สวัสดีค่ะ..เราค่อนข้างจะเป็นคนรักสัตว์มาก เลี้ยงแมวไว้ 2 ตัวค่ะ เพิ่งเสียไปเมื่อวันที่ 12 กพ 2017 ไป 1 ตัว
ก่อนนอนคืนวันที่ 11 กพ. 2017 เราอาบน้ำเสร็จกำลังจะอุ้มลูกหอมเค้าก่อนเข้านอน เจอตัวเล็กนั่งหลบมุม อาการแปลกๆ
อาการของน้องคือน้ำลายไหลยืด ตาลอย ตัวอ่อนปวกเปียก แต่เรียกได้ยินมีการตอบสนองอยู่ค่ะ
เลยรีบพาเขาไปรพ.สัตว์แห่งหนึ่งแถวบ้าน .. ตอนตีสามกว่าๆ ทางรพ.ไม่ให้อยู่เฝ้า เราออกมาจากรพ.ตอนตีสี่กว่าๆ จ่ายเงินมัดจำไว้เรียบร้อย
ทางรพ. ได้ให้น้ำเกลือน้อง + ยากันช็อค + ออกซิเจนในตู้ค่ะ หมอบอกอยู่เฝ้าดูอาการให้
แต่ไม่ให้เราอยู่เฝ้าค่ะ เราเลยกลับไปนอนพักสัก2-3 ชม. อาบน้ำแต่งตัวมาตอนเช้าตอน รพ.เปิดให้เข้าเยี่ยม 9 โมง (แต่เป็นรพ.ที่เขียนว่าเปิด 24 ชม.นะคะ)
ตอนเช้ารพ.เปิดให้เยี่ยม 9 โมง เรารีบไปแต่เช้า กลับต้องไปรับศพลูกแทน เห็นลูกอยู่ในกล่องลังกระดาษ มีเทปกาวแปะกล่องไว้บอกเวลาเสียชีวิต 7.15 น.
โดยที่เราไม่ได้รับโทรศัพท์หรือข้อความใดๆที่บ่งบอกว่าน้องเป็นอะไรเสีย ... รู้แต่ว่าช็อคเสียชีวิต อาการช็อค
มารู้ตอนมาเยี่ยมที่รพ. เห็นเอาลูกเราใส่กล่องปิดเทปกาวไว้ เขียนชื่อว่าเสียชีวิต นาทีนั้นเราช็อคมาก ไม่ทันเตรียมใจมาก่อน
มีพนักงานมาบอกแค่ว่า ช็อคแล้วหมอปั้มหัวใจให้หลายรอบแล้วแต่น้องไม่ฟื้น เรารู้สึกแย่มากๆจริงๆ
หมอไม่ได้เข้ามาบอกกล่าวอะไรใดๆกับเราทั้งสิ้น...มีแต่พนักงานเดินมาบอกว่าเสีย พยายามปั้มหัวใจแล้วแต่ไม่ฟื้น....
ความรู้สึกตอนที่กำลังจะไปหาลูกมีแต่ว่าจะไปเยี่ยมไปดูเขา ไปซื้อข้าวให้เขากิน แต่กลายเป็นไปรับศพลูกแทน
เรารู้สึกแย่มากที่ตอนที่เค้าจากไป เราไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น เรารักเค้าเหมือนลูกแท้ๆ ของเรา
เราไม่รู้ระบบการรักษาของรพ.นี้ เพราะเราไม่ได้จบทางด้านนี้ เราแค่รู้สึกแย่มากจริงๆที่ก่อนน้องเสียไม่มีโทรศัพท์ใดๆเข้ามาเลย
ไม่ให้เราอยู่เฝ้าในวาระสุดท้ายของชีวิตเขา เราไม่รู้ว่ามีใครเฝ้าลูกเรารึป่าว
ลองปรึกษาคนที่เคยมีอาการแบบเดียวกันเขาก็บอกอาการเหมือนน้ำท่วมปอด
ถ้ายิ่งให้น้ำเกลือ น้องยิ่งทรมาน และยังไงก็เสียชีวิต คำถามต่างๆนานาผุดขึ้นมาในหัวเรา ลูกเราเป็นอะไรตาย เพราะทางรพ.ไม่ได้ให้เหตุผลใดๆ
รู้แค่ว่าน้องช็อค ไม่ทราบสาเหตุ มันมีแต่ข้อสัญนิษฐานเต็มไปหมดในหัวเราว่าลูกเราเป็นอะไรตาย
หรือเราผิดเองที่ไม่ทราบว่าลูกเป็นอะไรตั้งแต่แรก ... ทางรพ. เลยไม่ทราบว่าต้องรักษายังไงรึป่าว
เราได้แต่โทษตัวเองที่ยังรู้สึกว่าดูแลเขาไม่ดีพอ...และยังอยู่ดูแลเขาได้...ไม่นานพอ...
คำถามต่างๆนานา ผุดขึ้นมาในหัว เราแย่มากจริงๆค่ะ เพราะเมื่อวานยังกอดหอมกันอยู่เลย
เราเลี้ยงระบบปิดค่ะ มีปล่อยออกไปวิ่งเล่นบริเวณแถวรอบบ้านค่ะ ไม่เคยออกไปไหนไกล และเราคอยคุมคอยเรียกเขาเข้าบ้านตลอด
ฝึกอย่างดี กลับบ้านเองเป็น เรียกชื่อ เรียกกินข้าว เรียกให้มาหา เขาก็มาหาตลอด
ตรวจสุขภาพก็ปกติ ฉีดวัคซีนครบทุกเข็ม ไม่มีโรคประจำตัวใดๆ ทำหมันเรียบร้อย
(ฉีดวัคซีน ทำหมัน ตรวจสุขภาพก็ใช้บริการรพ.นี้ค่ะเพราะใกล้บ้าน)
น้องเพิ่งอายุได้ 1 ปี 7 เดือนเองค่ะ แต่เข้ามาอยู่ด้วยกันจริงๆคือระยะเวลา 1 ปี 4 เดือน กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่น
เป็นลูกแมวที่น่ารักมาก ซนมาก ดื้อและมึนตามประสา เป็นเด็กขี้ประจบ ชอบเล่นกระดิ่งเป็นชีวิตจิตใจ
เป็นที่รักของเด็กๆแถวนี้เนื่องจากขี้ประจบมาก ชอบให้ลูกหัว เกาคางให้ตลอด
เรารู้สึกแย่มากจริงๆที่เขาจากไปแบบกระทันหันมากค่ะ ไม่ทันเตรียมตัวเตรียมใจเลยจริงๆ เป็นลูกชายคนเล็กที่กำลังน่ารัก
เราแบกกล่องที่ใส่ร่างลูกเราไว้ในอ้อมแขนเรา เดินกลับบ้านน้ำตาท่วมหน้าแบบไม่สนใจใคร
กลับมาบอกแฟนว่าลูกเสียแล้วนะ แฟนก็ตกใจ ร้องไห้ ได้แต่ขอโทษเขาเพราะครั้งล่าสุดเพิ่งจะดุเขาเพราะเขาซน
ไม่ได้พูดจาดีๆกับเขาก่อนเขาจะจากไป...
