่อไปอีก (เราไม่รู้ว่าเขาลงป้ายไหน เพราะมหาวิทยาลัยเรามีหลายป้าย) ฮือ ลาก่อนนะคะ
พอถึงที่คณะ เราก็ไปเม้าท์กับเพื่อนว่าเนี่ยไปเจอผู้ชายคนหนึ่งมา หล่อมาก สเปคเลย เขาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเรานะ แต่ไม่รู้ว่าเรียนคณะอะไร เขาเป็นใคร ชื่ออะไรกันนะ อยากรู้จักเขาจัง >< เพื่อนเลยแนะนำว่าทำไมไม่ทักเขาไปล่ะ เราก็แบบไม่ดีมั้ง ไม่รู้จักกันสักหน่อย เขาจะหาว่าบ้าหรือเปล่า เพื่อนอีกคนก็เลยแนะนำว่าทีหลังก็ตามเขาไปสิ -..- อืม จะดีเหรอ แต่ไม่รู้ว่าจะได้เจอเขาอีกหรือเปล่าน่ะสิ เอาเป็นว่าถ้าเจอก็จะลองตามดูแล้วกัน
เรามาคิดๆดูว่าเรามักจะเจอเขาตอนเช้าวันพุธ เวลาประมาณ 7 โมง 20 นาที ส่วนวันอื่นๆเท่าที่นึกได้ไม่เคยเจอแหะ แสดงว่าเขาอาจจะมีเรียนเช้าวันพุธก็ได้
จากนั้นผ่านไปหลายสัปดาห์ (น่าจะหลายเลยค่ะ จำได้ว่ามีพุธนึงฝนตก มาสาย แค่มาเรียนยังเกือบไม่ทัน ไม่ได้เจอเขาเลย) เราเริ่มมีเขาเข้ามาในหัวมากขึ้น เริ่มคาดหวังว่าจะได้เจอเขาอีก แต่ก็เฟลหลายรอบเพราะเรามาไม่ทันตอน 7 โมง จนในที่สุดเรามาทันแล้วค่ะ เย้ๆๆ แต่ว่าเป็นพุธสุดท้ายแล้ว เพราะวันนี้สอบไฟนอลวิชาที่เรียนพุธเช้าและปิดคอร์ส (จริงๆไม่เชิงไฟนอล เป็นควิซใหญ่มากกว่า เพราะวิชานี้ไม่มีสอบมิดเทอมไฟนอล) เพราะงั้นพุธหน้าเลยไม่มีเรียนแล้ว ก็จะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว ฮือออ...
โอเคค่ะ กลับมาเข้าเรื่องกัน เนื่องจากวันนี้สอบเนอะ เราก็ก้มหน้าก้มตาอ่านชีทมาตลอดทางตั้งแต่นั่งรถตู้แล้ว ไม่ได้ขยันอะไรหรอกค่ะ อ่านไม่ทัน!!! พอถึงอนุสาวรีย์ฯ เราก็เดินมาที่ป้ายรถเมล์ เห็นเขายืนอยู่ก่อนแล้ว กรี๊ดๆๆ ได้เจอเขาอีกแล้ว (เป็นการทิ้งท้ายก่อนปิดเทอมที่ดี T^T) ใจหนึ่งก็ต้องอ่านชีท อีกใจก็แบบเขาอยู่ตรงนี้ แอร๊ยยย >< สักพักรถเมล์สายประจำมาพอดี แน่นอนว่าคนแน่นเหมือนเดิม เราก็เดินไปยืนรอคนลงจากรถเมล์ ซึ่งเรามายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ววววว~ พอคนลงหมดเราก็ขึ้นไป ซึ่งก็บ๊ะ!! เราได้ยืนอยู่ข้างๆเขาพอดีเลย พอได้ยืนใกล้แบบนี้แล้วมันใจคอไม่ค่อยดีเลยค่ะ ผู้ชายอะไรสู๊งสูง อยากจะถลาไปซบไหล่เหลือเกิน ฟินนนน~ แต่ด้วยความเป็นกุลสตรีศรีสยาม เราจะทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะ หญิงแม่บอกว่ามันไม่งาม เราต้องตีหน้านิ่ง ทำเป็นก้มหน้าก้มตาอ่านชีท แต่ในหัวนี่แบบ ฟหกดเส่วะพอ้สห สมาธิแตกกระเจิงไปแล้วค่ะ เหมือนถือชีทไว้เป็นพร็อบเก๋ๆเฉยๆ แต่ไม่รู้วันนี้ดวงดีเกินไปหรือยังไง มีคนลุกตรงที่เรายืนอยู่พอดี ปกติมีที่นั่งว่างเราจะรีบถลาไปนั่งเลยนะ แต่ความรักทำให้เรากลายเป็นแม่พระค่ะ สะกิดคนข้างหน้าให้นั่งแทน (เปล่าหรอกคือเราอยากยืนข้างๆผู้ชายคนนั้น ><) แต่คนข้างหน้ากลับบอกว่า ไม่เป็นไรนั่งเถอะ ป้ายหน้าก็ลงแล้ว -..