#ปูเรื่องน้ำๆ ยาวไปข้ามได้ครับ
เกริ่นตั้งแต่เริ่มแรกเลยนะครับ ผมทำงานกราฟฟิคพวกสิ่งพิมพ์ จากที่มีที่ทำงานที่อื่นอยู่แล้ว เงินเดือนสูงกว่าแต่รู้สึกเซ็งๆ ก็เลยลองทักเจ้านายเก่ามาเล่นๆ ว่ามีงานไรให้ทำมั้ย คุยกันไปๆมาๆเขาบอก ทำเสื้อผ้า อยากได้คนทำกราฟฟิคให้ จะสร้างแบรนด์ จะลงขายผ่านเว็บ บลาๆๆ ผมก็ตกลงมาทำงานด้วยกัน เพราะเคยทำงานด้วยกันเมื่อก่อน ก็รู้สึก เจ้านายคนนี้ โอเคว่ะ มีอะไรคุยได้ คุยรู้เรื่อง อยู่ด้วยกันได้
พอเริ่มทำงาน แรกๆก็โอเคเลยเลย ได้ทำตามหน้าที่ทุกอย่าง เวิร์คดี สงสัยจะได้อยู่ยาวๆ
แต่ พอกิจการเริ่มใหญ่ขึ้น ทุกอย่างก็เปลี่ยน งานเยอะขึ้นๆๆ มีหน้าที่อื่นมาให้ผมทำเยอะขึ้น จนมาถึงขั้นที่ว่า ผมต้องมานั่งใช้คัตเตอร์ตัดสติ๊กเกอร์ วันละหลายร้อย บางครั้งอาจเกือบพันแผ่นต่อวัน ที่สำคัญคือ ทำอยู่แค่คนเดียวไม่มีคนช่วยเลย
ถึงจุดนี้ ผมก็คงเริ่มคิดแล้ว นี่มันมาไกลกว่าที่ทำกราฟฟิค ไกลกว่าที่คุยกันไว้ตอนแรกมาก
มันเริ่มมีปัญหา เริ่มทำงานไม่ไหว เพราะมันเยอะมากๆ ที่สำคัญเด็กๆคนอื่นไม่ใครใส่ใจมาทำอะไรช่วยเลย ทั้งๆเวลางานเยอะๆล้นๆผมเห็นเขาทำไม่ไหวกัน ผมก็ปลีกตัวไปช่วยอยู่ตลอด
แล้วด้วยความที่เป็นคนที่ตรงไปตรงมาของผม ก็เริ่มจะโวยกับเจ้านายบ่อยๆ ว่าแบบนี้ไม่ไหวนะ มาเยอะเกิน ผมทำให้ไม่ทัน
แต่คำตอบที่ได้มา คือ "เราขายส่ง ต้องเร่งให้ทันขาย" แล้วคำที่ว่าจะสร้างแบรนด์ ตอนแรกล่ะ? หน้าร้านก็มี เว็บก็มีแล้ว แต่เน้นขายส่งออกต่างจังหวัด สเกลงานใหญ่ขึ้น แต่คนทำงานมีแค่เท่าเดิม ผมต้องทำทั้งออกแบบลายเสื้อผ้า ทั้งต้องเป็นฝ่ายผลิตอีก
ขนาดนี้ละก็คงจะอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว ก็เลยตัดสินใจลาออก
#เนื้อหาอยู่ตรงนี้
ผมขอลาออกจากงาน โดยการบอกล่วงหน้าไปกว่า 2เดือน กับอีก 20วัน เพื่อที่จะได้ให้ที่ทำงานมีเวลาเตรียมตัว เผื่อจะหาคนใหม่ หรือให้น้องที่อยู่มาหัดใช้เครื่องมือกับผม จนสามารถใช้เป็น
ในความคิดผม คือจะไปแบบแมนๆที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะตอนนี้งานมันเป็นคนละแนวทางกับผมไปแล้ว ถือว่าตอบแทนที่ช่วยเหลือกันมา
แต่เจ้านายเขาบอกอยากได้คำตอบอีกทีช่วงปีใหม่ ซึ่งผมก็ยืนยันแล้วว่ายังไงก็ออก เพราะผมมีงานที่อื่นรองรับผมอยู่แล้ว ผมสามารถไปได้ทันที แต่ผมเลือกที่จะอยู่ที่นี่เพื่อจะเทรนน้องๆคนอื่น ให้สามารถต่องานผมได้