เราร้องไห้นอนกอดร่างเขา ขอให้เขากลับมาหาเรา จนเขาตัวแข็งมากๆ แบบไม่มีวันหวนกลับแล้ว
เราเลยต้องทำใจพาเขาไปฝังไว้ใต้ต้นไม้หลังศาลพระภูมิ ตรงที่เขาชอบไปเดินเล่นตรงบริเวณนั้น
แฟนเราก็เสียใจไม่แพ้กัน แฟนต้องขุดหลุมจนมือแตกเพราะเขาไม่เคยใช้จอบมาก่อน
แฟนเดินไปซื้อไข่ต้มเซเว่นมาฝัง(ลูกชอบกิน)ไปพร้อมกับสิ่งของอื่นๆของลูกชายตัวเล็ก
ฝังเสร็จเราก็อโหสิกรรมให้ลูก และขออโหลิกรรมเขาที่เคยดุด่าว่าตีสั่งสอนตอนที่เขาซนมากๆ
และขอให้เขากลับมาเกิดเป็นลูกของเราจริงๆ ...
ตอนนี้ทำใจลำบากมากเลยค่ะ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพของเค้า ที่เคยนอน เคยหยอกล้อ แกล้งเรา
เห็นก้อนขนของเค้าที่ยังคงเหลืออยู่ตามโซฟา ที่นั่ง เราแทบใจจะขาดเลยค่ะ กับความสูญเสียครั้งนี้
แฟนพาไปทำบุญถวายสังฆทานให้เค้า พาไปเดินเล่น ไปเดินซื้อของเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้เศร้า
เพราะเราเศร้ามาก จนลูกชายคนโตรับรู้ได้(แมวที่เหลืออีก1ตัวค่ะ) เค้าก็จะมานั่งใกล้เรา
แฟนก็บอกว่าให้รีบทำใจ อย่าเศร้านานนัก ลูกเราไปสบายแล้ว เดี๋ยวลูกอีกตัวมันจะเศร้าแล้วซึมหมองไปด้วย
เขาไม่อยากให้มันเป็นอะไรไปอีกตัว เพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือต้องดูแลจิตใจลูกอีกตัวที่มันยังอยู่
เพราะมันก็สูญเสียน้องเหมือนกัน มันก็เศร้าเหมือนกัน เพราะวิ่งหาไปทั่ว ร้องเรียก เราต้องคอยดูแลเขาตลอด
เรารับรู้ได้ว่าเขาเศร้าด้วยค่ะ เพราะปกติเขาจะมานั่งชมวิวหน้าประตู แต่ตั้งแต่น้องตัวเล็กจากไป
ตอนนี้เรายังลำบากกับการทำใจอยู่เลยค่ะ แต่ไม่อยากให้เศร้านาน จะพาลให้คนรอบข้างเป็นห่วง
ไม่อยากเป็นตัวกระจายความเศร้าให้คนอื่นต้องเป็นห่วงเลยค่ะ แต่อดร้องไห้ไม่ได้จริงๆ
มองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพของเค้าที่นั่ง กิน นอน เล่นที่ตรงไหนบ้าง
เห็นภาพที่เค้าจะคอยเถียงกลับเราตลอด เวลาที่เรากำลังบ่นเขา
เรายังฝังภาพเขาติดตาติดใจอยู่เลยค่ะ มันทรมานมากจริงๆกับการสูญเสียในครั้งนี้....
ความรู้สึกมันหน่วงๆ เคว้งคว้างบอกไม่ถูก ปกติตอนเช้าเขาจะมาร้องปลุก ขอข้าวกิน
แต่วันนี้ตื่นมาไม่มีเสียงเรียกของเจ้าตัวเล็กอีกแล้ว....
ใจมันหม่นหมอง ทำอะไรก็หม่นหมองไปหมดเพราะคิดถึงเค้า เปิดไปเจอรูปเก่าๆ ไปเจอรูปเค้าในมือถือ ในคอมก็ร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆ
เดินไปตรงไหนก็เห็นแต่เงาของเขาเต็มไปหมด
เห็นกระบะทรายก็เห็นภาพเค้าตอนคุ้ยทรายเล่นออกมานอกกระบะแล้วให้เราดุเล่น เค้าก็จะรีบกระโดดหนีเหมือนให้เราวิ่งไล่จับเค้า
มโนเห็นภาพเค้าในตอนที่เค้ายังมีชีวิตอยู่ รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก..ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน
แทบไม่อยากตื่นเช้ามาเลย อยากให้มันเป็นแค่ความฝัน รู้สึกเศร้ามากจริงๆ...
