สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 4
พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เด็กค่ะ โตมาโดยที่ย่าเป็นคนเลี้ยงดู
พูดง่ายๆอยู่ฝั่งพ่อ ต่อมา พ่อกับแม่ต่างมีครอบครัวใหม่
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เราอยากให้พ่อกับแม่ทำสิ่งที่ต้องการ ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง ถึงแม้เค้าจะเลิกกัน นั่นเป็นเรื่องของเขา
พ่อก็ยังทำหน้าที่พ่อไม่เคยขาดตกบกพร่องเลย
เราเลยไม่คิดว่า นี่คือปัญหาครอบครัว ....เราคิดว่าทุกคนเต็มที่กับเรามาก
ณ จุดนั้น สิ่งที่เราทำได้คือ เรารับรู้ว่าพ่อกับแม่รักเรานะ
เราเป็นลูกเราแค่ทำหน้าที่ของตัวเอง ให้ดีที่สุด มีหน้าที่เรียนก็ตั้งใจเรียน ตอนนี้ทำงานแล้ว ก็พยามหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ท่าน
ทำให้ครอบครัวสบายก่อน เราค่อยจะนึกถึงเรื่องของตัวเองค่ะ
พูดง่ายๆอยู่ฝั่งพ่อ ต่อมา พ่อกับแม่ต่างมีครอบครัวใหม่
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เราอยากให้พ่อกับแม่ทำสิ่งที่ต้องการ ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง ถึงแม้เค้าจะเลิกกัน นั่นเป็นเรื่องของเขา
พ่อก็ยังทำหน้าที่พ่อไม่เคยขาดตกบกพร่องเลย
เราเลยไม่คิดว่า นี่คือปัญหาครอบครัว ....เราคิดว่าทุกคนเต็มที่กับเรามาก
ณ จุดนั้น สิ่งที่เราทำได้คือ เรารับรู้ว่าพ่อกับแม่รักเรานะ
เราเป็นลูกเราแค่ทำหน้าที่ของตัวเอง ให้ดีที่สุด มีหน้าที่เรียนก็ตั้งใจเรียน ตอนนี้ทำงานแล้ว ก็พยามหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ท่าน
ทำให้ครอบครัวสบายก่อน เราค่อยจะนึกถึงเรื่องของตัวเองค่ะ
ความคิดเห็นที่ 15
เห็นพ่อทำร้ายร่างกายแม่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราเข้าไปปกป้องแม่ แม่ยื้อไว้กลัวลูกบาป
เราได้แต่ร้องไห้สงสารแม่ และโกรธพ่อจนไม่อยากคุยด้วยในทุกวันที่เจอหน้ากันอยู่ ครอบครัวไม่เคยมีความสุขหลายปี
แม่ทนอยู่ด้วยความรู้สึกว่าไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กมีปัญหา แต่พ่อแม่กลับมีปัญหาตบตีกันทุกสัปดาห์ และพ่อก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกที
จนวันนึงที่พ่อแม่ต้องแยกย้าย เราเป็นลูกก็เสียใจนะ แต่ก็ยินดีกับความสงบสุขที่ตามมามากกว่า
และมันก็สงบสุขจริงๆ อยู่กันตามประสาแม่ลูก ไม่เคยรู้สึกคิดถึงพ่อ ไม่รู้สึกโหยหาอะไร
จนปัจจุบันเราก็ไม่เคยคิดว่าขาดความอบอุ่นอะไรเท่าไหร่ โตมาได้ไม่รู้สึกว่าขาด
แต่ผลกระทบที่เกิดจากการเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยๆ คิดว่ามีแน่ๆ
เราใจร้อน อารมณ์รุนแรง และทุกครั้งที่โมโหจะรู้สึกอยากใช้แต่กำลัง (แต่ระงับใจไว้ได้ทุกครั้ง)
เราคิดว่าเป็นผลจากการเห็นความรุนแรงในครอบครัวมาแต่เด็ก
น้องเราก็อยู่มาจน 30+ ไม่เคยมีแฟน ไม่คิดแต่งงานเพราะไม่ศรัทธาในตัวผู้ชาย
เราได้แต่ร้องไห้สงสารแม่ และโกรธพ่อจนไม่อยากคุยด้วยในทุกวันที่เจอหน้ากันอยู่ ครอบครัวไม่เคยมีความสุขหลายปี
แม่ทนอยู่ด้วยความรู้สึกว่าไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กมีปัญหา แต่พ่อแม่กลับมีปัญหาตบตีกันทุกสัปดาห์ และพ่อก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกที
จนวันนึงที่พ่อแม่ต้องแยกย้าย เราเป็นลูกก็เสียใจนะ แต่ก็ยินดีกับความสงบสุขที่ตามมามากกว่า
และมันก็สงบสุขจริงๆ อยู่กันตามประสาแม่ลูก ไม่เคยรู้สึกคิดถึงพ่อ ไม่รู้สึกโหยหาอะไร
จนปัจจุบันเราก็ไม่เคยคิดว่าขาดความอบอุ่นอะไรเท่าไหร่ โตมาได้ไม่รู้สึกว่าขาด
แต่ผลกระทบที่เกิดจากการเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยๆ คิดว่ามีแน่ๆ
เราใจร้อน อารมณ์รุนแรง และทุกครั้งที่โมโหจะรู้สึกอยากใช้แต่กำลัง (แต่ระงับใจไว้ได้ทุกครั้ง)
เราคิดว่าเป็นผลจากการเห็นความรุนแรงในครอบครัวมาแต่เด็ก
น้องเราก็อยู่มาจน 30+ ไม่เคยมีแฟน ไม่คิดแต่งงานเพราะไม่ศรัทธาในตัวผู้ชาย
แสดงความคิดเห็น
ถามคนเป็นลูก ถ้าพ่อแม่หมดรักกันแล้ว...อยากให้ทนอยู่กันต่อไป"เพื่อลูก"หรือแยกย้ายกันไปตามทางใครทางมันครับ?
และเมื่อมีจุดเริ่มต้น บางครั้งมันก็มีจุดจบที่ตามมา
ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตามแต่ แต่ในเมื่อคนสองคนหมดรักกันแล้ว ...แต่มีลูก
อยากถามคนเป็นลูกว่า ในฐานะคนตรงกลางที่เลือกไม่ได้ว่าจะได้เกิดมาหรือไม่
คิดเห็นอย่างไรหากพ่อแม่หมดรักกัน ไปจนถึงขั้นทะเลาะตบตีกัน
อยากให้ทนอยู่เพื่อลูก ? หรือ แยกย้ายกันไปตามทางใครทางมัน
....เชิญตอบพร้อมอธิบายเหตุผลของท่านได้เลยครับ