บทนำ
ในนครหลวงอันศักดิ์สิทธิ์บนผืนแผ่นดินผืนใหญ่อันรุ่งเรือง พระราชวังสุดอลังการกินเนื้อที่หลายร้อยไร่ถูกสร้างขึ้นที่นี่ บนผืนแผ่นดินแห่งกษัตริย์ราชวงศ์เนลสัน
มหาวิหารรายล้อมไปด้วยอารามหลายหลังของชาวเมือง ถัดเข้าไปในห้องโถงโอ่อ่ากว้างขวางสไตล์ยุโรป เหนือศีรษะเป็นโดมกระจกเขียนลวดลายสวยงามสะท้อนภาพเขียนนั้นลงมาฉายกลางโถง โคมระย้าห้อยโหนเกาะเพดานของห้อง เบื้องล่างปรากฏร่างของคนสามคน หนึ่งในนั้นคือราชาผู้ครองดินแดน
“ทำไมเจ้าทำเช่นนี้!” กษัตริย์เฒ่ารูปร่างท้วมยืนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคือง
“เจ้า... ทำไมถึงไม่คิดหน้าคิดหลังซะบ้าง” เขาขมวดคิ้วหนาจ้องเขม็งไปที่บุตรชาย ปากสั่นเทาเล็กน้อยเหมือนจะพูดอีกหลายประโยคแต่เขากลับเลือกที่จะเก็บเอาไว้กับตัว
ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบเศษนั่งนิ่ง ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้ยินบนม้านั่งแกะสลักไปทั่วแผ่นทองคำ พลันเสียงหญิงอันเป็นที่รักรุ่นราวคราวเดียวกันก็แว่วขึ้นมาในหู คำพูดที่แฝงด้วยนัยยะบางอย่าง เราทั้งสามจะต้องได้พบกัน ไม่ว่าอะไรจะมาขวางเราไว้ก็ตาม เจ้าชายพึมพำออกมาอย่างสงสัย “เราทั้งสาม?”
เด็กหนุ่มหนวดเคราบาง จมูกโด่ง คิ้วหนา สวมชุดองค์ชายเต็มยศประดับประดาไปด้วยเข็มกลัด ด้านข้างมีสาวใหญ่อายุอ่อนกว่าพ่อเขาราวห้าปียืนอยู่ เธอมองดูลูกด้วยความห่วงใยก่อนจะหันไปพูดกับสามี “พอเถอะค่ะ ท่านพี่”
“หึ! หญิงงามสูงศักดิ์ตั้งมากมายมีให้เจ้าเลือก แต่เจ้ากลับไปเลือกนางทาสชั้นต่ำซะนี่ แถมเป็นลูกของคนที่ข้าเกลียดนัก” ชายแก่ว่า
“แต่ผมรักไอริสจริงๆนะครับ ท่านพ่อ” เด็กหนุ่มแย้งขึ้น “ความขัดแย้งของคนรุ่นก่อนๆน่ะให้มันจบๆลงไปเถอะ”
“เนลสันหนุ่มทรพี เข้าหาหญิงผู้ทรยศ ทำลายเนลสันผู้ชรา” ราชาเฒ่าร่ายคำทำนายแห่งราชครูเวเนียส ผู้ปราดเปรื่องล่วงรู้ถึงอนาคต “เป็นเจ้าเองสินะ เนลสันหนุ่มที่ว่า”
”มะ.. ไม่ใช่นะท่านพ่อ” องค์ชายปราม “หญิงทรยศอะไรกัน”
“ออกไป ไปให้พ้น!” เสียงทุ้มแก่ตะคอกดังขึ้น “ทหาร เอาตัวลูกข้าออกไป”
เสียงอื้ออึงของเจ้าชายหนุ่มและภรรยาแห่งราชวงศ์ที่มีต่อเนลสันเฒ่า เรียกร้องให้ไตร่ตรองถึงความเป็นจริง ในขณะที่เหล่าทหารฉกรรจ์มาลากตัวเด็กหนุ่มตามคำสั่ง
“ท่านพี่ ท่านทำอะไรลงไป” ผู้เป็นแม่เอ่ยน้ำเสียงเชิงตำหนิ “นางก็แค่ทาส ไม่ใช่คนทรยศในคำทำนายหรอก”
“ทางเดียวที่แก้ ส่งเนลสันผู้นั้น สู่เอมอริส” เสียงของราชครูเวเนียสซึ่งกำลังย่างเท้าเข้ามาในห้องกล่าวขึ้น เขาเป็นคนเพียงไม่กี่คนที่พระราชาไว้วางใจ สายตาทั้งสองคู่หันมองไปตามเสียง
ราชครูทำงานในวิหารแห่งนี้มาเนิ่นนาน เขาสวมชุดแบบปราชญ์ชาวกรีกมีผ้าคาดไหล่สีขาวเป็นประจำ ผมสีดำยาวถูกรวบมัดไว้บนหัว
“เจ้ารู้มั้ย ว่าทำไมนางถึงกลายมาเป็นทาส” เขาหันไปพูดกับภรรยา “ทั้งที่พ่อมันเคยเป็นขุนนางชั้นสูงของเราน่ะ”
ชายร่างท้วมสวมเสื้อลายมังกรฟ้าสัญลักษณ์เทพทิศอุดรของชาวจีน เดินเข้าไปใกล้ภรรยาก่อนกล่าวต่อ
“พ่อของมันทรยศข้า”
