แค่คิดจะบาปไหมคะ ?

เราเกิดและโตมาด้วยปู่และน่าค่ะ ปัจจุบันอายุ สามสิบต้นๆแล้ว พอเราไม่มีปู่แล้วอราเหมือนไม่มีญาติ ไม่มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เพราะเราบอกปู่เสมอว่า ปู่ คือ เทวดา คือ พระพรหม คือ ผู้ให้ของเรา สถานการณ์มันบีบจนเราต้องมาอยูกับแม่ อายุ 17 แม่เราก็ไล่ออกไปหางานทำให้เงินเราพันบาทมาเผชิญโลกเดินหางาน ไม่มีที่นอน เรานั่งหลับริมฟุตปาท จนจะมืดเราเห็นอพาร์มเม้นท์โชคดีที่เจ้าของท่านใจดี เขาให้ทำความสะอาดตึกห้าชั้นนี้แลกที่อยุ่และข้าวฟรีในเดือนแรก เรารีบหางานทำเพื่อจะได้มีเงินเดือน เราได้งานโรงแรมเจ้าของเป็นต่างชาติ เราบอกเขาว่าที่พักกับโรงแรมไกลกัน ไม่มีรถมาทำงาน เจ้าของโรงแรมเลยให้พักห้องสูทในโรงแรมหารกับเพื่อนอีกสองคนค่ะ ตั้งแต่เราได้งานนี้เรายืนด้วยขาตัวเองมาตลอด ไปไหนมาไหนคนเดียว แม่เราไม่เคยถามว่าเราเป็นยังไง ร้ายดียังไง แม่เรามีแฟนต่างชาติค่ะ กินหรู อยู่สบาย มึเงินใช้ แต่ไม่เคยสนใจเรา เงินนี้แทบไม่เคยให้ จนเราได้มาเจอแฟนในระหว่างการทำงาน เรามีลูกๆเราคลอด เราขอเอาชื่อลูกเข้าทะเบียนบ้านแม่ยังไม่ให้ ไม่เลี้ยงลูกให้ แต่เขาก็ไม่เลี้ยงเราตั้งแต่เกิดเหมือนกัน เวลาขัดสนไม่อยากช่วย เวลาท้อแท้ไม่เคยแม้คำให้กำลังใจ เวลามีอะไรเลยไม่เคยบอกเพราะมีแต่บ่น ทับถม มีอาหาร ของใช้ดีๆกฺไม่เคยอยากให้เราจนตอนนี้เราต้องไม่ทำงานเพื่อเลี้ยงลูกให้แฟนทำงานคนเดียว เราคิดอยากขายของในตลาดเพราะเราสามารถเอาลูกไปด้วย อยากหยุดวันไหนก็ได้ เพราะเวลาทำงานประจำ ลูกตัวร้อนเขายังไม่อยากให้ลางาน เราพูดเกริ่นๆขอทุนแม่มาค้าขาย แม่ไม่เคยยื่นคำพูดหรือคำช่วยเหลือ อยากได้ทุนแค่สามถึงห้าพัน เท่านั้น เขามีเงินเป็นล้าน บ้านหลังใหญ่ มีรถ มีอาหาร มีของใช้ดีๆ ทั้งที่เราเป็นลูกคนเดียว เขาไม่เคยโทรมาถามไถ่เลยว่าเรากะหลานสบายดีไหม มีอะไรขัดสนไหม จนเราไม่อยากจะไปหาเลย เราบาปไหม ตอนที่เขาผลักไสเราออกมาหางานทำนั้น เราไม่มีตังแม่ให้เรามาพันเดียว ต้องรอเงินสิ้นเดือน เราเคยกินข้าวบูด กินน้ำในห้องน้ำนะ ไปไหนก็เดินเอา จนทุกวันนี้เรามีครอยครัวโชคดีที่แฟนไม่ทิ้งเราเราอยุ่กันมาเก้าปีกว่าแล้ว แม่เราก็กลัใแฟนเราจะหใังสมบัติ ไม่รุ้เขาคิดได้ไง ทุกใันนี้เราลำบากแค่ไหนเราไม่เคยรบกวนเขา เราแค่คิดว่ทเรามีกรรมที่แม่เป็นแบบนี้ แต่เราไม่โกรธเขานะคะเพราะมันจะบาป เราเห็นพ่อแม่คนอืนรักและอุปถัมภ์ลูกพูดจาดีๆต่อกัน เราดีใจทุกครั้งที่เห็นพ่อลูกแม่ลูกรักกัน คุยกันดีๆ ต่างกับเรา เราแค่น้อยใจนิดๆในตอนโตที่เรามีเหตุผลแล้ว แต่ตอนเด็กๆเราน้อยใจมากๆนะคะ