เล่าเกริ่นๆก่อนนะคะ คือบ้านเราเนี่ยจะชอบมาญาติที่สนิทกันไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยๆ คือป้าและลูกพี่ลูกน้องเราลูกป้า
ลูกป้าเนี่ยแหละ ลูกป้าแก่กว่าเราหลายปี ทำงานแล้ว มีเงินเป็นของตัวเอง ในขณะที่เราเรียนเพิ่งจบได้ไม่นาน ยังไม่มีงานทำ
แล้วเราเป็นคนชอบซื้อเครื่องสำอาง เวลาซื้อชอบซื้อของดีๆแบรนด์ดีๆ ที่ใช้ได้นานๆ  เก็บตังซื้อเอา
บางอย่างเพื่อนก็ให้มามั่งเป็นของขวัญเรียนจบ เพราะรู้ว่าเราชอบ
เวลาซื้อก็วางทิ้งๆไว้ในบ้านเนี่ยแหละ ก็บ้านเราเนอะ อยากวางตรงไหนก็วาง

ทีนี้เวลาลูกป้ามา เขาเป็นผู้หญิง เขาก็ชอบของพวกนี้ สนใจเรื่องพวกนี้
แล้วด้วยความที่เขาเป็นคนค่อนข้างงกอ่ะ เวลาของแพงๆมันจะไม่ซื้อเอง มันจะให้คนอื่นซื้อให้ หรือไม่ก็ขอเอาจากคนอื่น
เวลาเห็นของเรา เขาก็จะ 'อุ้ยชอบสีนี้จังเลย เนี่ยทาแล้วเข้ากับพี่พอดี' <<< เวลามันจะขอมันจะพูดประโยคนี้ก่อน เป็นบทตายตัวเลย เรารู้ละหายนะมาเยือน
พอพูดประโยคบนจบ ก็จะปิดท้ายด้วย 'พี่ขอนะ' ตลอด
เราก็แบบเฮ้อ เอาอีกละ เวลาไปช้อปปิ้งด้วยกัน มันไม่เคยซื้อเองเลย บ่นว่าแพง แต่มาขอคนอื่น มันใช่เรื่องไหมละ

เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าบ่อยมากๆ จนเราเริ่มทนไม่ไหว ต้องเอาของไปเก็บไปซ่อน
แล้วเราก็มานั่งคิดว่าของก็ของเรา บ้านก็บ้านเราทำไมต้องมาใช้แบบแอบๆ

แต่ด้วยความที่เป็นพี่ เราก็ไม่กล้าปฏิเสธ จะให้ตอบว่า 'ไม่ได้' เวลาที่เขาเอ่ยปากขอมันก็ทำไม่ได้ใช่ไหมคะ
แล้วบ้านป้ากับบ้านเราก็ค่อนข้างสนิทกัน มีไรช่วยเหลือกันตลอดๆ แต่มันเสียอย่างเดียวเรื่องพี่ที่เป็นคนชอบขอเนี่ยแหละ
เราเลยพูดไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไง แต่ในขณะเดียวกันเราก็ไม่เคยไปเอาอะไรของเขานะ คิดไว้ว่าถ้าเราไม่เอาของมัน มันต้องเกรงใจไม่กล้าขอบ้างละ
แต่ก็อย่างที่เล่า ขอเหมือนเดิม ทั้งๆที่ตัวเองก็มีเงินเดือน เอาเงินไปลงทุนนู่นนี่เยอะแยะ

เราเซ็งมากไม่รู้จะทำยังไง อยากพูดให้เขาคิดแล้วเลิกขอ แต่พูดไปก็กลัวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วสองบ้านจะทะเลาะกันเปล่าๆ
แต่แบบเซ็ง เวลาพี่คนนี้จะมาบ้านเราต้องเอาของไปแอบตลอด