น้องชายอายุ 14 ค่ะ เรียนที่ต่างจังหวัดอยู่กับยาย-ตา น้องเป็นคนที่ค่อนข้างมีอารมณ์รุนแรง ช่วงปีที่แล้วก็เริ่มมีปัญหาวัยรุ่นทั่วไปติดเกมส์ มีปัญหาเรื่องเรียนบ้างเมื่อปีที่แล้ว แต่ด้วยความที่บ้านเราไม่เคยมีเรื่องแบบนี้ก็เคลียดไปพักหนึ่ง แต่ก็พยายามช่วยกัน คุยกัน แก้ปัญหา พาน้องไปติดต่อแก้งาน ขอสอบ จนเราเองคิดว่าคงไม่มีอะไร
แต่เอาทิตย์ที่แล้ว มีคุณครูที่โรงเรียนน้อง โทรมาแม่เราบอกว่าน้องไม่ไปโรงเรียนเป็นเดือน น้องเป็นไรรึเปล่า แม่เราเลยโทรไปที่บ้านว่าที่บ้านรู้เรื่องรู้เปล่า ปรากฏว่าไม่รู้ทั้งบ้าน แล้วยายเราก็เคลียดหนักเลยเพราะหลานแต่งตัวไปเรียนทุกวัน ยายรักน้องชายเรามาก ตามใจทุกอย่าง แม่เราก็เช่นกัน ที่ผ่านมาเราก็อยู่แบบนั้น เราไม่คิดว่าเราขาดอะไร ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าพ่อแม่ไม่รัก ที่เขาทำ ก็เพราะเรา เพราะน้อง เพราะตา-ยาย เราคิดว่าบ้านเราไม่เคยให้ทำให้เราหรือน้อง รู้สึกขาดอะไร ก็มีบ้างที่จะคิดถึงแม่ แต่ปัจจุบันมีเทคโนโลยีหลายอย่างให้เราใกล้กันมากขึ้น เราเองก็เคลียดเพราะไม่รู้จะคุยกับยายยังไงไม่หใด้คิดมาก ซึ่งเราเองก็คิดว่าน้องเป็นแบบนี้เพราะถูกตามใจด้วยวัตถุมากเกินไป และเราก็ห้ามไม่ได้แต่ไหนแต่ไร เราก็ยังไม่สามารถที่จะกลับไปดูน้องได้ เราไม่รู้ว่าควรเริ่มคุยกับน้องยังไง หรือ เริ่มกับที่บ้านยังไง มืดค่ะตอนนี้
ได้แต่บอกแม่ให้ไปรับตัวน้องมาก่อน ส่วนตัวเราไม่อยากให้น้องอยู่กับสังคมแบบนั้น เราคิดว่าบ้านเราสอนน้องเราดีพอ แต่คงใส่ใจน้องไม่มากพอ เราอยากเปิดใจคุยกับน้องไปเลยว่าน้องมีปัญหาอะไร ต้องการอะไร แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง และคุยค่อยกับยายยังไงให้เขาไม่คิดมาก เพราะยายคงโทษตัวเองเยอะเหมือนกัน
ขอความช่วยเหลือคะ ปัญหาพฤติกรรมเด็กวัยรุ่น
แต่เอาทิตย์ที่แล้ว มีคุณครูที่โรงเรียนน้อง โทรมาแม่เราบอกว่าน้องไม่ไปโรงเรียนเป็นเดือน น้องเป็นไรรึเปล่า แม่เราเลยโทรไปที่บ้านว่าที่บ้านรู้เรื่องรู้เปล่า ปรากฏว่าไม่รู้ทั้งบ้าน แล้วยายเราก็เคลียดหนักเลยเพราะหลานแต่งตัวไปเรียนทุกวัน ยายรักน้องชายเรามาก ตามใจทุกอย่าง แม่เราก็เช่นกัน ที่ผ่านมาเราก็อยู่แบบนั้น เราไม่คิดว่าเราขาดอะไร ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าพ่อแม่ไม่รัก ที่เขาทำ ก็เพราะเรา เพราะน้อง เพราะตา-ยาย เราคิดว่าบ้านเราไม่เคยให้ทำให้เราหรือน้อง รู้สึกขาดอะไร ก็มีบ้างที่จะคิดถึงแม่ แต่ปัจจุบันมีเทคโนโลยีหลายอย่างให้เราใกล้กันมากขึ้น เราเองก็เคลียดเพราะไม่รู้จะคุยกับยายยังไงไม่หใด้คิดมาก ซึ่งเราเองก็คิดว่าน้องเป็นแบบนี้เพราะถูกตามใจด้วยวัตถุมากเกินไป และเราก็ห้ามไม่ได้แต่ไหนแต่ไร เราก็ยังไม่สามารถที่จะกลับไปดูน้องได้ เราไม่รู้ว่าควรเริ่มคุยกับน้องยังไง หรือ เริ่มกับที่บ้านยังไง มืดค่ะตอนนี้
ได้แต่บอกแม่ให้ไปรับตัวน้องมาก่อน ส่วนตัวเราไม่อยากให้น้องอยู่กับสังคมแบบนั้น เราคิดว่าบ้านเราสอนน้องเราดีพอ แต่คงใส่ใจน้องไม่มากพอ เราอยากเปิดใจคุยกับน้องไปเลยว่าน้องมีปัญหาอะไร ต้องการอะไร แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง และคุยค่อยกับยายยังไงให้เขาไม่คิดมาก เพราะยายคงโทษตัวเองเยอะเหมือนกัน