*** อารมณ์ของผู้ที่ได้ฌาน ***
... " ความจริง กำลังของฌาน นี่ มันจะระงับกิเลสได้ทุกอย่าง โลภะ - ความโลภ ราคะ - ความรัก โทสะ - ความโกรธ โมหะ - ความหลง มันระงับได้ทุกอย่าง แต่มีอารมณ์หนัก..
... เมื่ออารมณ์จิตของเรา มีการทรงตัวจริงๆ อารมณ์แห่งความสุขมันจะยืนตัวกับจิตของเรา มันจะไม่หวั่นไหว ในเมื่อ เห็นคน หรือ วัตถุ ที่มีความสวยสดงดงาม จะไม่เกิดอาการทะเยอทะยาน จากอาการที่ได้ลาภสักการะ..
... จะไม่มีความหวั่นไหว ในกำลังจิต ในขณะที่มีบุคคลเขายั่วให้โกรธ อาการอย่างนี้ มันจะไม่มีในจิตของเรา แล้วสิ่งที่เราจะยึดมั่นถือมั่น ว่า ร่างกายเป็นเราเป็นของเรา มันก็ไม่มี..
... ความจริง กำลังสมาธิ นี่ สามารถจะกดกิเลสทุกตัว ให้มันจมลงไปได้ แต่อย่าลืมว่า กิเลสมันไม่ตาย เพราะ มันถูกฝังไว้เท่านั้น ถ้าเราเผลอเมื่อไร มันก็โผล่มาเล่นงานเราเมื่อนั้น..
... สำหรับ คนที่ทรงจิต ถึง ฌาน ๔ หรือว่า ทรงอารมณ์สมาธิ ถึงฌานใดฌานหนึ่ง จนกระทั่งมีอารมณ์ชิน มันจะมีอาการเผลอ คิดว่าเราเป็นพระอรหันต์.. อย่างนี้ผมเองก็พบมา แม้แต่ตัวผมเอง ก็เหมือนกัน..
... ตัวผมเองนี้ ในกาลบางครั้ง ในตอนที่กำลังฝึก ผมคิดว่า : เอ๊ะ.! นี่เราเป็นพระอรหันต์เสียแล้วหรือนี่ มันไม่พอใจอะไรทั้งหมด.. รัก มันก็ไม่เอาไหน.. โลภ มันก็ไม่เอาไหน.. โกรธ มันก็ไม่เอาไหน.. หลงอะไร มันก็ไม่มี..
... แต่ทว่า ทำมาทำไป อารมณ์นานๆ เข้า กำลังใจตกลง.. ไอ้เจ้าตัว "รัก" มันก็เริ่มโผล่นิดๆ.. เจ้าตัว "โลภ" เจ้าตัว "โกรธ" เจ้าตัว "หลง" มันก็มาหน่อยๆ..
... ตอนนี้ จึงรู้ตัวว่า : โอหนอ.. นี่เราพลาดไปเสียแล้ว ที่คิดว่าตัวเป็นอรหันต์ เป็นแค่กำลังฌานโลกีย์เท่านั้น แต่ความจริง แม้แต่เราเป็นฌานโลกีย์ แต่สามารถจะระงับอาการเช่นนี้ได้ ก็ควรพอใจ เพราะว่า "กิเลส" สามารถจะกดมันให้จมลงไปได้ ไม่ช้าเราก็สามารถจะห้ำหั่นมันให้พินาศ ได้ด้วยอำนาจของวิปัสสนาญาณ..."
--------------------------------------
ธรรมโอวาทพระราชพรหมยาน
จาก : หนังสือ ธรรมปฏิบัติ เล่มที่ ๔๓ หน้าที่ ๔๓
ของวัดท่าซุง จ.อุทัยธานี
อารมณ์ของผู้ที่ได้ฌาน
... " ความจริง กำลังของฌาน นี่ มันจะระงับกิเลสได้ทุกอย่าง โลภะ - ความโลภ ราคะ - ความรัก โทสะ - ความโกรธ โมหะ - ความหลง มันระงับได้ทุกอย่าง แต่มีอารมณ์หนัก..
... เมื่ออารมณ์จิตของเรา มีการทรงตัวจริงๆ อารมณ์แห่งความสุขมันจะยืนตัวกับจิตของเรา มันจะไม่หวั่นไหว ในเมื่อ เห็นคน หรือ วัตถุ ที่มีความสวยสดงดงาม จะไม่เกิดอาการทะเยอทะยาน จากอาการที่ได้ลาภสักการะ..
... จะไม่มีความหวั่นไหว ในกำลังจิต ในขณะที่มีบุคคลเขายั่วให้โกรธ อาการอย่างนี้ มันจะไม่มีในจิตของเรา แล้วสิ่งที่เราจะยึดมั่นถือมั่น ว่า ร่างกายเป็นเราเป็นของเรา มันก็ไม่มี..
... ความจริง กำลังสมาธิ นี่ สามารถจะกดกิเลสทุกตัว ให้มันจมลงไปได้ แต่อย่าลืมว่า กิเลสมันไม่ตาย เพราะ มันถูกฝังไว้เท่านั้น ถ้าเราเผลอเมื่อไร มันก็โผล่มาเล่นงานเราเมื่อนั้น..
... สำหรับ คนที่ทรงจิต ถึง ฌาน ๔ หรือว่า ทรงอารมณ์สมาธิ ถึงฌานใดฌานหนึ่ง จนกระทั่งมีอารมณ์ชิน มันจะมีอาการเผลอ คิดว่าเราเป็นพระอรหันต์.. อย่างนี้ผมเองก็พบมา แม้แต่ตัวผมเอง ก็เหมือนกัน..
... ตัวผมเองนี้ ในกาลบางครั้ง ในตอนที่กำลังฝึก ผมคิดว่า : เอ๊ะ.! นี่เราเป็นพระอรหันต์เสียแล้วหรือนี่ มันไม่พอใจอะไรทั้งหมด.. รัก มันก็ไม่เอาไหน.. โลภ มันก็ไม่เอาไหน.. โกรธ มันก็ไม่เอาไหน.. หลงอะไร มันก็ไม่มี..
... แต่ทว่า ทำมาทำไป อารมณ์นานๆ เข้า กำลังใจตกลง.. ไอ้เจ้าตัว "รัก" มันก็เริ่มโผล่นิดๆ.. เจ้าตัว "โลภ" เจ้าตัว "โกรธ" เจ้าตัว "หลง" มันก็มาหน่อยๆ..
... ตอนนี้ จึงรู้ตัวว่า : โอหนอ.. นี่เราพลาดไปเสียแล้ว ที่คิดว่าตัวเป็นอรหันต์ เป็นแค่กำลังฌานโลกีย์เท่านั้น แต่ความจริง แม้แต่เราเป็นฌานโลกีย์ แต่สามารถจะระงับอาการเช่นนี้ได้ ก็ควรพอใจ เพราะว่า "กิเลส" สามารถจะกดมันให้จมลงไปได้ ไม่ช้าเราก็สามารถจะห้ำหั่นมันให้พินาศ ได้ด้วยอำนาจของวิปัสสนาญาณ..."
--------------------------------------
ธรรมโอวาทพระราชพรหมยาน
จาก : หนังสือ ธรรมปฏิบัติ เล่มที่ ๔๓ หน้าที่ ๔๓
ของวัดท่าซุง จ.อุทัยธานี