ทำไมรู้สึกเศร้าทุกครั้งเมื่อพูดถึงเรื่องหางานทำหรือพบปะกับสังคมภายนอกค่ะ!!

คือก่อนอื่นจะเล่าถึงประวัติที่ทำให้เกิดอาการแบบนี้ค่ะ จขกท.
เป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะสนใจและเพื่อนที่ขึ้นมาเรียนที่ กทม. เเนะนำเเละเข้ามาเรียนด้วยกันค่ะ
มาอยู่กับพี่สาว 3 คนตอนนั้นพึ่งจบม.3 มาหาที่เรียน เป็นลูกพี่ลูกน้อง 2 คน อีกคนคือเเฟนเขาค่ะ พี่สาวอีกคนคือทอมค่ะ และเพื่อนที่อยู่ร่วมกันอีก 1 คน
ได้ทำความรู้จักกับผู้คนมากมายแปลกหน้าหลายตา รู้สึกสับสนวุ้นวายในชีวิตมากค่ะ ได้มาเรียนในที่เเห่งหนึ่งเรียนไปทำงานไปด้วยค่ะ จากที่เคยอยู่ในที่กว้างมาอยู่ในสถานที่นี้กลายเป็นที่คับแคบสำหรับใจคนมากค่ะ เราก็เป็นคนคิดมาก เก็บความรู้สึก เจอแต่คนใจร้ายค่ะ ที่ทำงานก็โดนดุตลอดไม่ว่าเราจะพยามปรับปรุงตัวเเค่ไหนก็คิดว่าโดนอยู่ดี ที่บ้านแฟนพี่ก็ชอบเหวี่ยงใส่ค่ะ และเพื่อนที่คิดว่าดีที่เคยเชื่อใจไว้ใจมาตลอดกับทำให้เจ็บลับหลังค่ะ เราไว้ใจเขาทุกเรื่อง แต่กลับได้ตอบเเทนคือความไม่หวังดี และได้เรียนมาถึง 2 ปี สภาวะจิตในตอนนั้นคือเศร้า หดหู่มากค่ะ ไม่รู้จะพึ่งหรือเเชร์หรือไว้ใจใคร เหมือนเราได้มาอยู่ที่นี้ได้พบเจอคนหลายรูปแบบค่ะ เพื่อนที่เรียนด้วยกันในความรู้สึกก็คบไปงั้นๆค่ะเพื่ออดทนเรียนให้จบ ไม่มีใครไว้ใจได้
ในโลกใบนี้เหมือนรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวค่ะไม่มีใครเลย แม้แต่คนที่เรารักเขาก็ไม่เคยสนใจเราเลยสักนิดยายค่ะที่เลี้ยงเรามาตั้งเเต่เด็ก ทำอะไรอยู่ที่ไหนไม่มี ไม่มีใครเลยจริง พ่อเเม่ก็ไม่สนิทค่ะเเต่รู้เเละเข้าใจว่าเขาทั้ง 2 ทำงานเพื่อให้เราเเละน้องได้ร้ำเรียนมีกินมีใช้ เข้าใจจจ
เเต่พอวันหนึ่งก็เลยหัดลองเปิดใจให้ใครเข้ามาบ้างคือลองคบผู้ชายเป็นเพื่อนค่ะ ตอนนั้นอายุ 17 ไกล้ 18 ค่ะ เขาก็ไม่ได้หล่อหน้าตาดีอะไรก็เหมือผู้ชายทั่วไปสำหรับในตอนนั้นคือเเค่คบกันเป็นเพื่อนค่ะเจอกกันผ่าน FB ก็คุยกันได้ 3 เดือนเลยตัดสินใจลอกเจอดูค่ะ ก็รู้สึกดีกับเขาบ้างเล็กน้อย เพราะเขาดูเป็นคนเเตะอั้ง เจ้าชู้ ขี้เล่น หืมมมยาววว และไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เเต่ยังไงก็จะขอลองดูแค่อยากมีใครสักคนที่เคียงข้าง สำหรับเราเเล้วเราคิดว่าผู้หญิงบางคนคบไม่ได้คำพูดวาจากิริยาเเรงเกินเเละผู้ชายบางคนก็เช่นกันค่ะ เเละได้มาลองคบผู้ชายบ้างเพราะก่อนหน้านี้ มัธมยมหรือประถม ก็ไม่สนิทกับชายมีแต่เพื่อนหญิงค่ะ รู้สึกห่างเหินกับผู้คนจากที่สนิทกันมาก่อนก็ไม่เลยเลยสักนิดที่จะได้เจอหรืออยากเจอ อาจเป็นเพราะสภาวะเเวดล้อมเเละจิตใจเรายังไม่พร้อมที่จะได้เจอหรือได้รับปัญหาเหล่านี้เข้ามาค่ะ รู้สึกเศร้งจังเลยค่ะเรื่องราวหลายอย่างที่เข้ามามันทำให้เก็บกด เเละกดดันดัวเองมากไม่ว่าจะเจอในที่ทำงานที่บ้านเพื่อนอีกทุกอย่างเป็นความกดดันทั้งหมด พี่ก็บอกให้เราเป็นอย่างโน้นอย่างนี้เป็นเหมือนเขาเป็นให้ได้เหมือนเขา เพื่อนก็เอาแต่ติว่าเราทำตัวเหมือนไม่อยากคบเราเหมือนไม่ชอบที่เราเป็นเรา ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกันนอนติดกันกินอยู่ด้วยกันมาตลอด 3 ปี มันเลยเป็นที่มาให้ห่างและนับตั้งเเต่ที่มัน ขโมยของเราเเละให้ยืมเงินกลับพูดจาด่าเราลับหลังให้ยืมน้อยไปจะตบมันเข้าสักวัน หืมมม ฟังเเล้วขึ้นค่ะ 555+
เราเองก็มีความจำเป็นในการใช้เงินเหมือน กันนั้นสิน่ะ ไม่มีใครเข้าใจเราเท่าตัวเราเองหรอก แย่สะยิ่งกว่าเเย่ที่สุด ต่อเรื่องคบเพื่อนผู้ชายค่ะเขาก็มีข้อดีบ้างไม่ดีบ้างเหมือนกับเรา เราสามารถเเชร์เรื่องราวต่างๆให้เขาฟังและได้ละบายความรู้สึกไปในตัวค่ะก็ดีและเขาก็บเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่เราสนิดเเละไว้ใจได้มากที่สุดเเละจึงตกลงเป็นเเฟน จะบอกว่า จขกท เป็นเด็กใจเเตกก็ได้น่ะค่ะหลังจากจบเรียน เราก็ขอย้ายมาอยู่ที่บ้านเเละครอบครัวของเขา จะบอกว่าหนีตามผู้ชายก็ได้ค่ะ ไม่มีความสุขในเรื่องของจิตใจกับการได้อยู่กับพี่ค่ะก็เลยหนีออกมา ความรักเเบบนี้มันไม่ดีสักเท่าไหร่หรือไม่ดีอย่างมากเละละค่ะสำหรับความคิดของผู้ใหญ่แต่เราได้ทำลงไปเเล้วเพราะอยู่ตรงนั้นไม่ไหวจริงๆ ออกมาอยู่บ้านแฟนเรารู้สึกดีขึ้นมาบ้างค่ะ แต่ในเรื่องส่วนตัวเขาเจ้าชู้เราก็คิดมากเสมอ มันเป็นความรักที่หวานกรมขมกลืนค่ะ ในความรู้สึกมันคงเป็นความรักหรือความผูกพันธ์สะมากกว่ามั้งค่ะ ตัวเราเลยไม่อยากจะห่างเขาไปจากไหนได้ เขาก็ดูเเลเราดีค่ะ
จนวันหนึ่งได้ศึกษาเเละเคยอ่านเจอมาบ้างเรื่อง โรคซึมเศร้า ค่ะ