แวะเวียนมาขอคำเเนะนำครับ หัดเขียน
ในนครหลวงอันศักดิ์สิทธิ์บนผืนแผ่นดินผืนใหญ่อันรุ่งเรือง พระราชวังสุดอลังการกินเนื้อที่หลายร้อยไร่ถูกสร้างขึ้นที่นี่ บนผืนแผ่นดินแห่งกษัตริย์ราชวงศ์เนลสัน
มหาวิหารรายล้อมไปด้วยอารามหลายหลังของชาวเมือง ถัดเข้าไปในห้องโถงโอ่อ่ากว้างขวางสไตล์ยุโรป เหนือศีรษะเป็นโดมกระจกเขียนลวดลายสวยงามสะท้อนภาพเขียนนั้นลงมาฉายกลางโถง โคมระย้าห้อยโหนเกาะเพดานของห้อง เบื้องล่างปรากฏร่างของคนสามคน หนึ่งในนั้นคือราชาผู้ครองดินแดน
“ทำไมเจ้าทำเช่นนี้!” กษัตริย์เฒ่ารูปร่างท้วมยืนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคือง
“เจ้า... ทำไมถึงไม่คิดหน้าคิดหลังซะบ้าง” เขาขมวดคิ้วหนาจ้องเขม็งไปที่บุตรชาย ปากสั่นเทาเล็กน้อยเหมือนจะพูดอีกหลายประโยคแต่เขากลับเลือกที่จะเก็บเอาไว้กับตัว
ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบเศษนั่งนิ่ง ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้ยินบนม้านั่งแกะสลักไปทั่วแผ่นทองคำ พลันเสียงหญิงอันเป็นที่รักรุ่นราวคราวเดียวกันก็แว่วขึ้นมาในหู คำพูดที่แฝงด้วยนัยยะบางอย่าง เราทั้งสามจะต้องได้พบกัน ไม่ว่าอะไรจะมาขวางเราไว้ก็ตาม เจ้าชายพึมพำออกมาอย่างสงสัย “เราทั้งสาม?”
เด็กหนุ่มหนวดเคราบาง จมูกโด่ง คิ้วหนา สวมชุดองค์ชายเต็มยศประดับประดาไปด้วยเข็มกลัด ด้านข้างมีสาวใหญ่อายุอ่อนกว่าพ่อเขาราวห้าปียืนอยู่ เธอมองดูลูกด้วยความห่วงใยก่อนจะหันไปพูดกับสามี “พอเถอะค่ะ ท่านพี่”
“หึ! หญิงงามสูงศักดิ์ตั้งมากมายมีให้เจ้าเลือก แต่เจ้ากลับไปเลือกนางทาสชั้นต่ำซะนี่ แถมเป็นลูกของคนที่ข้าเกลียดนัก” ชายแก่ว่า
“แต่ผมรักไอริสจริงๆนะครับ ท่านพ่อ” เด็กหนุ่มแย้งขึ้น “ความขัดแย้งของคนรุ่นก่อนๆน่ะให้มันจบๆลงไปเถอะ”
“เนลสันหนุ่มทรพี เข้าหาหญิงผู้ทรยศ ทำลายเนลสันผู้ชรา” ราชาเฒ่าร่ายคำทำนายแห่งราชครูเวเนียส ผู้ปราดเปรื่องล่วงรู้ถึงอนาคต “เป็นเจ้าเองสินะ เนลสันหนุ่มที่ว่า”
”มะ.. ไม่ใช่นะท่านพ่อ” องค์ชายปราม “หญิงทรยศอะไรกัน”
“ออกไป ไปให้พ้น!” เสียงทุ้มแก่ตะคอกดังขึ้น “ทหาร เอาตัวลูกข้าออกไป”
เสียงอื้ออึงของเจ้าชายหนุ่มและภรรยาแห่งราชวงศ์ที่มีต่อเนลสันเฒ่า เรียกร้องให้ไตร่ตรองถึงความเป็นจริง ในขณะที่เหล่าทหารฉกรรจ์มาลากตัวเด็กหนุ่มตามคำสั่ง
“ท่านพี่ ท่านทำอะไรลงไป” ผู้เป็นแม่เอ่ยน้ำเสียงเชิงตำหนิ “นางก็แค่ทาส ไม่ใช่คนทรยศในคำทำนายหรอก”
“ทางเดียวที่แก้ ส่งเนลสันผู้นั้น สู่เอมอริส” เสียงของราชครูเวเนียสซึ่งกำลังย่างเท้าเข้ามาในห้องกล่าวขึ้น เขาเป็นคนเพียงไม่กี่คนที่พระราชาไว้วางใจ สายตาทั้งสองคู่หันมองไปตามเสียง
ราชครูทำงานในวิหารแห่งนี้มาเนิ่นนาน เขาสวมชุดแบบปราชญ์ชาวกรีกมีผ้าคาดไหล่สีขาวเป็นประจำ ผมสีดำยาวถูกรวบมัดไว้บนหัว
“เจ้ารู้มั้ย ว่าทำไมนางถึงกลายมาเป็นทาส” เขาหันไปพูดกับภรรยา “ทั้งที่พ่อมันเคยเป็นขุนนางชั้นสูงของเราน่ะ”
ชายร่างท้วมสวมเสื้อลายมังกรฟ้าสัญลักษณ์เทพทิศอุดรของชาวจีน เดินเข้าไปใกล้ภรรยาก่อนกล่าวต่อ
“พ่อของมันทรยศข้า”