เผลอนิดหน่อยก็วนเวียนคิดถึงเค้า แล้วก็ร้องไห้
กินอะไรก็คิดถึงลูก เพราะเขาเคยมานั่งรอให้ป้อนข้าวให้กิน เขาชอบกินปลาทูกับไข่ต้มค่ะ
มันทำให้เราพลอยกินข้าวไม่ลงด้วยเพราะไม่มีเค้านั่งอยู่ใกล้เราตอนกินข้าวอีกแล้ว คงเหลือแต่เจ้าตัวโตที่ตอนนี้ก็เศร้าเหมือนกันค่ะ
ไม่ค่อยกินข้าว ร้องเรียกดมหาน้องมันอยู่ตลอด จนเราต้องเข้าไปอุ้ม ไปหยอกล้อเล่นด้วย เขาถึงจะหายร้องสักพักแล้วก็หลับ
ตื่นมาดมหาน้องแล้วก็ร้องเรียกอีก เราเศร้ามากๆค่ะเวลาเห็นภาพนั้น เพราะทั้งคู่สนิทกันมากจริงๆค่ะ
ไปไหนไปด้วยกันตลอด เล่นกัน นอนด้วยกัน มีกันและกันอยู่สองตัว
ตอนน้องเสียใหม่ๆ วันแรกแฟนเราบอกว่าไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราค่อยไปดูอีกตัวไว้เป็นเพื่อนลูก
เราเคยบอกกับตัวเองไว้ว่า จะไม่เลี้ยงอีกแล้ว ไม่อยากเอามาแล้วมาทดแทนเจ้าตัวเล็ก
เหมือนเอามาแทนกัน เราคงไม่ได้รักตัวอื่นที่เอามาแทนเจ้าตัวเล็กตอนนี้หรอกค่ะ
และเราไม่อยากเจ็บปวดใจตอนที่ต้องจากลากันแบบนี้อีก มันทรมานมากมายจริงๆค่ะ
แต่ก็มีดูๆเผื่อไว้ เพราะเจ้าแมวตัวโตอีกตัวของเรา เขาค่อนข้างเหงาค่ะ เรากลัวสูญเสียลูกไปอีกตัวค่ะ
แต่คงต้องใช้เวลาสักระยะให้เราปรับตัวให้เข้าสู่สภาวะปกติก่อนค่ะ
ใจเรายังไม่นิ่งพอที่จะรับเลี้ยงตัวใหม่ในตอนนี้ .... แผลเรายังใหม่อยู่ค่ะ เรายังไม่สามารถลืมความเจ็บปวดนี้ได้
ใครที่เลี้ยงน้องแมวแล้วพบกับการจากไปแบบกระทันหันแบบเราบ้างค่ะ
พอจะมีวิธีช่วยบรรเทาความเจ็บปวด ให้ทำใจได้เร็วขึ้นให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้บ้างไหมค่ะ
เรากลัวจะพลอยทำให้ลูกอีกตัวเศร้าและเครียดไปด้วย
กังวลกลัวทำคนอื่นรอบข้างหม่นหมองไปด้วย
ไม่อยากเป็นตัวกระจายความเศร้า เป็นตัวกระจายความทุกข์ให้คนอื่นเขาเศร้าไปด้วยค่ะ
พอจะมีคำแนะนำให้ทำใจได้เร็วขึ้นบ้างไหมค่ะ...เรากลัวความทุกข์ของเราจะทำให้มันแผ่กระจายเป็นทุกข์หนักขึ้นไปอีกค่ะ
เพราะมันรู้สึกแย่มากจริงๆ....สำหรับเราในตอนนี้...ขอบคุณค่ะ
.......................