- เราก็เลยต้องจำใจนั่งไปค่ะ เราก็กลัวว่าเขาก็ขยับไปข้างหลัง (มีคนลงก็ต้องขยับไปเนอะ ชิดในๆหน่อยพี่) แต่ดูเหมือนเขาก็พยายามยืนอยู่ตรงที่เรานั่งแหะ แบบพอมีคนขึ้นก็หลบให้เดินเข้าไป แต่เขาไม่ขยับเข้า (เราอาจจะคิดไปเอง จริงๆมันใกล้ประตูลง สะดวกดีเลยไม่อยากขยับเข้า) พอใกล้ถึงป้ายตรงข้ามคณะเรา คำพูดเพื่อนก็ผุดขึ้นมาในหัว ‘ทีหลังก็ตามเขาไปสิ สิ สิ สิ...’ (มีเอคโค่ด้วย) เราก็แบบเอาไงดีๆ มองนาฬิกา 7 โมง 40 นาที มีสอบตอน 8 โมง ชีทยังอ่านไม่จบ รถจอดที่ป้ายแล้วเนี่ย จะลงไม่ลง...
สรุปคือ ตามเขาไปจ้า ฮ่าๆๆๆ (ย้อนกลับไปอ่านบรรทัดกุลสตรีศรีสยามอีกรอบ) พอรถเลยป้ายตรงข้ามคณะเราไป เราก็คอยชำเลืองมองว่าเขาจะลงป้ายไหน ป้ายต่อไปเป็นโรงเรียนที่ติดกับมหาวิทยาลัย เอ๊ะ ยังไม่ลง พอถึงป้ายหน้ามหาวิทยาลัย เขาลงป้ายนี้เว้ย เรานี่รีบลงตามทันที (กับเรื่องการเรียนไม่ทุ่มเทแบบนี้ พ่อแม่คงภูมิใจน่าดู ลูกสาวมาตามผู้ชายค่ะ) ในใจคิดว่า อ่อ เรียนคณะฝั่งนี้สินะ น่าจะวิศวะไม่ก็วิทยาแน่ๆ แต่เปล่า เขาเดินขึ้นสะพานลอย อ้าวหรือว่าเรียนครุนะ เราก็เดินตามอยู่ห่างๆ ณ จุดๆนี้มีความ stalker มากค่ะ กลัวตัวเอง T^T แค่อยากรู้ว่าเขาเรียนคณะอะไร (เพราะมีเพื่อนคนหนึ่งรู้จักคนเยอะ เพื่อนบอกว่าถ้ารู้ว่าเรียนคณะอะไรก็พอสืบให้ได้ว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไร) เราก็เดินตามเขาไป ผ่านคณะครุ อ้าวไม่ได้เรียนคณะนี้เหรอ เดินไปเรื่อยๆ กระโดดหลบตามเสาตามพุ่มไม้บ้าง ไม่ให้เขารู้ตัว (ตลกกก) จนถึงศูนย์กีฬา แล้วเขาก็เดินเข้าไปข้างในเลย เรายืนอยู่ข้างหน้าศูนย์แบบงงๆ อ้าวมาออกกำลังกายหรอกเหรอ แต่แต่งชุดนิสิตเรียบร้อยออกจากบ้านเนี่ยนะ สรุปก็ไม่รู้ว่าเขาเรียนคณะอะไร พอมองนาฬิกาข้อมือ 7 โมง 50 นาทีแล้วจ้า เรารีบวิ่งกลับคณะแทบไม่ทัน ดีที่ไปทัน ทำข้อสอบได้ด้วยนะเออ ถึงจะมัวตามผู้ชายแต่เรื่องเรียนสำคัญสุดค่ะ ฮ่าๆๆ (หมายเหตุ เป็นการกระทำที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างนะคะ เดินตามคนอื่นเนี่ย ไม่ดีๆๆ เราผิดไปแล้ว T^T)
