คิดยังไงกับพ่อแม่แบบนี้?

เรื่องมีอยู่ว่า ทะเลาะ กับพ่อแม่ ในแต่ละครั้งไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรในแต่ละครั้งไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม เราจะเป็นคนไม่ชอบเถียงไม่อบอธิบายเพราะว่า พอเราอธิบายไปแล้วและไม่ฟังเอาแต่จับผิดและหาแต่สิ่งที่เป็นข้อเสียเรามาพูดต่อเหมือนพยายามอยากจะทะเลาะให้ได้ พอเขาไม่ฟังเราแล้วพอจะเถียงก็หาว่าเราไม่ดีอย่างงั้นอย่างงี้ทำให้เราไม่อยากเถียงและยังไม่อธิบายด้วยแค่ยืนฟังพวกเขาด่าเท่านั้น แต่สิ่งที่เราอยากรู้และไม่เข้าใจว่าเป็นกันหมดรึเปล่าคือเวลาทะเลาะจะชอบใช้แต่คำว่าแต่สิ่งที่เราอยากรู้และไม่เข้าใจว่าเป็นกันหมดรึเปล่าคือเวลาทะเลาะจะชอบใช้แต่คำว่า  ก*เกลียด ม**, ทำไมต้องเกิดมาเป็นลูก ก*,จะไปต**ที่ไหนก็ไป,ไม่มี ม** พวก ก* ก็อยู่กันได้,และคำที่เจ็บใจที่สุดคือคำที่ไล่เราให้ไป ต** ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องใช้คำพูดแบบนี้ออกมา และยังพูดใส่อีกว่าถ้าเป็นแบบนี้โตไปก็ไม่มีใครเอาไม่มีปัญญาจะมาเลี้ยงพ่อแม่และยังพูดใส่อีกว่าถ้าเป็นแบบนี้โตไปก็ไม่มีใครเอาไม่มีปัญญาจะมาเลี้ยงพ่อแม่! คือเขาต้องพูดจาดูถูกลูก และไม่ว่าเราจะมีปัญหาอะไรไม่มีคำปลอบใจมีแต่ชํ้าเติมหาว่าเราและไม่ว่าเราจะมีปัญหาอะไรไม่มีคำปลอบใจมีแต่ชํ้าเติมหาว่าเรา โง** สร้างแต่ปัญหามาให้พ่อแม่ได้ไปแก้ และพวกเขาก็เป็นห่วงหน้าตามากกว่าเราทั้งๆที่เราเจอปัญหาบอกว่าเราทำให้พวกเขาเสียหน้า อันนี้คือไม่เข้าใจและไม่รู้จะต้องพูพยังไง?