แก้ไขลงรูปน้องส่วนหนึ่งค่ะ
เมือน้องแมวที่รักจากไปอย่างกระทันหัน...ต้องทำใจยังไงให้ผ่านพ้นไปได้
ก่อนนอนคืนวันที่ 11 กพ. 2017 เราอาบน้ำเสร็จกำลังจะอุ้มลูกหอมเค้าก่อนเข้านอน เจอตัวเล็กนั่งหลบมุม อาการแปลกๆ
อาการของน้องคือน้ำลายไหลยืด ตาลอย ตัวอ่อนปวกเปียก แต่เรียกได้ยินมีการตอบสนองอยู่ค่ะ
เลยรีบพาเขาไปรพ.สัตว์แห่งหนึ่งแถวบ้าน .. ตอนตีสามกว่าๆ ทางรพ.ไม่ให้อยู่เฝ้า เราออกมาจากรพ.ตอนตีสี่กว่าๆ จ่ายเงินมัดจำไว้เรียบร้อย
ทางรพ. ได้ให้น้ำเกลือน้อง + ยากันช็อค + ออกซิเจนในตู้ค่ะ หมอบอกอยู่เฝ้าดูอาการให้
แต่ไม่ให้เราอยู่เฝ้าค่ะ เราเลยกลับไปนอนพักสัก2-3 ชม. อาบน้ำแต่งตัวมาตอนเช้าตอน รพ.เปิดให้เข้าเยี่ยม 9 โมง (แต่เป็นรพ.ที่เขียนว่าเปิด 24 ชม.นะคะ)
ตอนเช้ารพ.เปิดให้เยี่ยม 9 โมง เรารีบไปแต่เช้า กลับต้องไปรับศพลูกแทน เห็นลูกอยู่ในกล่องลังกระดาษ มีเทปกาวแปะกล่องไว้บอกเวลาเสียชีวิต 7.15 น.
โดยที่เราไม่ได้รับโทรศัพท์หรือข้อความใดๆที่บ่งบอกว่าน้องเป็นอะไรเสีย ... รู้แต่ว่าช็อคเสียชีวิต อาการช็อค
มารู้ตอนมาเยี่ยมที่รพ. เห็นเอาลูกเราใส่กล่องปิดเทปกาวไว้ เขียนชื่อว่าเสียชีวิต นาทีนั้นเราช็อคมาก ไม่ทันเตรียมใจมาก่อน
มีพนักงานมาบอกแค่ว่า ช็อคแล้วหมอปั้มหัวใจให้หลายรอบแล้วแต่น้องไม่ฟื้น เรารู้สึกแย่มากๆจริงๆ
หมอไม่ได้เข้ามาบอกกล่าวอะไรใดๆกับเราทั้งสิ้น...มีแต่พนักงานเดินมาบอกว่าเสีย พยายามปั้มหัวใจแล้วแต่ไม่ฟื้น....
ความรู้สึกตอนที่กำลังจะไปหาลูกมีแต่ว่าจะไปเยี่ยมไปดูเขา ไปซื้อข้าวให้เขากิน แต่กลายเป็นไปรับศพลูกแทน
เรารู้สึกแย่มากที่ตอนที่เค้าจากไป เราไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น เรารักเค้าเหมือนลูกแท้ๆ ของเรา
เราไม่รู้ระบบการรักษาของรพ.นี้ เพราะเราไม่ได้จบทางด้านนี้ เราแค่รู้สึกแย่มากจริงๆที่ก่อนน้องเสียไม่มีโทรศัพท์ใดๆเข้ามาเลย
ไม่ให้เราอยู่เฝ้าในวาระสุดท้ายของชีวิตเขา เราไม่รู้ว่ามีใครเฝ้าลูกเรารึป่าว
ลองปรึกษาคนที่เคยมีอาการแบบเดียวกันเขาก็บอกอาการเหมือนน้ำท่วมปอด
ถ้ายิ่งให้น้ำเกลือ น้องยิ่งทรมาน และยังไงก็เสียชีวิต คำถามต่างๆนานาผุดขึ้นมาในหัวเรา ลูกเราเป็นอะไรตาย เพราะทางรพ.ไม่ได้ให้เหตุผลใดๆ
รู้แค่ว่าน้องช็อค ไม่ทราบสาเหตุ มันมีแต่ข้อสัญนิษฐานเต็มไปหมดในหัวเราว่าลูกเราเป็นอะไรตาย
หรือเราผิดเองที่ไม่ทราบว่าลูกเป็นอะไรตั้งแต่แรก ... ทางรพ. เลยไม่ทราบว่าต้องรักษายังไงรึป่าว
เราได้แต่โทษตัวเองที่ยังรู้สึกว่าดูแลเขาไม่ดีพอ...และยังอยู่ดูแลเขาได้...ไม่นานพอ...