จากนั้นก็ปิดเทอม เราก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย แต่แน่นอนว่าเรื่องของเขายังอยู่ในหัวเราตลอดเวลา ทำยังไงก็สลัดไม่ออก
พอเปิดเทอม 2 เมื่อต้นเดือนมกราคมที่ผ่านมา เราก็เฝ้ารอจะได้เจอเขาอีกครั้ง แต่เทอมนี้เรามีเรียนเช้าแค่สองวันเอง แถมรถติดมากๆ เรามาถึงอนุสาวรีย์ไม่เคยทัน 7 โมงเลย เสียใจ T^T คิดว่าคงไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว เพื่อนเราก็ถามถึงนะว่าแล้วเรื่องชายหนุ่มคนนั้นของแกเป็นไงบ้าง เราก็แบบ ไม่ได้เจอเลย อยากตามหาเขาแต่ก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร เรียนคณะอะไร อยู่ปีอะไร รู้แค่เขาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเรา รอรถเมล์สาย XX ที่อนุสาวรีย์ตอนประมาณ 7 โมง 20 นาที ตัวสูงประมาณ 180 up ใส่แว่น ผมสั้นสีดำ ใส่นาฬิกาเงินที่ข้อมือซ้าย สะพายกระเป๋าเอกสารสีดำ มีข้อมูลแค่นี้แหละ ช่วยไปตามหาให้หน่อย ฮ่าๆๆๆ เพื่อนเราแบบ มีเป็นร้อยเป็นพันคนอะแก -..-
จนตอนนี้เราก็ยังไม่ได้เจอเขาอีกเลย แต่เราก็ยังอยากเจอเขาอยู่ ยังอยากรู้จักเขา ทุกครั้งที่เรายืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ เราก็หวังจะได้เจอเขาอีกนะ ถึงจะเลยเวลาที่น่าจะได้เจอไปแล้ว แต่ก็แอบหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์ (ซึ่งก็ไม่มีไง จนตอนนี้เริ่มถอดใจละ เราคงไม่มีวาสนาต่อกัน กระซิกๆๆ)
เราว่าเราชอบเขานะ กับผู้ชายที่เพิ่งเจอไม่กี่ครั้งไม่ได้รู้จักกันเนี่ยนะ ก็ใช่แหละ เป็นความชอบจาก physical attractiveness ไง เราก็รู้แหละว่าเรายังไม่ได้รู้จักเขาเนอะ ถ้ารู้จักเขาเราอาจจะชอบเขามากขึ้นหรืออาจจะไม่ชอบเขาก็ได้ อีกอย่างคือเขาอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ก็จบเลย ฮ่าๆๆๆ เพราะงั้นเก็บเขาไว้เป็นความทรงจำดีๆดีกว่า ว่าครั้งหนึ่งเคยเจอผู้ชายที่เหมือนหลุดออกมาจากสเปคในจินตนาการ แล้วก็เคยพร่ำเพ้อถึงคนแปลกหน้าเป็นเดือนๆ โดยที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ฮ่าๆๆ เป็นเรื่องที่ weird มากๆสำหรับเรา (ก็มีแอบคิดนะว่าถ้าเจอกันอีกครั้งจะสะกิดเขาแล้วบอกว่า เราชอบเธอนะ เธอชื่ออะไรเหรอ เรียนอยู่คณะไหน ปีไร ...ซึ่งดีแล้วแหละที่ไม่ได้เจอกัน ฮ่าๆๆๆ)
แล้วคนอื่นๆเคยมีประสบการณ์เจอคนแปลกหน้า รู้สึกชอบเขา หวังจะได้เจอกันอีกแล้วได้เจอกัน แล้วก็ได้รู้จักกันจริงๆบ้างไหมคะ อยากอ่านของคนอื่นๆบ้าง ฮ่าๆๆๆ