เเละได้ลองตัดสินในใจไปหาหมอค่ะตอนที่เรียนถึงตอนนี้พึ่งได้รู้ว่าตัวเองเป็นมาตลอด 5 ปี เเละได้เข้าการรักษาด้วยการทานยาค่ะ ตอนนี้อายุ 21 ปีเเล้วค่ะ ทานมาได้เกือบปี เเล้วค่ะ อาการตรงทุกอย่างโรคซึ้มเศร้าเลยค่ะ เกิดจากภาวะตึงเครียด ความกดดัน ภาวะเเวดล้อม เเละคนไกล้ตัวนี้เป็นจุดสำคัญเลยค่ะ ถ้าคนในครอบครัวไม่เข้าเเละใครที่ไหนจะเข้าใจเเละไม่ได้ให้ความรักเเละความอบอุ่นเอาใจใส่พอ หลายๆอย่างค่ะ อาการดีขึ้นในระดับหนึ่งเเต่ก็ต้องทานยาสม่ำเสมอ ทานมาได้เกือบปี เเต่มีปัญหาด้านการเข้าสังคมการพบปะเจอผู้คน คนใหนชอบไม่ชอบเราเราจะรู้สึกเองโดยทันทีว่าสถานที่ตรงนี้ไม่เหมาะกับเรา เรื่องการทำงานเคยทำมาครั้งล่าสุด คือห้างแห่งหนึ่ง เเถวแครลาย ค่ะทำได้ 1 เดือน สำหรับเราเราคิดว่าสถานที่ทำงานที่ตรงนั้นเป็นที่ที่ดีเเละโอเคมาก เหตุผลเพราะเรารู้สึกอัดอัดคิดไปเองเลยทำให้เราอยู่ไม่ได้ค่ะเราก็อยากทำงานงานเเต่คนรอบข้างพูดถึงเรื่องทำงานทีไรเราไม่มีกำลังใจ รู้สึกหดหู่ เศร้า ขึ้นมาทั้นทีค่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เคยทำงาน 7-11 ค่ะความกดดันสูงตอนทำงานเเรกเป็นเเคชเชียนร์ ทำตังหายบ่อยตอนนั้นเงินเดือน 6000 กว่า ทำตังค์หาย 3-4 พัน และโดนด่าสาระพัด เราเหมือนขี้ข้าคนหนึ่งเลยค่ะเเต่ไม่รู้ว่าคนอื่นๆเป็นเหมือนเราหรือเปล่าน่ะหรือเพราะตอนนั้นเราเริ่มเป็นโรคซึมเศร้า ด่าเเรงกระทบจิตใจมากค่ะ ตั้งเเต่เกิดมาหญาติพี่น้องพ่อเเม่ไม่เคยมีใครพูดอะไรเเบบนี้ เป็นผู้จัดการร้านค่ะ เเละเพื่อนร่วมงานก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง รวมถึงตัวเราก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง ไม่สบายขอลา ผจกด จะตายให้มาตายที่ทำงานไม่ต้องไปตายที่บ้าน คำนี้จำฝั่งใจเลยค่ะ จำชื่อผู้หญิงคนนี้ได้เเม่นยำ เเละอีกหลายมากคำ
เรากลัวที่จะตกอยู่ในสภาวะเดิมๆเลยไม่กล้าที่จะทำเเบบนั้นอีก แต่ได้ลองสู้หรือลองเริ่มใหม่นับหนึ่งใหม่ เราก็ได้รู้ว่ามามันซ้ำซ้อนกับเเบบเดิมๆที่เคยเจอคือลองไปทำงาน7-11ที่เดิมหวังว่าจะผ่านมันไปให้ได้เเต่กลับจมปลักรับมันไม่ไหวจริงๆค่ะ แต่ห้างแห่งนั้นดีค่ะเพื่อนร่วมงานโอเคงานสบายดี เราต้องยืนจ้องผ่าสายตากันไปมาโดยไม่สนิทเราคิดมากไปเองอึดอัดค่ะ เเละรู้สึกเเย่ไปเองทั้งที่คิดว่าเป็นงานที่ดีที่หนึ่ง งานที่สบายที่หนึ่งเเต่เรากลับอยู่กับมันไม่ได้เลยค่ะ เพราะอะไรหรอค่ะ อยู่ไม่ได้เลยไม่ได้จริงๆ

ผิดพลาดตรงไหน ขออภัยด้วยค่ะ