คำถามต่างๆนานา ผุดขึ้นมาในหัว เราแย่มากจริงๆค่ะ เพราะเมื่อวานยังกอดหอมกันอยู่เลย
เราเลี้ยงระบบปิดค่ะ มีปล่อยออกไปวิ่งเล่นบริเวณแถวรอบบ้านค่ะ ไม่เคยออกไปไหนไกล และเราคอยคุมคอยเรียกเขาเข้าบ้านตลอด
ฝึกอย่างดี กลับบ้านเองเป็น เรียกชื่อ เรียกกินข้าว เรียกให้มาหา เขาก็มาหาตลอด
ตรวจสุขภาพก็ปกติ ฉีดวัคซีนครบทุกเข็ม ไม่มีโรคประจำตัวใดๆ ทำหมันเรียบร้อย
(ฉีดวัคซีน ทำหมัน ตรวจสุขภาพก็ใช้บริการรพ.นี้ค่ะเพราะใกล้บ้าน)
น้องเพิ่งอายุได้ 1 ปี 7 เดือนเองค่ะ แต่เข้ามาอยู่ด้วยกันจริงๆคือระยะเวลา 1 ปี 4 เดือน กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่น
เป็นลูกแมวที่น่ารักมาก ซนมาก ดื้อและมึนตามประสา เป็นเด็กขี้ประจบ ชอบเล่นกระดิ่งเป็นชีวิตจิตใจ
เป็นที่รักของเด็กๆแถวนี้เนื่องจากขี้ประจบมาก ชอบให้ลูกหัว เกาคางให้ตลอด
เรารู้สึกแย่มากจริงๆที่เขาจากไปแบบกระทันหันมากค่ะ ไม่ทันเตรียมตัวเตรียมใจเลยจริงๆ เป็นลูกชายคนเล็กที่กำลังน่ารัก
เราแบกกล่องที่ใส่ร่างลูกเราไว้ในอ้อมแขนเรา เดินกลับบ้านน้ำตาท่วมหน้าแบบไม่สนใจใคร
กลับมาบอกแฟนว่าลูกเสียแล้วนะ แฟนก็ตกใจ ร้องไห้ ได้แต่ขอโทษเขาเพราะครั้งล่าสุดเพิ่งจะดุเขาเพราะเขาซน
ไม่ได้พูดจาดีๆกับเขาก่อนเขาจะจากไป...
เราร้องไห้นอนกอดร่างเขา ขอให้เขากลับมาหาเรา จนเขาตัวแข็งมากๆ แบบไม่มีวันหวนกลับแล้ว
เราเลยต้องทำใจพาเขาไปฝังไว้ใต้ต้นไม้หลังศาลพระภูมิ ตรงที่เขาชอบไปเดินเล่นตรงบริเวณนั้น
แฟนเราก็เสียใจไม่แพ้กัน แฟนต้องขุดหลุมจนมือแตกเพราะเขาไม่เคยใช้จอบมาก่อน
แฟนเดินไปซื้อไข่ต้มเซเว่นมาฝัง(ลูกชอบกิน)ไปพร้อมกับสิ่งของอื่นๆของลูกชายตัวเล็ก
ฝังเสร็จเราก็อโหสิกรรมให้ลูก และขออโหลิกรรมเขาที่เคยดุด่าว่าตีสั่งสอนตอนที่เขาซนมากๆ
และขอให้เขากลับมาเกิดเป็นลูกของเราจริงๆ ...
