หลายคนหลายครอบครัวอาจต้องเจอปัญหาสารพัดรูปแบบ ที่ทำให้รู้สึกว่า"ไม่มีความสุข กับชีวิตครอบครัว"
   เราก็เป็นอีกหนึ่งครอบครัวที่รู้สึกแบบนั้น อาจจะด้วยจากสภาพแวดล้อม ความเป็นอยู่ ชีวิตประจำวัน ที่เราต้องทบทวนอยู่ตลอดเวลาว่า จะทำยังไง ให้ช่วงเวลาเลวร้ายเหล่านี้มันผ่านพ้นไปเสียที เราอาศัยอยู่บ้านสามี มีพ่อแม่สามีและลูกสาวเรา 2 คน คนโตก็ ห้าขวบกว่า ส่วนคนเล็กก็เพิ่งลืมตาดูโลกได้ แค่เดือนเศษๆ หลายๆคนเมื่ออ่านมาถึงจุดนี้คงพอจะเข้าใจสภาวะของแม่ลูกอ่อนแน่ๆ ใช่ค่ะ เรากำลังคิดเหมือนทุกคนที่ผ่านมาจุดที่เราเป็นอยู่ คงเข้าใจถึงอารมณ์ ความรู้สึกนึกคิดของแม่ลูกอ่อนบางคนที่อาจรู้สึกแย่เหมือนเรา ในหัวคิดแต่ว่า ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องมารับสภาพอะไรแบบนี้ ทำไมต้องเป็นเพศหญิงที่ต้องเสียสละมากกว่า ตั้งแต่การยอมตอบสนองความใคร่ให้ผู้ชาย จนตั้งท้องโตๆ ผ่านความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ ต้องเป็นฝ่ายดูแลลูกมากกว่า ต้องทำงานบ้าน ต้องหางานทำเพื่อให้ได้เงิน ต้องยอมทำตามความต้องการทุกสิ่งอย่างของสามี พ่อแม่สามี จนเรารู้สึกการไม่เป็นตัวของตัวเอง สิ่งที่อยากให้เป็น อยากให้ทำก็ได้แต่เก็บไว้ เพราะถึงพูดไปเราก็ทำในสิ่งที่อยากจะเป็น อยากจะทำไม่ได้อยู่ดี ณ ตอนนี้ เราก็ไม่ต่างกับร่างที่ไร้วิญญาณ รอคอยแค่สักวันหนึ่งจะหมดลมหายใจ หลายๆคนได้อ่านมาถึงจุดนี้ ฟังดูเราอาจเหมือนคนเห็นแก่ตัว ทำไมไม่คิดถึงลูก เรารักและคิดถึงลูกเสมอ แต่เพราะเรารู้สึกว่า เราไม่สามารถเป็นแม่ในแบบที่เราอยากเป็นได้ เราต้องคอยระวังและทำตามคำสั่ง คำบอกเล่าของพ่อแม่สามี เรื่องลูกทั้งที่บางครั้งเราว่าสิ่งที่ท่านทั้งหลายคิดให้เราทำมันเหมือนกำลังทำร้ายลูกเราทางอ้อม การตามใจ ไม่ดุด่า หรือให้ลงโทษเลย แต่พอลูกเราพูดว่าย่าของเค้าเช่น "" "พูดมาก" "ไม่รู้เรื่อง" "คนบ้า" แทนทีจะห้ามปรามหรือสั่งสอน ปู่กับหัวเราะชอบใจ ทำให้ภาพที่เราเห็นมันดูว่าเค้ากำลังเป็นเด็กก้าวร้าว เดี๋ยวมาต่อ