ตอนนี้ก็ผ่านไปเดือนกว่าๆกว่าแล้วจากที่ผมขอลาออก ทุกอย่างก็ยังวนลูปเดิมๆ ไม่มีใครใส่ใจมาหัด มาฝึก มาเรียนรู้ มันไม่เอาอะไรกันเลย เวลาว่างก็เปิดเพลงฟังกันร้องเพลง เล่นกัน หยอกกัน ผมก็ยังต้องมาปั่นงานเองอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครเหลียวแล
พอถามพอบอก ทำไมไม่มีใครมาหัดใช้เครื่องเลย แล้วก็บอกงานมันเยอะ บลาๆ ทั้งๆที่ผมก็เห็นว่ามันก็มีเวลาว่างเล่นกันอยู่ ส่องไอ้น้องๆเนี่ย เวลาบอก มันเนี่ย มันยังจะมาถามว่าจะไปแล้วเหรอตลอด ทำไมมันมันคิดกันไม่ได้วะ พื้นฐานอยู่ที่ศูนย์แค่เปิดโปรแกรม เรียกไฟล์ยังทำกันไม่เป็น แต่นี่เล่นไม่ใส่ใจอะไรกันเลย ยังไงผมออกไปคนนึ่ง งานมันต้องเยอะขึ้นอยู่แล้ว มันต้องเตรียมใจ
ที่บอกน้องๆเด็กๆนี่คือ อายุอยู่ช่วง 27-30ปี นะครับ ลองคิดดูว่าเจอแบบนี่ คุณๆ จะรู้สึกยังไง
ตอนนี้มาทำงานแต่ละวัน มีแต่ความเบื่อหน่าย
ถ้าออกไปเลยแบบหน้าด้านๆ ไม่แคร์คนอื่น ก็มีงานรออยู่แล้วไม่เดือดร้อน แต่ที่นี่ก็ไม่มีใครสามารถทำงานแทนผมได้ งานเขาก็คงจะชงักลงไป คงจะเสียหายอยู่ไม่น้อย
ผมควรทำยังไงดีครับ อึดอัดและคิดหนักมาก
ความจริงมีปัญหามากกว่านี้ แต่ขอเล่าแค่นี้ล่ะครับ
กำลังจะออกจากงาน เจอสถานการณ์แย่ๆ จะเอาไงกับชีวิตดี?
เกริ่นตั้งแต่เริ่มแรกเลยนะครับ ผมทำงานกราฟฟิคพวกสิ่งพิมพ์ จากที่มีที่ทำงานที่อื่นอยู่แล้ว เงินเดือนสูงกว่าแต่รู้สึกเซ็งๆ ก็เลยลองทักเจ้านายเก่ามาเล่นๆ ว่ามีงานไรให้ทำมั้ย คุยกันไปๆมาๆเขาบอก ทำเสื้อผ้า อยากได้คนทำกราฟฟิคให้ จะสร้างแบรนด์ จะลงขายผ่านเว็บ บลาๆๆ ผมก็ตกลงมาทำงานด้วยกัน เพราะเคยทำงานด้วยกันเมื่อก่อน ก็รู้สึก เจ้านายคนนี้ โอเคว่ะ มีอะไรคุยได้ คุยรู้เรื่อง อยู่ด้วยกันได้
พอเริ่มทำงาน แรกๆก็โอเคเลยเลย ได้ทำตามหน้าที่ทุกอย่าง เวิร์คดี สงสัยจะได้อยู่ยาวๆ
แต่ พอกิจการเริ่มใหญ่ขึ้น ทุกอย่างก็เปลี่ยน งานเยอะขึ้นๆๆ มีหน้าที่อื่นมาให้ผมทำเยอะขึ้น จนมาถึงขั้นที่ว่า ผมต้องมานั่งใช้คัตเตอร์ตัดสติ๊กเกอร์ วันละหลายร้อย บางครั้งอาจเกือบพันแผ่นต่อวัน ที่สำคัญคือ ทำอยู่แค่คนเดียวไม่มีคนช่วยเลย
ถึงจุดนี้ ผมก็คงเริ่มคิดแล้ว นี่มันมาไกลกว่าที่ทำกราฟฟิค ไกลกว่าที่คุยกันไว้ตอนแรกมาก
มันเริ่มมีปัญหา เริ่มทำงานไม่ไหว เพราะมันเยอะมากๆ ที่สำคัญเด็กๆคนอื่นไม่ใครใส่ใจมาทำอะไรช่วยเลย ทั้งๆเวลางานเยอะๆล้นๆผมเห็นเขาทำไม่ไหวกัน ผมก็ปลีกตัวไปช่วยอยู่ตลอด