ตอนนี้ทำใจลำบากมากเลยค่ะ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพของเค้า ที่เคยนอน เคยหยอกล้อ แกล้งเรา
เห็นก้อนขนของเค้าที่ยังคงเหลืออยู่ตามโซฟา ที่นั่ง เราแทบใจจะขาดเลยค่ะ กับความสูญเสียครั้งนี้
แฟนพาไปทำบุญถวายสังฆทานให้เค้า พาไปเดินเล่น ไปเดินซื้อของเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้เศร้า
เพราะเราเศร้ามาก จนลูกชายคนโตรับรู้ได้(แมวที่เหลืออีก1ตัวค่ะ) เค้าก็จะมานั่งใกล้เรา
แฟนก็บอกว่าให้รีบทำใจ อย่าเศร้านานนัก ลูกเราไปสบายแล้ว เดี๋ยวลูกอีกตัวมันจะเศร้าแล้วซึมหมองไปด้วย
เขาไม่อยากให้มันเป็นอะไรไปอีกตัว เพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือต้องดูแลจิตใจลูกอีกตัวที่มันยังอยู่
เพราะมันก็สูญเสียน้องเหมือนกัน มันก็เศร้าเหมือนกัน เพราะวิ่งหาไปทั่ว ร้องเรียก เราต้องคอยดูแลเขาตลอด
เรารับรู้ได้ว่าเขาเศร้าด้วยค่ะ เพราะปกติเขาจะมานั่งชมวิวหน้าประตู แต่ตั้งแต่น้องตัวเล็กจากไป
ตอนนี้เรายังลำบากกับการทำใจอยู่เลยค่ะ แต่ไม่อยากให้เศร้านาน จะพาลให้คนรอบข้างเป็นห่วง
ไม่อยากเป็นตัวกระจายความเศร้าให้คนอื่นต้องเป็นห่วงเลยค่ะ แต่อดร้องไห้ไม่ได้จริงๆ
มองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพของเค้าที่นั่ง กิน นอน เล่นที่ตรงไหนบ้าง
เห็นภาพที่เค้าจะคอยเถียงกลับเราตลอด เวลาที่เรากำลังบ่นเขา
เรายังฝังภาพเขาติดตาติดใจอยู่เลยค่ะ มันทรมานมากจริงๆกับการสูญเสียในครั้งนี้....
ความรู้สึกมันหน่วงๆ เคว้งคว้างบอกไม่ถูก ปกติตอนเช้าเขาจะมาร้องปลุก ขอข้าวกิน
แต่วันนี้ตื่นมาไม่มีเสียงเรียกของเจ้าตัวเล็กอีกแล้ว....
ใจมันหม่นหมอง ทำอะไรก็หม่นหมองไปหมดเพราะคิดถึงเค้า เปิดไปเจอรูปเก่าๆ ไปเจอรูปเค้าในมือถือ ในคอมก็ร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆ
เดินไปตรงไหนก็เห็นแต่เงาของเขาเต็มไปหมด
เห็นกระบะทรายก็เห็นภาพเค้าตอนคุ้ยทรายเล่นออกมานอกกระบะแล้วให้เราดุเล่น เค้าก็จะรีบกระโดดหนีเหมือนให้เราวิ่งไล่จับเค้า
มโนเห็นภาพเค้าในตอนที่เค้ายังมีชีวิตอยู่ รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก..ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน
แทบไม่อยากตื่นเช้ามาเลย อยากให้มันเป็นแค่ความฝัน รู้สึกเศร้ามากจริงๆ...
เผลอนิดหน่อยก็วนเวียนคิดถึงเค้า แล้วก็ร้องไห้
กินอะไรก็คิดถึงลูก เพราะเขาเคยมานั่งรอให้ป้อนข้าวให้กิน เขาชอบกินปลาทูกับไข่ต้มค่ะ
มันทำให้เราพลอยกินข้าวไม่ลงด้วยเพราะไม่มีเค้านั่งอยู่ใกล้เราตอนกินข้าวอีกแล้ว คงเหลือแต่เจ้าตัวโตที่ตอนนี้ก็เศร้าเหมือนกันค่ะ
ไม่ค่อยกินข้าว ร้องเรียกดมหาน้องมันอยู่ตลอด จนเราต้องเข้าไปอุ้ม ไปหยอกล้อเล่นด้วย เขาถึงจะหายร้องสักพักแล้วก็หลับ
ตื่นมาดมหาน้องแล้วก็ร้องเรียกอีก เราเศร้ามากๆค่ะเวลาเห็นภาพนั้น เพราะทั้งคู่สนิทกันมากจริงๆค่ะ
ไปไหนไปด้วยกันตลอด เล่นกัน นอนด้วยกัน มีกันและกันอยู่สองตัว
ตอนน้องเสียใหม่ๆ วันแรกแฟนเราบอกว่าไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราค่อยไปดูอีกตัวไว้เป็นเพื่อนลูก
เราเคยบอกกับตัวเองไว้ว่า จะไม่เลี้ยงอีกแล้ว ไม่อยากเอามาแล้วมาทดแทนเจ้าตัวเล็ก
เหมือนเอามาแทนกัน เราคงไม่ได้รักตัวอื่นที่เอามาแทนเจ้าตัวเล็กตอนนี้หรอกค่ะ
และเราไม่อยากเจ็บปวดใจตอนที่ต้องจากลากันแบบนี้อีก มันทรมานมากมายจริงๆค่ะ
แต่ก็มีดูๆเผื่อไว้ เพราะเจ้าแมวตัวโตอีกตัวของเรา เขาค่อนข้างเหงาค่ะ เรากลัวสูญเสียลูกไปอีกตัวค่ะ
แต่คงต้องใช้เวลาสักระยะให้เราปรับตัวให้เข้าสู่สภาวะปกติก่อนค่ะ
ใจเรายังไม่นิ่งพอที่จะรับเลี้ยงตัวใหม่ในตอนนี้ .... แผลเรายังใหม่อยู่ค่ะ เรายังไม่สามารถลืมความเจ็บปวดนี้ได้
ใครที่เลี้ยงน้องแมวแล้วพบกับการจากไปแบบกระทันหันแบบเราบ้างค่ะ
พอจะมีวิธีช่วยบรรเทาความเจ็บปวด ให้ทำใจได้เร็วขึ้นให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้บ้างไหมค่ะ
เรากลัวจะพลอยทำให้ลูกอีกตัวเศร้าและเครียดไปด้วย
กังวลกลัวทำคนอื่นรอบข้างหม่นหมองไปด้วย
ไม่อยากเป็นตัวกระจายความเศร้า เป็นตัวกระจายความทุกข์ให้คนอื่นเขาเศร้าไปด้วยค่ะ
พอจะมีคำแนะนำให้ทำใจได้เร็วขึ้นบ้างไหมค่ะ...เรากลัวความทุกข์ของเราจะทำให้มันแผ่กระจายเป็นทุกข์หนักขึ้นไปอีกค่ะ
เพราะมันรู้สึกแย่มากจริงๆ....สำหรับเราในตอนนี้...ขอบคุณค่ะ
.......................
แก้ไขลงรูปน้องส่วนหนึ่งค่ะ