แล้วด้วยความที่เป็นคนที่ตรงไปตรงมาของผม ก็เริ่มจะโวยกับเจ้านายบ่อยๆ ว่าแบบนี้ไม่ไหวนะ มาเยอะเกิน ผมทำให้ไม่ทัน
แต่คำตอบที่ได้มา คือ "เราขายส่ง ต้องเร่งให้ทันขาย" แล้วคำที่ว่าจะสร้างแบรนด์ ตอนแรกล่ะ? หน้าร้านก็มี เว็บก็มีแล้ว แต่เน้นขายส่งออกต่างจังหวัด สเกลงานใหญ่ขึ้น แต่คนทำงานมีแค่เท่าเดิม ผมต้องทำทั้งออกแบบลายเสื้อผ้า ทั้งต้องเป็นฝ่ายผลิตอีก
ขนาดนี้ละก็คงจะอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว ก็เลยตัดสินใจลาออก
#เนื้อหาอยู่ตรงนี้
ผมขอลาออกจากงาน โดยการบอกล่วงหน้าไปกว่า 2เดือน กับอีก 20วัน เพื่อที่จะได้ให้ที่ทำงานมีเวลาเตรียมตัว เผื่อจะหาคนใหม่ หรือให้น้องที่อยู่มาหัดใช้เครื่องมือกับผม จนสามารถใช้เป็น
ในความคิดผม คือจะไปแบบแมนๆที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะตอนนี้งานมันเป็นคนละแนวทางกับผมไปแล้ว ถือว่าตอบแทนที่ช่วยเหลือกันมา
แต่เจ้านายเขาบอกอยากได้คำตอบอีกทีช่วงปีใหม่ ซึ่งผมก็ยืนยันแล้วว่ายังไงก็ออก เพราะผมมีงานที่อื่นรองรับผมอยู่แล้ว ผมสามารถไปได้ทันที แต่ผมเลือกที่จะอยู่ที่นี่เพื่อจะเทรนน้องๆคนอื่น ให้สามารถต่องานผมได้
ตอนนี้ก็ผ่านไปเดือนกว่าๆกว่าแล้วจากที่ผมขอลาออก ทุกอย่างก็ยังวนลูปเดิมๆ ไม่มีใครใส่ใจมาหัด มาฝึก มาเรียนรู้ มันไม่เอาอะไรกันเลย เวลาว่างก็เปิดเพลงฟังกันร้องเพลง เล่นกัน หยอกกัน ผมก็ยังต้องมาปั่นงานเองอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครเหลียวแล
พอถามพอบอก ทำไมไม่มีใครมาหัดใช้เครื่องเลย แล้วก็บอกงานมันเยอะ บลาๆ ทั้งๆที่ผมก็เห็นว่ามันก็มีเวลาว่างเล่นกันอยู่ ส่องไอ้น้องๆเนี่ย เวลาบอก มันเนี่ย มันยังจะมาถามว่าจะไปแล้วเหรอตลอด ทำไมมันมันคิดกันไม่ได้วะ พื้นฐานอยู่ที่ศูนย์แค่เปิดโปรแกรม เรียกไฟล์ยังทำกันไม่เป็น แต่นี่เล่นไม่ใส่ใจอะไรกันเลย ยังไงผมออกไปคนนึ่ง งานมันต้องเยอะขึ้นอยู่แล้ว มันต้องเตรียมใจ
ที่บอกน้องๆเด็กๆนี่คือ อายุอยู่ช่วง 27-30ปี นะครับ ลองคิดดูว่าเจอแบบนี่ คุณๆ จะรู้สึกยังไง
ตอนนี้มาทำงานแต่ละวัน มีแต่ความเบื่อหน่าย
ถ้าออกไปเลยแบบหน้าด้านๆ ไม่แคร์คนอื่น ก็มีงานรออยู่แล้วไม่เดือดร้อน แต่ที่นี่ก็ไม่มีใครสามารถทำงานแทนผมได้ งานเขาก็คงจะชงักลงไป คงจะเสียหายอยู่ไม่น้อย
ผมควรทำยังไงดีครับ อึดอัดและคิดหนักมาก
ความจริงมีปัญหามากกว่านี้ แต่ขอเล่าแค่นี้ล่ะครับ